Het voorgerecht was heerlijk, een mousse van zalm en voortreffelijk  van smaak. Ook de hoofdschotel, hoofdzakelijk vis, was ondanks dat ik geen liefhebber ben, geweldig.
Eva en ik vonden elkaar ook weer en zo was de sfeer aan tafel prima. Luc en Veronique hadden alleen oog voor elkaar.
‘Zou men dat nou bedoelen met op slag verliefd zijn,’ vroeg ik me af. Iets wat ik nog nooit had mogen ervaren. Ook niet toen ik Eva voor het eerst zag. André stond op. Een van de medewerkers had hem een microfoon aangereikt.
‘Mesdames et Messieurs, Ladies and Gentlemen, ik ben enorm trots om u vanavond een aantal grote verrassingen aan te mogen kondigen. Als eerste en geef haar zo meteen een ovationeel applaus…ze staat volgende week zaterdagavond in Olympia, maar vanavond is ze hier… voor u…Eva Winters!’
Eva stond op en legde haar hand op mijn schouder. Ik vond het heel plezierig dat ze weer contact met me zocht. Marie gaf me een knipoog. Ze was blij voor me. Eva liep naar beneden, naar het podium en pakte de microfoon.
‘Lieve mensen, dank jullie wel voor jullie applaus. Vorige week hadden we hier een première. Luc Duval en ik hebben de afgelopen weken heel hard gewerkt aan de productie van een CD. De inkt is nog nat… en dames en heren u bent vanavond getuige van mijn Cd-presentatie, mijn allereerste CD. Iedereen, hier vanavond aanwezig krijgt hem van mij. Maar allereerst wil ik het allereerste exemplaar geven aan mijn maatje en toeverlaat, de man die al het geduld van de wereld met mij heeft…’
Ze liep van het podium af en kwam weer naar onze tafel. Voordat ik me goed en wel realiseerde dat ze mij had bedoeld, drukte ze haar lippen op die van mij.
‘Alsjeblieft lief, speciaal voor jou, voor al jouw geduld en vooral voor het onvoorwaardelijke vertrouwen dat jij in mij hebt. Zonder jou was het echt niet gelukt.’
Ze kuste me nog een keer en ik hoorde het applaus nauwelijks. Het drong niet tot me door. Ik voelde tranen over mijn wagen lopen. Het kon me niets schelen. Marie was op gestaan en als een moeder die haar zoon troost veegde ze de tranen weg.
Ik durfde haar niet aan te kijken. Ik keek naar de CD en zag een mooie Eva aan de voorkant.
“Eva’s Voyage to Paradise”. Ik maakte het CD-doosje open en zag dat ze op de binnenzijde met grote letters had geschreven. “ Voor Joe, mijn maatje. Voor altijd jouw Eva. Ik hou van je.” Marie zag het
en pakte mijn hand.
‘Het is goed zo Joe,’ zei ze zachtjes en ze knikte.
Eva was achter de piano gaan zitten.
‘Dames en heren, van de gloednieuwe CD, mijn eerste album en op superwijze geproduceerd door Luc Duval…dank je Luc, ga ik een nummer voor u spelen dat ik zondagmiddag nog heb geschreven en toen ook maar meteen is opgenomen…Mystics Moments.’
Ze zette in ik waande me weer op de zaterdagavond bij Theo en Connie Boering. Weer kreeg ze het voor elkaar om de zaal in mystiek en betovering te hullen. Het was doodstil.
André keek naar me en legde zijn arm om me heen.
‘Ze is betoverend…’ zei hij met zachte stem.
Marie was naast me blijven zitten. Ze hield mijn hand vast. Toen Eva de laatste akkoorden speelde ging ze terug naar haar plek. Emotio was in paniek en hij wist niet meer waar hij het moest zoeken.
Naast mij zat Marie, die steeds meer plek veroverde in mijn hart. Op weg van het podium, naar mij toe kwam Eva die zich had verworteld in heel mijn lijf. Elke vezel was Eva. Het verscheurde mij. Ik probeerde mezelf tot rust te brengen.
‘Dames en heren, ladies and gentlemen, mesdames et messieurs, ik heb het u beloofd. Het kan vanavond niet op. Een absolute wereldpremière, pas enkele uren deel uitmakend van onze show voor de komende maanden, ook hier is bij wijze van spreken, de inkt van het contract nog nat. Mag ik u voorstellen, de vrouw die uw harten de komende maanden gaat veroveren…ster in wording. Veronique Bonnet…!’
Marie was een en al verbazing. Veronique liep langs haar moeder en gaf haar een zoen op het voorhoofd. Luc was opgestaan en Veronique liep terug. Luc drukte zijn lippen op die van haar.
