Tegen half tien kwamen we aan bij Chez André. Silvain begroette ons.
‘Hallo Marie, wat ben je weer mooi. Ik ben weer een gelukkig mens. Fijn om je weer te zien. Het kan me niet vaak genoeg zijn.’
Ik zag aan Marie dat ze hem bijna wilde vertellen dat ze bij Chez André kwam werken maar ze hield haar mond. Toen André ons zag kwam hij naar ons toe en vroeg aan een van de meisjes om ons naar onze tafel te brengen.
‘Ik zie jullie zo meteen wel,’ zei hij en liet ons alleen.
Ik keek om me heen en ik hoopte dat Eva er al was. Nadat we een drankje hadden gekregen en het meisje ons zei dat de champagne er aan kwam zag ik Veronique bij de ingang. Ik wenkte en ze zag ons. Ze was alleen.
‘Hallo mama en natuurlijk ook Joe, fijn om jullie weer eens te zien.’
Ze gaf Marie een kus en draaide zich naar mij.
‘Jij ook een kus, want ik heb jou net zo goed gemist.’
‘Ben je maar alleen? Ik dacht van Eva te hebben begrepen dat jullie iets met zijn tweetjes gingen doen maar ik kan me vergissen hoor…’
‘Heeft Eva je dan niet gebeld?’
‘Nee, had dat dan gemoeten?’
‘Nou ja…’ Veronique wist niet goed wat ze moest gaan zeggen. ‘Eh, nou ze is bij Henry. Ze voelt zich al een paar dagen niet zo lekker. Uh, ik dacht dat je dat wel zou weten. Sorry.’
Ik fronste mijn wenkbrauwen en ik keek naar Marie. Ze keek mij aan met een blik dat ze hier ook niets van snapte. Ik voelde me niet prettig bij de gedachte dat de vrouw die zei dat ze alles voor me over had, mij niet eens liet weten dat ze ziek was. In ieder geval dat ze zich niet lekker voelde.
‘Nou ja. Ze zal me nog wel bellen,’ ging ik verder en probeerde mezelf een houding te geven. ‘Ze was zo druk met van alles, ze heeft me vast niet ongerust willen maken.’
Het klonk niet echt overtuigend maar in ieder geval werd er van onderwerp veranderd. Veronique ging naast Marie zitten en ik verwachtte eigenlijk dat Marie het nieuws van haar baan zou gaan vertellen. Maar ze zweeg. Ze leek me wat afwezig.
‘Alles goed met je…?’ vroeg ik.
‘Eh jawel hoor. Ik was even niet bij de les. Sorry.’
‘Geeft niks mama, ik ben blij dat ik je weer zie. Weet je dat Janine vanavond sinds lange tijd weer naar haar vader gaat. Naar Gaston van de winkel. Ik hoop toch zo dat ze het weer gezellig krijgen. Dat zou zo mooi zijn voor Gaston, maar zeker ook voor Janine. Ze was zo ontzettend blij dat ze hem had gebeld en dat hij het fijn vond dat ze dat had gedaan.’
‘Nou, ik kan je zeggen dat Gaston helemaal opgewonden was toen ik hem vanmiddag sprak. Hij was de koning te rijk dat zijn dochter kwam,’ vulde ik aan.
‘Leuk toch,’ zei Veronique en ze zuchtte eens diep. ‘Weer twee mensen die blij zijn.’
‘Komt je vriendje niet?’ vroeg Marie.
‘Jawel hoor, maar die zit ergens vast in het verkeer. Hij heeft me een  half uur geleden gesmst dat
het nog wel een dik uur kan duren voordat hij hier zal zijn. Hij is wel leuk mama, vind je ook niet?’
‘Zeker kind, ik ben blij dat je iemand hebt die je gelukkig maakt. Alleen is ook maar alleen.’
Marie zei het op een wat sombere manier en Veronique keek naar mij.
‘Is er iets mama…?’
