Het was niet tegengevallen. Ondanks de krapte hadden we beiden redelijk goed geslapen. Af en toe hadden we bij het wisselen van de zij geprobeerd een deel van het dekbed te bemachtigen. We waren wel steeds dichter tegen elkaar aan gaan liggen en toen ik tegen de morgen wakker werd voelde ik haar arm om me heen. Eva was nog in een diepe slaap.
Ik keek op mijn horloge en zag dat het zeven uur was. Het was vandaag zaterdag en misschien was het toch wel het beste om naar huis te rijden. Dit leek een uitzichtloze situatie.
Ik duwde de arm van Eva voorzichtig weg en stapte uit bed. Ik pakte een handdoek en ging naar de douche. Ook deze douche gaf net als in de andere kamer geen enkele privacy. Ik deed mijn short uit en voelde me opgelaten. Eva lag gelukkig met haar rug naar mij toe en ik hoopte dat ze niet wakker zou worden. Toen ik klaar was en de douche uit wilde stappen realiseerde ik me dat mijn schone short nog in mijn reistas zat.
‘Je ziet er nog best goed uit voor je leeftijd…’ hoorde ik haar zeggen.
‘Heb je me liggen begluren, mevrouwtje Eva…?’
‘Nee, maar ik draaide me om en ik dacht dat ik droomde. Een naakte man op drie meter afstand. Maar het was geen droom maar de harde realiteit.’
‘Nu je toch wakker bent, wil je me even mijn reistas aangeven…?’
‘Schaam je jezelf voor me…?’
‘Nee, hoezo?’
‘Nou, ik vind het niet zo’n probleem als je er zelf geen probleem mee hebt?’
‘Hoe bedoel je…’
‘Nou dat je even omdat het niet anders kan, bloot door de kamer marcheert.’
Ik begreep dat het maar beter was om me er aan over te geven. Ik stapte onder de douche vandaan en voelde mijn gezicht kleuren. Met alle behendigheid die ik in me had probeerde ik zo snel mogelijk naar mijn reistas te komen. Eva giechelde.
‘Je bent best nog wel snel…’
‘Ja,’ zei ik en probeerde zo vlug mogelijk mijn schone short aan te doen.
‘Dan ga ik ook maar douchen, al weet ik niet waarom we zo vroeg op staan…?’
‘Nou ik wil bijtijds naar huis. Het is nog best een eindje rijden en ik moet vanmiddag nog een paar boodschappen doen…maar jij hoeft toch niet op te staan…’
Het voelde als een goedkope smoes.
‘Zal ik met je meegaan…?’
Het sloeg in als een bom. Ik wist mijzelf geen houding te geven noch een antwoord te verzinnen.
‘Als je het niet wilt is het ook goed, dan blijf ik gewoon in Duitsland. Dan kijk ik wel.’
‘Nee, dat is het niet.’
‘Nou denk er maar eens over na. Ik ga douchen.’
Ze deed het dekbed terug en stond op.
‘Als je nog een momentje geduld hebt dan ga ik alvast naar beneden. Dan wacht ik wel in de zitkamer.’
‘Wat je wilt, je zegt het maar.’
Ik kleedde me aan en Eva stond te wachten tot ik weg ging.
‘Nou tot zo, dan heb je in ieder geval wat meer privacy.’
‘Zoveel geheimen heb ik niet, maar in ieder geval bedankt voor je bereidwillige medewerking.’
‘Graag gedaan’ en ik liep de kamer uit en deed de deur achter me dicht.
Ik was blijkbaar de enige die zich al beneden had gemeld. Er was verder geen mens te vinden.
De zitkamer was nog donker. Ik maakte het licht aan en zocht een krant. Er lagen alleen kranten van de vorige dag.
