De weken die volgden werden hoofdzakelijk beheerst door het herstel van Eva. Het ging heel goed met haar. Ze ontweek wel elk gesprek over onze relatie. Ze sprak alleen maar over haar  muziek en haar  plannen. Ik voelde dat de verhouding die ik met Marie had, voor haar geen probleem was. Het kon niet anders of ze wist het. Zeker omdat Marie en ik samen een paar keer op bezoek waren geweest. Het was maar al te duidelijk dat we iets hadden. Eva vond het blijkbaar normaal en het stoorde haar niet. Integendeel. Ze vroeg wat onze plannen waren. We gaven haar geen direct antwoord. Maar ze liet het erbij en vroeg niet verder door. Eva was lyrisch over Belle.  Ze vertelde over de bezoeken van Belle. Het ging steeds beter met haar. Ze konden samen urenlang over muziek praten.
‘Ze kent echt elke noot van mijn CD, je weet wel… die je haar hebt gegeven Joe, toen ze ziek was.
Ze moet hem wel honderd keer hebben beluisterd. Zo gauw als het kan gaan we samen eens wat proberen, ik ben zo benieuwd. O ja en Veronique was er de laatste keer ook bij. Misschien worden we wel een trio…’ zei ze vol enthousiasme. ‘Girls United…’
‘Jullie hebben al een naam…?’ zei ik verbaasd.
‘Geintje Joe. Zo maar een invalletje… Je kent me toch?’
‘Ja, dat kun je wel zeggen. Zorg nou maar eens eerst dat je helemaal beter wordt.’

Na twee weken in het hotel te hebben gelogeerd hadden Marie en ik een appartement aangeboden gekregen dat eigendom was van een vriend van Henry. We mochten er gebruik van maken omdat deze vriend voor lange tijd in China was. Hij werkte er aan een project en volgens Henry kon het nog wel een maand of zeven duren voordat hij weer terug was. Het was volledig ingericht en was niet ver van het appartement van Henry. Het kwam ons goed uit. Omdat er zes slaapkamers waren had Veronique ons gevraagd of ze bij ons mocht komen wonen. Ze beloofde dat wij geen last van haar zouden hebben. Ze was nog steeds op zoek naar een andere woonruimte en haar huisbaas had haar zo ongeveer op straat gezet. Wij, Marie en ik vonden het prima.
Toen Theo ons vertelde dat het niet lang meer zou duren voordat Eva uit het ziekenhuis zou worden ontslagen hadden Marie en ik elkaar aangekeken. Zonder iets te zeggen, zonder een woord te hebben gewisseld, waren we het eens. Als Eva het wilde, dan kon ze ook bij ons komen wonen. Zolang dat nodig was. Zolang ze maar wilde. Toen we dit samen aan haar vertelden was haar reactie vol met enthousiasme en had ze Marie en mij een dikke kus gegeven.
‘Als jullie me willen hebben dan ben ik er. Sinds lange tijd heb ik dan weer een thuis. Super. Ik kan niet wachten. Is er ook een piano in huis?’
Ik zei dat er een zwartgelakte vleugel stond. Voor zover ik wist was het een Steinway.
‘Daar doe ik het wel mee… oh ik ben zo opgewonden. Weten jullie al wanneer ik weg mag…?
We zeiden dat ze dat maar aan Theo moest vragen.
Het herstel van Belle was een wonder. Ze had nog wel even een depressie gehad toen ze zich realiseerde dat ze niemand meer had. Maar Connie, die ondertussen een hechte band met haar had opgebouwd, had haar gerust gesteld. Ze had me gebeld en mij gevraagd wat ik er van vond als zij Belle bij hun in huis zouden nemen. Connie zou er voor zorgen dat ze niet alleen was. Henry had zich voorgenomen dat hij bij de eerst volgende gelegenheid  Eva en Veronique een nieuwe kans wilde geven. Ik vertelde hem dat hij daar ook Belle aan toe moest voegen. Hij reageerde nogal verbaasd maar toen ik hem een en ander had verteld, sloeg hij helemaal door.
‘En dan die twee andere meiden er bij… Rissa en Zara, want die kunnen ook wel wat… En dan heb ik mijn eigen supermeidengroep. Dat wordt een sensatie Joe… geloof me,’ had hij gezegd.
En toen Marie ook nog eens haar tevredenheid over Rissa en Zara liet blijken had Henry voorgesteld om samen alvast samen een glas te drinken op de aanstaande successen. André had Henry op het hart gedrukt dat alles heel goed geregeld moest worden.
Paul Dumas had er voor gezorgd dat ik geen last meer had gehad van rechercheur Dupont. Het zat me wel een beetje dwars dat Kaplan niet werd afgerekend op zijn daden, maar ik wist ook maar al te goed dat het moeilijk was om iets tegen hem te beginnen. In ieder geval zou het mijn leven nog ingewikkelder hebben gemaakt, iets waar ik totaal geen behoefte aan had. Ik vond dat ik me beter kon concentreren op de drie jongelingen en Belle. Ik dacht nog dikwijls aan Mocka en Djouff. Ik had met Pierre afgesproken dat ik twee dagen in de week voor hem zou gaan werken. Ik had weliswaar niets zwart op wit, maar ik vertrouwde hem. Marie maakte lange dagen en de voorbereiding van het nieuwe programma van Chez André kostte veel tijd. Marie was er bijzonder enthousiast over en André deelde dat. Hij zei dat het er allemaal geweldig uitzag. Met trots vertelde hij me dat hij blij was dat hij Marie voor deze klus had gevraagd. Het was geweldig om moeder en dochter bezig te zien. Soms waren ze het helemaal met elkaar eens, maar ook werd er zo nu en dan stevig gekibbeld. Marie en Veronique wilden alleen het beste van het beste. Mijn leven leek in een rustiger vaarwater te zijn gekomen. Ratio en Emotio hadden het prima naar de zin. Ze leefden in perfecte harmonie met elkaar. En om eerlijk te zijn keek ik niet meer terug. Het verleden had afgedaan. Ik was gelukkig, samen met Marie en Veronique en Eva. Het plaatje dat ik indertijd zo mooi had gevonden toen we met ons allen wat hadden gedronken bij Antoine was werkelijkheid geworden. Marie en ik, samen met onze twee mooie muzikale dochters. Ik was zo trots en alles leek zo perfect.

84