Conference (2)
We hebben het weer gehad. Youp, Beau, Freek hebben hun zegje weer gedaan. En ook ik heb het weer overleefd. En dat ondanks een spervuur van bermbommen, voetzoekers en lawinepijlen al dan niet afgewisseld door siervuurwerk uit verre vreemde opkomende economieën. Niks crisis, gewoon knallen. Rutte en Wilders zullen elkaar wel gebeld hebben. Ik hoor het Marc Rutte tegen Wilders zeggen; ‘het kan nog wel wat minder Geert. Er kan nog wel wat vanaf.’
2012 is aangekondigd als een zwaar jaar. Bezuinigen, inkrimpen, minder te besteden, de euro redden en daarmee alle zuidelijke landen een kans op overleven bieden… we krijgen het nog druk. Gelukkig hebben we het EK-voetbal, de Olympische spelen, aan elkaar geprogrammeerd door de Tour de France en Roland G. en Wimbledon. Geef de mensen brood en spelen. Nou ja, geef het volk in ieder geval spelen. Het geeft wat afleiding en het moet voor de Grieken toch ook wel weer een opsteker zijn dat er ieder geval nog waardering in de wereld is voor hun cultuur, al is dan even geleden. Dat er in ieder geval nog iets is dat herinnert aan de tijd dat het even wat beter met hun land ging. Hoewel, ik denk dat de gemiddelde Griek indertijd ook niet bij machte was qua financiën grote potten te breken. In ieder geval geen spaarpotten. Laat het een schrale troost voor ze zijn. Zij hebben in ieder geval vaker mooi weer dan wij en als ons aardgas op is, hebben zij in ieder geval nog het voordeel van zonne-energie. Als ze tenminste geld hebben voor de panelen. De sterken zullen het overleven. Of zijn het de slimmen, of degenen die dicht bij de spaarpotten zitten? Graaiende handjes, ik zie het zo voor me. Als we een zelfde soort regime zouden hebben als in sommige Verwegistanlanden, dan zou de handschoenenverkoop onder de doelgroep schatbewaarders op een absoluut dramatisch niveau zijn aanbeland. Handen af. Zelfs met het vooruitzicht op een strenge winter. Maar ja, voorspellingen… wat kunnen we ermee? Er is altijd wel iemand die wat roept, waarvan een ander vindt dat het best eens waar zou kunnen zijn. Er zijn mensen op deze manier gepromoveerd en er zijn zelfs hele wereldoorlogen op gebaseerd. Er is dus nog hoop. Een ding is zeker, 2012 zal niet hetzelfde zijn als 2011 al was het alleen maar omdat we in februari een dag meer hebben. Het is weer een schrikkeljaar. Minder loon, minder te besteden en dan ook nog één dag extra. Misschien moeten we er wel een nationale lijndag van maken. Geen Mac’s en dan bedoel ik niet dat we niet mogen iphonen of ipadden, maar dan we even niet snacken, zo maar voor één dagje. Dus ook niet Burgerkingen of naar de plaatselijke frietkot. Gewoon gezond, een blaadje sla en een smakelijke vegetarische smulrol. De partij voor de dieren zal dit idee zeker met liefde omarmen. Met de ondersteuning van een nationaal televisieprogramma, bij voorkeur op alle zenders, moet dit een succes van ongekende omvang kunnen worden. Op een handvol anorexia-meisjes na zal iedere Nederlander er wat aan hebben. Ik word al enthousiast bij de gedachte dat bijvoorbeeld een tros radijsjes zal worden verloot onder de kijkers. Hoe verhelderend kan het zijn. In plaats van een cruise naar een of ander tropische bestemming, een product waarmee je het leven mee kunt verlengen. Op lange termijn dan… Maar is dat wel wat we willen…? Ik denk even aan onze zuidelijke mede-Europeanen. Het is niet echt solidair, om ons maar één dag van de goede kant te laten zien. Nee, misschien moet het wel wat langer duren en moeten we bijvoorbeeld tien procent van onze nationale verteringen en gelag verzamelen en dat naar hen toezenden. Het helpt hen en ook vooral ons. Geen overgewicht meer en daardoor lagere ziektekosten met als gevolg lagere premies en dan hebben wij uiteindelijk dus ook weer meer te besteden. En waar gaan we dit dan aan uit geven? Juist. Aan all-inclusive vakanties in Griekenland en Italië, Spanje…! Kortom een win-win situatie. Hoe simpel kan het zijn. Nicolas en Angela… dit idee is helemaal gratis. Helemaal voor noppes, nada voor niks. Maar verlos ons van Marc en Geert. En al het kwade. Amen
Ik heb deze tekst gemaild naar mijn collega Klaas Jan. Hij heeft mij een berichtje terug gestuurd dat het weer wat beter met hem ging. De hoofdpijn was te verdragen. Hij vertelde me ook dat hij de diverse oudejaarsconferences alsnog had gevolgd. Hij had het allemaal op de harde schijf vastgelegd. Klaas –Jan vond het allemaal wat tegenvallen. Echt leuk zijn is lastig. Hij repte met geen woord over mijn bijdrage. Of toch…?