Tandarts  (1)


Mijn tandarts vertelde me tijdens mijn laatste bezoek dat hij er een eind aan ging maken.  Ik begreep al snel dat hij hier doelde op het voortzetten van zijn praktijk of beter op het niet voorzetten van deze martelwerkplaats. Mijn tandarts en ik hebben altijd goed contact gehad. Ik was op de hoogte van het wel en wee tussen hem en zijn echtgenote en het was me maar al te duidelijk geworden dat het gezegde dat praatjes geen gaatjes vullen wel heel erg letterlijk tot de uiteindelijke breuk tussen hem en haar hadden geleid. Hij vertelde me dat hij wel zijn best had gedaan om zijn Eva te plezieren, maar hij betoogde dat vooral zijn werk een remmende werking op deze pogingen had veroorzaakt. Het ontbrak hem eenvoudigweg aan de broodnodige inspiratie. Het boren, vullen, trekken en het verwijderen van tandplak en andere onregelmatigheden bleef ook nadat hij de deur van de praktijk achter zich dicht had gedaan, meespelen en hij voegde daar nog aan toe dat zijn unieke  postzegelverzameling ook de nodigde aandacht van hem vergde. Hij glimlachte toen hij daar over begon. De kleurrijke getande kunstwerkjes betekenden heel veel voor hem. Ik kon dat direct merken aan de manier waarop hij bij mij de laatste beetjes tandplak verwijderde. Het was een actie met veel gevoel. Hij zuchtte en keek mij aan. Hij stak zijn hand uit en ik ging er van uit dat het klaar was. Over en uit. Maar voordat het tot een afscheid kwam gaf hij mij een enveloppe en vertelde dat hier alle informatie in te vinden was over hoe het nu verder moest. Hij voegde er tegelijkertijd aan toe dat hij van de opbrengst van de verkoop van zijn praktijk ruim vooruit kon en meldde op ironische wijze dat gezien zijn status van partner-loze oudere het niet onwaarschijnlijk was, dat hij ook gezien zijn sobere levenswijze, hij ten minste voor een veertigtal jaren voldoende middelen had om te kunnen overleven. Maar hij dacht niet dat het zo ver zou komen. Binnen zijn familie was het niemand gelukt om ouder te worden dan tachtig. Volgens zijn berekening was zijn kapitaal pas bij het bereiken van zijn achten en negentigste verjaardag op een zorgwekkend peil geraakt. Hij had geen kinderen en dat was in het kader praatjes vullen geen gaatjes wel bijna een logische uitkomst. Zijn vrouw had zich daar nooit bij neergelegd, maar was toch langer bij hem gebleven dat hij had verwacht. De ruime mogelijkheden in het verwerven van luxe artikelen was in eerste instantie een bindende factor. Maar zij was bijna tien jaar jonger en dat gaf op een bepaald moment toch de doorslag. Hij vertelde me dat hij haar had losgelaten en wel op een manier dat het leek of hij een meesje terug had gezet in de natuur. Hij keek me nog maar eens aan. Hij wist dat ik nooit een vogeltje in mijn kooitje had gehad en met veel gevoel voor drama prees hij me, als een meester zijn volgeling. Maar al met al had ik geen tandarts meer. Alleen een enveloppe met daarin het alternatief tussen niets en iets. Ik zag zijn vermoeide blik. Het viel hem zwaar afscheid te moeten nemen van al die opengesperde monden met daarin allerlei uitdagingen en onmogelijkheden. De gedachte aan zijn postzegels deed hem weer opfleuren. Ik verpestte deze opleving door op te merken dat ze de laatste jaren ook zonder tandjes werden uitgebracht. En weer was er die diepe zucht. Ik voelde me schuldig en probeerde het goed te maken door ten minste vijf landen te noemen, die nog niet aan deze moderne tijd ten prooi waren gevallen. Althans niet met het uitbrengen van niet getande postzegels. Hij schudde het hoofd en ik zijn hand en ik liep voor de laatste keer door het troosteloze gangetje dat naar de uitgang leidde.