Na een klein half uur kwam Theo uit de lift. Hij keek om zich heen en had mij al snel gezien.
‘Hallo Joe, ik zal maar niet vragen of je nog wat hebt geslapen… Zijn je vrienden al weg?’
‘Het leek ons beter. Het is ook niet echt zinvol om hier met z’n allen rond te blijven hangen. Dat draagt ook niet echt veel bij…’
‘Daar heb je helemaal gelijk in. Zullen we naar mijn kamer gaan, dan kunnen we even rustig bijpraten. Ik heb nog wel een paar vragen…’
‘Dat is goed Theo, ik volg.’
We liepen naar de lift. Zijn werkkamer was op de vierde etage. Althans daar stapten we uit de lift.
‘Moment even Joe, even langs bij een collega…’
‘Ik wacht hier wel even…’
Toen hij terug kwam vroeg hij mij om hem te volgen. Aan het einde van de gang maakte hij met een magneetkaartje de deur van zijn werkkamer open. Theo had een mooie ruime kamer. Een statig ingericht kantoor met een groot kersenhouten bureau, dat zeer dominant in het midden van de ruimte stond. Aan de achterzijde van het bureau stonden twee grote kersenhouten stellingen met boeken en brochures. Aan de rechter voorzijde, schuin tegenover het grote bureau stonden drie roodleren fauteuils met in het midden een grote rechthoekige kersenhouten salontafel. Vanuit de stoel was het mogelijk om naar buiten te kijken, omdat het raam op een halve meter hoogte begon. Het had wel iets wel van een etalage. Het raam aan de voorzijde gaf een mooi uitzicht en ik zag het Parijse verkeer langzaam op gang komen.
‘Ga zitten Joe.’
‘Dank je…’
‘Nou het is wel even heftig allemaal… Ik denk dat jij het je allemaal wel even anders voorgesteld hebt. Het concert is in ieder geval van de baan. Maar dat zul je wel begrepen hebben.’
Ik vond het een vreemde opening van hem. Natuurlijk had ik gesnapt dat dit niet door zou kunnen gaan. Althans niet meer voor Eva. Blijkbaar vond hij zijn opmerking ook wat raar.
‘Sorry, ik ben er even nog niet helemaal bij. Er is ook zoveel dat ik aan je kwijt moet. Wil je koffie of thee, of water. Ik heb het hier allemaal.’
Ik zei dat koffie goed was. Hij zette zijn koffieapparaat aan en al snel had ik een heerlijke dampende kop koffie. We zaten tegenover elkaar.
‘Ik heb sinds gisterenavond geprobeerd te achterhalen hoe het nou allemaal zit en mede dankzij een collega van de VU in Amsterdam, overigens een goede vriend van me, heb ik de puzzelstukjes in elkaar kunnen zetten. Zonder overigens dat ik de hele puzzel heb kunnen oplossen. Allereerst maar even wie Eva is. Voor zover ik het heb kunnen achterhalen zit het als volgt in elkaar. Ik blijf haar maar even voor het gemak Eva noemen. Ze is een dochter van Henriette Hochstetten von Imsberg. Mevrouw Henriette is of beter was, want ze is vorig jaar overleden, een Duitse baronesse en Henriette was getrouwd met Eric Kaspers. Overigens niet de vader van Eva. Kaspers komt uit een fabrikantenfamilie. De baronesse had al twee dochters uit eerdere relaties, toen ze Kaspers leerde kennen. Een er van is Eva of eigenlijk Silvia. De moeder van Eva was eerder getrouwd geweest overigens niet met de vader van Eva. Over dat eerdere huwelijk weet ik verder niks. Wel dat ze later ook weer bij Kaspers is weggegaan en hertrouwd is met een arts. Het geluk wil dat deze arts nu in het ziekenhuis werkzaam is, waar mijn vriend werkt. Als je het over toeval hebt. Maar goed. Onze Eva was blijkbaar een moeilijk kind. Althans uit haar medische gegevens blijkt dat ze regelmatig onder behandeling was voor gedragsstoornissen. Het absolute hoogtepunt of beter dieptepunt ligt op twaalfjarige leeftijd. Uit de verslagen blijkt dat ze een slechte relatie met haar moeder had. Er wordt gesproken over regelmatige hevige conflicten met haar moeder. Beter gezegd, er was nog al eens flinke ruzie tussen beiden. Tijdens een van deze ruzies is ze blijkbaar door een glazen salondeur heen gevallen. Daar komen in ieder geval de grote littekens vandaan.’