Ik dacht na over wat Eva mij had gevraagd. Of ze met me mee zou gaan. Ik probeerde mezelf een voorstelling te maken over de gevolgen. Ik had een mooi appartement, echter volledig ingericht en alleen maar bedoeld voor een vrijgezellenbestaan. Er was maar één slaapkamer in het appartement. Ik had nog een klein kamertje waar ik mijn rommelhok van had gemaakt en ik de wasmachine en de droger had geparkeerd. Het was onmogelijk hier een slaapplaats van te maken. De eigenlijke slaapkamer was groot genoeg om er een eenpersoons bed bij te zetten, maar dat was in mijn ogen ook niet echt een briljant idee. Mijn eigen bed, twee meter breed en tweeveertig lang was groot genoeg voor twee. Maar het was maar de vraag hoe lang dat goed kon blijven gaan. Er was in ieder geval meer privacy dan hier op de hotelkamer. Mijn gedachten werden heen en weer geslingerd tussen de voor’s en tegen’s. Ik kende Eva een paar dagen. Pasten we wel bij elkaar. Zouden we het ook zo eens blijven als we dag en nacht bij elkaar zouden zijn. Bovendien wilde ze absoluut geen relatie. Het was lastig. Liep ik niet te hard van stapel?
Ze kwam de zitkamer binnen.
‘En heb je er al over na gedacht…?’
‘Ik heb maar één slaapkamer met maar één bed. Meer kan ik je niet bieden…?’ probeerde ik.
‘Nou ik vond het wel lekker vannacht, uh in ieder geval niet erg. En jij…?’
Ik moest toegeven dat ik op zich prima had geslapen. En dat ik het eigenlijk wel fijn vond dat ze haar arm om me heen had geslagen. Maar het was wel allemaal vrijblijvend geweest.
‘Nee prima, geen probleem…’
‘Nou dan ga ik toch lekker met je mee. We moeten wel met twee auto’s. Ben ik ook weer eens in Nederland.’
Voordat ik iets kon zeggen was ze naar de eetzaal gelopen. Daar was inmiddels een juffrouw bezig met het klaarzetten van de broodjes en vleeswaren en wat kaas.
‘Nou ja,’ dacht ik, ‘we zien wel waar dit schip gaat stranden.’
Na het ontbijt haalden we onze spullen op en checkten uit.
‘Hoe spreken we af? Ieder in zijn eigen tempo…?’
‘Dat is goed, ik zal je mijn adres geven. Denk je wel dat het gaat lukken…?’
‘Het is altijd nog goed met me gekomen dus dan zal dat deze keer ook wel. Ik ben benieuwd hoe Joe Grey woont en leeft. Spannend.’
‘Als dat maar niet tegenvalt. Stel je er alsjeblieft niet te veel van voor, wil je?’
‘Hoe lang hebben we nodig… Ik bedoel, hoe lang denk je dat ik er over zal doen?’
‘Moeilijk te zeggen. Het is zaterdag, dus vrij rustig. Het is ongeveer vijfhonderd kilometer, dus binnen de zes uurtjes moet het gemakkelijk kunnen en hoef je jouw busje niet te overvragen en heb je zelfs nog tijd om onderweg even wat te eten en te rusten. Hier heb je mijn adres. Als je het dorp binnenkomt gewoon de hoofdweg volgen tot aan het centrum en net voor het voetgangersgebied linksaf. Meteen daarna rechts en dan zijn het de appartementen boven een winkelgalerij. Er zijn twee woonlagen. Ik woon op de tweede. Maar je vindt het vast wel. Anders heb je mijn mobiele nummer altijd nog.’
‘Het komt prima voor elkaar. Zal ik vanavond voor je koken? Daar heb ik echt zin in.’
‘Dat lijkt me leuk, maar zorg wel dat je op tijd bent, want ik heb niet veel meer in huis. Dus we moeten nog wel even boodschappen doen. De supermarkt zit beneden, dus dat is niet het probleem.’
‘Oké. Nou dan gaan we maar vlug. Tot straks.’ Ze draaide zich om en pakte haar gitaar en ik zag dat ze ook nog een klein reiskoffertje had.
Ik liep naar mijn auto en vroeg me af in welk avontuur ik me had gestort. Was het mijn eigen onzekerheid of was het mijn gezonde verstand wat me zo onrustig maakte. Of beiden.
Er was nog weinig verkeer en ik was binnen de kortste keren Hamburg uit en zat op de autobaan.
Op de radio hoorde ik “ I put a spell on you’’ van Nina Simone.
Na een paar uur rijden besloot ik te tanken en een kop koffie te gaan drinken. Ik stuurde een smsje naar Eva.
10