De bezuinigingen 10 (Crisis)
Dit is de laatste “bezuinigingen”. Volgens het nieuws zijn we uit de recessie. Niet dat de crisis voorbij is. Nee, dat zeker niet. Het zal wel zo iets zijn wanneer de dokter tegen je zegt dat je niet ziek meer bent, maar dat het nog even duurt voordat je beter bent. Hoelang dat “even” duurt, mag Joost weten.
Voor mij zit het er op. Ik moet op zoek naar iets anders. Mijn schoolse opvang is aan een eind gekomen. Geen kabinetscrisis heeft mij kunnen redden. Alle formulieren zijn ingevuld en nu maar even afwachten volgens de vriendelijke mevrouw van het UWV. Ze zei dat ze het ook heel erg vervelend voor mij vond.
En dat is mooi van haar.
Ik heb ondertussen wel driftig sollicitatiebrieven ingestuurd en mijn cv is ruimschoots gepubliceerd op alle mogelijke websites. Het aantal reacties is met een score van drie uitermate teleurstellend. De reden voor afwijzing valt hoofdzakelijk in te delen onder de categorie dat andere kandidaten een beter passend profiel hebben, waaruit ik meen op te moeten maken dat men mij gewoon te oud vindt. Te oud? Zeker te oud. Of ik een auto ben, of een gebouw. Of een overjarig achterhaald incourant model. Te oud…
Ik heb tenslotte niet geschreven op vacatures, die schreeuwen om jonge dynamische pas afgestudeerden, maar op bij mijn leeftijd passende werkzaamheden. Meer was het niet. Ik maakt me geen illusies meer, ik hoef ook niet zo nodig. Gewoon nog even mee te kunnen, meer vraag ik niet.
Ik wil geen afscheid en ondanks dat mijn collega’s er prijs op stelden dat ik met hun nog een hapje ging eten, heb ik besloten dat niet te doen. Ben ik een beetje gefrustreerd? Ik denk van wel. Zeker omdat na de vakantie een bedrijf wordt ingehuurd dat een groot deel van mijn werkzaamheden gaat overnemen.
Ik begrijp het niet, maar misschien wil ik het ook wel niet snappen.
Zou ik duurder zijn, dan een ZZP-er? Zeker op de lange termijn? Men heeft het mij drie maal voorgerekend en telkens had ik ongelijk. Maar goed, de tijd zal het leren. Voorlopig ben ik de klos.
De buurvrouw heeft gevraagd of ik een kopje koffie bij haar wil komen drinken. Ze vind het wel gezellig, althans ze heeft grote verwachtingen met betrekking tot mijn permanente beschikbaarheid. Vorige week liet ze doorschemeren dat het hoog tijd werd voor een nieuw behangetje in de woonkamer en dat de hal ook aan een opknapbeurt toe was. Ondanks dat ik met klem benadrukte dat de juffrouw van het UWV mijn participatie in dit project vervelend zou kunnen vinden, kon ik haar niet overtuigen.
‘Dat is toch alleen als je er iets mee zou verdienen,’ zei mijn buurvrouw.
Ik dacht even aan die kleine zelfstandige, die net gestarte ZZP-er, die met veel pijn en moeite zijn klusjes bij elkaar schraapt en tegen afbraakprijzen het werk bijna voor noppes uitvoert. Dat de recessie voorbij is dat neem ik maar aan. Nu de crisis nog.