Vakantie 1
Zo ongeveer alle medelandgenoten zijn in grote kolonnes weggevlucht uit de sleur en van de beslommeringen van alle dag en bivakkeren in het slechtste geval op een ondergelopen camping in het oosten van het land. Sommige gelukszoekers hebben hun intrek genomen in een of ander resort in bijvoorbeeld Turkije en dat onder de voorwaarde dat alles inclusief is, in het Engels uitgesproken als “oal inkloesif” Ik heb begrepen dat overigens niet alles inclusief is, dus als je bij het diner een lekker glaasje rode wijn op prijs stelt, dan wordt dat met alle plezier uitgeserveerd en vervolgens bijgeschreven op de rekening. Maar dat is logisch lijkt me. Ik ken het niet, het alles-inclusief-fenomeen. Ik meen dat er altijd ruimte moet zijn voor eigen avontuur zoals bijvoorbeeld het opsnorren van een eetgelegenheid. Soms eindigt dit wel eens in een teleurstelling, maar vaak genoeg is het resultaat ruim voldoende om achteraf van een succesvolle missie te kunnen spreken. Maar eerlijk is eerlijk, het kan soms helemaal fout gaan. Tijdens een vakantie in het mooie Italië hebben mijn reisgenoten en ik op een avond geprobeerd een simpele pizza te bestellen. Nou is mijn Italiaans niet van het niveau dat ik zonder gebaren en omwegen duidelijk kan maken wat ik graag zou willen eten, drinken of gewoon zou willen weten. Mijn gezelschap van die avond, medelotgenoten die elkaar voor de eerste keer op een parkeerplaats achter het station in Eindhoven hadden ontmoet, kwamen ook niet verder als “si”. De hoeveelheid sisi’s had grote gevolgen kunnen hebben als de Italiaanse ober op al zijn gestelde vragen deze sisi’s als het antwoord respectievelijk als een bestelling had beschouwd. Waarschijnlijk was dan de hele kaart in veelvoud aan onze tafel uitgeserveerd. Maar goed, omdat er minstens een dertigtal gerechten op de menukaart stonden, tenminste die indruk werd mij gegeven door het overzicht op het drukwerk, was het moeilijk kiezen. Dat het tenslotte voor een ieder van ons een risicoloze pizza ham-kaas werd, in zesvoud welleswaar, omdat we met zijn zessen waren, was onze bestelling voornamelijk voor de dienstdoende ober een regelrechte teleurstelling. Het notitieblok werd met veel gebaar of moet ik zeggen misbaar, in de binnenzak van zijn witte colbert opgeborgen zonder dat er ook maar een aantekening was gemaakt van onze order. Het leek er op dat hij ons wilde laten voelen dat dit soort bestellingen voor hem niet meer waren dan een niemendalletje, een pluisje op zijn jas. Van geen enkel niveau en eigenlijk totaal minderwaardig voor een geoefend ober zoals hij. Toen een van mijn medetafelgenoten een drinkende beweging maakte en blijkbaar de ober er op wilde attenderen dat deze beweging voor ons allen van toepassing was, richtte hij zijn wijsvinger vervolgens op een ieder van ons. Met bijna voelbare weerstand werd het notitieblok weer uit de jaszak getoverd. Dat de uiteindelijke bestelling zes bier werd, had de ober van te voren ook wel kunnen bedenken. Maar nu schreef hij het op. Met potlood. Tenminste hij maakte een schrijvende beweging. Zes pizza ham-kaas en zes bier. Hoe simpel kan een bestelling zijn, dit als variant op hoe simpel kan het leven zijn. Maar voor een geplaagde Italiaanse ober ging dit niet op.
Na een half uur van geduldig wachten vond ik het tijd worden om eens voorzichtig naar de status van onze bierbestelling te gaan informeren. De ober keek mij aan of ik hem zo juist had beschuldigd van een grove vorm van onaanvaardbare nalatigheid. Ik liep terug naar onze tafel en stelde iedereen gerust. Het bier was onderweg. Dat had ik afgeleid uit de handgebaren en de daarmee gepaard gaande ondersteunende verbale uitingen die onze ober met zijn witte colbert in volle heftigheid aan mijn adres had gericht. En jawel hoor, na tien minuten kwam een beginnend hulpje met zes glazen, bijna vol met bier, aangedragen. Mijn rechterbuurman merkte op dat het schuim al aardig was ingezakt, waarop mijn linkerbuurman opmerkte dat dit nou zo typisch is van dat buitenlandse bier. Dat op de glazen en op de bierviltjes de naam “Heineken” stond was een onbeduidende detail. Onze glazen waren al geruime tijd leeg toen de ober kwam vragen of we nog iets wilden bestellen, tenminste dat dachten we. Dus bestelden we nog maar een biertje. Zesmaal. In afwachting van de pizza’s, was dit in ieder geval goed voor de onderlinge sfeer en het doodde de wachttijd. Dat even later het hulpje met twaalf glazen schuimend bier aangedragen kwam, was slordig maar werd door ons niet als blunder aangerekend. Dat kon de beste overkomen. Toen hij even later weer met twaalf volle glazen kwam aangezet was voor ons moeilijker te accepteren. Het was de welbekende druppel en we stuurden hem terug. Althans dat was de bedoeling. Hij sputterde hevig tegen en retourname van twaalf glazen bier leek een niet te nemen horde. Hij keek ons aan met een blik of hij ons wilde zeggen dat zijn baas retourpartijen met niet kinderachtige lijfstraffen afrekende. Zijn smekende blik en de wanhopige armgebaren, deden ons besluiten om deze extra hoeveelheid alcoholisch brouwsel maar af te nemen. Vooral de enige dame in ons gezelschap was er van overtuigd dat we de juiste beslissing hadden genomen. Wel had een ieder van ons nu vier glazen heerlijk helder gerstenat voor zijn neus staan. Toen mijn linkerbuurman opperde dat hij er van overtuigd was, dat er binnen afzienbare tijd weer twaalf glazen zouden worden aangeboden, werd iedereen onrustig. Het viel mee. Er gebeurde niets. Na ruim anderhalf uur geduld en vier glazen bier per reisgenoot later hebben we het voor gezien gehouden. Twintig euro per man lichter en zonder pizza ham-kaas.