De meeste gasten waren al vertrokken. Het werd rustiger in de zaak. Na vijftien minuten meldde Silvain dat de taxi voor stond. André sloot Marie in zijn armen en zei uit de grond van zijn hart, ‘lieve Marie, je bent hier altijd welkom. Maar ik zie je toch in ieder geval als je dochter debuteert bij Chez André…?
Je moet dan mijn eregast zijn. Wil je dat voor me doen?’
‘André, met alle plezier, dank je wel voor deze geweldige avond. Om nooit te vergeten. Kom hier.’
Ze omhelsde André en hij kreeg een dikke zoen en ik zag een lichte blos op zijn wangen.
André en ik omhelsden elkaar en klopten elkaar op de rug.
‘Bedankt man, voor alles…’
‘Jij ook en denk er aan, let op onze diamant. En ook op die kostbare dame daar’ en hij wees op Marie.
‘Zeker weten André… Zeker weten.’

De taxichauffeur stond te wachten, maar Marie ging toch nog even naar Silvain.
‘Gaat het goed met je…?’
‘Jawel, maar de mensen zijn je snel vergeten, maar dat hoef ik jou niet te vertellen.’
‘Nee, lieverd dat hoef je mij niet te vertellen. Maar ik ben je niet vergeten hoor en dat zal ik ook nooit doen…’
‘En ik jou ook niet Marie, hoe oud ik ook zal worden. Marie Bonnet zal altijd in mijn hart blijven wonen.’
Ze gaf Silvain een kus en liep met me mee naar de taxi.
Toen de man hoorde waar hij naar toe moest, fronste hij zijn wenkbrauwen. Maar zonder commentaar stapte hij in en reed weg. Marie schopte haar schoenen uit.
‘Oei wat doen mijn voeten zeer.’
‘Wil je ze op de bank leggen, ik schuif wel een beetje op.’
‘Dat gaat toch niet Joe.’
‘Jawel, probeer nou maar.’
Ze kroop in het hoekje van de auto.’
‘Leg ze maar op mijn schoot, dan zal ik ze een beetje masseren.’
‘Vind je dat niet vervelend?’
‘Anders had ik het echt niet voorgesteld.’
Ze legde haar benen op de bank. Marie had ranke voeten. Eigenlijk best klein voor haar lengte.
Ik masseerde vol gevoel haar tenen en haar enkels. Ze sloot haar ogen en ze had een mysterieuze glimlach om haar mond.
‘Het was wel heel leuk vanavond,’ zei ik.
‘Joe, ik heb zo genoten. Ik ben twintig jaar jonger geworden. Het voelt of het leven weer helemaal terug vloeit in mijn oude lijf.’
‘Je bent toch niet oud. Hoe kom je daar nou bij?’
‘Als je elke dag het gevoel hebt dat je niet meer leeft, niks meer meemaakt en dat elke dag hetzelfde is, dan ben je oud. En dat was ik totdat jij en Eva in mijn leven kwamen.’
Ze keek me aan.
‘Ik weet dat ik niet verder mag en Eva en ik hebben er met elkaar over gesproken. Ze is echt heel erg lief, jouw Eva. Het is echt een engel Joe. Heel bijzonder. Wees zuinig op haar, maar vergeet mij alsjeblieft niet. Ik zou er aan kapot gaan.’
Ik bleef haar voeten masseren. Bijna  gedachteloos. Ik wilde niet vragen waarover Marie en Eva hadden gesproken. Het leek er op dat Marie eerlijk was geweest en aan Eva had verteld dat ze meer voor me voelde dan alleen vriendschap. Ik voelde dat in ieder geval zo. Maar ook ik was verward. Ik kon ook geen duidelijke lijn trekken. Toen we bij ons appartement aankwamen deed Marie haar schoenen aan. Ik vroeg de taxichauffeur wat de kosten waren en hij zei dat alles was betaald. Ik gaf hem tien euro fooi en hij bedankte me.
