Antoine en Veronique waren druk in gesprek net als Marie en Eva. Ik zat er bij en keek er naar. Er bekroop me een vreemde gedachte, die mij onrustig maakte. Ik voelde me in ieder geval niet op mijn gemak. Ik realiseerde me dat het een logischer plaatje was geweest als Marie en ik, samen met onze dochters daar aan tafel hadden gezeten. Zo hoorde het plaatje te zijn. En niet zoals het nu was. In ieder geval vroeg ik me af of Antoine niet dezelfde gedachte erbij zou hebben. Ik twijfelde geen moment dat het een kwestie van tijd was, voordat hij mij zou vragen hoe lang ik al met Marie was… en of Eva mijn dochter was. Ik voelde de zweetdruppeltjes op mijn voorhoofd. Ik probeerde rustig te worden en mezelf ervan te overtuigen dat het hier in Parijs niks aparts was. Een vent van twee en vijftig met een vriendin van achtentwintig. Maar ik kon het niet uit mijn kop krijgen.
‘Zo, ‘zei Antoine, ‘ ben je altijd zo stil Joe?’
Ik voelde dat ik bloosde en wachtte op de volgende desastreuze vraag.
‘Nee, ik luister alleen maar. Jullie hebben elkaar zoveel te vertellen.’
Het klonk zo stompzinnig. Dommer kon ik voor mijn gevoel niet uit de hoek komen.
‘Er is toch wel iets dat je met ons wilt delen?’ reageerde Antoine.
Eva keek me aan.
‘Vast wel, al is het alleen maar dat ik hem de hele week alleen heb laten zitten…?’ zei ze met een lach.
Eva bedoelde het niet verkeerd maar ik voelde me verkrampen.
‘Oh,’ zei Antoine, ‘ik dacht even…’
Hij keek naar Marie.
Ook Marie voelde zich niet op haar gemak.
Ik herpakte me en probeerde grappig te zijn.
‘Ja, Antoine, ze nemen je mee naar Parijs en vervolgens zie je ze niet meer…’
‘Nou moet je er wel even bij vertellen, dat ik me uit de naad werk, lieve Joe,’ reageerde Eva op bitsige toon.
‘Ja hoor Eva, maar zo bedoel ik het ook niet. Och laat maar.’
Veronique keek naar haar moeder. Toen naar mij. Haar blik verraadde niet veel goeds.
‘Kom, laten we het gezellig houden. Dat was tenminste het doel,’ zei Marie.
Antoine stond op.
‘We zullen er nog een glas op nemen.’
Hij liep weg om een nieuwe fles wijn te halen. Even later keerde hij terug met nog eens twee flessen.
‘Dit is echt het neusje van de zalm,’ en hij liet met trots de etiketten van de beide flessen zien.
En ook dit was een voortreffelijk wijntje.
Ik vroeg me af of ik dit zelf had veroorzaakt met mijn domme gedrag, maar de ontspannen, gezellige sfeer was even weg. Althans voor mij en Marie. Eva had niet veel oog meer voor mij en was druk in gesprek met Antoine en Veronique. Marie zat stil voor zich uit te kijken. Het liefst was ik samen met haar weg gegaan. Ik voelde me schuldig. Ze had er zo naar uit gekeken. Antoine vroeg of we wat wilden eten. Eva zei dat we een tafel hadden bij Chez André, maar dat we de volgende keer zeker bij hem zouden blijven dineren.
Het was inmiddels tegen half negen. Antoine nam uitgebreid afscheid van ons en we liepen naar Chez André. Het was even verder op. Hooguit tien minuten lopen volgens Veronique.
‘We zijn aan de vroege kant, maar dat maakt niet zoveel, ’zei Eva, ‘ze zullen ons toch wel binnen laten en anders wachten we wel even.’
Eva en Veronique liepen gearmd. Marie en ik volgden en liepen een meter uit elkaar. Dat waren we niet meer gewend. Marie keek naar mij en ik naar haar. Ik was er van overtuigd dat we hetzelfde voelden en dachten. Toen we bij Chez André aankwamen veerde Marie helemaal op.
‘Silvain…!’
‘Marie… Oh wat ben je mooi, nog net zo mooi als vroeger…’
De portier van Chez André was de Silvain waar Marie over verteld had. Silvain de danser.
Marie was zichtbaar verrukt dat ze hem weer zag. En dat was wederzijds.
