Theo liet me weten dat hij rond half twaalf wel even een half uurtje had. Hij vertelde mij dat Connie op weg was naar ons want ze wilde ons nog even spreken. Marie was in een van fauteuils gaan zitten en staarde wat voor zich uit. Connie Boering, die blijkbaar ook een magneetkaart had, kwam de kamer binnen. Ze groette Marie en mij  
‘Zo dat is allemaal heftig voor jullie.’ Ze ging naast Marie zitten. Ik stond nog bij het raam.
‘Ja,’ zei Marie, ‘maar het heftigste is het voor Eva.’
Ondanks het eerst stroeve contact tussen de beide vrouwen leek het er nu op dat ze elkaar toch wel mochten. Marie vertelde wat over zichzelf en haar ontmoeting met Eva. Over Veronique en haar nieuwe baan. Connie was nog vol van het concert dat Eva in hun appartement had gegeven. Over de mystiek en de ongeëvenaarde schoonheid van de muziek van Eva. Aldoende kwam ook Belle ter sprake. Marie zei dat ze het zo sneu vond voor Belle. Ze had toch zo naar het concert toegeleefd. Ze moest het nog aan haar gaan vertellen. Althans aan haar broer. Marie vertelde over de omstandigheden waarin Belle leefde en ze kon haar emotie hierbij nauwelijks bedwingen.
‘Zo gaat het in het leven. De een krijgt kansen, terwijl de ander het moet het doen met wat kruimels.
De een is gezond en wordt tachtig of ouder, voor de ander stopt het al voordat het leven tot bloei komt.’
Connie luisterde en streelde zachtjes over de hand van Marie.
‘Ja Marie, ik zie er zoveel voorbij komen. Allemaal jonge mensen, kinderen, waarvoor het leven zo slecht begint. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Soms weet ik dat het uitzichtloos is, maar probeer er dan toch maar het beste van te maken. En af en toe, alsof het een wonder is, lukt het mij om zo’n jong leven weer een nieuwe kans te geven. Dat maakt dit vak zo mooi en boeiend. De dankbaarheid van een kind, een vader en moeder… die zien dat er nog een onverwachte kans is op een beter leven. Kan ik die Belle van jullie niet eens een keer zien? Misschien kan ik haar leven toch iets mooier maken. Je weet maar nooit. Ik gun haar graag die kans.’
Marie keek naar Connie en ze knikte. ‘Ik zal het aan haar broer vragen. Maar ik weet echt niet wat ze mankeert…’
‘Daar ben ik voor Marie, daar heb ik voor gestudeerd.’
Theo Boering kwam de werkkamer binnen. Hij gaf Connie een kus.
‘Zo jullie hebben een beetje bijgepraat? En Joe heb je al wat besloten…?’
Ik vertelde hem wat Marie en ik hadden besproken. Hoewel hij in eerste instantie zijn wenkbrauwen  fronste omdat het hem schijnbaar nu pas duidelijk werd dat Marie en ik een relatie hadden, vond hij het fijn voor mij dat ik er niet helemaal alleen voorstond. Connie luisterde mee maar bemoeide zich er niet mee.
‘Theo, mag ik wel naar Eva toe. Ik weet niet of ze me kan horen, maar ik wil het haar zelf vertellen. 
‘Natuurlijk mag je dat. We lopen zometeen naar haar kamer. Ik zal ondertussen even met John bellen, hij zal nog wel aan het werk zijn. Die slaapt gemiddeld drie uur per dag. De overige tijd is hij in het ziekenhuis. Zeven dagen per week. Dat is zijn leven.’
‘Heeft hij geen vrouw en kinderen…?’ vroeg Marie.
‘Marie, hij heeft maar één bruid, dat is het ziekenhuis. Hij heeft haar ooit eeuwige trouw beloofd, dat moet wel….Er is geen enkele ruimte voor iemand anders.’
Theo legde uit dat een groot gedeelte van de haren van Eva zou worden afgeschoren. Marie fronste haar wenkbrauwen, maar hij stelde haar gerust.
‘Natuurlijk is dat niet leuk voor een jonge vrouw, maar we doen ons best om de schade zoveel mogelijk te beperken. Bovendien zal de pruikenmaker die verbonden is aan dit ziekenhuis voor een perfecte cosmetische oplossing zorgen. Hij zal hiervoor het eigen haar van Eva gebruiken.’
