Ik zoek de parkeerplaats waar Marie altijd haar Peugeot parkeert. Ik sluit de BMW af en ik  wandel naar Chez André. Silvain groet me.
‘Hallo Joe…ben je weer terug …?’
‘Ja Silvain…ik ben gelukkig weer terug…Is meneer André er ook al ?’
‘Nog niet, maar hij er kan ieder moment zijn. Marie is er wel.’
‘Dank je Silvain. Mag ik doorlopen?’
‘Zeker Joe… Marie zal wel boven zijn.’
Ik loop naar boven en ik hoor haar stem. Ze legt aan een groepje meisjes uit was ze van hen verwacht.
‘Hallo Marie…’
Ze kijkt verschrikt naar mij.
‘Waar kom jij in godsnaam vandaan…? Weet je wel hoe vaak ik je gebeld heb Joe Grey…!?’
Ik zie dat ze boos is. Ze is laaiend. Ze maakt een gebaar dat ik met haar mee moet komen naar haar kantoortje. Ik volg Marie als een schaap dat naar de slachtbank wordt geleid.
‘Wat ben jij een klootzak Joe Grey… Weet je wel hoe ongerust ik ben geweest. Ik was helemaal overstuur…Ik…ik… Ik wil je niet meer zien. Snap je nou niet hoe diep je mij geraakt hebt. Ga alsjeblieft weg… Ik…ik, waarom doe je dit nou zo …? Ik ben zo ontzettend…’
Ze maakt haar zin niet af.
‘Je hebt gelijk Marie…ik kan begrijpen dat je boos bent…’
‘Boos…Joe Grey… Ik ben zo boos en zo bang geweest…wil je mij eigenlijk wel…geef je wel om mij?…Ga nou alsjeblieft weg. Ik kan je niet meer zien…’
Tranen rollen over haar wangen. Ik wil haar troosten, maar ze weert mijn arm af.
‘Laat nou maar …ik heb even geloofd dat je van me hield…’
Ik houd van je Marie…echt…met heel mijn hart…maar…’
‘Maar … ik werd gek toen ik je niet kon bereiken… snap je dat? Ik dacht dat je me in de steek had gelaten…zo voelde het… of dat er iets ergs gebeurd was…ik wist  echt niet meer wat ik moest denken.’
‘Ja hoor…ik snap het best…sorry.’
Ze schudt haar hoofd. Ze is radeloos en totaal over haar toeren.
‘Het is echt beter dat je gaat…’ zegt ze snikkend.
Ik voel me leeg en machteloos. Ik pak de kussensloop en leg die op tafel.
‘Hier zijn jouw albums Marie…met jouw foto´s.’
Ze kijkt mij niet begrijpend aan, maar ik kan het niet opbrengen om mijn verhaal te vertellen. Het is niet het juiste moment en bovendien zit ik er even helemaal doorheen.
‘Nou Marie dan ga ik maar… ik weet het ook niet… hoe het verder moet.’
Ik wil haar aanraken maar ze duwt mij weer van zich af. Ik draai me om en loop weg en ga naar beneden.
‘Heb je Marie gevonden ?’ vraagt Silvain.
‘Ja hoor…’
Hij ziet aan mij dat het niet goed gaat.
‘Joe, kan ik misschien iets voor je doen…?’
‘Nee hoor…het is in orde Silvain, maar in ieder geval bedankt.’
Ik loop naar ons tijdelijke appartement. Het appartement van de vriend van André. Ik hoop dat Eva er is  en bel aan, want ik heb geen sleutel. Het duurt even voordat de deur wordt opengedaan. Eva is verbaasd als ze mij ziet.
‘Waar kom jij vandaan? Marie is helemaal gek geworden omdat ze je niet kon bereiken Joe. Wat is er gebeurd?’
‘Dag Eva.. Mag ik eerst even binnenkomen…?’
‘Natuurlijk sorry… Ik was ook zo verbaasd.’
‘Ik kan me daar wel iets bij voorstellen.’
Ik loop naar de zitkamer en zie dat Belle achter de piano zit.
‘Hallo meisje, hoe gaat het me jou…?’
‘Goed Joe, maar iedereen was zo verschrikkelijk ongerust…’
Ik ga zitten en Eva vraagt of ze een kopje koffie voor me moet halen.