‘Sorry Marie, maar ik ben helaas aan het werk. Als ik even tijd heb dan kom ik nog even bij je langs. Is dat goed? Goh, wat leuk om je weer te zien…’
We konden al naar binnen ondanks dat we iets te vroeg waren en ik hoorde dat we een tafel hadden voor acht personen. Ik vroeg me af wie de andere vier waren. Een van de meisjes bracht ons naar onze plek. Toen we goed en wel zaten, zag ik Henry Duval. Hij kwam naar onze tafel en begroette iedereen op een hartelijke manier. Ook mij.
‘Zo Joe, hou je het wel een beetje vol. Eva heeft niet veel tijd meer voor je. Maar het komt allemaal goed. Je moet het nu maar even ondergaan, al zal het wel niet gemakkelijk voor je zijn.’
‘Nee, maar goed… wat moet, dat moet,’ antwoordde ik dapper.
‘Zo is dat…’ zei hij. ‘Ze krijgt mij zelfs uit mijn eigen bed.’
‘Je mag toch nog wel je eigen huis in, mag ik hopen?’
‘Dat nog wel…Joe, dat nog net wel.’
Hij legde zijn hand joviaal op mijn schouder.
‘Wel gezellig zo, één grote familie. En natuurlijk met onze speciale gaste.’
Hij ging naar Marie.
‘Madame Bonnet, fijn u te mogen ontmoeten. Toen ik het hoorde heb ik André gevraagd om mij ook een kans te geven om met u kennis te kunnen maken. Heel erg leuk.’
Niet lang daarna kwam André Duval naar ons toe. Hij ging eerst naar Marie.
‘Madame Bonnet, hartelijk welkom bij Chez André. Het is een eer om u in onze zaak te mogen ontvangen. Heel erg fijn en ik wens u een prettige avond toe. We zullen er alles aan doen.’
Het verbaasde me. Hoewel Marie mij over haar Parijse verleden verteld had, was het niet bij me op gekomen dat ze kennelijk een grootheid was in dit circuit. Marie reageerde vriendelijk naar André en Henry en vroeg nadrukkelijk om haar aan te spreken met “Marie”. Beiden deden dat vanaf dat moment consequent. Er waren nog twee stoelen over.
‘Zo,’ zei Henry, ‘mijn broertje laat weer eens op zich wachten. Altijd hetzelfde met hem.’
‘Nou,’ antwoordde André ‘je weet toch dat hij Etienne op zou halen. Dan hoefde die zelf niet te rijden.’
Hij richtte zich tot ons.
‘Etienne is mijn verloofde en mijn geweten. Mijn toeverlaat en adviseur…’ zei André. ‘Hij woont in Vitry.
Ah, daar zijn ze…’
André stond op en begroette de beide mannen en stelde ze aan ons voor.
Eva had me wel over Luc verteld, maar ik was wel even verbaasd toen ze elkaar kusten en het in mijn ogen meer leek te zijn dan alleen maar een begroeting.
‘Jullie kennen elkaar al, zie ik, ’ was alles wat me te binnen viel. Het verwarde me.
‘Ja hoor, we werken al anderhalve week met elkaar. Dag en nacht zo ongeveer, niet waar lieverd?’
Ik kon me niet herinneren dat Eva daar iets over gezegd had, maar gelukkig reageerde ik voor mijn gevoel goed.
‘Ze is een doorzettertje Luc…’
‘Dat zeker, ze weet niet van ophouden…’
Ik had even geen flauw benul waar het over ging.
Luc en Veronique leken elkaar ook al eerder te hebben ontmoet. Toen die elkaar kusten, sprongen de vonken er van af. Ik kon niets anders bedenken dan dat ze stapelverliefd waren. Die gedachte maakte me weer rustig. Veronique stelde Luc aan haar moeder voor.
‘Mama, dit is Luc, Luc Duval…’
‘Fijn u te mogen ontmoeten mevrouw Bonnet. Ik heb veel over u gehoord,’ zei hij.
Marie keek naar haar dochter en zei toen tegen Luc, ‘dank je wel Luc, ik heb het idee dat we elkaar vast nog wel vaker zullen zien.’
‘Dat denk ik ook wel mevrouw.’
Marie gaf Veronique een goedkeurende knipoog. Luc stamelde dat hij wel graag naast Veronique wilde zitten als niemand er bezwaar tegen had. Het tasje van Veronique gleed van de stoel en bijna tegelijkertijd probeerden Luc en Veronique het op te rapen. Ik zag dat hun handen elkaar vonden. Cupido schoot een volle koker pijlen leeg. Marie zag het. Ze keek naar mij en ze knipoogde. Haar ogen twinkelden. Net als de ogen van haar dochter. Eva was naast mij komen zitten. Ze pakte mijn hand.