‘Succes…je kunt het…’
Marie keek vol verbazing naar haar dochter.
De band zette in speelde de eerste akkoorden en Veronique zong: “ Sent in the Clowns”.
Marie was trots en ik voelde met haar mee. Naast haar zangtalent liet Veronique ook zien dat het dansen haar in het bloed zat. Het was een daverend voorproefje van de nieuwe show in de programmering van Chez André. Er klonk een luid applaus.  
‘Dames en Heren, dank u wel…dank u wel. Veronique maakte nog een buiging en liep van het podium af. Marie was ontroerd. Veronique had het allemaal zo goed geheim gehouden voor haar moeder. Luc kuste en feliciteerde Veronique. André nam weer de microfoon.
‘Lieve mensen. Of het niet op kan. Naast de heerlijke pianomuziek maakt Eva ook nog bluesmuziek. Over anderhalve week kunt u hiervan getuige zijn. In Olympia. Van dit optreden zal een live CD worden gemaakt. Maar…lieve mensen, er komt volgende week ook een studioalbum uit …een geweldig bluesalbum. Op dat album staan eigenlijk alleen maar juweeltjes…Een van de hoogtepunten, tenminste dat vind ik, is een duet. De CD is nog niet geperst, maar nu voor u de absolute wereldprimeur…! Eva en Veronique…I have been lovin’ you too long to stop now. Dames en heren uw daverende applaus graag.’
Veronique en Eva stonden op en liepen naar het podium. Het werd stil. Het orkest zette in en Eva volgde op de piano. De ongelofelijke harmonie van beide stemmen gaven me kippenvel. En ik was niet de enige. Luc en Henry, beiden liefhebbers luisterden vol aandacht.
André en Etienne hielden elkaars hand vast. Zo puur en zuiver had ik het nog nooit gehoord. I’ve been lovin you too long, een Otis Redding’ nummer. Het laatste refrein zongen ze a capella. Het klonk geweldig. Na het laatste akkoord vielen ze elkaar in de armen. Ik keek naar Marie en zij keek naar mij. Alsof we de trotse ouders waren van beide meiden. Ze kregen veel bijval en er werd bis bis geroepen. Er kwam geen eind aan. Eva liep terug en pakte de microfoon.
‘Als André het goed vindt zullen we straks nog een nummer samen doen. We hebben er voor de gein nog een paar ingestudeerd. André vind je het oké…?’
André stond op en stak zijn duim op. Hij nam de microfoon die naast hem lag.
‘Mesdames, messieurs. Wat vindt u? Mogen ze nog een keer van u terugkomen…?’
Weer klonk een luid instemmend gejuich.
‘Nou als u dat vindt, dan doen we dat. U bent tenslotte vanavond de baas…u heeft het hier met u allen voor het zeggen.’
Veronique en Eva liepen terug naar hun plaats. We stonden op en applaudisseerden voor beide jonge vrouwen.
‘Wanneer hebben jullie dit ingestudeerd? ’ vroeg Marie vol verbazing.
‘Maandag. Toen ik vorige week Eva had gebeld, vroeg ze mij of ik zin had om eens te komen kijken bij Chez André. Dan konden we kennis maken. Het klikte meteen. Eva is zo aardig mama en zo ongelofelijk muzikaal. Hoe vond je het?’
‘Heel erg mooi, ik wist niet dat je zo goed kunt zingen. Je zong wel eens onder de douche, maar dit is toch wel even iets anders…’
Eva was naast me komen zitten en ik vond dat ze wat bleek zag.
‘Ben je moe liefje?’
‘Wel een beetje, het is ook wel veel…’
‘Dat was wel heel lief van je. Je hebt me diep geraakt. Dank je wel.’
‘Zonder jou Joe, was het me allemaal niet gelukt. Dat weet ik maar al te goed…’
Henry had champagne besteld. De gebroeders Duval waren heel aardig. Ik had me sterk vergist in Henry. Hij was zo bezorgd voor Eva, maar alleen maar omdat hij echt om haar gaf. Verder niets.
Ik vroeg aan Eva of ze nog een kaart had voor het zusje van Mocka. Ik legde haar de situatie uit.
André had meegeluisterd.
‘Eva, ik heb nog een aantal VIP kaarten. Volgens mij nog een stuk of vier. Joe, misschien maak je haar daar wel heel erg gelukkig mee. Ze geven toegang tot een van de mooiste plekjes, met een drankje en ruim zicht en goed geluid.’
‘André, dat is echt super…je bent geweldig,’ reageerde ik vol enthousiasme.
Mijn gastheer kleurde.
‘Soms is er niet veel nodig om een mens een beetje geluk te brengen.’