Ik was blij dat dit in ieder geval klopte al had Eva het verhaal toch nog wat anders verteld. Ik liet het maar zo en Theo vertelde verder.
‘Ze is indertijd opgenomen en verpleegd. Enerzijds voor de snijwonden en anderzijds voor haar geestelijke toestand. Van de snijwonden is ze redelijk snel hersteld, haar geestelijke herstel heeft aanzienlijk langer geduurd. Na drie kwart jaar is ze uiteindelijk ontslagen en met de nodige medicatie naar huis gestuurd. Nou ja naar huis…  Haar moeder wilde haar niet meer thuis hebben. Ze is door de vader en moeder van Kaspers opgevangen en heeft daar bijna een jaar in huis gewoond. Dus bij oma en opa. Toen oma is overleden is ze op aandringen van haar vader weer opgenomen in het gezin, echter volgens de rapporten is dit alles behalve een succes geworden. Toen ze vijftien was en ze over hoofdpijn klaagde zijn er op aandringen van haar moeder testen gedaan. Blijkbaar zijn er toen de pillen voorgeschreven, die je aan mij hebt gegeven. Dit heeft nog wel een staartje, want degene die deze pillen heeft voorgeschreven was de vriend en later de man van Henriette, de moeder van Eva. Ondanks dat het al even geleden is, wil ik toch graag uitgezocht hebben wat hem er toe heeft bewogen dit paardenmiddel aan Eva te verstrekken.
Het had fataal voor haar kunnen zijn. Gelukkig heeft ze er maar weinig van genomen. Zoals ik al eerder heb gezegd, bij regelmatig gebruik loopt het slecht met je af. Tenslotte beland je van de ene in de andere psychose om tenslotte helemaal krankzinnig te eindigen. Dus daarom alleen al ben ik zeer benieuwd naar de reden waarom dit middel indertijd door die arts is voorgeschreven. Eva heeft het blijkbaar op recept kunnen verkrijgen. Iets wat eigenlijk niet kan. Dat is voor mij dan ook een raadsel  De pillen die je mij hebt gegeven waren sterk over datum. Dus daarom ga ik er maar van uit dat ze er niet veel van heeft gebruikt. Bovendien had Eva bij regelmatig gebruik dit niet overleefd.’
‘Als ik me goed herinner was het een strip van achttien stuks… tenminste die ik heb gezien.’
‘Er zaten er nu nog dertien in, dus dat valt gelukkig mee. Laten we daar maar van uit gaan.’
‘Ja, zeg dat wel. Wel begrijpelijk dat ze zichzelf Eva Winters noemt hoewel ze haar moeders naam nog steeds in haar paspoort heeft staan… al zou ik ook niet weten hoe ze dat anders geregeld zou moeten krijgen.’
‘Ik kan het je niet zeggen Joe, dit is alles wat ik zo ongeveer bij elkaar kon harken, om zodoende in ieder geval een beetje een beeld te krijgen. Overigens, haar stiefvader Kaspers leeft ook niet meer. Hij was al eerder gestorven. Zelfdoding.’
‘Het is allemaal wat…’
‘Zeg dat wel. En nu naar Eva. Ik heb de foto’s nog eens goed bekeken. Ik kan van de splinter niets anders maken dan dat het een glaspuntje moet zijn, dat waarschijnlijk niet is opgemerkt. Hoewel ik me ook kan voorstellen dat, mocht men het wel hebben gezien, er niemand te vinden is geweest die deze operatie kon of wilde doen. Nu is er helaas geen keuze meer. Het splintertje is zijn eigen weg aan het gaan en is als het ware een bom, die elk moment af kan gaan en dan ongetwijfeld onherstelbare schade aan zal richten. Ik sluit zelfs niet uit dat dit de dood tot gevolg kan hebben. Het littekenweefsel is het gevolg van het ongeluk met de glazen deur. Zo zullen we het maar even noemen. Het is niet in ontwikkeling en is vrij rustig. Er lijkt rond dit litteken wel een iets versnelde celdeling te zijn, maar ik geloof niet dat dit op korte termijn tot deze gezondheidsproblemen had geleid. Het is met name de glassplinter die volgens mijn diagnose het defect veroorzaakt. Ik heb inmiddels contact gezocht met een collega en studievriend in het Houston State Hospital. In Amerika. Hij heeft zich gespecialiseerd in dit soort afwijkende defecten. Hij was nog aan het werk toen ik hem belde. Hij heeft mij vanmorgen gemaild. Ik zal je niet vermoeien met allerlei medische termen maar het komt er in ieder geval op neer dat hij dit nooit eerder heeft gedaan, maar dat hij Eva wel wil opereren, mits het van te voren duidelijk is voor iedereen dat het risico enorm groot is. Hij geeft geen enkele garantie op succes en de kans op een fatale afloop is absoluut realiteit. Mocht hij er in slagen om de splinter te verwijderen dan is er nog altijd de kans op beschadigingen die tot uitval kunnen leiden. Voor zover ik tot nu tot heb kunnen vaststellen heeft de glassplinter nog geen schade aangericht. Kortom Joe, John McKenzie, want dat is de naam van mijn vriend, wil opereren, maar alleen als het volstrekt duidelijk is dat hem niets mag worden aangerekend als het misloopt. Hij wil dit zwart op wit. En Joe… je bent voor zover ik het kan overzien en ook door de beperkte tijd die we hebben, de enige die ons toestemming kan verlenen. Zonder jouw toestemming gebeurt er niets en hebben we geen keus dan te wachten tot het fatale moment dat de splinter zich in de hersenstam boort.’
