Tegen half drie liepen we terug naar de auto van Marie. Ze had wel wat gedronken maar ik vertrouwde haar.
‘Wat naar voor je Joe, zoals het vanavond allemaal liep. Met Eva en zo bedoel ik.’
‘Vanavond is jouw avond lieverd, morgen is er een weer een nieuwe dag…’
‘Ik voel me net Assepoester… Het bal is bijna voorbij…’
‘Wie zegt dat ? Welke boze stiefmoeder? Waar is ze dan jaag ik haar weg…’
‘Kom Joe, je weet dat de dingen er morgen weer heel anders uitzien…’
‘Maar dat is morgen Marie, vandaag is vandaag en vandaag is nog even van ons, van jou.’
‘Lief van je, maar ik moet leven met morgen…’
‘Maar genieten van vandaag…’
‘Misschien heb je wel gelijk, maar…’
‘Joe heeft voor deze ene keer gelijk mevrouw Bonnet, misschien wel voor het eerst in zijn leven…’ zei ik met een hik.
Marie keek me aan en ze lachte.
‘Nou alleen deze ene keer dan…ben je een beetje dronken?’

Ze reed voorzichtig naar het appartement en toen ze haar Peugeot had geparkeerd vroeg ze of ik nog een kop koffie met haar wilde drinken.
‘Natuurlijk wil ik dat…lieve lieverd,’ zei ik met dubbele tong.
‘Je bent echt een beetje dronken meneer Joe Grey.’
‘Joe Grey dronken. Kom nou toch mevrouw Bonnet, casting directeur van Chez André. U bent me d’r eentje…’en ik struikelde over de stoelpoot en lag languit, uitgeteld in de kamer.
‘Joe…is het niet beter dat je naar je bed gaat?’
Ik voelde me niet echt heel goed en met veel gedoe kon ik nog net het toilet halen. Toen ik me weer wat beter voelde schaamde ik me voor mijn gedrag.
‘Sorry Marie, echt…sorry. Het viel ineens verkeerd…’
‘Ja hoor lieverd, dat kan gebeuren. Denk je dat je het appartement nog kunt halen?’
‘Ik ga het proberen Marie, ik ga het proberen…’
Ze zag wel in dat dit mij niet ging lukken.
‘Kom maar Joe, blijf maar hier. Dat ga je niet halen. Vind je het vervelend om bij mij in bed te liggen?’
‘Er zal wel niet veel meer… Eh… ik bedoel ik ben zo lam als wat… Als een schaap…’ en ik schoot in mijn lach en wist eigenlijk niet waarom.
‘Zo mak,’ wilde ik nog zeggen maar ik lag al op bed en Marie deed mijn schoenen en mijn overhemd uit. Tenslotte lag ik in mijn short in het bed waar ik niet in thuis hoorde.
Ik werd tegen de morgen wakker en ik had niet meer gemerkt dat Marie naar bed was gekomen. Althans ik ging er maar van uit dat ze al die tijd naast me had gelegen. Ze sliep nog. Ik zag de mooie lijnen van haar gezicht en haar kaken. Haar lange haar lag over haar kussen gedrapeerd. Ik zag haar mooie mond. Ratio zei me, terwijl mijn kop op barsten stond dat ik mezelf behoorlijk in de nesten had gewerkt. Emotio vond dat ook. Voor het eerst sinds lange tijd waren ze het samen eens. Twee tegen één. Ik was de grote verliezer.
Marie draaide zich om naar mijn kant. Ze zocht mijn arm en haar hand omklemde mijn onderarm.
Ik durfde me niet te bewegen. Ik was bang dat ze wakker zou worden en ze zou schrikken, als ze zag dat ik naast haar lag. Een onzinnige gedachte vond ik eigenlijk omdat ik er van uitging dat ze echt wel wist dat ze mij vannacht in haar bed had geparkeerd. Ik was het eens met Ratio en Emotio. Ik had het helemaal uit de hand laten lopen. Ik dacht aan hetgeen André mij had verteld. Het maakte me verdrietig.
