Marie had jeans aan en met daarop een witte blouse. Ze had haar haren opgestoken. Het viel me op dat ten opzichte van de eerste keer dat ik haar had gezien, ze wel jaren jonger leek. Ze pakte haar boodschappentas en we liepen de poort uit. De groep jongeren stond zoals gewoonlijk aan de overkant van de straat.
‘Mocka, ik heb de kaartjes voor je zusje…kom je ze even halen?’
Hij kwam naar ons toe.
‘Dag meneer Joe en madame Marie. Mag ik jullie iets vragen? Als het niet gaat is het ook goed hoor, geen probleem.’
‘Zeg het maar…’
‘Mijn moeder zou het fijn vinden als jullie een kopje thee kwamen drinken. Ze wil zo graag kennis maken met jullie. Maar als jullie het niet zien zitten dan is het ook goed hoor. Het is niet de fijnste plek om naar toe te gaan.’
Ik keek naar Marie. Zonder een woord te wisselen wist ik wat ik moest antwoorden.
‘Als jij ons er naar toe brengt en ons ook weer hier naar toe begeleidt, zie ik niet in waarom we dat niet zouden doen.’
Marie sloot zich hierbij aan en zei dat we dan later wel naar Gaston zouden gaan.
‘Wacht ik heb binnen nog iets voor je zusje. Daar zal ze best blij van worden.’
Ik liep naar binnen. Ik had nog een extra exemplaar van de cd van Eva. Ze had me die gegeven en had er een boodschap ingezet. “ voor Belle van Eva XXX”. Ik was hem bijna vergeten.
‘Geef hem maar aan dat meisje, misschien dat ze wel van deze muziek houdt,’ had ze erbij gezegd.
Toen ik terugkwam vroeg ik of bij Mocka thuis een cd-speler was.
Hij schaamde zich.
‘Nee, meneer Joe, we hebben niet veel…’
Marie had er nog wel een staan.
En met cd-speler, Mocka en een groep min of meer kansloze jongeren liepen we verder de wijk in. Het was stil op straat. Mocka zei dat we nog wel een eindje moesten lopen. Het verbaasde me eigenlijk dat ze dan toch op de hoek bij onze appartementen hun hangplek hadden. Ik vroeg maar niet naar de reden daarvan. Mocka vertelde ondertussen dat het beter was hier niet alleen te komen. Er waren nog een paar andere groepen. Iedereen had zo zijn eigen deel van de wijk. Het waren meestal groepjes van een man of tien tot vijftien met een leider. Hij was de leider van deze gang. Soms werd er wel gevochten. Maar als ieder in zijn eigen gebied bleef was er niks aan de hand. Alleen je moest wel even weten hoe het allemaal geregeld was. Vreemdelingen liepen zonder meer een risico. De politie durfde hier niet te komen. Mocka vertelde dat ze alles onderling regelden. We gingen een zijstraatje in. De rest van de jongeren bleef een beetje terug en verdeelden zich.
‘We zijn er,’ zei Mocka.
We liepen achter hem aan.
‘Mama…monsieur Joe en madame Marie zijn er. Voor Belle.’
De moeder van Mocka kwam naar ons toe. Ze stak haar hand uit. Ze was erg vriendelijk. Ze was getekend door het leven. Er ontbraken enkele tanden in haar bovengebit. Ze vroeg of we koffie of thee lusten en hoewel we het eigenlijk liever niet wilden zeiden we dat een kopje thee ons lekker leek. Mocka nam ons op verzoek van zijn moeder mee naar een kamertje aan de achterzijde van de woning.
‘Belle kan niet naar boven, daarom ligt ze hier…’ legde hij uit.
We gingen een kamertje binnen. Ik moest even diep inademen en slikken. Het was niet echt een frisse geur die ons tegemoet kwam. Marie keek me aan en weer zonder een woord te zeggen wisten we van elkaar wat we dachten.
Belle lag wat wezenloos voor zich uit te staren.
‘Hallo zusje, hier zijn die mensen weet je wel, waar ik van verteld heb.’
Belle probeerde overeind te komen.
‘Dag meneer, dag mevrouw…’
‘Dag Belle, ik hoorde van je broer dat je ook graag naar het concert in Olympia wil.’
Ze knikte.
‘Kijk Belle ik heb hier kaartjes. Eén voor jou en een voor je moeder en een voor je broertje… En misschien nog een voor iemand….’
Ik durfde niet de suggestie te doen dat nummer vier voor haar vader was. Ik kende de gezinssituatie niet, maar aan de hand van wat ik gezien had, had ik niet de indruk gekregen dat er ook nog ergens een vader was voor Mocka en Belle en die daarbij ook nog deel uitmaakte van dit gezin.
