(7) De zomer (2)

Het is begin juli. Ik treur niet langer over Annette Hagemans of beter om Anne Verburg, al ben ik nog wel steeds nieuwsgierig naar de redenen die ze heeft gehad. Waarom wilde ze mij eigenlijk en waarom ging ze daarna zo geruisloos bij me weg? Ik vraag me af of ik het antwoord op deze vragen ooit zal krijgen, maar eigenlijk interesseert het me diep in mijn hart ook niet meer. Het is alleen nieuwsgierigheid, niet meer en niet minder. De storm is gaan liggen, mijn verliefdheid is helemaal voorbij en mijn leven kabbelt weer normaal verder
Filippe heeft me weer een brief geschreven.

“Dag lieve vriend, beste Tomas. Of was het andersom, maar dat maakt ook niet uit. Verdomme Tomas, ik weet nu ook wat het is om verliefd te zijn. Ik heb een vrouw, eh meisje ontmoet en mijn hele hart staat in vuur en vlam. Alles in mij leeft op als ik aan haar denk. Ik weet nu wat jij hebt doorgemaakt. Verdomme… verliefd zijn is hartstikke ingewikkeld. Sorry, ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik even mijn verhaal doe. Ik moet het echt kwijt en jij bent tenslotte mijn beste vriend. Dus ik hoop dat je het goed vind anders gooi deze brief maar even aan de kant. Of sla maar een stuk over. Maar goed. Ik ben klaar met het schilderij van Feline Audibert. Nou heeft ze ter gelegenheid van de presentatie een etentje gegeven. Een select gezelschap. Een paar vrienden, Romain Audibert (overigens een heel aardige vent) hun zoon Robert (eikel eerste klas en verwend tot op het bot, maar wel de opvolger van pa) en, ja, ja dochter Charlotte. Goh man, ik was helemaal de kluts kwijt. Toen ik haar zag leek het wel of ik door de bliksem was getroffen. Maar ja Tomas, er is een groot probleem en dat is dat dit niet gaat werken. De dochter van een schatrijke zakenman en een arme kunstenaar. Dus daar heb ik een stevig probleem. Maar ik zou Filippe Marechal niet zijn als ik geen duivelsplan heb bedacht. Ik ga die Charlotte vragen om voor mij te poseren. Ik wil graag een schilderij van haar maken, gratis en voor niets. Een studie…in mijn eigen atelier, Dat hoeft niemand van de familie te weten en komen ze er achter dan is het niet meer dan een studie. Dus zo erg is dat nou ook weer niet, lijkt me. Het schilderij van Feline is mooi geworden, heel mooi. Ze is zelf ook heel tevreden, dus volgens mij heb ik wel een beetje krediet bij de familie. Zelfs meneer Romain was tevreden. “Is ze zo mooi Filippe?” vroeg hij aan mij en vervolgens zei hij, “stom dat ik dat nooit zo heb gezien.” Nou, is dat een compliment of niet? Hij heeft ook nog een goed woordje gedaan bij enkele van zijn zakenvrienden. Dus lieve Tomas, de zilvervloot komt eraan. Overigens ben ik ook uiterst serieus aan de opdracht van het Musée des Arts begonnen. Mijn handen doen tot op heden exact wat ik in mijn kop heb zitten. Ik ben tot nu in elk geval tevreden, nou de opdrachtgever nog. Ik heb sinds het schilderij van Feline af is, ook meer tijd om de opdracht van het museum te voltooien en voordat ik aan mijn duivelsplan begin moet die eerst af zijn en dan pas ben ik toe aan mijn project “Charlotte”. Zolang moet de passie en de hartstocht in mij maar even wachten ( hoe lastig dit ook is). Ik ben tenslotte maar een mens en kan ook niet alles tegelijk. Ik heb het dak van mijn boerderijtje weer opnieuw gerepareerd, maar dat is echt niet mijn ding. Na een paar dagen lekte het weer als een zeef. Een paar stevige bouwvakkers uit de buurt hebben het toen nog maar eens overgedaan. Nu blijft het binnen droog. Zo zie je maar weer, iedereen heeft zo zijn eigen ding. Tomas, hou je sterk en hopelijk dat we op korte termijn weer eens samen een stevig glas wijn kunnen drinken. Liefs Filippe.”
‘Filippe…’ zucht ik. ‘Ik hoop dat je weet waar je aan begint. Liefde kan inderdaad tamelijk ingewikkeld zijn en verliefdheid maakt blind.’
Zijn plan bevalt me niet.

 -27-