Marie leidde me. Ondanks dat ik niet goed kon dansen ging het redelijk, dankzij haar.
We zeiden niet veel. Ik voelde haar lichaam tegen dat van mij. En ik voelde haar haren tegen mijn wang.
‘Ze zijn echt heel goed, vind je ook niet…’ zei ik om de stilte te verbreken.
‘Sstt,’ zei ze, ‘laat me genieten van dit moment Joe.’
Na het eerste nummer vroeg Eva aan Marie of ze wilde wisselen. Eva drukte zich tegen me aan en ik zag Veronique met haar moeder dansen.
‘Joe, zou dit nou onder de noemer geluk vallen. Ik voel me zo lekker…’
Eva legde haar hoofd tegen mijn schouder aan en we dansten op een langzaam nummer. Ik kende het niet, maar het danste heerlijk. Ze keek me aan en ze kuste me.
‘Joe…’
‘Wat is er….lief?’
‘Niks, niks bijzonders. Laat maar het is niks.’
‘Echt niet…?’
‘Gaat het wel werken tussen ons…het maakt me af en toe zo bang. Ik vind het zo heerlijk om muziek te maken, maar…’
‘Lieverd, je moet doen wat je hart je ingeeft. Je oma zal je daar wel bij helpen…geloof me.’
Ze keek me aan en ik zag haar vochtige ogen.
‘Denk je dat echt …en wij dan Joe?’
‘Hoezo lieve Eva, ik wil je blij zien. Ik gun je echt het beste, geloof me.’
‘Dat weet ik wel, maar…het is ook allemaal zo moeilijk, zo verschrikkelijk lastig.’
Het nummer was afgelopen. Eva wilde gaan zitten en Veronique vroeg of ik nog met haar wilde dansen. Marie zei dat ze ook moe was en ze liep met Eva mee, terug naar onze tafel. Ook het volgende nummer was een langzaam nummer. Veronique was iets kleiner dan Eva, maar ze slaagde er toch in mij in het goede ritme te houden.
‘Wat geweldig van jullie, het was echt prachtig. Kippenvel.’
Veronique knikte.
‘Lieve Joe, niet boos worden hoor, maar mag ik je vragen of je iets voor mijn moeder voelt? Ik ben zo bang dat ze zich aan jou vastklampt en dat als jij met Eva weggaat, ze dan zo verdrietig zal worden.’
‘Het is niet gemakkelijk Veronique, ik mag je moeder erg graag. Het is allemaal zo verwarrend. Het laatste wat ik wil is Marie verdrietig maken. Dat weet je toch wel…?’
‘Ja hoor, je bent een eerlijke vent, maar ik maak me zo’n zorgen…’
‘Lieve Veronique, je moet me vertrouwen, maar ik weet ook niet hoe dit zal eindigen. Marie weet dat Eva en ik samen zijn…en dat respecteert ze.’
‘Ja, dat wel, maar ze is zo opgeleefd en dat komt alleen maar door jou. Geef haar alsjeblieft geen valse hoop Joe…’
Het nummer was bijna ten einde. Zonder dat we ons het hadden gerealiseerd waren we bijna op onze plek blijven staan. Een sur-place dansje.
‘Veronique, Marie mag blij en trots zijn met zo’n dochter. Je bent een schat. Ik zal echt mijn best doen
dat beloof ik je met heel mijn hart.’
Toen de muziek stopte liepen we terug naar onze tafel. Inmiddels waren er weer flessen champagne bij gezet. Eva en Marie waren naar het toilet. Luc en Veronique waren meteen in een diep gesprek. Henry zat te telefoneren. Etienne schonk de glazen nog eens vol en André was elders.
‘Jij ook nog Joe?’
‘Graag, doe er nog maar een. Dank je.’
Etienne was ook een heel aardige vent. Hij vroeg me of ik het wel allemaal volhield. Zo alleen. Want hij had begrepen dat Eva de meeste tijd bij Henry in het appartement verbleef.
‘Ze is wel heel erg goed Joe. Je mag trots op haar zijn.’
‘Nou ja, het is haar talent…’
‘Nou, ze vindt anders dat als jij er niet was geweest, het allemaal anders was gelopen Blijkbaar heb je een heel belangrijke invloed op haar. Dus niet zo bescheiden…’
‘Dank je Etienne, dat is bijzonder aardig van je.’
‘Weet je Joe, we zien natuurlijk een hoop talent. Jonge mensen, zowel jongens als meisjes die naar Parijs komen om hun droom waar te maken. Om hun geluk te zoeken. Misschien dat er af en toe een doorkomt, maar de meesten stranden. Niet alleen omdat ze net niet voldoende talent hebben, maar vooral omdat ze vereenzamen, ten onder gaan in de massa van de grote stad. Misschien is dat wel het verschil. Eva weet dat ze een vangnet heeft. Ze is niet bang om te vallen, want ze weet dat er iemand is die haar op zal rapen. En van het een komt het ander. Nu ze zover is, heeft ze inmiddels zoveel mensen om haar heen, zodat ze elke dag zekerder wordt en daarmee ook steeds beter. Ze is net als een ruwe diamant. En jij, wij en zijzelf slijpen deze ruwe diamant tot een briljant die op den duur zal schitteren, hoe je er ook naar kijkt.’
