Omdat mijn afspraak pas in de middag was hoefde ik niet zo heel vroeg op. Ik had me op mijn gemak gedoucht en had in het kleine eetzaaltje ontbeten. Een paar broodjes en een paar sterke koppen koffie. Daar kon ik het wel weer even mee doen.
Ik vroeg me af of Eva nog lag te slapen. Ik was van plan na mijn afspraak door te rijden naar huis, hoewel ik daar eigenlijk helemaal geen zin in had. Ik wist niet goed hoe het nu verder moest. Ratio en Emotio voerden oorlogje in mijn gedachten. De stand was nog steeds onbeslist. Het kon nog van alles worden. Ik ging naar de zitkamer van het hotel. Behalve enkele Duitse kranten lag er niet veel om te lezen. Een paar folders en een brochure met daarop de tekst “ Reisen in Thailand”, dat was het.
Ik probeerde Bob te bellen, maar hij was in gesprek. Ik vroeg aan het meisje dat ’s morgens het ontbijt verzorgde om nog een kop koffie. Ze zei dat het in orde kwam. Ik kreeg geen rust in mijn kop. Ik kon toch moeilijk bij Eva blijven en waarom…ik moest vandaag beslissen. Of blijven of weggaan. En als ik zou blijven, hoe moest het dan verder? Als een soort overjarige hippie mee de kroegen in. Haar gitaar dragen en helpen opbouwen en afbreken. Ze kon er amper zelf van leven. En dan hotel in en hotel uit. Ik had nog wel wat achter de hand, maar ik was ook niet echt het spaarzame type geweest. Ik had nog een appartement, zo goed als hypotheekvrij. En een oude auto, die nodig vervangen moest worden. En wat moest Eva met een kerel van twee en vijftig. Het was vragen om problemen. Ik moest maar verstandig zijn en na mijn afspraak van die middag naar huis gaan. Dat was de enige juiste beslissing. Basta. Uit. Ratio stond op punten voor. De knock-out was een kwestie van tijd. Ik zag dat het bijna twaalf uur was. Ik hoopte dat Eva ook wakker zou zijn en naar beneden zou komen. Dan kon ik in ieder geval op een nette manier afscheid van haar nemen. Ik vroeg aan de man achter de balie of hij voor me na kon vragen of Eva nog op haar kamer was. Hij vertelde me dat ze al vroeg was vertrokken. Ze had uitgecheckt en had een briefje voor mij achter gelaten.
‘Wat ben ik toch ook een kloothommel,’ dacht ik bij me zelf. Ik opende de brief. Het mooie krachtige handschrift viel me direct op.

“Lieve Joe
Ik moest helaas vanmorgen vroeg weg. Je sliep nog en daarom schrijf ik je maar even dit briefje. De man, waarvan jij volgens mij dacht dat het een dealer was ( de man bij de toiletten bij het rockcafé) heeft me gisterenavond nog gebeld. Ik heb om elf uur een optreden bij een of andere jongerenmanifestatie.
Een tussendoortje. Een mooie snabbel. Nog bedankt voor de geweldige dag. Liefs Eva.”

Wat zei ik ook al weer, de knock-out was een kwestie van tijd. Nou het liep nu wel even anders. Ik kon zo niet weggaan.
Ik reserveerde een kamer. Er was er nog maar één vrij. Ik bestelde nog een kop koffie en probeerde Bob te bereiken. Zijn toestel was nog steeds in gesprek.
Het was verwarrend en ik zocht mezelf in deze chaos. Ik las het briefje nog maar eens door. Ik kon haar toch moeilijk zo achter laten.
‘Het is morgen zaterdag. Dus wat maakt het uit …’probeerde ik mezelf te overtuigen
Ik besloot om in ieder geval te blijven, dat was zeker. Ik stuurde haar een smsje; “ Hoi Eva. Tot vanavond dan. Joe.”
Ik stond op het punt om naar mijn afspraak te gaan toen ik een sms-bericht kreeg. Het was van Eva.
“Hoi Joe, fijn dat je er vanavond nog bent. Ik ben vergeten dat ik nog ergens moet slapen. Was eigenlijk van plan om naar Dortmund te gaan, maar mijn boeking daar gaat niet door. Wil je bij Horschbach nog een kamer voor me regelen. Alvast bedankt Eva.”
Ik realiseerde me dat ze eigenlijk niet van plan was geweest om terug te komen naar het hotel en dat ik dus voor niets een kamer had geboekt. Ze zou dus zomaar zonder afscheid te nemen zijn weg gegaan. Ik voelde me zo ontzettend stom.
Ik vroeg aan de man achter de balie of er nog iets te organiseren viel. Het antwoord was negatief. Alles zat vol. Dan moest ze maar mijn kamer nemen en zou ik alsnog doorgaan naar huis. Wat tenslotte ook mijn oorspronkelijke plan was. Maar meteen begon ik weer te twijfelen.

 

7