Toen ik de volgende morgen langs de balie liep zag ik op het bordje staan dat Marie afwezig was. Het was half tien. Ik vroeg me af waar ze naar toe was. Niet dat ik daar iets mee te maken had maar het was zo maar een gedachte die bij me opkwam. Ik had redelijk goed geslapen en Ratio en Emotio hadden me in ieder geval niet gestoord tijdens mijn nachtrust. Dat had me wel geholpen. Ik was niet zo somber meer.
Ik ging naar buiten en zag de Peugeot van Marie naast de Volkswagenbus van Eva staan. Ze was dus niet weg met de auto. Waarschijnlijk was ze boodschappen doen. Misschien dat ik haar wel tegen zou komen. Sinds donderdag had ik haar niet meer gezien en miste haar wel. Ik liep de poort uit en ik zag Mocka met zijn vrienden aan de overkant van de straat staan.
‘Hallo meneer Joe, goedemorgen. Madame Marie is toch niet ziek?’
Ik liep naar de groep toe en zoals gebruikelijk werden er eerst handen geschud.
‘Nee hoor, madame is niet ziek. Heb je al iets kunnen regelen voor Belle, je zusje?’
‘Ik ben er hard mee aan het werk. Maar tot nu toe is het me nog niet gelukt. Blijkbaar vertrouwen ze me niet…’
‘Kom op Mocka, ik vertrouw je. En ik vertrouw er op dat je het geregeld krijgt. Kan ik nog niets voor je doen?’
Mocka zweeg en keek naar de grond.
‘Het is lastig meneer Joe, als je zegt dat je uit deze buurt komt…’
‘Jammer Mocka, dat het zo gaat. Maar nogmaals als ik iets voor je kan doen dan moet je het maar laten weten…’
Ik zag in zijn ogen dat hij er nog niet gerust op was dat het hem zo lukken om vervoer voor zijn zusje te vinden. Misschien was de Volkswagenbus wel een idee. Ik zou het aan Eva vragen.
‘Nou Mocka, ik ga eerst maar eens wat boodschappen doen. Moet ik nog iets voor jullie meebrengen? Hebben jullie ergens zin in?’
Mocka zei dat hij wel een colaatje zou lusten en er waren meer liefhebbers.
‘Nou tot zo dan…’
Ik ging naar de winkel van Gaston en die was in een superhumeur.
‘Joe het is vandaag een mooie dag…’
‘Vertel Gaston, heb je de loterij gewonnen of wat is er aan de hand…?’
‘Veel beter, heel veel beter Joe. Mijn dochter heeft me gisterenavond gebeld en heeft me verteld dat ze samen met Veronique gaat zingen en dansen bij Chez André. Eindelijk eens iets waar ik trots op kan zijn. En bovendien heeft ze me beloofd dat ze vandaag weer eens bij me langskomt. Ze blijft vannacht hier bij mij. Is dat niet geweldig…’
‘Dat is het zeker kerel… maar ik ben het niet helemaal met je eens. Ik denk eigenlijk dat je altijd al trots had moeten zijn op Janine, maar je bent een beetje eigenwijs… een beetje te veel vooringenomen. Je moet maar eens meegaan Gaston, mee gaan kijken dan krijg je een heel andere kijk op de dingen.’
‘Misschien wel, maar ik ben nou eenmaal zo. Ik heb Janine zo gemist. Maar ja een harde kop, misschien heb je wel gelijk…’
‘Misschien zeker…’
‘Nou dan… zeker. Maar ik ben wie ik ben.’
‘Ik hoop dat jullie het samen weer kunnen vinden, dan zou het vandaag inderdaad een prachtige dag kunnen worden.’
‘Daar heb je helemaal gelijk in…’
‘Is Marie vanmorgen nog bij je geweest…?’ probeerde ik zo onverschillig mogelijk te vragen.
‘Nee, ik heb haar al een paar dagen niet meer gezien. Ze is toch niet ziek of zo…?’
‘Niet dat ik weet.’
‘Nou…we zien het wel.’
Ik nam twee sixpack cola mee en nadat ik Gaston veel plezier had gewenst met het aanstaande bezoek van zijn dochter liep ik terug.
Mocka en zijn groep zagen me sjouwen met mijn blikjes cola en een van de meisjes liep naar me toe en hielp me.
‘Nou jongens de groeten. En Mocka als het niet lukt, moet je het even laten weten. Afgesproken?’
