De badkamer van de buurvrouw (1)
Het is dan eindelijk zo ver. De buurvrouw heeft het laatste halfjaar met grote regelmaat gesproken over haar plannen om haar badkamer een grondige renovatiebeurt te geven. En niet alleen maar een nieuwe douchekop of een ander dessin douchemat. Nee alles wat oud is eruit en alles nieuw er in. Inclusief wandtegeltjes, vloertegeltjes, toilet, ligbad enzovoort.
Ik heb steeds begrepen dat het vast zat op de beschikbaarheid van kundig vakmanschap of beter het ontbreken daarvan. Maar eigenlijk bedoelde ze betaalbaar vakmanschap. Nou daar kan ik me wel iets bij voorstellen.
Een goed jaar geleden heb ik ook tijdens een tomeloze drang naar vernieuwing mijn keuken gewisseld. De gedateerde jarenzestig keuken eruit en een moderne jarentien erin. Dat klinkt niet, een jarentien keuken. Jarentwintig tot en met negentig ligt goed in het gehoor. De jarentien heeft iets van, we zijn net begonnen en daarom stelt het nog niet veel voor, maar het nog van alles worden. Maar goed dit terzijde. Het kopen van een keuken is te overzien. Het slopen van de oude en het aanpassen van leidingen, gas, water en stroom is een ander verhaal. De man van de keukenfirma was komen kijken. Zijn bedenkelijke blik voorspelde niet veel goeds.
‘Tja,’ had hij gezegd. ‘Daar klopt niet veel van. Als u tenminste alles zo wilt hebben, zoals u het ons verteld heeft.’
Nou was het op zich wel grappig dat hij mij verantwoordelijk maakte voor de keuzes die waren gemaakt. Hij was het geweest die geadviseerd had om het te laten worden zoals het nu op de tekening was weergegeven. Natuurlijk, ik had het laatste woord gehad en dat had in ieder geval geleid tot de opdracht die de beste keukenman in zijn hand had. Hij keek er nog maar eens naar.
‘Daar moet wel wat op te verzinnen zijn,’ mompelde hij.
Dat klonk niet bijzonder geruststellend.
‘Maar ja, hoe dan ook. Het gaat u wel wat meer kosten. Dat is zo een twee drie niet voor elkaar.’
Deze opmerking klonk nog minder geruststellend en toen ik vroeg of hij een idee had hoe groot de aanslag op mijn met zorg gespaarde reserves zou kunnen worden, keek hij me aan. Zijn blik verraadde niet veel goeds.
‘Dat is moeilijk te zeggen maar ik schat …’ Hij keek eens om zich heen en hij zuchtte diep.
‘Ik denk dat u toch op een mille of vier, vijf moet rekenen.
‘Hoeveel…?’ Het kwam nauwelijks hoorbaar over mijn lippen.
De keukenman keek me aan. Was het medelijden of een meedogenloze blik die ik meende waar te nemen?
‘Het zit allemaal verkeerd. Dat moet allemaal anders. Tja en die installateurs die weten van wanten. Ik denk dat ze toch gauw een dag of vier te werken hebben. Als ze het daarmee kunnen halen?’
‘Een dag of vier…?’ klonk het verbijsterd. Ik was verward en uit het veld geslagen.
‘Ja meneer. Daar moet u echt oprekenen. Met slopen, nieuwe leidingen trekken, egaliseren en zo, denk ik toch gauw dat twee man hier de handen vol aan hebben.
‘Twee man…’ Ik kreeg het gevoel dat mij papegaaiachtig gedrag kon worden aangerekend.
‘Zeker,’ ging de man verder. ‘Twee man. Als u geluk hebt dan kan het misschien in drie dagen. Maar er valt altijd wel iets tegen.’
Deze laatste opmerking ontnam mij het laatste sprankje hoop op een goede afloop. Natuurlijk zou het tegen zitten. In mijn gedachten zag ik het al uitlopen naar minstens zeven dagen en even zo zovelen duizenden euro’s.
‘Dus het kan echt niet anders?’ vroeg ik met onzekere stem.
‘Nee, niet als u deze keuken wilt…’ en hij zwaaide nog maar eens met de opdracht.
‘Heb ik een alternatief?’ probeerde ik nog.
‘Zoals ik al zei, niet als u deze keuken wilt hebben.’
De man keek me doordringend aan. Zijn nu of nooit blik was helder.
‘En als ik een andere neem...? Ik bedoel als ik een andere keuken uitzoek?’
De man keek me aan. Nu zag ik duidelijk medelijden in zijn ogen. Al was het maar omdat hij blijkbaar zoveel onbenulligheid nog niet eerder mee had gemaakt.
‘Kijk meneer. Als u iets anders wilt vind ik het prima. Maar ik ben bang dat u dan ook niet veel goedkoper uit zult komen. Het moet dan echt maatwerk worden, een keuken speciaal voor u gemaakt. En dat maatwerk vrij kostbaar zult u wel kunnen begrijpen. Als ik u was zou ik het maar bij deze keuken houden en kosten maar nemen, Dan heeft u straks in ieder geval de keuken die u graag wilde hebben.’
Hij wapperde weer opzichtig met het opdracht formulier.
‘En bovendien zijn dan ook weer alle leidingen en zo vernieuwd en aangepast aan de huidige normen. Want hoe oud is het hier allemaal? Het zit er zeker al weer een heel tijdje in? En nooit iets aangedaan? Eigenlijk kan het niet meer op deze manier meneer. Een keuken heeft tegenwoordig zoveel apparatuur. En het gebruikt allemaal stroom. Het ene apparaat wat meer en de ander wat minder. Maar echt geloof me zoals het hier allemaal is gemaakt… dat is vragen om problemen. Zeker als u straks allemaal nieuwe apparaten heeft. Wat denk u van de magnetron en de kookplaat die u heeft uitgekozen…? Dat zijn echt geen schemerlampjes. Die vragen wel een paar watt. En die vaatwasser en het elektrische boilertje... Het is uw keuze meneer, maar ik zou het wel weten.’
Weer zuchtte hij. Hij nam het opdrachtformulier en vouwde het dicht. Alsof het klaar voor hem was.
‘U denkt er maar eens rustig over na en dan bel ik u tegen het eind van de week.’
‘Regelen jullie die installateur of …’
‘Meneer. Wij leveren de keuken. En we laten hem inbouwen door specialisten. Mensen die weten waar ze het over hebben. De rest moet u zelf regelen…’
Het klonk streng.
‘Weet u dan misschien een adresje?’ vroeg ik voorzichtig.
Hij haalde een kaartje uit zijn binnenzak van zijn colbert.
‘Deze mensen kunt u gerust vragen. Dit zijn vakmensen…’
‘Hé, dat is ook toevallig. U heet toch ook Broeders…?’
‘Ja, dat is het zeker, toevallig. Maar toevallig is het geen familie,’ reageerde hij met een lichte irritatie in zijn stem.
Het is allemaal goed gekomen. Ik was wel vijfenhalfduizend euro armer, maar ik heb daarmee een mooie eigentijdse keuken met eigentijds leidingwerk. De designradiator was een mazzeltje. Die mocht ik hebben voor inkoopsprijs. Een vorige klant had hem afbesteld.
Buurvrouw is vast besloten om haar plannen door te zetten. Ze heeft gevraagd of ik een kopje koffie kom drinken. Ze wil weten wat ik er van vind. Ze stelt mijn advies op prijs. Zo zei ze het tenminste.