Het was een lange nacht geweest. Marie werd langzaam wakker en ze was nog wat verward.
‘Goh, waar zijn we? Hoe laat is het…?’
Ze keek me aan.
‘Het is bijna zeven uur. Je hebt in ieder geval nog een uurtje geslapen,’ zei ik zachtjes.
Henry en Veronique waren inmiddels ook wakker geworden.
‘Tjeetje, ik ben gebroken,’ zei Veronique. ‘Hebben jullie nog iets gehoord van Eva…?’
Ik zei dat er geen nieuws was en stelde voor om op zoek te gaan naar wat te eten en wat te drinken.
Henry bood zichzelf aan. Hij wist waar hij moest zijn. Hij stond op en fatsoeneerde zijn kleding.
‘Tot zo, zal ik van alles maar wat mee brengen of heeft iemand speciale wensen…?’
‘Nee hoor,’ klonk het bijna in koor.
Veronique en Marie gingen naar het damestoilet om zich wat op te frissen. Ik vond dat ook een prima idee maar besloot om even te wachten op Henry. Ik strekte me en liep wat op en neer.
‘Hallo Joe, hoe gaat het nu?’
Het was de stem van André Duval. 
‘Hallo André, fijn dat je er bent…We moeten afwachten, maar het is wel heel ernstig. Ze heeft een defect  in de hersenen. Ik praat je zo meteen wel even bij.’
Ik zag uit mijn ooghoek dat Marie en Veronique uit de deur van de toiletten kwamen. Even later meldde Henry zich ook met een grote papieren zak met allerlei broodjes en blikjes frisdrank. Henry begroette zijn broer met een innige omarming.
‘Sorry, dat ik niet eerder ben gekomen, maar ik kon echt niet eerder weg.’
‘Je bent er en dat waardeer ik zeer Andre,’ zei ik.
Nadat we wat gegeten en gedronken hadden en ik ondertussen André op de hoogte had gebracht over de toestand van Eva stelde ik voor om nog even de laatste informatie op te vragen. Als het allemaal stabiel was leek het me verstandig dat we naar huis zouden gaan. Iedereen was het ermee eens. Ik ging naar de balie en vroeg aan de juffrouw of er nog wat nieuws over Eva te melden was. Ze vroeg mij even te wachten en zei dat ze wel even met de dokter zou bellen.
Het duurde ongeveer een minuut of tien toen ze het raampje van het loket wegschoof en mij riep.
‘Dokter Boering is even zijn ronde aan het maken. Hij komt zo vlug mogelijk naar u toe. U kunt het beste even naar de wachtruimte gaan. Ik zal tegen de dokter zeggen dat u daar bent.’
Ik bedankte haar en liep terug. Marie en Veronique zaten naast elkaar en Henry en André waren in een druk gesprek. Het was duidelijk dat het over het concert van zaterdag ging. Henry keek op zijn horloge en vroeg aan mij of ik het goed vond dat hij naar kantoor ging. Ik zei dat dit geen probleem was en bedankte hem voor alle goede zorg en zijn aanwezigheid.
‘Geen probleem Joe. Ik hoop zo dat het allemaal goed komt met Eva. Dat is het belangrijkste. Je hebt mijn mobiele nummer…? Als er wat is of ik moet iets voor je doen, dan moet je me bellen. Beloofd…?’
‘Ja hoor, ik heb je nummer. Ik zal je laten weten als er wat nieuws te melden is. Nogmaals hartstikke bedankt,’ en ik sloeg mijn arm om zijn schouder. Hij was nog steeds zichtbaar aangedaan maar hij probeerde zich goed te houden.
‘Marie en Veronique…komen jullie op eigen gelegenheid thuis of moet ik jullie thuisbrengen?’
‘Misschien is het wel handig, dat ik met jou mee ga,’ zei Veronique tegen Henry, ‘dan kunnen we op  kantoor overleggen hoe het verder moet… of ben je daar nog niet aan toe.’
‘Ik zou willen dat ik het even voor me uit zou kunnen schuiven, maar ik moet helaas vandaag een nieuw plan hebben. Dus wat dat betreft Veronique is het fijn dat ik even met je kan overleggen. Het gaat jou tenslotte ook aan.’
‘Prima, nou mama dan ga ik. Je redt het wel…?’
‘Ja hoor meisje, ik red me wel…’
Toen kwam ze naar mij.
‘Joe, sorry dat ik gisteren zo boos op je was. Dat heb je niet verdiend. Sorry, nogmaals duizend maal sorry.’
Ze gaf me een kus. 
‘Is al lang goed meisje, ik kan me voorstellen dat je boos was. Ik zou dat in jouw plaats ook zijn geweest…’
‘Dat is lief van je dat je dat zo zegt, maar ik voel me er wel een beetje rottig over…’
‘Ga nou maar gauw met Henry mee liefje, hij wil nu echt weg.’
André en Marie waren druk aan het overleggen. Hij had gepland haar vandaag voor te stellen aan de medewerkers en medewerksters van de artistieke afdeling.
‘Marie, ik denk dat je dat gewoon door moet laten gaan’ zei ik.
Ze keek me aan. ‘En jij dan…?’
‘Ik wil eerst even met Theo Boering overleggen… Maar dat zul je wel begrijpen.’
Ze knikte.
André keek naar Marie en stak zijn hand naar me uit.
‘Nou Joe, wat voor Henry geldt, geldt ook voor mij. Hier heb je mijn kaartje, want volgens mij heb je dat niet. Ik ben vierentwintig uur per dag tot je beschikking als het nodig is. Niet aarzelen mij te bellen. Afgesproken? Marie weet je al wat je doet….?’
Ze keek naar mij. Ik knikte dat het in orde was.
‘Nou lieverd, als jij het goed vindt dan ga ik toch maar met André naar de zaak. Red je het echt wel…?’
‘Ja hoor. Als er wat bijzonders is dan hoor je het wel. Misschien dat ik straks ook wel even naar huis ga.’
‘Hoe ga je dan naar huis…?’
‘Ik neem wel een taxi… Het is even niet anders.’
Toen ook André en Marie weg waren nam ik nog een kop koffie uit de automaat. Ik besloot maar om wat te lezen en rustig af te wachten totdat Theo Boering zich zou melden.

68