‘Het zijn de mooiste plaatsen…helemaal vooraan, zodat je alles goed kunt zien…Vind je dat fijn?’
Belle knikte. Ondertussen was haar moeder het kamertje binnen gekomen. Ik kon Belle moeilijk verstaan. De verlamming had zich de laatste maanden doorgezet en had invloed op haar spraak. Belle probeerde het wel. Er klonk een zacht maar verstaanbaar, ‘merci monsieur et madame…merci.’
‘Belle, de zangeres die daar zal optreden is mijn vriendin en ook de dochter van mevrouw zal in Olympia zingen. Speciaal voor jou.’
Belle zei dat ze ook graag zangeres wilde worden. Ik voelde de emotie bij me opkomen maar ik kon me gelukkig weer snel hervinden.
‘Belle, ze heeft alvast een cd meegeven. Dat is wel niet de muziek die ze daar zal spelen, maar deze is ook heel mooi. Moet je maar eens luisteren.’
Ik liet haar zien dat Eva ook iets in de binnenzijde van het cd-doosje had geschreven.
‘Zei je,’ zei ik, ‘voor Belle van Eva met kusjes.’
Ze was blij en ik zag een paar tranen over haar wangen rollen. De moeder van Belle zei dat ze het wel heel fijn vond, maar ze hadden niet zo’n apparaat om het af te kunnen spelen. Mocka stelde haar gerust en zei dat madame er voor gezorgd had. De moeder van Mocka en Belle stak haar armen in de lucht.
‘Mon Dieu, merci bien… Mon Dieu.’
Er werd een verlengkabel gehaald en de cd-speler werd aangesloten. De eerste pianoakkoorden rolden de kamer in. Belle was blij en ik zag een lach op haar gezicht.
‘Dat is heel lang geleden, meneer Joe,’ zei Mocka, ‘dank jullie wel.’
Belle zei iets, maar we begrepen haar niet goed. Mocka hielp ons.
‘Ze zegt dat ze de muziek heel erg mooi vindt en het haar heel erg blij maakt. Ze vraagt jullie om Eva te bedanken…voor de mooie muziek.’
‘Dat zullen we zeker doen,’ stelde ik haar gerust.
We lieten haar alleen met de muziek van Eva en ondertussen had haar moeder thee gezet. Nadat we onze kopjes leeg hadden gedronken, namen we afscheid. De groep onder leiding van Mocka bracht ons terug naar ons appartement. Ik vroeg aan Mocka of het toch wel zou lukken om Belle het concert bij te laten wonen. Hij zei dat hij wel wat probeerde te regelen. Hij kende nog wel mensen.
‘Waarom regel je geen taxi?’
‘Die komen hier niet.’
‘Kun je iets huren een busje of zo…?’
‘Dat kunnen we niet betalen, meneer Joe.’
‘Hoeveel denk je dat het kost?’
‘Twee honderd…?’
‘Kom op, dat kan toch wel voor de helft lijkt me Mocka. Je lijkt me een goede onderhandelaar.’
Hij haalde zijn schouders op maar was ook wel trots dat ik hem zo hoog inschatte.
‘Hier heb je honderd euro, daar moet je het maar mee doen. Maar wel voor je zusje gebruiken, anders krijg je ruzie met mij…’
Hij keek me aan.
‘Ik wil geen ruzie met u meneer Joe.’
‘Dat is je geraden. Ik ben er die zaterdag ook en ik wil Belle daar zien. En je moeder. Ik vertrouw op je Mocka.’
En ik legde mijn hand op zijn schouder.
‘U kunt op me vertrouwen meneer Joe en madame Marie. Echt.’
Hij stak zijn hand uit en bedankte ons. Marie en ik liepen gearmd naar Gaston. Voor de dagelijkse boodschappen. Marie zuchtte diep. Ik keek naar haar. Ze was aangedaan door alles wat ze had gezien. Ik was blij dat we in ieder geval wat hadden kunnen doen voor Belle. Een meisje dat eigenlijk zangeres had willen worden, maar in de knop zou blijven steken en langzaam dood lag te gaan op een achteraf kamertje in een achterstandswijk. Alleen een broertje en een moeder, dat was alles wat ze had. Ik bleef er maar even vanuit gaan dat het gezin vaderloos was. Nadat we onze boodschappen bij elkaar hadden en Gaston wederom ons een mooie fles wijn cadeau had gedaan liepen we terug.
