De twee dagen die volgden waren op zijn zachts gezegd niet erg opwindend. Ik had alle stoelen gehad en het enige hoogtepunt was het uitstapje naar de winkel van Gaston geweest. Toen ik langs de balie kwam keek ik of Marie ergens zag.  Het was er donker en stil. Ik zag het belletje maar vond het beter om haar maar niet te storen. Het was wel moeilijk.
Gaston vroeg me waarom ik alleen was. Ik probeerde er een aannemelijk  verhaal van te maken en zei dat Marie druk was met de verhuur. Gaston keek me aan en ik had de indruk dat ik hem niet had kunnen overtuigen.
‘Komt Marie vandaag zelf ook nog…?’
‘Ik weet het niet Gaston…ik weet niet wat haar plannen voor vandaag zijn.’
Hij draaide zich om en liep naar zijn magazijn.
‘Hier heb je nog een lekker glas wijn. Volgens mij kun je het nu wel even gebruiken.’
‘Dank je wel Gaston, aardig van je… En uh ja, ik kan wel zeggen dat ik er even aan toe ben…’
Hij schudde zijn hoofd en mompelde dat verliefdheid maar een vreemd ding is.
‘Nou sterkte Joe, meer kan ik ook niet voor je doen…’
‘Dank je Gaston, dank je voor je steun.’
Toen ik terug liep naar mijn appartement vroeg ik me af hoe hij de situatie zo goed had kunnen inschatten. Ik had hem nauwelijks iets verteld en naar ik begrepen had was Marie nog niet bij hem in de winkel geweest. Ik liep terug naar het appartement.
Toen ik de balie passeerde zag ik dat alles nog steeds donker was. Het maakte me verdrietig. Het was pas zaterdag en ik voelde dat het nog een lange week zou worden, tot aan Olympia. Ik had werkelijk helemaal niets te doen. Ik verveelde me rot. Nadat ik wat gegeten had kwam ik op het idee om Bob nog maar eens te bellen. Ik had geluk. Hij was eens een keer niet in gesprek.
‘Hoi Bob, met Joe… Alles goed met Anna en met jou?’
Bob antwoordde dat het allemaal prima met hen ging. De zaken gingen goed en hij had ook weer een nieuwe klant in Rotterdam. Hij vroeg me hoe het er voor stond met Pierre. Ik vertelde hem dat het bezoek was uitgesteld en dat ik nog een nieuwe afspraak moest maken.
‘Ik laat je wel weten of het iets kan worden. Op zich heb ik er wel vertrouwen in. Doe je de groeten aan Anna…?’
Bob vroeg of hij nog iets voor me moest doen.
‘Nee hoor, verder lukt het allemaal wel. Volgende week zaterdag is het concert. Daarna zien we wel.
Ik weet nog niet wat het plan zal worden. Misschien komen we wel terug naar Nederland… Nou… dan maar tot ziens of beter tot horens…’
Ik verbrak de verbinding. Direct daarna ging mijn mobiel. Ik zal op mijn display een Frans nummer.
‘Joe Grey…’
Het was Pierre. Hij vroeg of de donderdag de week daarop mij schikte. Om naar hem toe te komen. Ik zei dat het goed was. Hij zei dat hij er nog eens over had nagedacht en dat hij toch wel wat mogelijkheden zag. Ik ging er maar van uit dat we voorlopig in Parijs zouden blijven.
‘Fijn Pierre, ik hoop dat we samen tot iets kunnen komen. Het zou me wel passen…’
Ik drukte mijn mobiel uit en ging op de bank zitten. Ik had geen rust. Ik kon me geen voorstelling maken op welke manier ik de komende dagen door moest komen. Emotio vroeg zich af of het niet beter was om toch maar weer naar Marie te gaan. Ratio was een fel tegenstander van dit idee. Nadat ik de hele middag door had gebracht met het lezen van het boek, waar ik inmiddels al een kleine veertig bladzijden van achter de rug had, werd het tijd om iets aan het avondeten te gaan doen.
Ik had in de koelkast nog kippenpoten, aardappelsalade en verse sla. Ik beleefde er niet veel plezier aan om het klaar te maken. En zeker niet om het daarna in mijn eentje op te eten. Ik dacht aan Marie. Ik beheerste me en ondanks de drang om naar haar toe te gaan, bleef ik in mijn appartement.
