Toen ik in het ziekenhuis arriveerde ging mijn mobiel. Het was Connie. Ze vroeg me of ik nog naar het ziekenhuis kwam en ik zei dat ik op het punt stond om door de draaideur naar binnen te gaan. Ze klonk opgewonden. Ze vroeg me of ik vijf minuten voor haar had. We spraken af in de wachtruimte op de afdeling waar Eva lag. Ze was er al toen ik arriveerde.
‘Joe, ik ben blij dat je even voor me hebt. Ik heb de testresultaten van Belle. Het is echt geweldig. Ik ben helemaal opgewonden. Het komt allemaal goed. De aandoening die ze heeft, ik zal je de naam besparen, is prima te behandelen. We mogen zelfs rekenen op een volledige genezing. Het enige wat haar wel te wachten staat, is een zware therapie, zodat alle spierfuncties weer worden getraind en geactiveerd.
Maar dat zal ze zelf moeten doen en zoals ik haar inschat zal ze die kans met beide handen aangrijpen.’
‘Heb je het haar al verteld?’
‘Nee nog niet. Ik wilde je vragen of jij het leuk vindt om dat samen met mij te doen. Jij hebt haar tenslotte gered.’
‘Nou, dat zet je wel heel erg zwaar aan Connie…’
‘Kom op Joe, niet zo bescheiden. Zonder jou was ze kansloos geweest. Misschien had ze wel hetzelfde lot moeten ondergaan als haar broer en haar moeder.’
Ik realiseerde me dat Connie eigenlijk niet ver van de werkelijkheid af zat.
‘Nou, ik ga eerst even naar Eva en dan bel ik je… oké? Overigens wel lief van jou dat je me erbij wilt hebben. Ik ben wel even toe aan een goednieuwsgesprek.’
Ze keek me vragend aan en ik vertelde haar het verhaal van Djouff.
‘Joe, wat verschrikkelijk voor je… Kan ik nog iets voor je doen?’
‘Nee hoor, je doet al genoeg voor me. Theo en jij zijn echt fantastisch.’
‘Dank je wel. Als er wat is dan moet je het me echt laten weten hoor…’ zei ze, terwijl ze mijn arm beet pakte.
‘Afgesproken, maar ik ga nu eerst naar Eva…’
‘Gelijk heb je. Tot straks.’
Ik meldde me bij de balie en zei tegen de verpleegkundige dat ik voor Eva kwam. Ze herkende mij en vroeg me of ik dokter Boering ook nog wilde spreken. Ik zei dat het zo wel goed was en liep naar de kamer van Eva. Ze lag daar nog steeds even roerloos als tijdens mijn eerdere bezoeken. Alsof ze in een diepe slaap was. Ik ging naast haar zitten en pakte haar hand.
‘Dag lieverd, ik ben blij dat ik je weer zie. Lieve Eva… ik ben zo blij dat…’
Ik kon mijn zin niet meer afmaken. De emotie en de spanning waren me te veel geworden. Het zweet parelde op mijn voorhoofd. Mijn hart ging te keer. Ik probeerde weer rustig te worden. Ik praatte mezelf moed in,  maar ik bleef hangen in een aanval van hyperventilatie. Althans dat was mijn eigen diagnose. Ik herkende de verschijnselen. Ik probeerde mijn hand los te maken van die van Eva. Maar het lukte niet. Mijn hand werd stevig omklemd door die van haar. Ik realiseerde me plotseling dat het een signaal was. Ik voelde dat ze mij kon horen. In ieder geval dat ze reageerde op mijn woorden. Mijn hyperventilatieaanval sloeg om in blijdschap.
‘Lieverd, ik voel dat je mij kunt horen, dat ik je kan bereiken… Eva, liefje wat goed van je…’
Ik dacht dat ik haar lippen zag bewegen. Ik wreef over haar hand en het was nu duidelijk. Ze reageerde.
Ik durfde niet weg te gaan. Het was een bijzonder moment. Ik zag dat haar oogleden bewogen. Het lukte haar niet om haar ogen te openen. Ze zuchtte. Het was een hemels mooi geluid. Ik zag haar borst sneller op en neer gaan. En weer bewogen haar lippen. Ik wist dat ze wat wilde zeggen.
‘Joe….’
Nog nooit had het me zo ontroerd dat iemand mijn naam zei. Nu was het een regelrecht geschenk vanuit de hemel.