Theo kreeg John McKenzie niet te pakken, maar vertelde ons dat als John zou zien dat hij hem had gebeld, hij zo gauw hij even een moment zou hebben, wel zou reageren.
‘Kom,’ zei Theo, ‘dan zullen we eens gaan kijken hoe het met onze Eva gaat…niet schrikken, want er is nogal wat apparatuur op haar aangesloten, zodat we nauwkeurig kunnen volgen wat haar status is.’
We liepen naar het einde van de gang en gingen met de trap naar beneden. Eva lag op de derde etage.  Kamer 334. Theo maakte behoedzaam de deur open. Het was er schemerig.
‘Liever niet te veel licht, want ze zou daar op kunnen reageren en dat hebben we liever niet.’
Hij keek naar Eva en ik voelde weer Theo’s oprechte zorg voor haar.
Daar lag ze. Mijn muze, mijn Lorelei. Tussen draden en buisjes. Aangesloten op een heleboel apparatuur. Alle bewegingen werden geregistreerd. Haar hartslag, hersenactiviteit, ademhaling, contracties, alles werd vastgelegd. Ik zag haar lange zwarte haren die langs haar gezicht lagen. Theo had gezegd dat hij het goed vond als ik graag haar hand wilde vasthouden. Soms reageerde een patiënt in deze toestand daarop. Haar hand voelde koud aan. Haar vingers leken dood. Geen enkele beweging. Geen enkel signaal toen mijn hand de hare raakte. Marie zat naast me. Ze had haar arm om mij heen geslagen.
‘Eva lieverd…’ Het viel me moeilijk.
‘Eva… ik weet niet of je me kunt horen…maar ik wil iets belangrijks met je bespreken. Je bent heel erg ziek en er is maar een kleine kans, dat het goed zal komen. Daarvoor moeten de doctoren je opereren. Liefje ik wil je vragen of je het er mee eens kunt zijn… hoewel ik weet dat je me geen antwoord kunt geven. Ik moet deze beslissing voor je nemen Eva, liefje.  Ik wil je zo graag een kans geven om verder te leven,  maar ik weet ook dat ik daarmee ook het risico neem dat ik je jouw leven afneem. Marie helpt me bij deze beslissing. Ze geeft me steun lieverd. Eva, wat er ook gebeurt, Marie en ik zullen er voor je zijn. Voor altijd. Als je het niet zou halen Eva, dan zal ik de rest van mijn leven mij koesteren aan jouw nagedachtenis, aan de korte tijd die we samen hebben gehad, de intieme momenten van je muziek. Je vroeg aan mij om je te vertrouwen, onvoorwaardelijk in jou te geloven. Eva hierin is niets veranderd, hoewel ik weet dat muziek jouw leven is en ik niet meer voor jou kan zijn dan een goede trouwe vriend. Ik weet dat je uiteindelijk zou hebben gekozen voor dat leven. Een keuze die ik kan respecteren. En liefste Eva, ik zou niet weten waar ik het recht vandaan zou mogen halen om dat hemelse talent dat je hebt alleen voor mezelf op te eisen. De zoete klanken, de mooie harmonie van tonen zijn bedoeld voor alle mensen. Ik hoop toch zo dat wanneer je dit allemaal hebt doorstaan, de wereld kennis kan maken met Eva, mijn muze, mijn Lorelei. Ik weet dat je een vechter bent, maar ik weet ook maar al te goed dat je een oneerlijke strijd aangaat. Een strijd waarvan je de uitkomst niet in eigen hand hebt, sterker nog je bent afhankelijk van de kunde van een dokter uit Amerika en misschien wel van het geluk en het toeval van het moment. Lieverd, ik ga geen afscheid van je nemen, want ik zal nooit afscheid van je nemen. Ik zal er altijd voor je zijn. Ik hoop dat als het misgaat, je mij kunt vergeven en als je dan op jou wolk zit en je jouw mooie zoete klanken aan God laat horen, je begrip voor mij zult hebben. Je zult willen en kunnen begrijpen waarom ik toestemming ga geven voor deze operatie. Eva, ik houd van jou en ik  gun je nog zo graag een mooi leven hier…’
