(45) Weerzien in Slenaken

Ik heb Anne gebeld en ondanks dat ze eigenlijk een andere afspraak heeft, maakt ze toch graag gebruik van mijn uitnodiging. Het was al weer een tijd geleden dat ik haar heb gesproken. Ze zegt dat ze zich er op verheugd om me weer te zien, en dat ze zich wel een beetje schuldig voelt dat ze niet eerder iets van zich heeft laten horen. Ik stel haar gerust en we laten het erbij. Er is immers volgende week tijd genoeg om bij te praten.
Ook Vera is blij om mijn stem te horen, en ook zij wil graag naar Slenaken komen, maar maakt wel het voorbehoud dat ze nog even iets moet regelen voor haar winkel. Ze zegt dat ze wel een van haar vrienden of vriendinnen zal vragen om op haar winkel te letten.
Elise Durand is blij verrast met mijn uitnodiging. Ze is van plan om met de trein te komen en ze vraagt of ik vervoer voor haar wil regelen vanaf het station van Maastricht. Ik verzeker haar dat dit uiteraard geen enkel probleem is. Ze vertelt dat het goed met haar gaat en dat ze er naar uitkijkt om elkaar weer te zien. Ik benadruk dat dit wederzijds is en dat meen ik uit de grond van mijn hart.
Bertus zegt in eerste instantie dat hij dit soort partijtjes niet zo gewend is, waarmee hij eigenlijk aan wil geven dat hij er liever van af ziet. Maar naar enig aandringen, belooft hij uiteindelijk toch om te komen.
Ik heb Charlotte een mailtje gestuurd nadat ik haar nog een paar keer tevergeefs heb gebeld. Ze heeft nog niet gereageerd. Ook heb ik Janine Berlot uitgenodigd en Janine ging graag op mijn uitnodiging in. Ze vertelde dat ze de drie schilderijen van Filippe Marechal en nog wat van zijn andere werk en ook nog een hardstenen beeldje uit de collectie heeft genomen. Ze heeft me gevraagd wat ik ermee wil.
‘Geen idee, ik zal er over nadenken,’ heb ik geantwoord.

‘Nog een paar dagen dan is het zo ver Tomas. Heb je niets meer van Charlotte gehoord?’
‘Nee Harrie, helemaal niets. Ik maak me toch wel zorgen.’
‘Moet je niet doen jongen, het komt best allemaal goed,’ zegt hij met een glimlach en hij slaat zijn arm om mijn schouder. ‘En niet zo piekeren, daar word je lelijk van.’
‘Jij hebt makkelijk praten,’ wil ik eigenlijk tegen hem zeggen, maar ik houd mijn mond.
‘Ga je vandaag nog iets doen?’ vraagt hij.
‘Ik heb vroeg in de middag een afspraak met de aannemer. Hij heeft de definitieve offerte gestuurd.’
‘En?’
‘Op een paar punten na kan ik me er wel in vinden. Mocht je tijd en zin hebben om er samen even naar te kijken?’
‘Vanavond oké? Ik ga nu eerst maar boodschappen doen.’
‘Vanavond is prima,’ zeg ik tegen Harrie.


Het is zaterdagmorgen. Harrie heeft me verzekerd dat alles tot in detail geregeld is. De kamers zijn in orde en als ik vraag of er ook voor Lotte een kamer vrij is gehouden vraagt hij verbaasd of ik dan al weet dat ze komt.
‘Uh nee… Nee dat niet, maar je weet het maar nooit?’ antwoord ik ongemakkelijk.
‘Nee, dat weet je maar nooit,’ zegt hij en ik meen een grijns op zijn gezicht te zien.
‘Heb je eigenlijk al een idee hoe laat iedereen er is?’ vraag ik. ‘Jij bent tenslotte de ceremoniemeester.’
‘Ja natuurlijk, nu ben ik de ceremoniemeester, zeker meneer Vanderwaal. Maar goed, ik kan u gerust stellen. Anne, mijn lieve dochter kan elk ogenblik hier zijn, samen met haar Norton arriveren. Ze heeft me straks gebeld, en toen ze stond ergens bij Eindhoven in de buurt te tanken. Vera heeft me net ge-sms’t dat ze verwacht zo rond de middag hier te kunnen zijn. Elise wordt om half twee in Maastricht opgehaald door Eugenie, samen met Janine. Ze reizen samen vanaf Parijs en onze vriend Bertus… tja die wist het nog niet. Die is afhankelijk van zijn schapen.’

-199-

‘Oké, je hebt het goed in de hand Harrie Verburg, mijn complimenten.’
‘Graag gedaan, maar waarom vraag je niet hoe laat Lotte hier zal zijn?’
Ik haal mijn schouders op.
‘Ik weet het niet, ik heb niets meer van haar gehoord, en ik denk eigenlijk dat ze niet zal komen.’
Harrie ziet dat mijn ogen vol lopen.
‘En dat zou je heel erg vinden… als Lotte er niet bij zou zijn, hè Tomas?’
Hij komt naar me toe en pakt me vast.
‘Wees maar gerust jongen, ze komt echt wel.’
‘Kon ik het maar geloven Harrie.’
‘Als ik zeg dat ik een taxi heb geregeld die haar om half twaalf op Schiphol gaat ophalen, geloof je het dan?’
‘Hoezo…?’
‘Je bent ceremoniemeester of niet?’
‘Maar hoe dan Harrie?’ vraag ik vol verbazing en ongeloof.
‘Lotte werkt al een tijdje niet meer bij “World of Art”. Het mailadres en het telefoonnummer dat jij hebt zijn van haar uitgever. Ik heb haar via-via kunnen opsporen en toen heb ik haar zelf gebeld. Ze heeft een trektocht gemaakt door Canada en ze was pas sinds enkele dagen weer terug in Montreal toen ik haar te pakken kreeg. Ze heeft me verzekerd dat ze het fijn vindt om je weer te zien en ik moest aan je vragen of je het goed vindt als ze wat langer blijft dan tot zondag.’
Harrie ziet dat ik het moeilijk heb, maar ik voel me ook volmaakt gelukkig. Soms gaan die twee dingen hand in hand. Alles lijkt in een keer totaal anders en vooral zo veel beter.

-200-