Marie en Veronique waren al in de lounge. Ik had nog even vlug een schoon shirt aangedaan, daarna was ik ook naar beneden gegaan.
‘Willen jullie eerst iets drinken en zullen we daarna samen een hapje eten? Dan kunnen we even bijkletsen. Ik geloof  dat we voldoende stof tot praten hebben…’ opperde ik.
De beide dames waren het helemaal met me eens.
‘Maar eerst een kus…’
‘Van ons alle twee…?’ klonk het in koor.
‘Van jullie alle twee… En een goede….want ik ben er zo aan toe.’
Marie kuste me intens terwijl haar dochter toekeek.
‘Schaamteloos, die moeder van mij… En nou ik…’  Veronique gaf me een klein zielig kusje op mijn wang.
‘Zie je mama, zo kan het ook…’
‘Maar ik hou van hem…’ zei Marie met een lach.
‘Nou… ik ook, maar dan hoef je toch niet zo uit te pakken,’ gniffelde haar dochter.
‘Nou…’ zei ik, ‘het is al mooi dat je ook van me houdt…ik ben er dik tevreden mee.’
‘Zie wel mama, Joe vindt het zo ook prima.’
‘Ja, maar dat geldt alleen maar voor jou. Voor je moeder ligt de lat wel een stukje hoger meisje…’
Marie schudde haar hoofd en ze keek naar de kaart.
‘Je moet anders maar eten wat er op wordt geschept…’
Ik keek haar aan en ze lachte.
‘Oh, ’zei ik, ‘en wat staat er vanavond op het menu…?’
‘Dat weet ik alleen… daar kom je vanzelf achter,’ en ik zag de ondeugende blik in haar sprankelende ogen.
Veronique keek naar haar moeder.
‘Mam…! Niet onder het eten?’
We hadden plezier en ik voelde mij voor het eerst sinds een aantal dagen weer een beetje ontspannen.
Dat deed me goed en het gezelschap van mijn Marie en haar dochter zorgden ervoor dat ik op het eind van de avond tamelijk uitgelaten was geworden. Ook de uitstekende wijnkeuze van Marie hielp daarbij.
‘Je wordt toch niet dronken Joe…? ’ zei Veronique lachend, ‘de vorige keer ben je bij mijn moeder in bed beland…’
‘En als ik dat nou wil, als ik daar op uit ben lieve Veronique…wat dan…?’
‘Dan… dan eh… moet je het zelf maar uitzoeken. Zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb.’
‘Waartegen…?’ zei Marie
‘Mama, ik geef het op. Ik wil het niet weten… Zo goed…?’
‘Prima gegaan Marie…’ en ik schaterde het uit toen Veronique met gevoel voor veel drama haar hoofd schudde.
‘Dat dacht ik… Willen jullie eigenlijk nog een dessert?’
‘Ik neem nog een cognacje…’ antwoordde ik.
‘En jij…?’
Veronique wilde nog een kop koffie. Ze keek op haar horloge en ze zag dat het al tamelijk laat was.
Ze had beloofd nog even bij Henry langs te gaan.
‘Hij kon het wel begrijpen mama… Ik zag het niet zo zitten zonder Eva. Het was niet het goede moment en misschien was het ook wel te veel. Na alles wat er gebeurd is…?’
Marie knikte instemmend.
‘Ik vond het wel heel vervelend voor Henry. Hij heeft zo zijn best voor mij gedaan. Het lijkt zo ondankbaar.’
‘Henry zal het best begrijpen…’
‘Dat denk ik ook wel…maar tjeetje, het had zo mooi kunnen worden.’
‘Dat kan altijd nog.’ en ik probeerde haar gerust te stellen.
Nadat ze haar koffie op had gedronken stond ze op en gaf Marie en mij een kus.
‘Nou tot morgen. Ik ga nu, anders wordt het wel erg laat.’
Ze nam afscheid en ik schoof  mijn stoel naar de stoel van Marie. We zaten naast elkaar. Hand in hand.
‘Even een moment voor ons zelf …dat mag onderhand wel eens een keer.’
‘Zeg dat wel…lief.’
We bleven nog een half uur natafelen en ik had nog maar eens een cognacje besteld. Marie dronk rode wijn.
Toen we in bed stapten waren we moe, maar wel heel gelukkig.

83