Mijn adem stokte en het werd me even te veel. Marie legde haar hand bij die van Eva en van mij en het leek wel of deze drie handen een verbond aangingen. Wat er ook zou gebeuren, we waren nu één. Onafscheidelijk verbonden voor de eeuwigheid. Ik kuste haar hand en Marie volgde. We stonden op en verlieten behoedzaam de kamer. Ik hoopte toch zo dat ze mij had kunnen horen. We liepen terug naar de kamer van Theo. Connie had op ons gewacht. Marie barstte in tranen uit en Connie troostte haar. Ik keek naar buiten en zag het verkeer dat inmiddels helemaal tot stilstand was gekomen. Het stond helemaal vast. Ik schrok er van. Ik wreef met mijn handen door mijn ogen en mijn hoofd bonsde. Ik ging beslissen over leven en dood. In het beste geval was het de mooiste beslissing van mijn leven. In het slechtste geval vroeg ik me af hoe ik daar ooit mee zou kunnen leven. Maar het moest nou eenmaal. Gelukkig had ik Marie die me begreep en naast me stond. Connie had een kopje koffie voor ons gemaakt en vroeg of ze nog iets voor ons kon doen. Theo had haar inmiddels laten weten dat hij John McKenzie had gesproken. Deze zou de volgende dag aankomen op Charles de Gaulle. Als hij niet te moe was, zouden Theo en John de operatie nog dezelfde avond doen. Ik huiverde en rilde. Connie zag het en pakte mijn hand.
‘Je bent een moedig mens Joe, ik ben trots op je.’
‘Dank je wel Connie, ik ….’
Ze knikte dat het goed was.
‘Ik denk dat het verstandig is dat jullie wat rust nemen. Ik zal er in ieder geval voor zorgen dat je morgen hier een plekje hebt, zodat je in alle rust voor zover dat mogelijk is, kunt afwachten. Meer kun je niet doen.’
‘Zullen we dan nu maar naar huis gaan…’stelde Marie voor.
‘Ik denk wel dat dit het beste is, lieverd…’
‘Ik zal je vanavond nog wel even bellen. We zullen dan wel alle informatie hebben, die belangrijk voor je is. O ja Joe, je krijgt morgen nog een document ter ondertekening. Hierin wordt je toestemming gevraagd voor de operatie  Dat moet nou eenmaal. We moeten er de relatie in zetten die jij ten opzichte van Eva hebt. Wat mogen we er in zetten?’
Ik keek naar Marie. Marie keek naar de grond.
‘Moet ik het aan kunnen tonen, of mag het zijn zoals ik  het voel…?’
‘Dat is aan jou Joe, jij zet er je handtekening onder…’
‘Zet er maar in dat ik de pleegvader ben van Eva, zo voelt het, al is het dan niet officieel.’
Ik keek naar Marie. Ik zag in haar ogen dat ze het hier helemaal mee eens was.
Connie pakte mijn hand vast.
‘Ik denk om eerlijk te zijn dat Eva jou altijd heeft gezien als iemand die voor haar klaar stond, die haar tot steun was en je niet beschouwde als de grote liefde in haar leven. Ik wil je niet te kort doen lieve Joe, in tegendeel. In dit geval denk ik dat jij trots op jezelf moet zijn dat een meid van achtentwintig  jou als haar vader beschouwt’
Connie zei het op zo’n eerlijke en gemeende manier dat ik haar alleen maar dankbaar kon zijn.
Marie knikte en ik voelde me eigenlijk ook als een vader, die er voor zijn dochter wilde zijn. Door dik en door dun. Ik wilde een baken in haar leven zijn. Iemand die haar op zou rapen als ze was gevallen. Iemand die haar troosten zou als ze zich pijn had gedaan. Zo moest het voelen. Al had ik dan van mezelf geen kinderen, ik had de mooiste dochter van de wereld en het maakte mij intens verdrietig dat ze me elk moment kon ontvallen. Connie zei dat ze het in orde gingen maken en gaf Marie en mij een kus toen we afscheid namen.
‘Fijn jullie te mogen kennen. Heel veel sterkte en nogmaals probeer even wat rust te pakken.’