‘Als ik het goed begrijp Theo, beslis ik over het leven van Eva...?’
‘Ja, helemaal juist Joe en dat is heftig voor je. Dat realiseer ik me maar al te goed.’
‘Hoe lang mag ik hier over nadenken?’
‘Dat is aan jou. Ik ga je niet forceren en je niet opjagen. Het is al moeilijk genoeg. Maar alsjeblieft Joe, probeer het wel zo snel mogelijk. Elke minuut telt. We houden Eva in comateuze toestand zodat ze niet of nauwelijks beweegt. Elke beweging kan fataal zijn. Maar dat kan niet blijven duren.’
Het viel me op dat ik zo rustig bleef. Ratio en Emotio bleven keurig op de achtergrond en ik voelde dat zij als het ware klaar stonden om mij indien ik daarom zou vragen mij met raad en daad  zouden bijstaan. Ik voelde dat ik kon rekenen op een eerlijk advies.
‘Ik wil hier eerst even met Marie over praten Theo.’
‘Je mag mijn telefoon gebruiken. Wat je maar wilt. Je kunt over mijn kantoor beschikken en als je iets nodig hebt, zal ik er voor laten zorgen. Je zegt het maar. Ik vind het zo naar voor je Joe. Vanmorgen vroeg Connie mij hoe het er voor stond. Als zij iets voor je moet of kan doen, dan moet je het maar zeggen. We zijn er voor jou. We laten je niet alleen.’
‘Fijn om dat te horen Theo, dat ik er niet helemaal alleen voor sta. Niet dat het iets aan de situatie voor Eva verandert, maar het geeft mij in ieder geval een warm gevoel.’ 
Theo stond op en stak zijn hand uit. Hij gaf me een ferme handdruk en legde zijn andere hand op mijn schouder.
‘Je hebt niet veel keus Joe, maar nogmaals als je niet wilt of kunt beslissen dan respecteren we dat.
Doe wat je hart je ingeeft. Wat ook het gevolg zou kunnen zijn. Dat is het enige wat ik je kan meegeven. En natuurlijk ook dat ik je beloof mijn uiterste best te doen om samen met John McKenzie dit tot een goed einde te brengen. John heeft me verteld dat zijn koffer klaar staat. Hij wacht op mijn telefoontje. Het is wachten op jouw antwoord.’
Theo klopte nog een keer op mijn schouder en liep naar de deur van zijn werkkamer.
‘Als je weg gaat, trek dan even de deur achter je dicht. Mocht je in het kamer willen, dat moet je jezelf even melden om het hoekje, bij mijn secretaresse. Ze weet er van. Mocht je verder nog wat nodig hebben, laat het haar dan maar even weten. Ze regelt het voor je. O ja, ze heet Stephanie. Anders loop maar even mee, dan stel ik haar aan je voor. Dat is misschien wel net zo prettig. Als je nog even wilt slapen of rusten dan moet je op dit knopje drukken.’
Hij liep weer terug naar zijn bureau  wees naar een knopje op de rand. 
‘Kijk soms heb je van die dingen die je nooit gebruikt, maar misschien dat het nu toch eindelijk eens een keer van pas gaat komen.’
Vanuit de wand kwam een ligbed te voorschijn, dat zich langzaam helemaal ontvouwde op de vloer.
‘Zo, dat is verrassend…’
‘Ik heb het nog nooit gebruikt.’
‘Eens moet het de eerste keer zijn… en ik geloof dat ik wel een paar minuten rust kan gebruiken.’
