Tandarts 2
Ik heb u verteld dat mijn tandarts er genoeg van had. En dat hij als afscheid mij een enveloppe in mijn handen heeft geduwd met daarin de oplossing voor de toekomst. In de enveloppe zat een schrijven uitgevoerd in een moderne dynamische vormgeving, waarvan het me al snel duidelijk werd dat het hier een verzameling van tandartsen, mondhygiënistes en beugelbekjesproducenten betrof, die geassisteerd door een leger van mooie assistentes er op uit was mensen zoals ik, die een beperkte verzekering hebben afgesloten, grote sommen geld afhandig te maken. Dat was mijn althans mijn oordeel. Zo keek ik er na het lezen van de informatiebrochure tegen aan keek en dat werd nog maar eens bevestigd door mijn collega toen ik hem de naam van mijn nieuwe tandartsverzameling noemde. Hij had overigens al jarenlang een prothese, zowel boven als onder. Maar dit terzijde. Hij gaf mij alleen maar de informatie die hij had opgedaan tijdens een familiefeestje en een uitje van de biljartvereniging. Er waren volgens zijn bronnen al massa’s mensen die hadden afgehaakt en die nu op zoek waren naar een alternatief. En wel buiten het dorp, want binnen de dorpsgrenzen was er geen ontsnappen aan. Er was eenvoudigweg geen keuze. Ik besloot me te vermannen en elk vooroordeel naast me neer te leggen. In de brief werd vermeld dat het wenselijk was om op korte termijn mij te melden, om zodoende kennis te kunnen maken en daarmee in de gelegenheid te zijn of beter dat zij de gelegenheid kregen om een scan te maken van mijn gebit.
Op zich was het geen onheilspellende uitnodiging en alleen het woord scan bracht me enigermate van mijn stuk. Het waarom was me niet duidelijk, maar het gaf me een onbestemd gevoel.
Ik deelde mijn collega mee dat ik me in de middag moest melden bij “het Centrum voor Gebitsverzorging”. Kortweg CeVeGe B.V. Hij wenste me veel sterkte en de manier waarop hij dat deed, voorspelde niet veel goeds. Ik nam het besluit me daar maar over heen te zetten.
Toen ik aanbelde zei een intercomstem dat ik door kon lopen. De toonzetting gaf aan dat ik geen andere keuze had en dat het verstandig was om te gehoorzamen. Ik werd door pijlen op de muur naar een balie geleid, waarachter een hoogblonde juffrouw zat, die me doordringend aanstaarde en ten slotte wilde weten wat het doel van mijn missie was. Ik gaf haar de brief en ze wees op het bankje dat schuin tegenover de balie stond. De paarse kleur was op zijn minst bijzonder. Het was niet erg druk, maar na ruim een kwartier was het aantal lotgenoten aangegroeid tot boven de tien. Het hield niet op met het aanbod van aarzelende mensen. Ik meende een enkeling te kunnen plaatsen als voormalige bezoeker van mijn ex-tandarts.
Er gebeurde in eerste instantie niets. Daarna gingen deuren open en kwamen mensen naar buiten om vervolgens weer door een andere deur naar binnen te worden geleid. Het aantal bewegingen nam zienderogen toe en ik werd onrustig. Dit spel was ruim een half uur aan de gang en ik had nog niet waar kunnen nemen dat een van de deelnemers van dit gezelschapsspel de uitgang had bereikt. Sommigen had ik helemaal niet meer teruggezien. Ik liep naar de balie en ik vroeg heel voorzichtig of de juffrouw mij kon vertellen of het nog lang kon duren voordat ik werd opgeroepen. Ze keek me aan en zei met een lichte irritatie in haar stem dat de intakeprocedure altijd wat meer tijd nam dan gepland. Ze adviseerde me om een kopje koffie te nemen en weer plaats te nemen. Ik probeerde nog om de automaat te bewegen om voor mij een bekertje troost te bereiden, maar ik was niet erg succesvol. Het bleef bij een bekertje warm water. Een oplettende medelotgenoot maakte me attent op het berichtje in de display, “ERROR”. De substantie die normaliter de bruine kleur veroorzaakte was op. Ik was dicht bij de uitgang en hoopte dat niemand mij zou opmerken tijdens mijn ontsnappingspoging.
Morgen heb ik een afspraak in de stad. Bij tandarts Willemse.