‘Dat heb je mooi gezegd.’
‘Dank je, maar zo zien wij dat. Kun je daarin vinden?’
‘Ik geloof het wel.’
‘Je bent zo ongelofelijk belangrijk voor haar, Joe. Neem dat maar van me aan.’
Ik zweeg. Eva en Marie kwamen gearmd terug van de toiletten. Eva vroeg aan Marie of ze nog wilde dansen en ze gingen samen naar de dansvloer. Ze hadden het eerst aan mij gevraagd. Of ik dat goed vond. Ik had natuurlijk geen enkel bezwaar. Integendeel. Ik zag van afstand de twee vrouwen, die zo belangrijk voor me waren. Ik gaf eindelijk toe dat mijn gevoel voor Marie meer was dan alleen vriendschap. Beide vrouwen waren speciaal voor mij. Ik voelde me verward, rijk en gelukkig. Trots op beiden. Ik zag dat Eva en Marie druk in gesprek waren. Ze lachten en hadden plezier. Ik dacht aan Veronique. Ik had geen idee hoe het verder moest. Het was ook even niet belangrijk. Ik genoot van het moment. Dat was het beste wat ik kon doen. Henry slaakte een kreet. Ik keek hem aan.
‘Joe, het is me gelukt…! Eva en Veronique doen samen twee nummers…in Olympia…! Ik heb nu een vol uur geclaimd en gekregen.’
Ik stond op en Henry omhelsde me. En ik hem. Wat had ik me toch vergist.
Veronique en Luc waren op de dansvloer. Ik zag dat Luc Eva afwisselde en met Marie verder danste. Eva en Veronique liepen richting onze tafel. Henry vertelde het goede nieuws. Eva en Veronique vielen elkaar in de armen en daarna werd Henry geknuffeld. Ik zag twee gelukkige meiden en een dolgelukkige Henry. Ik was benieuwd naar de reactie van Marie. Toen het orkest stopte wachtte Veronique haar moeder op.
‘Mama, ik mag ook twee nummers doen in Olympia samen met Eefje…zo goed van Henry.’
‘Ach mijn kind wat heerlijk voor je. Kom eens hier Henry, je hebt wel een heel dikke kus verdiend.’
Henry boog zich naar Marie en ze omhelsde hem en hij kreeg de beloofde kus. Hij bloosde er van. Even later kwam Luc terug van het toilet en zag de opwinding bij Veronique.
‘Heb ik iets gemist of zo…?’
Veronique vertelde over het geplande optreden in Olympia. Samen met Eva. Luc sloot Veronique in zijn armen en er volgde een uitgebreide kuspartij. Henry kreeg de complimenten en een omhelzing van zijn oudere broer André, die zich ondertussen ook weer bij ons had gevoegd. Luc, die inmiddels Veronique had losgelaten, knuffelde zijn broer. Marie glunderde. Het was een zeldzame chemie tussen toch allemaal verschillende karakters en ik was er trots op om daar deel van uit te mogen maken. Het was tegen vier uur toen Etienne en Luc opstonden. Luc had beloofd om Etienne terug te brengen naar Vitry. Bovendien woonde hij zelf ook in dat deel van Parijs. Hij had daar een appartement in een van de buitenwijken. Maar hij was wel op zoek naar woonruimte in het centrum.
‘Ga je vanavond met me mee lieverd…’ vroeg hij aan Veronique.
Ze keek naar haar moeder. Marie reageerde niet.
‘Wil je dat echt… Luc?’
‘Niks liever…’antwoordde hij.
‘Nou, dan gaan we… Mama, ik bel je nog wel.’
Ze nam afscheid van Marie en ook van mij. Eva en Veronique vielen elkaar om de nek.
‘Eefje, ik ben zo blij…’
‘Veronique, lieverdje we gaan er voor. We krijgen ze stil…zeker weten. Ze zullen over ons lullen tot in de verste uithoeken van Frankrijk.’
Toen ze uitgeknuffeld waren vroeg Henry of Eva met hem of met mij meeging.
‘Ik wil morgen weer vroeg in de studio zijn. Het moet morgenmiddag klaar zijn. Anders redden we het niet…’
Ze kwam naar me toe.
‘Nog een paar daagjes lief, dan ben ik er weer voor jou, zolang je maar wilt… is dat goed?’
Ze zei het zo ontwapenend dat ik in mijn lach schoot.
‘Ga maar gauw en Henry meteen in bed met die kleine van me.’
‘Komt in orde chef…’
Eva nam afscheid van Marie en de twee hielden elkaar minutenlang vast. Alsof ze een pact hadden gesloten. Marie kuste Eva en streelde haar alsof het haar eigen dochter was. Ik vond het ontroerend om ze zo samen te zien. Etienne had afscheid genomen van André en hij liep achter Luc en Veronique aan die naar de uitgang gingen. Henry en Eva volgden.
‘Hebben jullie een taxi of zo?’ vroeg André aan mij.
‘Nog niet, maar dat zal wel niet zo’n probleem zijn, denk je wel?’
‘Ik zal er even een voor jullie regelen…’
Hij nam zijn mobiel.
‘Silvain wil je even een taxi regelen voor mevrouw Marie en meneer Joe. Alvast bedankt.’
58