Het tweede bezoek was ook succesvol. Al met al was het de moeite waard geweest om naar Hamburg te gaan.
‘Bob zal wel in zijn nopjes zijn, ’dacht ik. We hadden de laatste jaren veelvuldig geprobeerd om in Duitsland voet aan de grond te krijgen. Zonder al te veel succes. Nu was het binnen twee dagen wel gelukt en met goede vooruitzichten. Eén klant voor het dure segment en één voor het goedkopere segment. Met een landelijke dekking. Kortom een groot persoonlijk succes. Ik belde Bob en vertelde hem over de behaalde resultaten.
‘Joe kerel, als ik jou niet had… maar kom je nu wel eens naar huis?’
‘Ik weet het nog niet zeker, maar het kan zijn dat ik vannacht nog in Hamburg blijf. Op mijn eigen kosten…’ voegde ik er snel aan toe.
‘Wat ben je aan het doen…’
‘Hoezo…?’’
‘Nou Joe Grey ik hoor aan je dat er iets is. Heb je een scharrel…?’
‘Hou toch op Bob, je weet wel beter…’
‘Dus je hebt iets op het oog… Nou dan blijf je nog lekker een dagje. Weet je wat, ome Bob is vandaag in een goede bui. Je mag de hotelkosten van vannacht ook nog declareren, maar dan is het echt over en uit. En Joe… rustig aan kerel. Je bent geen achttien meer.’
‘Bob bedankt, je bent te goed…’en ik verbrak de verbinding.
‘Hij moest eens weten,’ dacht ik.
Ik startte mijn auto en reed terug naar het hotel. Op de parkeerplaats van het hotel zag ik het busje van Eva nog niet staan. Ze was dus blijkbaar nog niet terug.
 Ik vroeg aan de man achter de balie of er nog berichten voor me waren. Hij antwoordde dat er niets voor me lag.

Het was tegen half acht toen Eva terugkeerde in het hotel.
‘Hoi Joe. Fijn dat je er nog bent. Ik had zo gehoopt dat ik je nog zou zien.’
‘Ik heb een kamer voor je gereserveerd. Het was de laatste, het zit helemaal vol.’
‘En jij dan, je hebt toch zeker nog je eigen kamer?’
‘Nee, er viel helaas niets meer te regelen. Dus ik zie wel…’
‘Nou dan slaap je toch bij mij. Maar geen hanky panky. Gewoon slapen en verder niks. Afgesproken?’
‘Als jij het niet erg vindt, dan zou dat wel een oplossing zijn…’
‘Ik zal het wel even regelen,’ en ze liep naar de balie.
Ze was druk in gesprek met de man achter de balie en die knikte dat hij het allemaal begreep. Hij keek naar mij en ik voelde me betrapt als een jochie dat met zijn handen in de snoeptrommel heeft gezeten. Ik vroeg me alleen af waarom.
‘Wil jij nog wat eten Eva?’
‘Ja, dat is goed, ik trakteer. Ik had vandaag ook eens een mooie meevaller. Voor twee uurtjes muziek vierhonderd eurootjes. Mooi meegenomen. Dus ik kan weer even door. Met gisteren erbij kan ik wel weer een week of twee vooruit.’
‘Nou dan laat ik me eens verwennen. Kom we gaan.’
‘Maar niet te duur. Gewoon een goedkoop tentje, maar wel met een goede hap.’
‘Nou schiet nou maar op want ik sterf van de honger,’ sputterde ik.
’Ik moet nog even naar mijn kamer, sorry onze kamer… Even mijn spullen wegbrengen.’
Het duurde bijna twintig minuten voordat ze weer naar beneden kwam.
Ze had haar nieuwe jeans aan en het nieuwe truitje. Daarover heen droeg ze het leren jackje, dat ze van mij had gekregen.
‘Mag wel… toch? En ze keek me vragend aan.
‘Het zit als gegoten. Je ziet er mooi uit.’
‘Allemaal van jou gekregen.’
Ik voelde me net een suikeroom met een veel te jonge meid.
‘Nou nogmaals, het is je gegund en ik vind het fijn dat het je zo blij maakt.’
Ze nam mijn arm en we liepen stevig gearmd het hotel uit. Ik voelde de blik van de man achter de balie. Ik keek nog even om, maar zag hem niet. ‘Het lijkt wel of ik er paranoïde van word,’ dacht ik.

8