We bedankten Connie en Theo. Ze waren zo aardig voor ons geweest. Ze waren zo’n grote steun in het moeilijkste moment van mijn leven tot nu toe.
Marie zei dat ze de autosleutels had van de auto van Veronique. Ik vroeg of ze zich goed genoeg voelde om te kunnen rijden. Ik wilde met alle plezier een taxi regelen. Ze zei dat het wel ging lukken.
Marie stuurde de rode Alfa behendig door het Parijs verkeer. Na drie kwartier draaiden we de straat van ons appartement in. Mocka en zijn vrienden stonden op het hoekje. Ze groetten ons. We zwaaiden terug en reden de poort binnen. Marie parkeerde de Alfa naast de VW-bus van Eva.
Ik keek nog even achterom en dacht aan Eva. Ze was zo trots op haar busje. Het was haar bus.
‘Blijf je vannacht bij mij Joe, alsjeblieft?’
‘Zeker blijf ik vannacht bij jou en morgen en overmorgen… als jij dat tenminste wilt lieverd.’
‘Het is allemaal zo dubbel. Het maakt me gelukkig en het stemt me tegelijkertijd ook zo verdrietig…’
‘Hoe bedoel je…?’
‘Nou, wij zo met zijn tweetjes…’
‘Is het om Eva…?’
‘Ja Joe, ik voel me zo schuldig…’
‘Ik snap wat je bedoelt… maar ik denk echt dat Connie de spijker op de kop sloeg. Eva zocht een vader, iemand die er voor haar was. Ik ben absoluut niet de grote liefde in haar leven.’
‘Maar jullie hebben toch met elkaar geslapen…’
‘Naast elkaar gelegen in hetzelfde bed, omdat er maar een bed was Marie. Dat was het. Meer is er niet geweest.’
‘Heb je dan nooit geen behoefte gehad om…?’
‘Om met haar te vrijen… ? Jawel maar alleen maar om de seks en verder niks. Maar uit respect voor elkaar is dat nooit zover gekomen. En daar ben ik nu heel, heel erg blij om. Om eerlijk te zijn.’
‘Ze wilde graag kindjes…’
‘Van mij…? Heeft ze ooit gezegd dat ze mijn kindjes wilde…?’
‘Nee, dat niet, maar…’
‘Marie geloof me nu maar. Eva wil maar één ding. Vrij zijn en muziek maken… alleen het heeft haar toe nu toe alleen maar eenzaamheid gebracht. Ik heb haar een beetje warmte en liefde gegeven. Ik ben voor haar die ruggensteun geweest die ze even nodig had. Ik weet zeker en hoewel we misschien nooit meer de kans krijgen om het aan haar zelf te vragen, dat ze door was gegaan met haar muziek. Haar enige grote liefde tot nu toe. Ze zou me wel hebben gevraagd om bij haar te blijven, maar niet als haar minnaar. Ik had nooit meer dan haar vangnet kunnen zijn, een soort vaderfiguur… Overigens een mooie rol, waar ik me ook heel goed in kan vinden.’
‘Misschien heb je ook wel gelijk. Maar wat er ook gebeurt Joe, we laten haar niet vallen. Dat zou ik mezelf  niet kunnen vergeven. Ik zou daar niet mee kunnen leven.’
‘Ik ook niet Marie, we laten Eva zeker weten niet alleen…’
De telefoon ging. Het was Veronique. Ze wilde weten hoe het met Eva ging. Marie vertelde wat er allemaal gebeurd was en wat de plannen waren. Ze vertelde dat ze samen met mij bij Eva was geweest en dat ik Eva had verteld wat er ging gebeuren. Ik begreep uit het gesprek dat Veronique het wel kon begrijpen. Marie vertelde dat wij samen hadden besloten dat wat er ook zou gebeuren wij Eva niet zouden vergeten. Het was een gesprek tussen een moeder en haar dochter.