‘Ik heb nog wat voor je, ’ zeg ik en geef haar het trommeltje en het mapje.
‘Ben je teruggegaan…?’
‘Ja en ik heb dit voor je meegenomen, ik wist ook niet of je er iets aan hebt…Dit was alles wat er nog was.’
Eva wordt stil.
‘Silvia Hochstetten von Imsberg…’ zegt ze met zachte stem
‘Ja Silvia Hochstetten von Imsberg…’ zeg ik, ‘maar voor mij altijd Eva Winters, mijn muze.’
‘Sorry Joe…’
‘Het is jouw leven lieverd…’
‘Ik had het je moeten vertellen…’
‘Misschien wel, het is vervelend dat ik er op een andere manier achter moest komen.’
‘Hoezo Joe op een andere manier…wist je het dan al langer…?’
‘Sinds jouw opname in het ziekenhuis liefje, zolang weet ik het…ik had gehoopt dat jij er zelf mee zou komen…maar goed…’
‘Waarom heb je mij niets gezegd…?
‘Je blijft voor mij Eva…Eva Winters…’
‘Maar ik heb je er in betrokken Joe…ik heb tegen je gelogen. Voel je jezelf gebruikt…?´
‘Nee, maar…’
‘Je wilt toch wel weten hoe het allemaal zit?’
‘Nee hoor… Ik vertrouw je nog steeds onvoorwaardelijk. Daar is niets in veranderd.’
‘Maar je hebt er recht op…’
Belle probeert het allemaal te volgen en ik zie de niet begrijpende blik in haar ogen.
‘Wat is recht hebben op… Eva? Of moet ik Silvia zeggen… ? Zeg het maar, het maakt nu niets meer uit.’
‘Joe alsjeblieft…toe nou.’
‘Maar goed als je vindt dat ik er recht op heb om te weten hoe het zit… Waarom…Eva… wat was je uiteindelijke plan?’
‘Ik had geen plan Joe. Ik voelde me zo veilig bij jou. Ik had je zo nodig …’
‘Waarvoor Eva…?’
‘Om een beetje gelukkig te worden…’
‘En is het je gelukt…?’
Ze zwijgt en ik zie haar tranen. Belle kijkt toe en ik zie dat ze het moeilijk heeft met de situatie. Eva kijkt mij bijna radeloos aan.
‘Voor het eerst in mijn leven heb ik een thuis. Kan ik genieten van mijn muziek. Mijn grote passie waarvoor ik alles op zij heb gezet. Voor het eerst in mijn leven heb ik mensen om me heen die om me geven. Dat alles dankzij jou Joe.’
‘Nou dan is dat in ieder geval gelukt… Gefeliciteerd.’
Ik schrik van mijn eigen woorden. Ze komen hard aan en ik voel mezelf een verschrikkelijke klojo. Ik heb er ook meteen oprechte spijt van.
‘Sorry lieverd, dat bedoelde ik niet zo…ik ben moe en ben mezelf niet…Ik neem dit terug. Nogmaals sorry…’
Belle loopt de kamer uit, want ze voelt aan dat ze hier niet bij moet zijn.
‘Joe waarom, waarom zeg je dit nu ? Toen ik ziek was, ben je zo lief voor me geweest. Ik heb echt wel gehoord hoe bezorgd je voor mij was. Echt…’
‘Meisje…ik houd echt van je… Zo waar ik hier sta.’
‘Wat is er dan met jou aan de hand Joe?’
‘Laat maar… Eva. Ik ga, want ik ben aan het einde van mijn droom gekomen.’
‘En Marie dan?’
‘Hoe bedoel je?’
‘Ze houdt van je, zo ontzettend veel…’
‘Ik ook van haar Eva, maar dat zul je ondertussen wel door hebben.’
‘Joe ik ben niet blind…’
‘En…’
‘Wat en…? Ik wil alleen maar dat jullie gelukkig worden. En als ik daar ook nog deel van uit mag maken is mijn leven helemaal perfect…’
‘Dus je vindt het wel oké… ik bedoel, je bent niet boos of zo…?’
´Joe, Marie is het beste wat jou kan overkomen. Ze is lief en zorgzaam. Ze wil alles voor je doen.
Ze houdt van je met heel haar hart…’
‘Het is kapot… ik heb het allemaal stuk gemaakt Eva.’