‘Nee hoor, wat zou er moeten zijn?’
‘Dat weet ik niet, maar je klonk ineens zo somber…’
‘Nou dat ben ik toch echt niet lieverd, integendeel.’
Veronique was gerustgesteld en schonk ons een glas champagne in.
‘Santé jongens, op ons allemaal op mama, op Joe, op Eva en Luc en mij.’
‘Santé,’ zeiden Marie en ik in koor.
We praatten nog wat en toen het diner werd geserveerd kwam André naar onze tafel.
‘Luc en Etienne komen er aan. Ze moesten nog even de auto parkeren. Henry en Eva komen helaas niet maar dat weten jullie natuurlijk al. Oud nieuws.’
Toen we compleet waren liet André een dure fles champagne brengen. Ik zag in de gauwigheid een etiket met daarop “grand cru brut.” Rotschildt…of zoiets.
‘Nou jongens laten we nu eerst maar eens proosten op onze nieuwe directrice casting en begeleiding… Marie Bonnet.’
Veronique keek vol ongeloof naar haar moeder.
‘Mama… Echt…?’
Marie knikte.
‘Santé vrienden op Marie Bonnet…’
De champagne was heerlijk. Een weldaad voor de tong en de keel. De lichte tinteling en de fijne smaak waren een pure sensatie voor mijn smaakpapillen.
Veronique feliciteerde haar moeder en ik zag de trots in haar ogen.
‘Mijn moeder…ze doet het toch maar… Wanneer wist je dat mama…?
‘Vandaag pas lieverd, André was vanmorgen bij me en heeft mij gevraagd of ik belangstelling had. Nou wat denk je… Ik vind het geweldig.’
‘En je kunt het mama, dat weet ik zeker. Wat leuk dat we nu samen bij Chez André werken. Moeder en dochter. Geweldig toch…’
‘Zeker,’ zei André ‘en ik weet zeker dat men jaloers op mij is dat Marie Bonnet voor Chez André gaat werken. Ik voel me dan ook in mijn nopjes dat ze ja heeft gezegd.’
Etienne richtte zich tot mij.
‘En Joe, Eva voelde zich niet lekker, hoorde ik van Luc. Wat heeft ze…? Een griepje…?’
Ik voelde me opgelaten. Ik wilde zeggen dat ik het ook niet wist, omdat ik het ook pas net had gehoord. ‘Ja, kan gebeuren Etienne. Het zal over een paar dagen wel weer over zijn…’
Marie keek me aan en ik zag de geruststellende glimlach om haar mond. Het was of ze me wilde zeggen dat ik er verstandig aan had gedaan om er wat omheen te draaien en niet mijn teleurstelling had laten blijken dat Eva niet even de moeite had genomen om mij te laten weten dat ze zich niet lekker voelde.
Luc vroeg aan Veronique of ze wilde dansen. Ze liepen naar de dansvloer. 
Etienne en André verontschuldigen zich. Ze moesten nog wat zaken bespreken. Ze zouden zich later weer bij ons voegen. Ik ging naast Marie zitten.
‘Vreemd toch, dat ze me niet even heeft gebeld?’
‘Ja, een beetje raar is het wel…maar je kent het verhaal nog niet, dus misschien heeft ze wel een goede reden Joe.’
‘Misschien wel. Maar ik blijf het vreemd vinden. Maar goed het is niet anders. Laten we onze avond of beter jouw avond er maar niet door laten bederven. Wil je soms ook dansen? Ik zou het heel fijn vinden Marie.’
Ze knikte en we gingen samen naar de dansvloer.
Ik voelde haar lichaam tegen dat van mij en ik genoot van de heerlijke geur van haar parfum.
Het orkest speelde een langzaam nummer en ze drukte haar hoofd tegen mijn schouder. Ik zag dat Veronique naar ons keek en ze knipoogde naar me. Ik was Eva even vergeten. Deze avond was de avond van Marie en ik deed mijn uiterste best om daar deel van uit te maken. Marie straalde en van de twinkeling in haar ogen raakte ik een beetje opgewonden. Ik gaf er aan toe. Ratio had de moed opgegeven en Emotio gunde Marie en mij dit moment.