‘Ik ben vandaag zo droevig Joe, ik raak het maar niet kwijt…’
‘Daar helpt zo’n bezoekje ook niet echt.’
‘Weet je Joe, gisterenavond zitten we flessen champagne weg te drinken van joost mag weten hoe duur en vandaag zie je hoe anders het ook kan zijn.’
We gingen het appartement binnen en ik volgde Marie.
‘Ja Marie, het is niet allemaal even eerlijk…’
‘Wil je vandaag bij me blijven Joe. Ik…ben zo bang dat je volgende week weg gaat… Eva  is echt van plan terug te gaan naar Nederland. Ze vertelde me dat gisterenavond.’
‘Als ze een nieuwe aanbieding krijgt blijft ze echt wel in Parijs…zeker als André haar vraagt. Je hebt toch gehoord dat hij haar graag een contract wil aanbieden…’
Ik weet niet waarom ik dat zei en ik vond het eigenlijk niet eerlijk tegenover Marie. Want ik wist absoluut niet of Eva van plan was om in Parijs te blijven. Ze had steeds gezegd dat zij na Olympia wilde stoppen, hoewel ik er van overtuigd was dat muziek haar leven was en ze dat niet zo maar op zou willen geven.
‘Denk je dat? Ze is echt wel van plan om te stoppen met zingen en spelen. Ze vertelde me dat ze met jou een nieuw leven wil beginnen. Ze wil kindjes…’
‘We hebben het daar nog niet over gehad, Marie.’
‘Ze vroeg of ik jou ook leuk vond…’
‘Wat heb je gezegd?’
‘Dat ik je wel aardig vond, maar meer ook niet.’
‘Meer ook niet…?’
‘Joe alsjeblieft, je weet toch wat ik voor je voel, maak het mij nou niet zo moeilijk.’
‘Marie, sorry. Zo heb ik het niet bedoeld.’
‘Weet je Joe, het doet me zo zeer om te weten dat jij… Sorry.’
Ze maakte haar zin niet af en liep naar de keuken. Ik had met haar te doen. Het was inderdaad zo moeilijk en allemaal zo ingewikkeld. Het liefst was ik haar achterna gegaan en ik had haar dan in mijn armen willen sluiten. Ratio verbood het me, het zou het allemaal nog maar complexer maken. Ik ging op de bank zitten, maar na twee minuten stond ik op en ging toch maar naar de keuken. Marie was er niet. Ik klopte op de slaapkamerdeur. Ze antwoordde niet en ik liep naar binnen. Ze lag op haar buik en ik hoorde haar snikken.
‘Wil je me alleen laten Joe. Alsjeblieft…ik moet dit zelf oplossen.’
Ik probeerde haar te troosten door haar haren te strelen, maar ze draaide zich van me weg.
‘Wil je alsjeblieft weggaan Joe, wil je me alleen laten.’
Ik ging de slaapkamer uit en ging op de bank zitten. Er lag nog een krant en ik probeerde wat te lezen. Ik moest aan Veronique denken. Ze had me nog zo gewaarschuwd en ik had het haar nog zo beloofd.
Ik pakte het schaakbord en zonder doel zette ik de stukken op de velden. Ik speelde tegen mezelf. Wat er ook gebeurde, hoe goed ik ook was, al zou ik winnen, ik zou toch verliezen. Hoe symbolisch.
Ik ontkurkte de fles wijn die Gaston mee had gegeven. Ik dacht aan Eva en aan Marie. En aan de spagaat waar ik in terecht was gekomen. Twee vrouwen, die blijkbaar om me gaven, maar nog erger twee vrouwen die zich in mijn hart hadden genesteld. Een onmogelijke situatie. Ratio gaf het op. Het was niet te doen. Wie niet wil luisteren, moet maar voelen. Emotio probeerde de boel te ontwarren, maar ik kreeg niet de indruk dat hij dat met veel overtuiging deed. Voor ik het wist had ik mezelf schaakmat gezet. Ik stond op en ging naar de keuken. Ik had zin in een sterke kop koffie en vroeg me af hoe het allemaal verder moest. Ik hoorde de deur van de slaapkamer. Marie zag er moe uit. Ik zag haar roodomrande ogen en had met haar te doen. Zo had het eigenlijk allemaal niet moeten zijn, maar ja het was nu eenmaal zo. Ik vroeg of ze ook zin had in koffie. Ze knikte.
‘Sorry Joe, ik ben helemaal van slag. Misschien is het beter dat we elkaar even met rust laten. Wat vind jij…?’
‘Misschien wel, ik weet niet wat helpt, om eerlijk te zijn…’
‘We kunnen het in ieder geval proberen. Na volgende week zaterdag moet ik ook alleen door…’
‘Ik weet het niet Marie.’