Het was tegen negenen toen Eva me belde. Ze vertelde me dat alles goed ging. Ze werkte hard, samen met Luc en Veronique. Het album was bijna gereed. Veronique had haar geweldig geholpen en als ze klaar waren gingen ze samen nog wat leuks doen, even wat eten en nog wat drinken. Het was tenslotte haar vrije avond.
‘Je hebt gelijk, je moet je ook even kunnen ontspannen…’ antwoordde ik.
Ik hoorde het mezelf zeggen met een ietwat negatieve ondertoon. Eva viel het blijkbaar niet op.
Ze zei dat ze het fijn vond dat ik zoveel begrip voor haar had. Ze vertelde dat ze in de komende week een gesprek had met André. Over haar toekomst.
‘En de mijne…’ voegde ik hier aan toe.
Ze reageerde nauwelijks op mijn opmerking en ze vertelde dat Henry bezig was met een nieuw project. Het was nog maar pril, maar het was uiteindelijk de bedoeling dat ze als hoofdact zou worden gelanceerd. Ze vond het allemaal heel erg spannend.
‘Maar er is nog niets zeker hoor…’ voegde ze er snel aan toe.
‘Dus je blijft gewoon muziek maken Eva…?’
Het bleef even stil. Ze zei dat ze er nog eens goed over na moest denken en dat ze daar ook nog met mij over wilde praten.
‘Nou, ik hoor het wel… Veel succes en wanneer zie ik je weer eens?’
‘Waarschijnlijk morgenavond, maar ik bel je nog wel. Dag lieverd’ was het antwoord dat ik kreeg.
Ze verbrak de verbinding.
Ik vroeg me af wat ze nou eigenlijk wilde. Ik kreeg het gevoel dat ze in haar hart toch zou gaan kiezen voor haar muziek. In dat geval was er voor mij niet veel meer weggelegd dan een plaats op de tweede rang.
Ik raakte enigermate geïrriteerd. Het kon toch niet zo zijn dat ik de rest van mijn leven op deze manier in ging vullen. Alles afgestemd op Eva. Ik hing er maar wat bij. Het drong tot me door dat dit de eerste scheurtjes waren in mijn onvoorwaardelijke volgzaamheid. Het ging verder. Ratio deed er nog eens een schepje bovenop. Waarom wilde ze niet met mij vrijen en Ratio vroeg zich af of ik niet alleen maar werd gebruikt. Ratio voelde zich sterk. Waarom accepteerde ik alles als een mak schaap. En dat ik de hele dag me dood zat te vervelen en dat zij zich vermaakte in hartje Parijs. Ze zei toch dat ze vanavond weer leuke gezellige dingen ging doen met Veronique. En ik dan…  Emotio rechtte de rug en probeerde Ratio te overbluffen. Eva deed toch ook haar uiterste best voor mij. Was het niet prachtig dat ze mij zo dankbaar was. En de cd dan, die aan mij was opgedragen…als dank voor mijn begrip en vertrouwen. Er heerste een regelrechte oorlog in mijn hoofd. Ratio ging verder en vroeg zich af of ik wel goed bij mijn hoofd was omdat ik alles op Eva zette en daarbij aan de oprechte liefde van Marie voorbij ging. Dit was een absolute voltreffer. Ik huiverde bij die gedachte. Was ik dan echt zo blind voor de werkelijkheid…? Emotio vocht terug. Eva had me uit mijn grijze bestaan getrokken en mij kennis laten maken met mensen zoals Henry, André en natuurlijk ook Marie. En met de vrienden van Marie. Met Veronique en dankzij Eva was er vriendschap tussen mij en Theo en Connie Boering. Mensen die als Eva er niet was geweest geen enkele interesse in mij zouden hebben getoond.
Ik voelde dat Emotio me hiermee te kort deed…tenminste ik probeerde mijzelf dat aan te praten, maar wist maar al te goed dat ik zonder Eva nog steeds elke dag op dezelfde grijze wijze zou hebben ingevuld. Er was geen andere wereld voor mij geweest als die van kabeltjes en stekkertjes. Elke dag hetzelfde, in mijn appartementje. Elke dag dezelfde sleur. Was dat nou wat ik wilde…? Ik had nog een halve fles wijn openstaan. De wijn die ik de dag tevoren van Gaston had gekregen. Ik schonk mezelf nog een glas in en stelde vast dat dit laatste beetje wijn wel het hoogtepunt van deze zaterdag zou zijn.

61