‘Ja liefje…wat is er….’
‘Ben…zo moe… Joe.’
‘Het komt allemaal goed liefje… Doe nou maar rustig.’
‘Joe…blijf…je…’
Ze zakte weer weg en ik streelde haar hand.
‘Natuurlijk blijf ik bij je…’
Ze sliep weer verder.
‘Eva, ik ga even naar Connie. We gaan samen naar Belle. Ze is ook in het ziekenhuis. Daarna kom ik weer naar jou. Is dat goed?’
Ze reageerde niet. Ik stond op en liep naar de deur. Ik zag dat Theo stond te praten met een collega. Toen hij me zag brak hij zijn gesprek af en kwam hij naar me toe.
‘Hallo Joe, ik hoorde van Connie dat je hier was. De verpleegkundige zei dat je al bij Eva was…’
Ik vertelde over de eerste woorden van Eva.
‘Man, dat is goed nieuws. Dat had ik nog niet verwacht. Ik doe even nog mijn rondje en dan gaan we samen naar haar toe. Tenminste ik neem aan dat je hier nu nog wel even blijft.’
Ik vertelde hem dat ik eerst samen met Connie naar Belle wilde gaan.
‘Dat moet je zeker doen… want dat is het mooiste wat een mens kan overkomen. Het brengen van het goede nieuws. Tenminste, daar kan ik zo intens van genieten. Maar al te vaak zijn we de boodschapper van het slechte bericht.’
Ik beloofde Theo dat ik zo spoedig mogelijk weer naar Eva zou komen.

Connie wachtte mij op bij de lift. Dit was haar afdeling. De kinderafdeling. En ondanks dat Belle bijna zeventien was, had Connie haar toch op deze afdeling laten opnemen. Daarmee bleef ze op de hoogte van alle  ontwikkelingen en de resultaten van de onderzoeken. Toen we de kamer binnenstapten waar Belle lag, moest ik even met mijn ogen knipperen. Ik vroeg me af of dat wel hetzelfde meisje was, dat ik een aantal dagen geleden naar la Renaissance had gebracht. Ze had haar haren opgestoken en ze was licht opgemaakt. Het gaf haar kleur.
‘Goh, Belle…meisje. Ik herkende je bijna niet…’
‘Dag meneer Joe, wat ben ik blij om u te zien. Ik wil u zo bedanken voor alles…’
Ze begon te huilen
‘Niet doen lieverd, dat is zonde van je mooie make-up.’
Ze lachte door haar tranen heen. Ik keek naar Connie. Ik zag dat haar ogen straalden.
‘Maar meneer Joe…’
‘Niks meneer, gewoon Joe…Belle. Ik voel mezelf met al dat gemeneer zo oud…’
Belle herpakte zich en Connie pakte haar hand.
‘Liefje, ik heb het ook al aan Joe verteld. Alles gaat helemaal goed komen. Je wordt weer helemaal beter.’
Belle barstte nu in tranen uit. Ik zei wijselijk maar niets meer over haar make up. Ik ging naar haar toe en legde mijn arm om haar schouder. Ik voelde door haar T-shirt heen hoe mager ze was. Connie probeerde haar weer tot rust te brengen.
‘Met een goede therapie komt het echt helemaal in orde. Ik durf je bijna te zeggen dat je over een klein half jaar net zo gezond bent als je leeftijdgenoten. De wereld ligt wat dat betreft voor je open.’
Ze keek naar Connie en toen naar mij.
‘Denken jullie dat ik dan ook piano zou kunnen leren spelen, net als Eva. Dat is mijn grootste wens…’
‘Zeker weten…’zei Connie. ‘Als jij zorgt dat je snel beter bent, dan zorg ik voor een mooie piano en een goede lerares.’
Belle kwam overeind en sloep haar armen om Connie heen.
‘Mevrouw… als ik dat zou mogen…dan… zijn mijn broertje en mama niet voor niets doodgegaan. Ik zal er alles aan doen… Echt. Dat beloof ik uit de grond van mijn hart.’
‘Liefje, wil je me Connie noemen en geen mevrouw…Wil je dat voor me doen…?’
‘Ja, natuurlijk als u dat liever heeft…’
‘Ja…dat heb ik liever,’ zei Connie met een glimlach.
‘Wist je dat Eva  ook hier is…? ’zei ik.
Belle keek me verbaasd aan.