‘Jawel meneer Joe, bedankt voor alles.’
Er werd instemmend gereageerd door de groep jongeren. Jammer dat ze zo weinig om handen hadden en de hele dag niet veel meer deden dan wat rondhangen.
Toen ik de poort binnen ging van het appartement zag ik een zilverkleurige Audi staan.
‘Waarschijnlijk nieuwe gasten…’ dacht ik, ‘hoewel ik me niet kon voorstellen dat iemand met zo’n auto hier onderdak zou proberen te vinden. Toen ik langs de balie kwam zag ik Marie. Ze had bezoek. Ze zag mij ook en kwam naar me toe.
‘Hallo Joe, lukt het allemaal wel…?’
‘Uh, nou ja het gaat en met jou Marie…’
‘Hetzelfde als met jou… denk ik.’
Ik zweeg.
‘Ik heb bezoek, misschien wil je hem even de hand schudden. Je kent hem in ieder geval.’
‘Hem…?’
Ik liep met haar mee en zag dat de bezoeker niemand minder was dan André.
‘Ha, mijn schatbewaarder…leuk je weer te zien.’
‘Eensgelijks André, maar aan mijn schat valt niet veel te bewaren. Ik denk dat je beter zelf op haar kunt letten, ik zie haar nog amper.’
‘Wat hoor ik nou Joe, is dat een beetje ontevredenheid in je stem…?’
‘Let er maar niet op. Het zijn niet mijn beste dagen,’ en ik keek naar Marie. Ze draaide haar gezicht van me weg. Ik voelde dat ze mijn woorden begreep.
‘Nou ik zal haar in ieder geval de groeten doen. Dat is wel het minste wat ik voor je kan doen.’
‘Dank je André. Maar wat brengt jou hier of ben ik nou te brutaal…?’
André keek naar Marie.
‘Vertel jij het hem Marie, of….’
‘Nee hoor met liefde en plezier… Joe, André heeft me gevraagd om bij hem te komen werken. Hij wil graag dat ik de begeleiding ga doen van de meisjes. En eigenlijk…als alles goed gaat word ik de baas van de casting. Ik ben zo ontzettend blij met deze nieuwe kans…’
Ik liep naar haar toe en zonder erbij na te denken kuste ik haar.
‘Gefeliciteerd lieverd, ik gun het je zo…’
André glimlachte en ik voelde dat hij zo zijn gedachten had bij mijn kus.
‘Jij ook gefeliciteerd André met deze geweldige vrouw en bedankt dat je haar die kans wilt geven. Ze verdient het zo…’
Ik sloeg mijn armen spontaan om hem heen en klopte hem op zijn rug.
‘Ik denk, ik krijg ook zo’n innige kus van je…’ antwoordde hij.
‘Volgende keer lieve André, nu even niet… oké?’
‘Vooruit dan maar,’ zei hij met een brede lach.
Marie stond er stralend en vol trots bij.
‘Waarom komen jullie vanavond niet naar Chez André…? We hebben tenslotte iets te vieren.’
Ik keek naar Marie.
‘Ja, waarom niet… mee eens Joe?’ antwoordde ze.
‘Helemaal…’ zei ik en ik was blij dat we weer samen konden zijn.
André nam afscheid en liep naar zijn auto. Marie en ik zwaaiden hem uit.
‘Wat mooi voor je…’
‘Geweldig toch. Weg uit deze troosteloze omgeving en weer terug in het volle leven. Goh, dat ik dit nog mag meemaken. Het kan soms toch raar lopen…dankzij Eva. Zonder haar was ik André nooit tegengekomen of beter, hij mij niet.’
Ik sloeg mijn armen om haar heen en ik zei dat ik trots op haar was. Ze legde haar hoofd tegen mijn schouder en we bleven zwijgend een paar minuten staan. We waren even alleen op de wereld. Ratio probeerde mij tot de orde te roepen. Maar het had geen zin. Ik was zo blij dat ik weer bij Marie kon zijn. Emotio wreef zich in de handen. Hij had het gevoel dat alles er weer beter voor stond. Ik zei tegen Marie dat ik me om ging kleden. Ze zou nog niets tegen Veronique vertellen, want André ging regelen dat haar dochter samen met Eva ook bij Chez André zouden zijn. Het zou een mooie verrassing voor Veronique worden.
62