De bezorgdheid van Marie voor haar dochter klonk door het hele gesprek heen en ondanks dat Marie zei dat ze het wel allemaal aankon, proefde ik ook uit het verloop van het gesprek de bezorgdheid van een dochter voor haar moeder. Ik dacht even terug aan het moment dat we met zijn viertjes bij elkaar waren. Toen we bij Antoine samen wat hadden gedronken. De gedachte die ik toen had. De gedachte dat ik daar met Marie en onze twee dochters aan tafel zat. Althans dat dit logischer was geweest. Die gedachte gaf me een warm gevoel. Ik droomde even weg. Marie legde de telefoon neer.
‘Is er iets lieverd…’ vroeg Marie toen ze zag dat ik wat afwezig was.
‘Nou nee, ik vroeg me alleen af of Veronique me ooit zal accepteren…’
‘Wat denk je zelf Joe…?’
‘Ik weet het niet. Het is voor haar ook zo lastig…’
‘Weet je wat ze zo net tegen me zei…?’
‘Nee…’
‘Ze vindt je zo dapper en een kei, omdat je er niet voor wegloopt en Eva niet in de steek laat. Ze zei dat ze zo trots op je is…en dat ik lief voor jou moest zijn, want dat had je wel verdiend. Dat zei ze tegen me.’
‘Heeft ze dat echt gezegd?’
‘Ik heb het echt niet verzonnen…’
‘Goh, wat is dat goed om te horen… Ik raak er helemaal ondersteboven van.’
‘Ik moest je ook nog een kus geven…’
Marie kwam naar me toe en we kusten elkaar.
‘Ik houd van je Joe.’
‘Ik ook van jou…lief.’
Ik ging op de bank zitten en Marie liep naar de keuken om een kop koffie voor ons te maken. Op de voorpagina van de krant stond dat het steeds moeilijker werd om niet in de schulden te geraken. De economie trok nog niet aan, ondanks alle voorspellingen. Mijn mobiel ging en ik zag op de display dat het Theo was.
‘Hallo Theo, heb je een positief bericht voor ons…?’
Hij vertelde dat John McKenzie zo ongeveer rond deze tijd in het vliegtuig zou stappen. Er was nog een klein probleempje. McKenzie had apparatuur nodig die niet in Europa voorhandig was. Hij had er wel voor gezorgd dat deze apparatuur vanuit Amerika zou worden overgevlogen, maar het zou misschien wel  een dag of twee vertraging kunnen geven. De oorzaak zat hem in de douaneformaliteiten. De apparatuur moest nou eenmaal via de douane. In ieder geval zou John zijn uiterste best doen om het zo goed mogelijk te laten verlopen. Ik vroeg hoe het met Eva ging. Theo vertelde dat haar toestand stabiel was. Hij beloofde me als er wat te melden was, hij mij direct zou bellen. Toen ik mijn mobiel uitdrukte ging er een huivering door me heen. Ik dacht aan Eva. Zou het allemaal wel goed komen?
‘Wat dat Theo Boering…?’vroeg Marie.
‘Ja, die Amerikaanse arts is onderweg. Maar er was nog een probleem met de apparatuur. Het kan zijn dat het nog een paar dagen langer duurt voordat ze kunnen opereren.’
‘Tjee, het wordt wel spannend…’
‘We moeten maar afwachten Marie, er zit niks anders op. We hebben dit niet in eigen hand. Trouwens hoe was je kennismaking verlopen…?’
‘Nou eigenlijk wel goed, hoewel ik mijn hoofd er niet helemaal bij had. Het lijkt me een leuk team. Het is nog wel allemaal een beetje vreemd voor me, maar ik denk wel dat ik mij er in kan vinden.’
‘Dat zal best goed komen met jou.’
Marie knikte terwijl ze van haar koffie dronk.
‘Ik denk het ook wel. Ik zal in ieder geval mijn best er voor doen. Ik heb mijn baan bij het verhuurbedrijf opgezegd. Eind van de volgende maand moet ik hier weg zijn.’
‘Dan zullen we voor je op zoek moeten gaan lieverd. Heb je al wat in gedachten. Ik bedoel wil je iets in het centrum of zo…?’
‘Dat zal ik wel niet kunnen betalen, lijkt me…? En wat is jouw plan Joe. Volgende week zondag houdt het hier ook voor jou op.’
‘Tja, ik had een paar weken geleden nog het idee dat we na het concert terug zouden gaan naar Nederland. Ondertussen is er zoveel veranderd dat ik eerlijk gezegd niet echt weet wat ik moet doen.