‘Ja, maar je moet het wel willen doen…’
De band op het podium speelde vooral nummers uit de jaren tachtig. Niet direct mijn muziek maar ze speelden het goed. De champagne en andere drankjes vonden gretig aftrek. Ook aan onze tafel. Luc dronk niet. Veronique zat naast me en ik fluisterde in haar oor, ‘heb je toch nog een knappe Duval. En jij maar bang zijn dat er niemand voor je zou komen.’
Ze bloosde licht en glimlachte naar me.
‘Het kan soms snel gaan…Hij is wel heel erg lief.’
‘Volgens mij zijn het alle drie schatjes…’
‘Knap, mooi en leuk en goede ondernemers. Waar vind je ze nog.’
‘Het is jou toch maar mooi gelukt…’
‘Dankzij Eva, zij heeft me voorgesteld aan Luc.’
‘Eva is ook een schatje.’
‘Zeker Joe, ze is echt heel erg aardig.’
Eva had het laatste gehoord.
‘Ja, ja… Jullie kennen me nog niet. Anders hadden jullie wel een andere mening. Zullen we nog maar eens even wat leven in de brouwerij brengen Veronique?’
‘Gaan jullie rocken…?’ vroeg Henry.
‘Nee, maar we hebben nog een mooie ballade. Heb ik altijd al eens willen doen. Het was overigens Veronique’s idee.’
André vroeg aan Veronique wat ze gingen zingen.
‘Twee nummers, als je het goed vindt. Ik doe “Who knows where the time goes” van Sandy Denny met Eva op de piano en ik zing de eerste stem. Daarna spelen we “The Partisan”, een nummer dat eigenlijk uit de tweede wereldoorlog komt en vooral door Leonard Cohen bekend is geworden. Eva speelt piano en doet de eerste stem. Ik doe de tweede stem. We hebben het pas ingestudeerd, maar het is net of we elkaar helemaal aanvoelen. Beide nummers staan als een soort hidden track op de CD die volgende week uitkomt. Luc heeft er heel erg zijn best opgedaan. Het zijn ook echt mooie nummers geworden.’
Eva stond op
‘Gaat het wel lukken lieverd,’ vroeg ik bezorgd.
‘Jawel hoor, ik ben wel weer even bijgerust…’
André nam de microfoon.
‘Mesdames, messieurs voor de laatste keer vanavond. Eva en Veronique…niet met één maar met twee nummers. Speciaal voor u ingestudeerd.’
André lichtte de twee songs toe. Toen Veronique en Eva het podium opstapten en Eva achter de piano ging zitten, werd het doodstil.
Het Sandy Denny nummer, dat ik om eerlijk te zijn niet kende, ontroerde. De zuivere stem van Veronique en het iets rauwere geluid van Eva als tweede stem en het mooie pianospel gaven me weer kippenvel. Na wat gedronken te hebben, volgde het tweede nummer. Een lied uit het Franse verzet. De harmonie van de twee stemmen ontroerde. Ik zag mensen een traan wegpinken.
De stem van Eva gaf dit nummer een heel bijzondere dimensie. Na het laatste akkoord klonk wederom het bis bis geroep en er was luid applaus voor de twee vriendinnen. Ze hielden elkaar vast en kusten elkaar op de wang. Het was een geweldig optreden geweest. Nog steeds onder veel bis geroep liepen ze terug naar onze tafel.
‘Geweldig meiden, super…’ zei André.
‘Dan moet je maar eens naar de CD luisteren. Luc heeft er echt iets heel moois van gemaakt. We doen dan ook nog zelf de achtergrondkoortjes. Maar goed, je moet zelf maar luisteren.’
‘Ik kan niet wachten, lieverds van me, ik kan niet wachten. Etienne wat vind jij? Jij bent een liefhebber van deze muziek.’
Etienne zat nog na te genieten.
‘Wat zei je? Sorry, ik was er even niet bij.’
‘Wat je er van vond?’
‘Nou ik kan geen woorden vinden die uitdrukken wat ik er van vond. Ik kan alleen maar zeggen, wat ik vanavond heb gehoord nog nooit eerder heb gehoord. Heel erg mooi. Uniek. Heerlijk… ‘
En weer was er champagne.
De band stond weer klaar om de jaren tachtig te laten herleven. Er mocht worden gedanst.
Eva en Veronique waren al onderweg naar de dansvloer. Ik keek naar Marie.
‘Wil je dansen Marie…ik ben niet zo’n geoefende danser maar ik neem aan dat je mij wel een beetje helpt?’
Marie knikte en stond op. Henry en Luc waren druk in gesprek over het optreden in Olympia.

57