‘Gezellig zo, met zijn allen. Vraag je niet wat Luc en ik zo al hebben gedaan…? Wil je dat niet weten lieverd…?’
‘Wil je het me wel vertellen?’
‘Nou eigenlijk niet…om eerlijk te zijn. Het moet een verrassing zijn.’
‘Dan moet je het ook niet doen lief, anders is het geen verrassing meer.’
‘Nou dan moet je toch echt maar even wachten tot volgende week zaterdag. Dan zal ik het grote mysterie onthullen goed?’
‘Ik vind het prima.’
André had voor champagne gezorgd.
‘Nou eerst even proosten, jongens. Allereerst op de aanwezigheid en werkelijk daar ben ik enorm blij om, het is echt een grote eer om je in mijn zaak te mogen ontvangen Marie Bonnet, de mooiste en beste danseres die Parijs ooit heeft gehad…! Proost.’
Ik keek naar Marie. Ze bloosde. Ik glimlachte en ze glimlachte terug.
André ging verder.
‘Op Veronique, een waardige dochter van haar moeder en madame Bonnet…Marie, uw dochter heeft gisteren besloten om in mijn nieuwe programma de hoofdrol te gaan spelen. Ze heeft het voor iedereen geheim weten te houden. En dat was niet gemakkelijk…Op Veronique…’
Marie was verrukt en stond op en moeder en dochter kusten elkaar. Ik keek naar Marie en ik zag de trots in haar ogen. Toen Veronique was gaan zitten, zag ik dat Luc en Veronique hand in hand zaten.
André nam zijn glas weer in zijn hand en zei, ‘op Eva, de engel die door de hemel gezonden is om voor ons hier op deze aarde op haar eigen virtuoze wijze de piano te bespelen en die volgende week zaterdag in Olympia zal schitteren. En ik hoop toch zo dat mijn Eva zich nadien door Chez André zal laten contracteren. Want ik ben er van overtuigd dat Olympia zal schudden op haar grondvesten…en dat de weg voor succes voor haar open ligt. Op Eva.’
Ik realiseerde me dat als ik het goed gehoord had, aan ons verblijf in Parijs nog geen einde leek te komen.
André was nog niet klaar.
‘Op Joe. Mijn dank voor al jouw geduld en dat we Eva van je hebben mogen lenen. Op Joe…’
Eva keek me aan en glimlachte. Toen boog ze zich naar me toe en gaf me een kus op mijn wang.
En nog was het niet klaar.
‘Op Henry en Luc, mijn broertjes, die me ondersteunen en met hun creativiteit en inzicht hele mooie dingen neerzetten. Op Henry en Luc.’
Veronique maakte van deze gelegenheid handig gebruik om Luc een kusje op zijn mond te geven.
Deze romance groeide per minuut.
‘Tenslotte op mijn steun en toeverlaat en mijn enige en echte liefde. Etienne. Op Etienne…’
Henry stond op.
‘Nu we toch bezig zijn. Ik wil proosten op mijn oudste en verstandigste broer André. Hij is als een vader voor Luc en mij. Met raad en daad. Zonder hem waren wij echt niet zo ver gekomen. Op André…’
André nam het woord en bedankte allereerst Henry. Daarna richtte hij zich tot ons.
‘Zo nu is het tijd voor een heerlijk diner en wat show. We hebben vanavond twee verrassingen. Ik ga nog niet zeggen wat dat is, dat zien jullie wel. Marie, ik heb van je dochter begrepen dat je vanavond nog naar de Follies wilde, maar ik moet je teleurstellen. Wij van Chez André laten je niet gaan. Je bent vanavond onze speciale gaste. Ik hoop niet dat je het me kwalijk neemt?’
‘Lieve André, het lijkt wel of ik in de hemel ben. Dank je wel voor alles, jullie allemaal…’ antwoordde Marie zichtbaar aangedaan. Maar de twinkeling in haar ogen en haar uitstraling vertelden dat ze genoot, van iedere minuut, van iedere seconde.
‘Nou dat is dan ook geregeld…’
Henry was naast Marie gaan zitten. Luc en Veronique waren druk met elkaar en Etienne en André waren ook in gesprek. Eva keek voor zich uit. En ik wist niet goed hoe ik mezelf een houding kon geven. Ik vroeg me af wat er aan de hand was. Het klopte voor mijn gevoel niet, zoals het nu was.
56