Nou ja… het liefst zou ik bij jou willen blijven… dat in ieder geval. Maar ik moet ook nog ergens van leven. Zo kan het niet door blijven gaan. Ik heb dan wel een afspraak met Pierre, maar dat zal in eerste instantie ook niet genoeg opleveren om van rond te kunnen komen.. Daarnaast wil ik Eva niet in de steek laten. Wat het me ook kost. Ik heb me in ieder geval voorgenomen dat zolang zij me nodig heeft, ik voor haar zal zorgen. Ik hoop dat je dat kunt begrijpen Marie?’
‘Ik vind het geweldig van je en ik zal je daar zoveel mogelijk bij helpen…daar kun je op vertrouwen. Ik heb niet veel geld Joe, dus het wordt lastig om voor ons beiden te zorgen. Zeker als we straks nog woonruimte moeten huren. Kijk, hier kostte het niks. Hier was het allemaal inclusief.’
‘We zien wel. Voorlopig moeten we het maar even zien te rooien. Het is niet anders.’
‘Wil je wel bij me blijven… ?’
‘Wat denk je Marie?’
‘Ik twijfel wel een beetje…om eerlijk te zijn. Ik kan nog niet geloven dat het allemaal goed komt.’
‘Kom eens bij me zitten lieverd.’
Marie kwam naast me zitten op de bank en legde haar hoofd tegen mij aan.
‘Marie van me, ik heb voor het eerst rust in mijn hoofd. Ondanks wat er allemaal is gebeurd. Ik voel me zeker en sterk. Ondanks dat we elkaar zo kort kennen voel ik een heel sterke band met jou. Ik denk dat ze dat houden van noemen. Ik kan me niet meer voorstellen wat ik zonder jou zo moeten. Voor het eerst ben ik eerlijk tegenover mezelf en kan ik dat ook naar jou en naar iedereen in mijn omgeving zijn. Eerlijk zijn over mijn gevoelens voor jou, voor Eva…voor Veronique voor iedereen waar ik iets mee heb. En dat geeft mij een heerlijk gevoel. Al mijn frustraties en remmingen lijken te zijn opgedroogd, in ieder geval bepalen ze niet langer mijn leven. En ik denk dat dit allemaal komt door jouw liefde voor mij. En mijn liefde voor jou. Zo simpel kan het ooit zijn…’
Ze keek me aan en glimlachte.
‘En jij vindt dat allemaal simpel?’
‘Jij niet dan… ik laat het maar gebeuren. Je kunt het toch niet tegenhouden. Dus dat probeer ik dan ook maar niet.’
‘Joe Grey, ben je echt nog steeds dezelfde vent, die hier een paar weken geleden binnenstapte?’
‘Ja dat wel, alleen eindelijk een beetje volwassen geworden…’
‘Een beetje…?’
‘Een beetje Marie, er zal altijd wel iets om te verbeteren overblijven…’
‘Ja, dat zal wel als jij het zegt,’ zei ze en ze kroop wat dichter tegen me aan.
‘Wil je zo meteen nog een kopje koffie…?’
‘Joe, ik lig net zo lekker en dan kom jij weer met een vraag of ik koffie lust…’
‘Het was maar een vraag.’
Minuten lang bleef het stil en ik streelde haar haren.
‘En jij Joe, waar zou jij het liefst willen wonen?’
‘Bij jou… Nee. Het maakt me niet zo veel uit. Nou ja, als er wat leven om me heen is, lijkt me dat wel prettiger dan dat ik ergens opgesloten zit, verlaten van God en vaderland.’
‘Net zoals hier…’
‘Ja of ze moeten ook een mooie aardige conciërge hebben, die ook zo lief voor mij is…’
Ze grinnikte en kietelde mij. En als ik ergens niet tegen kan dan is het tegen kietelen. 
‘Hou nou toch op …’ en ik probeerde me van haar los te maken.
‘Dat zal je leren. Beloof je op het rechte pad te blijven en alleen maar oog te hebben voor deze conciërge…?’
‘Welke…Waar dan. Ik zie alleen maar een castingdirecteur… verder niemand…’
‘Nou beloof je het mij…’ en ze zette nog eens aan om me het leven zuur te maken met haar kietelpraktijken.
