‘Met Joe…hallo Marie. Het is allemaal gelukt. Belle is in het ziekenhuis. Ik ben meegelift, zodat ik op een veilige manier weer uit de wijk ben gekomen. Het is allemaal wat…’
Marie vroeg nog maar eens of ik het allemaal wel aan kon.
‘Jawel hoor, maar dit moet je niet iedere dag meemaken. Tjonge, het was allemaal heftig. Maar goed, we hebben het overleefd. En eerlijk, ik heb echt even gedacht dat dat niet het geval zou zijn.’
Ze vroeg of ik nog aangifte ging doen.
‘Marie, ik denk dat er niets door zal veranderen, alleen dat ik mijn leven en het jouwe daarbij in gevaar breng. Het zijn geen kleine jongens als het om geweld gaat. Ik trek mijn lijn en die heb ik nu bereikt. Het is gebeurd en ik noch de politie kan daar nog iets aan veranderen. Dat is daar een heel andere wereld met andere normen. Dat is nou eenmaal zo en ik voel me niet geroepen om daar de missionaris uit te gaan hangen. Ik vind het erg voor de jongeren die daar op groeien en ik hoop echt van ganser harte dat ze ooit een betere toekomst zullen krijgen. Maar daarmee houdt het voor mij op.’
Marie zei dat ze me kon begrijpen en dat ze het er mee eens was en ik nam afscheid van haar.
‘Ik weet niet of ik nog naar huis kom, anders wordt het morgenvroeg. Is dat goed?’
Marie zei dat ze dat ze dit verstandig van me vond. Het was ondertussen dan ook tien uur.
Ik deed mijn mobiel in mijn zak en ging terug naar Connie en Belle.
‘Nou Joe het is allemaal in orde…ga je nog naar huis?’
‘Ik denk het niet… Ik wil eigenlijk nog even bij Theo kijken.’
Connie snapte wat ik bedoelde.
‘Dat is prima, dan zorg ik dat Belle een mooie kamer krijgt. Ik kom straks nog wel even naar Theo…’ zei ze met een knipoog en ik snapte wat ze bedoelde. Ik gaf Belle een hand en ze bedankte me, daarna liep ik naar de lift. Ik begon inmiddels aardig mijn weg te vinden in het ziekenhuis. Bijna moeiteloos slaagde ik er in de afdeling te bereiken waar Eva lag. Ik vroeg aan de verpleger of ik even bij haar mocht. Hij vroeg naar mijn naam en zei dat hij dat even moest vragen. Even later kwam hij zeggen dat dokter Boering toestemming had gegeven en hij ging me voor naar de kamer van Eva.
‘Een half uurtje maximaal… meneer Grey.’
‘Dank u wel. Ik zal er op letten.’

72