‘Ja, Eva is heel erg ziek. Maar we denken dat het ook allemaal weer goed komt. Als ze wat beter is moet je maar eens naar haar toe gaan. Dan kunnen jullie kennismaken.’
‘En het concert dan…?’ vroeg ze.
‘Dat zal niet meer gaan lukken…dat was gisteren…’
‘Wat erg voor haar…’
‘Als ze maar weer beter wordt. Er komen nog concerten en kansen genoeg…’
‘Ja…ik had er ook niet naar toe gekund…’
‘Waarom niet Belle…’
‘Nou hoe had ik daar moeten komen… Mocka probeerde van alles te regelen, maar ik geloof niet dat het goed gekomen was.’
‘Nou, die broer van je had vast nog wel een oplossing gevonden.’
Ze keek mij aan en ze knikte.
‘Nou Connie en Belle, ik ga nou weer naar Eva. Ik beloof je dat ik morgen weer even bij je binnen loop. Ik ben zo blij om te zien dat het allemaal weer wat beter met je gaat meisje.’
Ik gaf haar een hand en nadat ik ook van Connie afscheid had genomen, ging ik terug naar de afdeling van Eva. De verpleegkundige vertelde mij Theo op zijn kamer was. Hij verwachtte me. Ik klopte op de deur en ging naar binnen.
‘Hallo Joe. Ik heb prima nieuws. Er zijn vanmorgen wat testen gedaan. Er is niets wat wijst op beschadigingen of op uitval of vermindering van functies. Het lijkt er op dat onze Eva over een maand of wat weer achter haar piano kan gaan zitten en ons weer kan vermaken met haar betoverende spel. Ik verheug me er nu al op.’
‘Anders ik wel…het is echt geweldig…’
‘Zullen we maar eens gaan kijken naar onze muze?’
Ik knikte en we liepen naar de kamer van Eva. Theo deed een paar kleine testjes. Ze reageerde niet.
‘Niks bijzonders hoor. Ik loop even wat vooruit. Ze is daar nog niet aan toe.’
Ik ging weer naast haar bed zitten en nam zoals gebruikelijk haar hand in die van mij. Ze reageerde meteen. Theo wees me op haar oogleden. Ze deed zo haar best om haar ogen te openen. Eva bewoog haar lippen.
‘Joe…’
‘Ja lieverd, ik ben bij je…doe maar rustig. Ik blijf bij je…’
‘Joe…altijd…’
‘Voor altijd…’
Theo keek naar mij en knikte goedkeurend.
‘Dat…is…lief…’
‘Ik ben best een beetje lief…soms,’ zei ik.
Ik zag de glimlach om haar mond.
‘Joe…is…het concert…geweest.’
‘Ja, liefje…maar er komen vast nog wel meer concerten, denk je ook niet?’
‘Ja…ik denk…het ook…’
Ik keek haar aan en ik zag een traan over haar wang rollen. Theo had het ook gezien en knikte goedkeurend. Hij wees naar haar ogen en maakte een gebaar dat ze elk moment haar ogen kon openen.
‘Joe…denk je dat ik nog… ooit…weer…’
Ik pakte haar hand steviger vast.
‘Lieve Eva, je wordt een ster…al weet ik dat ik je zo niet mag noemen… Maar ik weet zeker dat jij de mensen gelukkig gaat maken met je muziek.’
Nu rolden er tranen over beide wangen en ik zag dat ze probeerde haar ogen te openen.  Eerst was het nog het wit van haar ogen, maar langzaam zag ik haar pupillen. Het was een wonder en ik keek naar haar, als een vader naar zijn pas geboren kind. Ik was zo trots op haar en zo gelukkig. Ze keek me aan en mijn ogen liepen vol. Ze kneep me in mijn hand. Ik stond op en kuste haar op haar voorhoofd.
‘Joe…ik ben zo blij…’
‘Anders ik wel…tjonge mijn meisje, wat ben ik gelukkig dat ik weer in die mooie ogen van jou kan kijken.’
Theo stond er bij. Hij had zich stil gehouden. Toen hij iets voorover boog, zag Eva hem.
‘Theo…?
‘Ja Eva, je hebt Connie en mij verwend met je mooie muziek. Nu waren wij aan de beurt om voor jou te zorgen…Ik ben ook heel erg blij om je weer te horen en dat ik je weer in je ogen kan kijken. Maar doe wel even rustig aan. Niet te veel in een keer willen.’