‘Ja hoor, met heel mijn hart. Ik beloof het, maar dan moet je nu wel ophouden…’
‘Nou dat kostte wel wat moeite, maar je hebt in ieder geval het goede antwoord gegeven.’
‘Wat denk je, zullen we nog een glaasje samen drinken of gaan we slapen. Het is tenslotte morgen weer vroeg dag. Althans voor jou. Ik heb tijd genoeg.’
‘Ja, ja , wrijf het er maar in. Iemand moet voor de centjes zorgen en aangezien jij dat niet bent, dan blijft er al niet veel meer over om te kiezen.’
‘Hoe laat moet je weg?’
‘Nou als ik om half acht hier weg kan zijn dan is het oké. Let jij een beetje op de winkel. Er zal wel niet veel te beleven zijn, want ik heb geen enkele aanmelding noch reservering.’
Ik stond op en masseerde mijn nek met mijn hand.
‘Volgens mij ben je nog de enige. Voor de rest zijn het allemaal huurders voor een langere periode. Maar die zitten in de andere vleugel. Die bedruipen zichzelf. Het voorste gedeelte staat helemaal leeg. En daar heb je dus geen werk van,’ voegde Marie toe.
‘Zijn die Nederlanders eigenlijk al weer weg?’
‘Allang, die hadden het na een dag al gezien. Ja, als je naar Parijs komt om wat te beleven moet je hier niet gaan zitten. Hier gebeurt niks.’
‘Dat moet je niet zeggen…’
‘Hoezo…?’
‘Nou, ik heb hier al heel wat beleefd…’
‘Ja… hoor. Krijg ik nog wat te drinken of hoe zit het er mee?’
‘Wat wenst u mevrouw Bonnet.’
‘Een glaasje wijn graag.’
‘Jazeker mevrouw Bonnet… tot uw dienst mevrouw Bonnet.’
‘Kijk, zie je wel dat je het kunt. Je leert wel niet zo snel, maar uiteindelijk zie ik dan toch resultaat.’
‘Kan ik verder nog iets voor u doen…’
‘Zo’n lekkere kus, dat zou wel lekker zijn.’
‘Zeker mevrouw, als ik u daarmee kan plezieren…’
Ik gaf haar een stevige kus.
‘Had mevrouw verder nog wensen?’
‘Nee, zo kan ie wel eventjes…’
Ik zat net weer toen mijn mobiel ging. Ik schrok. Het was al bijna tien uur en ik dacht meteen aan Eva.
Het was Bob.
‘Hallo kerel. Ik had je morgen willen bellen… Ik heb je een hoop te vertellen. Maar goed, jij belt…’
Bob had een probleem in Duitsland. Er was een zending kwijt geraakt.  Of ik tijd had om dat voor hem uit te zoeken. Ik vertelde hem over Eva. Hij schrok. Hij zei dat hij zelf wel achter zijn zending aan zou gaan en vroeg aan mij of hij nog iets voor me kon doen.
‘Nou nee Bob, op dit moment niet. Ik red me wel even. Volgende week heb ik een afspraak bij die man die misschien wel wat handel voor me had. Je weet wel, die Pierre waar ik het met je over gehad heb. Voor de verdere rest lukt het wel. Hoe is het met Anna…?’
Bob zei dat het allemaal wel goed ging. Anna was een paar dagen naar een vriendin. Hij was alleen.
Toen begreep ik ook waarom hij nog zo laat belde. Met Anna in de buurt was dat niet gebeurd. Ik beloofde dat ik hem op de hoogte zou houden.
‘Ik dacht even dat er wat met Eva was…?’ zei Marie met bezorgdheid in haar stem.
‘Ja, dat is dan altijd… Nooit belt hij  zo laat en dan in zo’n situatie dan komt dat voor. Niet dat het erg is, maar het maakt je zo aan het schrikken.’
We dronken ons glas wijn leeg en gingen slapen. Samen in één bed. We lagen dicht tegen elkaar aan.
Ik had mijn arm om haar middel geslagen. Het was allemaal zo vertrouwd. Of het al jaren lang zo was geweest.

70