Het was niet druk. Binnen een half uur was de taxi bij het appartement. Ik keek naar de overkant van de straat. Er was niemand. Ik liep door de poort naar binnen en ik zag dat Marie al wakker was. Er brandde licht bij de balie.
‘Hallo lieverd, hier ben ik. Weer terug van weggeweest.’
Marie had me gehoord en kwam naar me toe.
‘Oh Joe, wat ben ik blij je weer te zien. Ik ben zo blij dat het allemaal goed afgelopen is.’
‘Nou ja, goed… Niet zo heel goed voor Mocka en zijn moeder.’
‘Maar het had voor jou ook slecht kunnen aflopen. Je moet daar gewoon weg blijven.’
‘Daar heb je helemaal gelijk in. Maar ik moet er even niet aan denken dat Belle daar alleen was achtergebleven.’
‘Nee, dat is ook zo…’
Marie haalde een kop koffie voor me en ik vertelde haar mijn verhaal. De ontzetting was af op haar gezicht af te lezen.  
‘Ik kan het niet bevatten Joe… echt niet.’
‘Het is een uit de hand gelopen ruzie Marie. In een jungle waar andere wetten gelden. Waar wraak
een onderdeel van het bestaan is. Mocka heeft iemand gedood, die de broer was van de leider van de andere bende. Hij heeft dat met zijn dood moeten bekopen en heeft zijn moeder daarin meegenomen. Oog om oog, tand om tand. Simpeler kan het niet. De schande is uitgewist. Het is wat dat betreft maar goed dat Mocka geen broers meer heeft . Het had allemaal nog veel erger kunnen worden.’
‘Is Belle wel veilig?’
‘Nu wel…ik had haar daar niet graag achter gelaten.’
‘En die andere jongeren?’
‘Ze zullen zich wel weer aansluiten bij een andere groep. In het slechtste geval als ik het zo mag zeggen vallen ze overal buiten. En moeten ze zelf maar zien te overleven. Triest maar waar.’
‘Kunnen we niets voor ze doen…?’
‘Ik weet het niet. Ik zou even niet weten wat…’
‘Het is echt om verdrietig van te worden. Ik vind je wel een kanjer, dat je het aangedurfd hebt om mee te gaan.’
‘Voor mezelf is dat het domste, maar ook het beste wat ik heb gedaan…in mijn hele leven. Tenminste zo voelt het.’
‘Ik begrijp je…’
‘Connie ging vandaag al met Belle aan de slag.’
‘Ik moet eerlijk bekennen dat mijn eerste indruk niet echt fijn was. Maar ik moet toegeven dat ik me enorm heb vergist. Connie is een schat van een vrouw. Ze maakte zich gisteren ook zo veel zorgen om jou en ze heeft me wel tien keer gevraagd of ik het wel aankon…’
‘Het zijn echt lieve mensen, Marie. Zo zorgzaam, ook voor Eva.’
Marie had net weer koffie ingeschonken toen Veronique binnen kwam.
‘Goede morgen mama…Joe… Er is hier van alles gebeurd heb ik gehoord.’
‘Dat kun je wel zeggen.’
Zonder in details te treden vertelde ik Veronique mijn verhaal. Ik vond het beter om haar niet alles te vertellen. Het was zo al erg genoeg.
‘En dat meisje, is ze nu in het ziekenhuis…?’
‘Ja, dankzij je moeder en Connie Boering. Je weet wel de vrouw van die dokter die Eva behandelt.’
‘Goh, het is wel allemaal heel heftig…Tjee redden jullie het wel? Als ik iets moet doen moeten jullie het maar zeggen hoor.’
‘Lief van je meisje, maar het lukt allemaal wel.’
Ze pakte mijn hand.
‘Nogmaals sorry Joe, dat ik ooit aan je getwijfeld heb. Je bent super.’
‘Liefje, het is goed zo. Dus zand er over.’