Had Eva haar eigen plan en had ze mij alleen maar gebruikt?  En waar stond ik? Wat was mijn rol? Had ik wel een rol? Waarom vroeg André of ik terug ging naar Nederland? Zouden ze daar al over hebben gesproken?
En als het huurcontract volgende week zondag afliep, waar zou ik dan moeten blijven? Eva had onderdak, dat was duidelijk. Ik voelde tranen in mijn ogen. Ik voelde mij een schlemiel eersteklas. Een mislukkeling, een dromer, een fantast. Ingehaald door mijn eigen fantasie, waarin een jonge vrouw van achtentwintig, een ongelofelijk muzikaal talent, had gekozen voor een saaie verkoper van snoertjes en stekkertjes in plaats van applaus en roem. Hoe had ik zo stom kunnen zijn. Het liefst was ik van een brug gesprongen. Zo in de Seine. Verdwijnen voor altijd om nooit meer te worden teruggevonden. Het was een grote diepe depressie die Ratio en Emotio moesten ondergaan. Ze deden niets om me te helpen. Eigen schuld dikke bult. Blijkbaar voelde Marie mijn onrust en ik zag dat ze haar ogen opendeed.
‘Is er iets…?’
‘Nee hoor, ik lag maar wat na te denken over mezelf en over Eva…en zo’
‘En zo…?’
‘Ja, ik weet het allemaal even niet meer. Het is allemaal zo raar. Ik voel me kloten…sorry voor het woord.’
‘Ik kan me daar wel iets bij voorstellen…’
Ze kroop dichter tegen me aan en ik legde mijn hoofd op haar schouder. Ze streelde door mijn haar.
‘Ik kan het me voorstellen Joe… ik weet ook niet goed wat ik er van moet denken om eerlijk te zijn. Ik weet ook niet meer dan jij. Maar ik denk dat je Eva de kans moet geven om haar verhaal te vertellen.
Om te vertellen wat haar plannen zijn. En waar jij staat, Wat jouw rol daarin is. Tot dan kun je alleen maar gissen en dat helpt je niks, maar dat weet je zelf ook wel.’
‘Marie… laat maar… ’
‘Wat wilde je zeggen …?’
‘Het… ik weet het even niet…, ik… nou ja, ik ben zo blij dat je bij me ligt.’
‘Ik ook Joe, maar om eerlijk te zijn  ligt er nog iemand tussen ons in. En dat respecteer ik.’
‘Ik ook Marie, ik zal dat ook respecteren, maar ik krijg je nooit meer uit mijn stomme kop…’
‘Wil je dat dan wel…’
Ik dacht na over het antwoord. Het bleef even stil
‘Joe…?’
‘Nee lieverd, nee ik wil je niet meer kwijt… maar het is zo verdomd moeilijk allemaal. Ik dacht dat ik alles zeker wist. Nu weet ik niks meer zeker… Ik balanceer op een dun koord en ben bang in de diepte te vallen… ik ben bang Marie.’
Ze drukte zich tegen mij aan. Ik voelde haar warme lichaam.
‘Niet bang zijn Joe,’ zei ze met zachte stem, ‘laat de dingen maar gebeuren, vecht er niet tegen, laat het je maar overkomen. Dat lijkt me het beste. Wat het ook mag zijn. Verlies jezelf niet Joe, blijf jezelf trouw. Dat is de enige zekerheid die je hebt.’
Deze woorden hielpen Ratio en Emotio in ieder geval weer een heel klein beetje. Ze probeerden mijn gedachten weer een beetje te stabiliseren. Ik richtte me op en keek Marie in haar ogen. Ze straalden verdriet uit.
‘Komt het ook goed met ons…?’ snikte ze.
‘Ik weet het niet. Ik hoop het zo…’
In realiseerde me dat ik met deze woorden Eva had verraden. Ik had blijkbaar mijn keuze gemaakt.
Ik stond op en zei tegen Marie dat ik me ging aankleden. Ik beloofde  voor het ontbijt te zorgen. Dat had ze wel verdiend. Ik liep naar de keuken. Het was al weer maandag. Nog zes dagen tot aan Olympia. Lichtjaren verder voor mijn gevoel.

65