‘Wil je nog een kopje koffie of iets anders?’
‘Heb je een cognacje voor me…?’
‘Ja hoor, wel niet van die dure.’
’Hij zal best wel te drinken zijn.’

Ik zat op de bank en nipte aan mijn glas. Ik had alvast wat voor mezelf ingeschonken. Marie wilde niets meer. Ze ging naast me zitten.
‘Joe, heb jij het ook leuk gehad…?’
‘Het was geweldig. De gebroeders Duval zijn bijzonder aardige kerels. En wat leuk voor Veronique…’
‘Ja, ik heb hun moeder gekend. Ze heeft alles voor haar zonen gedaan, alles wat in haar vermogen lag. Ze is er aan kapot gegaan. De jongens hebben het karakter van hun moeder.’
‘Je gaat volgende week zaterdag toch wel mee…?’
‘Ja zeker, wat dacht je.’
Ik dronk mijn laatste slokje cognac op en zei dat het de hoogste tijd was om naar mijn eigen appartement te gaan.
Marie keek me aan en ik zag de vragende blik in haar ogen.
‘Wil je nog even blijven Joe. Mag ik even bij je liggen?’
‘Geen probleem. Wil je dat zo graag Marie…?’
Ze knikte.
‘Nog een keer, om te weten hoe het voelt, daarna zal ik het je nooit meer vragen…dat beloof ik.’
Ik schoof een beetje naar de hoek van de bank. Ze legde haar hoofd op mijn schoot en ik streelde haar haren. Ik wilde wat zeggen.
‘Sstt,’ zei ze, ‘laat me even, zodat ik dit nooit meer vergeet.’
Het was bijna zes uur en Marie was in diepe rust. Ik probeerde ook wat te slapen, maar was bang dat ik haar wakker zou maken. Het voelde zo vertrouwd. Tegen half acht werd ze wakker. Ze schrok toen ze zag dat ik er nog steeds was.
‘Oh lieve schat, heb je hier de hele nacht met mij gezeten…? Had me dan toch wakker gemaakt. Wat vind ik dat vervelend. Je moet nou wel gaan slapen hoor, dat hou je niet vol.’
‘Je hebt geslapen als een marmot…’
‘Ja, maar ik vind…’
Ik legde mijn vinger op haar lippen.
‘Sstt…Marie, ik ben oprecht blij dat ik gebleven ben.’
 ‘Ga nou maar. Moet ik je straks wakker maken?’
‘Weet je, ik ga douchen en wat eten. Ik moest straks weer weg. Als ik nu ga slapen ben ik straks helemaal zo gammel als wat. Ik kan beter wakker blijven.’
‘Je mag hier wel douchen, dan maak ik ondertussen ontbijt voor je.’
‘Weet je wat, ik  ga boven even douchen en daarna kom ik bij je ontbijten. Dat lijkt me een beter plan. Bovendien kan ik dan ook even frisse kleren aandoen.’
‘Prima,’ zei Marie.
Ik stond op.
‘Joe…?
‘Ja Marie.’
‘Laat maar. Eh…bedankt dat je dit allemaal voor me wilt doen.’
‘Natuurlijk. Het is toch goed zo?’
‘Ja hoor, het is goed. Tot zo meteen.’
Ik ging naar mijn eigen appartement en nam een uitgebreide douche. Ik probeerde duidelijkheid te krijgen waar ik stond. Ik hoorde mijn mobiel en ik zette de kraan dicht en nam op. Het was Pierre. Hij was verhinderd en hij vroeg aan mij of de afspraak een week later kon. Ik vond het prima. Ik liep terug naar de douche en spoelde de shampoo uit mijn haren. Ik deed mijn jeans aan en een geel truitje. Het paste eigenlijk voor mijn gevoel niet bij mijn leeftijd, maar ik had het op aandringen van Eva van thuis meegenomen. Ik had het al een aantal jaren, maar eigenlijk nog nooit gedragen. Voordat ik naar beneden ging deed ik het weer uit en trok een T-shirt aan.