‘Nou loop dan eerst maar even mee en daarna heb je van mij geen last meer, althans voorlopig. Ik heb nog twee operaties en een lezing voor een groep studenten uit Algiers.’
Hij stelde me voor aan zijn secretaresse. Een statige dame van rond de zestig. Tenminste zo schatte ik dat in. Stephanie beloofde aan Theo dat ze goed voor me zou zorgen. Ik ging terug naar de werkkamer en  keek naar buiten. Het verkeer probeerde zich een weg te vinden door de straat onder me. Ik dacht aan Eva. Ik had haar niet meer gezien. Mocht ik wel over haar leven beslissen? Maar ja, als ik het niet zou doen, wat was dan haar toekomst? Had ze dan nog wel een toekomst…? Ik nam nog een kopje koffie en besloot Marie te bellen. Toen ik haar het verhaal verteld had zei ze dat ze meteen naar me toe zou komen. Ze wilde bij me zijn. Ik vond het fijn dat ze dat voorstelde. André zou wel regelen dat ze naar La Renaissance zou worden gebracht. Ik vertelde dat ik in de werkkamer van Theo Boering was. Ze moest maar even bellen als ze er was.
De minuten kropen voorbij. Marie had gezegd dat ze twintig minuten nodig zou hebben. Het leek wel of de tijd niet voor uit wilde. Ik nam nog maar een kop koffie en ik voelde mijn maag. Ik liep naar het raam, toen weer terug naar de fauteuil, ik ging dan weer zitten en dan weer staan. Uiteindelijk ging mijn mobiel. Marie was beneden bij de balie. Ik zei dat ik er aan kwam. Het was nog wel even lopen.

‘Goh, ik ben blij dat je er bent.’
En ik gaf haar een kus.
‘Wat naar allemaal…Joe, kun je het wel allemaal aan. Het is allemaal zo heftig voor je.’
‘Het is niet anders lieverd. Ik kan er helaas niks aan veranderen.’
We liepen naast elkaar naar de lift en toen we op vier waren aangekomen, gingen we naar de kamer van Theo Boering. Ik vroeg aan Stephanie om de deur open te maken. Theo had de magneetkaart meegenomen. Ze vroeg aan Marie of ze wat wilde drinken. En indien wij wat wilden eten dan moesten we het maar even aan haar doorgeven. Dan zou zij wel wat broodjes en croissants voor ons regelen.
‘Dank je wel Stephanie voor je goede zorgen…straks lusten we wel wat, maar ik wil nu even met mevrouw een en ander doorspreken.’
‘Is goed hoor, laat me maar weten als jullie er aan toe zijn.’
Toen ze weg was en de deur achter zich had dichtgedaan omarmden we elkaar. Marie moest huilen en ook ik voelde tranen in mijn ogen.
‘Joe… en nu, moet jij nu beslissen voor Eva… En als ze doodgaat…?’
‘Het kan ook goed gaan…’
‘Maar als ze dood gaat, wat dan… En als het goed gaat… hoe moet ze dan verder en misschien dat ze dan wel zwaar gehandicapt is…We kunnen haar toch niet laten vallen…?’
‘Marie, ik zal haar niet laten vallen… dat kan ik niet. Echt niet. Wat er ook van komt, ik draag de gevolgen van mijn beslissing. Ik ga het niet uit de weg. Kun je dat begrijpen Marie?’
‘Ik snap je heel goed Joe. Ik weet dat jij de enige bent die hier kunt beslissen, maar wil je in ieder geval jouw beslissing met mij delen…? Dan wil ik ook de gevolgen van deze beslissing dragen, wat ze ook zijn.’
‘Dat is heel erg lief van je Marie, maar dat mag en kan ik je niet aandoen.’
‘Ook niet, als ik zeg dat ik dat echt heel erg graag wil. Je bent alles wat me lief is Joe, ik laat je niet alleen.’
‘Als je dat echt zo graag wilt… Maar wil je er niet over na denken? Het is zo heftig.’
‘Nee Joe, ik voel me verbonden met jou. Ik kan hier niet om heen. Ik voel dat ik dit moet doen.’
Ik ging naar haar toe en sloeg mijn armen om haar heen en we kusten elkaar. Ik zag in haar ogen dat ze dit zo wilde. Ze wilde deze beslissing met me delen en me ondersteunen. Ik voelde me sterk. Ratio en Emotio waren het er mee eens.
‘Lieve Marie, ik vind het zo geweldig van je, dat je dat voor mij over hebt… Ik zal Theo bellen.’

69