We hadden goed gegeten, voor weinig geld. Eva vertelde over haar optreden en over de man bij de toiletten. Hij had een artiestenbureau en hij hielp haar soms aan wat snabbels. Van oorsprong was hij een Fransman. Geboren en getogen in Parijs. Hij had ook een bureau in Hamburg. Toevallig was hij daar deze week. Ze kende hem al een paar jaar. Henry heette hij. Henry Duval.
Hij was een bluesliefhebber pur sang en hij was een echte fan van Eva geworden. Ze sprak met zoveel bewondering over hem dat ik me zelf betrapte op een lichte vorm van jaloezie.
‘Is hij nou weer terug naar Frankrijk?’
‘Ja, maar hij zou me nog bellen. Misschien dat hij volgende maand wel wat kon regelen in Parijs. Hij doet ook grote concerten. Dus misschien krijg ik nog wel eens een echte kans.’
‘Dat zou geweldig voor je zijn. Heb je ook nog iets voor de komende dagen gepland staan?’
‘Ik zou eigenlijk morgenavond in Dortmund een optreden hebben, maar die hebben afgebeld. Er was onvoldoende belangstelling. Ik ga morgenvroeg wel even een paar mensen benaderen. Er is hier vast nog wel een bar of kroeg die wat livemuziek wil in het weekend. En anders maar niet. Ga je nu morgen terug naar Nederland.?’
‘Dat is wel mijn plan.’
‘Oké…’
Er viel een stilte. Ze keek om zich heen. Toen wenkte ze de ober en vroeg de rekening. Ze betaalde en we stonden op. Ze keek op haar horloge en zag dat het bijna half elf was.
‘Wil je nog even ergens wat drinken of zullen we maar naar het hotel gaan?’ vroeg ze op een manier dat haar keuze eigenlijk al vast stond.

De kamer, nummer vijftien, leek nog kleiner dan kamer negentien. De indeling was gelijk maar het bed was smaller. Ik schatte het op eenzestig in plaats van de gebruikelijke eentachtig breed. Er stond maar één stoel en een klein tafeltje tegen de achterwand. De douche en de toiletruimte waren hetzelfde als in kamer negentien.
‘We liggen wel heel erg dicht bij elkaar. Ik weet niet of je dat wel ziet zitten, maar anders ga ik nog wel een ander hotel zoeken?’ zei ik.
‘Dat zal toch wel niet zo’n ramp zijn… ik bedoel dat we dicht bij elkaar liggen.’
'Als jij het niet erg vindt…’ hoorde ik mezelf zeggen.
‘Ik ben nou ook weer niet zó preuts…’ zei ze giechelend.
Ik kleedde me uit en met alleen een short aan kroop ik in bed.
Eva had haar gezicht gewassen en maakte aanstalten om zich ook uit te kleden.
‘Kijk je wel even de andere kant op, anders voel ik me net een of andere stripteasejuffrouw.’
Ik wilde een opmerking maken maar besloot dat maar niet te doen
Ze had een T-shirt aan en ik voelde haar been tegen mijn been.
‘Sorry, ’ zei ik.
‘Dat zal vannacht nog wel vaker gebeuren, denk je ook niet? Snurk je?’
‘Geen idee, ik heb er de laatste twee en vijftig jaar geen klachten over gehad… En jij?’
‘De laatste acht en twintig jaar geen klachten.’
‘Dat is mooi, zal ik dan maar proberen de lamp uit te maken?’
‘Veel succes.’
Om het licht uit te doen moest ik weer uit bed, want de schakelaar zat bij de deur.
Het was aardig donker en ik probeerde mijn weg terug te vinden naar het bed. Het kon nooit ver zijn.
Maar ver genoeg om op een verschrikkelijke manier mijn kleine teen te stoten aan een van de poten van het bed.
‘Auww…godver…sorry…’
‘Lukt het allemaal wel…?’
Ik stapte weer in bed en voelde Eva vlak naast me.
‘Sorry.’
‘Als je nou de hele nacht sorry blijft zeggen, dan geloof ik dat ik straks een keer boven op je duik.’
‘Sorry…’
‘Joe Grey, je daagt me uit…en dat zou je niet doen, toch…?’
‘Ik zou nog wat kunnen zeggen, maar laat ik dat maar niet doen…’
Ze draaide zich op haar zij en nam daarmee een groot gedeelte van het dekbed met zich mee.
‘Welterusten en tot morgen,’ zei ze geeuwend.
‘Mag ik alstublieft een heel klein stukje van het dekbed terug. Ik krijg het een beetje koud.’
‘Kruip dan maar wat dichter bij me maar wel overal afblijven… ’antwoordde ze half slaperig.
‘Dank je voor je begrip.’

9