‘Is goed…maar ik ga nu even rusten. Ik voel me zo moe…’
Ze sloot haar ogen en het leek of ze weer in slaap was gevallen. Theo maakte het gebaar dat we haar beter even konden laten rusten. Ik stond op en ik kuste Eva nogmaals op haar voorhoofd. Toen liepen we samen naar de kamer van Theo.
‘Wil je wat drinken? Ik heb nog een restje van gisteren.’
Ik realiseerde me dat het pas een dag geleden was, dat Eva was geopereerd. Er was ook zoveel gebeurd. Ik kon het nauwelijks allemaal bevatten.
‘Doe mij maar iets sterks…’
‘Geen probleem, maar ik doe wel niet met je mee Joe, ik ben tenslotte nog aan het werk.’
‘Dat  begrijp ik. Ik zal zo meteen Marie even bellen om te zeggen dat het met de onze twee meiden zo goed gaat. Ze zal er zeker blij van worden.’
‘Joe…mag ik je iets vragen…Als je niet wilt antwoorden dan is het ook goed.’
‘Vraag maar…wat wil je weten…?’
‘Nou …’ Theo vond het lastig, ‘Joe, niet dat ik er iets mee te maken heb, maar hoe zit het eigenlijk met Eva, Marie en jou. Ik kan het allemaal niet zo goed volgen…’
‘Ik kan me dat wel voorstellen. Dat is voor mij zelfs lastig. Maar ik zal het proberen uit te leggen…’
‘Als je niet wilt, dan moet je het niet doen…’ zei hij om me gerust te stellen.
‘Nee hoor, geen probleem Theo. Ik vind het fijn om het tegen je te kunnen vertellen. Dat helpt mij ook. Kijk, ik ben hier in Parijs dankzij Eva. Al vrij snel dat we hier waren werd het me duidelijk dat ik voor Eva een vangnet ben. Ze had dat o… zo nodig. Zonder mij was ze absoluut niet zo ver gekomen en zonder haar zat ik nou nog steeds gevangen in mijn grijze bestaan. We hebben dankzij elkaar en met elkaar ons opgetild naar een ander leven. Zij realiseerde zich dat maar al te goed. Waarschijnlijk al voordat we naar Parijs gingen. Voor mij ligt dat niet veel anders, hoewel ik me dat niet veel eerder realiseerde dan toen we hier al een week waren. We houden van elkaar, maar niet als geliefden. We horen bij elkaar, maar niet als man en vrouw. Ik zal er altijd voor haar zijn. Meer als een goede vriend. Ik durf niet te zeggen als een soort vader, want dat mag en dat wil ik me niet aanmatigen. Zij zal me nooit vergeten, dat weet ik zeker. En ik haar niet. Het is de samenloop van omstandigheden die ons bij elkaar heeft gebracht. Een bepaling van het lot, waar we beiden heel dankbaar voor moeten zijn. Eva heeft haar grote liefde gevonden en dat is haar muziek, niet ik en ook niet de blues, hoewel ze daar werkelijk een meesteres in is. Ik hoef je niet uit te leggen waar haar hart ligt. Je hebt het gehoord bij jouw thuis. Je bent ook deelgenoot geweest van de mystiek en de betovering van haar pianospel. Dat is Eva, mijn muze. Onze muze. Ze heeft me samengebracht met Marie. Mijn grote liefde. Marie is in mijn hart. Ik weet hoe moeilijk ze het hiermee heeft. Het voelt voor haar alsof ze mij gestolen heeft van Eva, dat ze gebruik heeft gemaakt van  Eva’s afwezigheid, haar ziekzijn. Maar Theo, het moet zo zijn.’
‘Denk je dat Eva het ook zo ziet…Weet ze van jullie, van jou en Marie?’
‘Ik weet het niet. Ik denk wel dat ze zich realiseert dat ze niet van me houdt zoals een vrouw van een man houdt. Ik denk dat ze heel goed weet wat onze relatie is, wat die voorstelt. Wat de band is tussen haar en mij. Ze is een slimme meid. Ik heb haar onvoorwaardelijk mijn vertrouwen gegeven hoewel dat soms wel eens moeilijk was. Ze heeft haar uiterste best gedaan om mijn vertrouwen in haar niet te beschamen. Daar is ze ver ingegaan. Ze heeft haar best gedaan om het mij zo goed mogelijk naar mijn zin te maken. Ze heeft er alles voor over gehad om mij een plezier te doen. Maar uit dankbaarheid en niet uit pure liefde.