‘Alles wat kapot is kan worden gemaakt, als je er voor gaat…’
‘Jij zegt het…’
‘Ja, Joe… mijn leven was kapot en dankzij jou is het weer gemaakt. Ben ik weer een compleet mens.
Ik was toen ik jou ontmoette niet meer dan een bastaard. Die van hot naar haar is geschopt. Weggestopt, verbannen ontkend en beschadigd. Een dwalende ziel die voor een paar centen bluesnummers zong in kroegen en bars. Zich op deze manier in leven kon houden en wist dat als het niet zou veranderen ten dode was opgeschreven. Ik wist wat mij te wachten stond. Ze hadden het me verteld. En ze hebben mij pillen gegeven om het te kunnen verdragen. De muziek die ik in me voel is niet de blues Joe. Ik wil de muziek spelen die ik van mijn oma heb geleerd, al was zij dan niet mijn echte oma. Dankzij jou kan ik weer verder. Jij hebt me opgeraapt en mij een nieuwe kans op een beter leven gegeven. Dankzij jouw onvoorwaardelijke vertrouwen heb ik mezelf weer de goede kant opgeduwd. Ik houd van jou Joe Grey, niet als mijn geliefde maar als…hoe moet ik het zeggen… je bent in ieder geval het beste wat mij ooit is overkomen. Nooit meer Eva’s Blues Joe, ik heb het achter me gelaten. Dankzij jou.’
Ze opent het blikken trommeltje en pakt de foto van de man met de Mercedes.
‘Kijk Joe…dit is mijn echte vader… Tenminste dat is wat mijn moeder dacht. Ze was er niet zeker van. Een Hongaarse maarschalk die bij mijn Duitse aristocratische opa en oma regelmatig op bezoek kwam en waarvan mijn moeder vond dat zij met hem het bed in moest duiken. Voor haar een pleziertje, voor mij het begin van een ellendig leven. Nou ja leven. Ik moest er eigenlijk helemaal niet zijn. Maar ze was te laat voor een abortus…of misschien had ze het lef wel niet… Joe…je hebt mijn leven weer gelijmd. Geef jezelf en Marie alsjeblieft ook die kans…’
‘Ik weet het niet liefje. Ik weet niet meer wat ik wil en wat ik niet wil.’
Belle komt opgewonden de kamer in
‘Joe, Eva …  Kaplan is doodgeschoten…’
‘Ik weet het Belle…’ zeg ik met zachte stem.
Belle kijkt me aan en Eva fronst haar wenkbrauwen.
‘Joe…?’
Haar aanblik breekt me.
‘Jij…?’
‘Nee hoor…niet ik. Het waren schutters van de politie…’
Belle komt naar me toe en slaat haar armen om mij heen.
‘Het is niet goed Joe, maar om eerlijk te zijn lucht het me wel op.’
Eva komt bij ons staan en daar staan we dan, in een kring, de armen om elkaar heen geslagen.
Tranen lopen over mijn wangen.
We hebben de deur niet gehoord. Ik kijk op en zie Marie en Veronique.
‘Sorry… Joe… Duizendmaal sorry,’ zegt ze.
‘Nee Marie…ik moet sorry zeggen… Maar ik kon niet anders… Wil je dat van me aannemen alsjeblieft…? Ik had geen keuze.’
‘Ik heb het gehoord van Paul Dumas, die heeft Dupont gesproken. Hij heeft me alles verteld. Het is nu echt klaar… toch?´
‘Het is echt klaar Marie…helemaal klaar.’
Veronique, Eva en Belle zijn op de bank gaan zitten
‘Wil je mij vergeven Marie…?’
‘Wat denk jezelf Joe Grey…?’
‘Krijg ik dan nog een kansje van je…?’
Ze maakt zich van me los en pakt de kussensloop. Ze neemt het provisorische schaakbord er uit en ook het zakje met de pionnen.
‘Tot we honderd worden mijn lief en dan zien we wel weer verder…’
Ik kus haar met alles wat ik in me heb. Veronique, Eva en Belle komen naar ons toe en er volgt een samensmelting van vijf mensen die onvoorwaardelijk met elkaar verbonden zijn en van elkaar zijn gaan houden.
Emotio en Ratio zijn ook weer terug gekeerd. Nog nooit zijn ze het samen zo eens met elkaar geweest, zo in volmaakte harmonie.

87