Na een korte pauze van het orkest vroeg ik aan Marie om ze nog zin had om te dansen. Ze knikte. Toen we op de dansvloer stonden fluisterde Marie in mij oren, ‘wil je dit zelf zo Joe, of is het omdat Eva je op je ziel heeft gestaan?’
‘Lieverd, dit is jouw avond en ik ben blij dat ik daar deel van uit mag maken. Alles aan jou maakt me blij en gelukkig. Is dit voldoende voor je?’
‘Ja Joe, dit is meer dan ik ooit had mogen verwachten. Maar ik wil je niet afpakken van Eva…’
‘Sstt… lieve Marie. Ik ben hier bij je omdat ik dat zelf graag wil. Omdat jij me aantrekt als een magneet.’
Ik kuste haar op haar lippen en ze beantwoordde mijn kus. Ik wist dat Veronique ons had gezien.
Tegen middernacht voegden Etienne en André zich weer bij ons.
‘Zo Joe, volgende week gaat het gebeuren…’
‘Zeker weten,’ zei ik en ik nam maar aan dat hij het concert in Olympia bedoelde.
‘Het is wel mijn week geloof ik. Eerst het contract met Eva en vandaag mijn nieuwe castingdirecteur.’
Het kan niet op.’
Ik voelde me duizelig. Marie kneep in mijn bovenbeen.
‘Ja André zo gaat dat…’
‘Je bent zeker wel blij voor Eva… En wat ga jezelf doen? Of heb je daar nog niet over nagedacht…?’
‘Eh, nou niet echt. Het is allemaal nog zo nieuw…’
‘Dat kan ik me voorstellen’ zei André en wenkte naar een van de meisjes. Deze begreep direct dat er weer champagne werd gevraagd.
‘Mooi dat ze het meteen snappen,’ reageerde André tevreden. ‘Maar goed Joe, zoals ik al zei, ik kan me voorstellen dat je er nog eens goed over na moet denken. Zeker ook over jullie woonruimte. Het huurcontract loopt volgende week zondag af, is het niet Marie?’
‘Ja volgende week zondag is inderdaad de laatste dag…’
Ik zag dat Marie met me te doen had. Ze keek me aan en ze probeerde me gerust te stellen.
‘Eva is in ieder geval druk op zoek en ze zal zeker wat vinden. Ze kan in ieder geval voorlopig bij Henry blijven.  En jij…? Ga je terug naar Nederland of blijf je in Parijs? Of hebben jullie daar nog niet over gesproken?’
‘Nee, om eerlijk te zijn hebben we het daar nog niet over gehad.’
Mijn stem klonk koud en zakelijk. Het viel André blijkbaar op.
‘Ja jongen, soms is het moeilijk te beslissen wat het beste is.’
‘Zeker,’ zei ik en het liefst was ik weggegaan. Ik voelde me verraden en teleurgesteld. Gebruikt en
in de hoek gedrukt. Emotio was verdrietig terwijl voor het eerst Ratio het voor Eva opnam.
‘Misschien is het wel allemaal anders…dan dat je nu denkt,’ schoot het door mijn gedachten. ‘Je kent het verhaal van Eva niet. Geef haar in ieder geval een eerlijke kans om te vertellen wat ze van plan is.’
Het maakte me weer wat rustiger. Met dank aan Ratio kon ik blijven genieten van deze avond. De avond samen met Marie. Ik kon eerlijk blijven dankzij Ratio omdat het niet bij me opkwam om me af te zetten tegen Eva ten koste van Marie. Hoe het allemaal verder moest zou ik morgen wel weer zien.
‘Eerst vandaag, dan zien we wel weer verder,’ dacht ik.

64