‘Hoe ver? Sorry…Joe, dat had ik niet mogen zeggen.’
‘Nee Theo, ik wil eerlijk tegen je zijn. Ik beschouw je als een heel goede vriend. Je hebt het recht om te weten waar wij staan. Ik neem aan dat je bedoelt of we samen hebben geslapen. Of er een sprake is geweest van seks?’
‘Joe…alsjeblieft…’
‘Theo, we hebben samen in één bed gelegen, omdat we niet in een situatie zijn geweest waar we over twee bedden konden beschikken. We hebben elkaar gerespecteerd. Er is nooit sprake geweest van meer, als je voelt wat ik bedoel. Eva heeft het niet opgezocht en ik ook niet. Dat geeft exact aan waar we staan.’
‘Sorry Joe, ik had niet het recht, maar ben wel heel blij dat je zo open tegen me bent. Dat kan ik zeer waarderen. ‘
Hij kwam naar me toe en gaf me een hand.
‘Joe, je bent een bijzonder mens… ik ben blij dat ik je ontmoet heb.’
‘Met dank aan onze muze Theo, met dank aan Eva.’
‘Met dank aan Eva…inderdaad onze muze.’
Ik dronk mijn glas leeg en zag dat het ondertussen bijna half zeven was.
‘Ik ga nu eerst mijn liefje bellen. Die zal wel denken.’
‘En dan ga ik weer aan het werk. Even mijn rondje doen en dan naar huis. Het is weer mooi geweest.
Ben je morgen weer hier…?’
‘Ik dacht het wel… Ik wil het allemaal meemaken. Met Eva en met Belle.’
‘Je kunt altijd over mijn kamer beschikken…dat weet je. En Joe…nogmaals bedankt voor je vertrouwen en je openheid naar mij.’
‘Jij ook…Theo. Jij ook bedankt dat je mij de kans hebt gegeven om mijn of beter ons verhaal te vertellen.’
Hij liep de deur uit en ik toetste het nummer van Marie in. Ze was nog bij Chez André.
Ik vertelde alles over Eva en Belle. Ze luisterde geduldig en hoorde mijn opwinding. Ze zei dat ze zo blij voor me was. Toen ik mijn verhaal had gedaan zei ze dat het ook zo goed was gegaan met mijn andere drie jongelingen. Bertrand wilde graag in de keuken werken. André had hem beloofd dat hij zou worden opgeleid tot een goede kok. Bertrand had enthousiast gereageerd en had gevraagd wanneer hij kon beginnen. André was met hem naar de keuken gegaan en ze had hem niet meer gezien. De beide meisjes hadden haar verteld dat ze graag wilden dansen of zingen. Ze had ze beiden meegenomen naar het restaurant. Daar was nog niemand behalve een paar leden van het orkest die wat aan het oefenen waren. Het was werkelijk een openbaring geweest. Rissa en Zara hadden beiden een hele mooie stem en toen André hun optredentje had aangehoord had hij aan Marie gevraagd wat haar plannen met beiden waren. Ze had aan André gevraagd wat hij er zelf van vond.  Hij had haar geantwoord dat zij de castingdirecteur was en het haar verantwoordelijkheid was. Als Marie vond dat ze beiden een kans moesten krijgen, dan was dat aan haar. Hij had haar een beetje geholpen door te zeggen dat als hij het moest doen, hij het wel zou weten. Marie had beide meisjes op korte termijn een auditie toegezegd.
‘Het was zo schattig, Rissa en Zara waren zo gelukkig,’ vertelde ze mij vol enthousiasme.
‘Lieverd,’ zei ik, ‘ik kom zo meteen naar het hotel. Ik wil niets liever dan je in mijn armen sluiten.
Eindelijk jou even voor mezelf te hebben. Even een moment voor ons beiden.’
Ze verontschuldigde zich want Veronique had haar gebeld en ze hadden afgesproken dat haar dochter Marie op zou halen en dat ze daarna samen naar ons hotel zouden gaan. Om even bij te praten.‘Ons kind gaat voor…’reageerde ik spontaan.
Marie zei dat ze dit lief van mij vond. Dat ik haar dochter ook als mijn kind beschouwde. Ik zei dat het ook zo voelde en ik meende het uit de grond van mijn hart.

82