Marie had het ontbijt al klaar staan.
‘Ik hoef vandaag niet weg. Pierre heeft afgebeld. Wordt nu volgende week.’
‘Oh,’ zei Marie.
‘Ik denk dat ik zo meteen even Mocka ga zoeken. Dan ben ik die kaartjes ook weer kwijt…’
‘Is goed,’ hoorde ik haar zeggen.
Ik vroeg of er iets was. Ze was zo stil en zo kort van stof. Ze zei dat er niets was. Ze was alleen een beetje moe. Ik schonk nog een kop koffie in en vroeg of ze ook nog koffie lustte. Ze schudde van nee.
‘Marie, kom op nou, vertel nou eens eerlijk wat er is.’
Ze keek me aan. Ik zag geen twinkeling meer in haar ogen. Marie stond op en liep naar haar slaapkamer.
Ik vond het moeilijk. Ik kon toch moeilijk zo maar haar slaapkamer binnenlopen.
Ratio zei ook dat ik dat beter niet kon doen. Emotio vond mij een klootzak als ik haar zo alleen zou laten. Ik gaf Emotio gelijk en liep uiteindelijk naar de slaapkamer van Marie.
Ze lag op bed. Ze huilde. Ik ging naast haar zitten op de rand van haar bed.
‘Wat is er lieverd, waarom ben je nou zo verdrietig…?’
‘Dat weet je best Joe, ik probeer me te verzetten maar ik kan het niet…ik doe echt mijn best.’
‘Ik geloof je…ik vind het ook allemaal zo moeilijk… Zo verwarrend en zo ingewikkeld.’
Toen ik gisteren bij Antoine zat en jou en Veronique en Eva zo zag zitten had ik er alles voor willen geven als we een gezinnetje waren geweest. Jij en ik met onze twee dochters… Snap je wat ik bedoel? En gisterenavond had ik hetzelfde. Ik was trots op onze kinderen, maar realiseerde me dat het niet de werkelijkheid was. Het is zo complex.’
‘Als Eva er niet was geweest, had je dan van mij kunnen houden Joe? Had je mij dan lief kunnen hebben?’
‘Lieverd, het is veel complexer. Ik heb je al in mijn hart gesloten… Dat is de werkelijkheid. Ook nu Eva er is.’
Ze keek op en ik zag haar betraande ogen. Maar ik zag ook een flauwe glimlach.
‘En hoe moet dit nu verder Joe? Wat moeten we nu…?’
‘Als ik het wist, Marie. Als ik het wist…ik kan niet zonder Eva en ik kan niet meer zonder jou… Beiden hebben jullie bezit genomen van me. Maar ieder op jullie eigen manier. Ik weet het echt niet.’
Ze kwam overeind en ze streelde door mijn haren.
‘Arme Joe, voor jou is het zo ook niet gemakkelijk… Misschien wel het moeilijkst van alles.’
‘Het is me overkomen en jullie beiden maken zo gelukkig. Zonder Eva was ik hier nooit geweest en zonder jou was ik allang weer weg geweest en had ik Eva verloren. Zo ingewikkeld en absurd is het eigenlijk.’
‘Ik zal mijn best doen Joe, om te voorkomen dat je moet kiezen. Want dat is niet te doen.’
‘Kom hier lieverd,’ en ik gaf haar een kus.
Ze droogde haar tranen.
‘Ik zal nou eerst eens op zoek gaan naar mijn vriend Mocka. Moet je trouwens nog boodschappen doen?’
Marie knikte.
‘Dan doen we dat meteen. Kleed jij jezelf dan zo meteen aan?’
‘Ja, dat is goed.’
Ik liep de slaapkamer uit. Ik realiseerde me maar al te goed dat Marie meer voor mij voelde dan alleen vriendschap. Net als ik voor haar, wat ik al eerder had vastgesteld.

59