Ik vertelde haar over Eva en dat de operatie niet eerder dan op vrijdag zou zijn. Tenminste zoals het er nu voor stond.
‘Eva is rustig en stabiel, dus ze heeft die tijd ook wel,’ stelde ik haar gerust.
‘Mama, Henry is nog steeds bezig voor zaterdag. Hij heeft me gevraagd om toch mijn nummers te doen. Zonder Eva uiteraard… en als een soort hommage aan Eva zou ik dan een paar songs van haar moeten zingen…’
‘Wat vind je daar zelf van?’
‘Ik weet het niet mama, ik weet niet of ik dat wel kan. Het hangt er ook vanaf hoe het met Eefje is. En het voelt ook zo dubbel. Het is net of ik haar plaats inneem en dat wil ik echt niet. Het moet zuiver en eerlijk voelen.’
‘Veronique, je moet doen wat je hart je ingeeft. Ik zou het heel mooi vinden als je toch een beetje Eva kunt laten horen aan de mensen, maar het moet en kan ook alleen maar jouw beslissing zijn. Het is jouw gevoel.’
‘Dank je Joe, ik wil het ook wel, maar…’
‘Laat het even rusten meisje….wacht nou eerst maar eens af hoe het met Eva gaat.’
‘Ja, ik denk dat je gelijk hebt, maar het houdt me ook zo bezig…’
‘Uh, nou ophouden… Kom we gaan samen even naar Gaston. Die was helemaal in de zevende hemel dat Janine weer thuis was geweest. Met een beetje goede wil krijg ik hem ook nog wel zo gek dat hij een keer naar haar gaat kijken. Zeker met jouw hulp.’
Ze keek me aan en glimlachte.
‘Je hebt gelijk…ik ga met je mee.’
Marie  kwam naar me toe en gaf me een kus.
‘Bedankt…’
Veronique en ik wandelden op ons gemak naar Gaston. Er was niemand te bekennen. Het vertrouwde beeld van het groepje jongeren was weg. Gaston maakte voor ons open en vol enthousiasme zei hij tegen Veronique dat Janine in de huiskamer was. Ze moest maar even doorlopen. Gaston en ik bleven achter in de winkel.
‘Je hebt gisteren een heel groot risico genomen Joe…’
‘Dus je weet er van…?’
‘Ik heb een winkel. Er komen hier mensen, ook van uit de wijk. Het is wat dat betreft net een dorp.’
‘Heeft dat nog gevolgen voor Marie en mij?’
‘Nee, ik denk dat het hiermee klaar is. Gisterenavond is het huis van de familie Bresset in de hens gestoken. Meestal is het dan gedaan.’
Er liep een rilling over mijn rug. Stel dat Belle er nog was geweest.
‘Zo, ze houden niet van half werk Gaston.’
‘Wraak is het enige woord wat hier telt. De eer van de familie is heilig. Daar is geen maat op. Maar Joe, dit moet je nooit meer doen. Het had echt heel slecht met je af kunnen lopen. Je moet je niet met hun zaken bemoeien. Leven en laten leven. Je bent toch niet naar de politie gegaan…?’
‘Nee hoor, voor mij ligt daar de grens…’
‘Heel verstandig. Ook niet doen. En mochten ze langs komen. Net doen of je van niets weet. Want als het maar even mis gaat, dan is Frankrijk te klein voor je. Dan kun je het beste jezelf maar heel klein maken en onder een steen wegkruipen en maar hopen dat ze je niet zullen vinden.’
‘Het is allemaal wat…’
‘Dat kun je wel zeggen. Ik zal een extra lekkere fles wijn meegeven, dat heb je wel verdiend.’
‘Dank je Gaston…ik wilde nog een paar boodschappen en misschien dat je ondertussen Veronique voor me wilt roepen..’
‘Zeker, neem maar vast wat je nodig hebt. Ik ben zo terug.’

74