‘Wees nou eens eerlijk, hoe groot is de kans dat jullie in Parijs blijven… Eva wil een ander leven, geloof me nou Joe.’
‘Stel dat André haar in het nieuwe programma opneemt…’
‘En dan kan het zo door gaan…? Kom nou toch Joe, dit kan niet blijven duren. We moeten er maar een punt achter zetten. Hoeveel pijn het me ook doet.’
‘Is dat echt wat je wilt…?’
‘Ik heb niks te willen Joe, dat weet je net zo goed als ik. Ik ben van je gaan houden, terwijl ik wist dat dit niet goed zou gaan. Het had niet moeten gebeuren. Ik wil dat het stopt.’
‘Ik begrijp het lieve Marie, maar we kunnen toch wel vrienden blijven?’
‘Hoe had je dat gedacht…?’
‘Nou gewoon, we kunnen elkaar blijven zien, blijven opzoeken.’
‘We zien wel…maar ik denk dat het nu even beter is elkaar niet meer te zien. Dan kan ik alles eens voor mezelf op een rijtje proberen te zetten.’
‘Dat respecteer ik…hoewel ik het wel moeilijk vind.’
‘Zul je me niet vergeten?’
‘Lieverd, je blijft in mijn hart. Echt, dat beloof ik.’
Ik stond op om naar mijn eigen appartement te gaan. De blik van Marie deed me pijn. Ik zag dat ze probeerde haar tranen te onderdrukken, maar het lukte haar niet. Ik sloeg mijn armen om haar heen en drukte haar tegen me aan en ik streelde haar. Haar lichaam schokte van verdriet.
‘Als er wat is moet je me roepen Marie, dan ben ik er…’
Ze knikte en wreef met haar hand door haar ogen.
‘Is goed Joe, ga nu maar…alsjeblieft.’
Hoewel ik het moeilijk vond besloot ik toch maar te gaan. Alles voelde in een keer zo koud aan. Ik zette de teevee aan, maar er was niets dat me interesseerde. Ik probeerde een boek te lezen, maar ik kon me niet concentreren. De letters dansten en mijn hoofd bonkte. Ik vroeg me af hoe ik er zelf in stond. Ik kwam niet tot een antwoord. Marie had gelijk dat het zo niet langer door kon gaan. Het werd steeds ingewikkelder. Ik vroeg aan Ratio en Emotio om mij te helpen. Wat moest ik doen? Ratio stelde voor om na het concert terug te gaan naar Nederland. Weer mijn oude leven op te pakken. Samen met Eva, tenminste als zij dat wilde. Ik werd boos. Deze oplossing was er een van niks. Stel je voor, Eva de hele dag alleen in mijn appartement in een dorp waar nauwelijks iets te beleven viel. Dat zou absoluut niet gaan werken. Emotio probeerde ook een oplossing aan te dragen. Hij stelde voor om de keus aan Eva te laten. Als ze in Parijs wilde blijven moest ik me aanpassen. Als ze terug wilde naar Nederland, dan was er geen probleem. Ik dacht aan Marie. Geen probleem nee…maar mijn gevoelens voor Marie, die waren voor beiden maar even niet van belang. Ik kwam tot de conclusie dat het een grote warboel was en dat het maar het beste was om af te wachten. Na het concert zou het misschien allemaal wat duidelijker zijn. Ik pakte het boek weer dat ik op tafel had gelegd. Het bleef onrustig in mijn kop. Ik realiseerde me dat ik ook nog moest eten, hoewel ik nauwelijks trek had. Omdat Marie de laatste weken had gekookt en ik niet of nauwelijks thuis had gegeten, was er niet veel in huis. Ik keek op mijn horloge en ik zag dat het te laat was om nog naar de winkel van Gaston te gaan. Met een half stokbrood en een stukje brie moest ik het deze keer maar doen. De avond duurde ontzettend lang. Het leek wel of er geen eind aan kwam. Eva had beloofd dat ze mij zou bellen. Toen het uiteindelijk bijna tien uur was, verwachtte ik niet dat ik nog iets van haar zou horen. Ik realiseerde me maar al te goed dat als Marie er niet was geweest, ik elke avond zo had moeten doorbrengen. Rusteloos liep ik heen en weer. Van de keuken naar de kamer. Van de kamer naar de keuken. Ik besloot tenslotte maar om te gaan slapen, althans om naar bed te gaan. De gemiste nachtrust hielp me wel. Ik sliep binnen de kortste keren. Eva had niet meer gebeld.

60