‘Vandaag gaan we naar de Folies,’ zei Marie glunderend. ‘Ik heb er zo’n zin in.’
Ze had een briefje opgehangen met haar telefoonnummer.
‘Zo, als er wat is dan kunnen ze me in ieder geval bereiken.’
We zouden Veronique en Eva ontmoeten op la Place Pigalle, zoals was afgesproken.
Ik stelde voor om toch maar vast naar het centrum te gaan. Marie was het er van harte mee eens.
Het was wederom een stralende najaarsdag en het zonnetje had er zin in.
‘Dan ga ik me even omkleden. Tot zo.’
Ik had mijn zwarte nieuwe broek aangedaan met mijn ribfluwelen colbertje. In een van de zakken van mijn colbertje vond ik het vlinderdasje van Henry Duval. We waren het helemaal vergeten, Eva en ik.
‘Hij zal het wel niet missen, lijkt me,’ stelde ik vast.
Mijn mobiel ging. Het was Eva. Ze zei dat ze op Veronique stond te wachten. Vlakbij  l’Opera. Ze vertelde ook dat Henry weer terug was uit Duitsland en dat we elkaar wel zouden zien bij Chez André. Ze had er heel veel zin in. Ze had maandag en dinsdag hard gewerkt maar ze zei niet waar aan. Het moest een verrassing zijn. Dus ik mocht niks vragen. Tenslotte zei ze dat ze Veronique zag aankomen en dat ze vanavond wel verder zou vertellen. Daarna verbrak ze de verbinding.
Ondertussen had Marie zich omgekleed. Ik betrapte me er op dat ik opgewonden raakte toen ik haar zag. Ze had zich prachtig opgemaakt en ze had haar haren opgestoken. Ze straalde helemaal en de twinkeling in haar ogen bracht me van mijn stuk. Ze had de jurk aan die we samen voor haar hadden gekocht.
‘Tjee, wat ben je mooi. Ik ben sprakeloos…’
‘Vind je,’ zei ze met zachte stem waar een zekere trots in te horen was.
‘Ik krijg het er warm van,’ zei ik.
Ze bloosde.
‘Fijn om te horen…dat je het mooi vindt.’
‘Ik denk, je gaat zeggen, fijn om te horen dat ik je van je stuk breng…’
Nu werd ze echt vuurrood en ze keek naar de grond.
‘Nou kom op schoonheid, we gaan. Kan ik vandaag overal met je pronken. De mannen zullen jaloers op me zijn.’
‘Joe, niet doen. Je maakt me zo verlegen…’
‘Sorry lieverd, dat was niet de bedoeling,  maar dat weet je wel, toch…?’
‘Ja hoor.’
Ik had een taxi besteld.
Toen we buiten de poort kwamen en we in de taxi stapten werd er vanaf de overkant geroepen.
‘Veel plezier… en denkt u nog aan mijn zusje?’
‘Zeker Mocka, ik ga het vandaag voor je regelen. Beloofd.’
Hij stak zijn duim op 

De taxichauffeur zette ons midden in Parijs af. Ik begon aardig mijn weg te vinden.
‘Als we hier doorlopen dan komen we toch bij Charly?’
‘Ja hoor, helemaal goed.’
‘Zullen we daar een kopje koffie gaan drinken?’
Marie twijfelde eerst maar stemde er tenslotte toch mee in.
Charly stond achter de toog toen we binnen kwamen.
‘Je mond staat open,’ zei ik tegen hem
‘Waarom moet je me zo plagen…je laat me weer eens overduidelijk zien wat ik heb laten lopen. Goh, Marie ik ben sprakeloos.’
‘Dank je Charly.’
‘Jullie gaan vandaag toch niet trouwen of zo…?’
‘Nee, hoor,’ lachte ik, ‘als het ooit zo ver komt, dan ben jij de eerste die het hoort.’
Ik realiseerde me dat dit geen goede opmerking was, zeker omdat Charly nog even doorging.
‘Nou ja, je hoeft van mij niet te trouwen als je er maar zorgt dat mijn Marie gelukkig is…dat moet je me wel beloven Joe.’
Ik keek naar Marie, die verlegen was met de situatie.
‘Zeker Charly, zeker weten. Dat beloof ik…’
Marie glimlachte.
Ze pakte mijn hand.
‘Geen dingen beloven die je niet waar kunt maken lieverd, dat moet je niet doen…’
Ik glimlachte.
‘Misschien heb je gelijk Marie, maar ik  gun het je zo…’
‘Dank je Joe, ik weet dat je dat doet. Maar het is goed zo…geloof me.’
Ik keek haar recht in haar ogen en door haar blik raakte ik in verwarring.
Charly vroeg of we nog een glaasje wijn met hem wilde drinken. Marie knikte dat het goed was.
Toen hij wegliep zei ze, ‘ik weet dat je het goed bedoelt, maar het kan nou eenmaal niet. Ik heb me daar bij neergelegd…heus. Ik wil nu alleen maar genieten van elk moment.’
Charly kwam terug met drie glazen en een volgens hem prima wijntje.
‘Nou Charly ik moet je nageven, de keuze van de wijn is perfect. Heerlijk.’
Hij glunderde.
‘Ik heb niet veel verstand van de dingen, maar over wijn en vrouwen hoef je me niks te vertellen.’
Hij keek naar Marie. Die bloosde.
We namen afscheid en Charly nam zijn tijd. Hij sloeg zijn armen om Marie en hij kuste haar tamelijk heftig en Marie liet het toe.
‘Nou Joe, wees lief voor mijn lief, ik laat het aan jou over…’
‘Dank je Charly.’ Ik zag dat hij het meende uit de grond van zijn hart. Marie zweeg.
Omdat we nog wat tijd hadden vroeg Marie of ik nog wat wilde winkelen. Ik zou haar er een groot plezier mee doen. Geduldig ging ik met haar winkel in en winkel uit. Ze bleef staan voor de etalage van een juwelier en wees me op een ring.
‘Die is mooi…’
‘Ja’ zei ik, ‘die is inderdaad heel erg mooi.’
Het was een geelgouden ring met een subtiel diamantje ingelegd in een soort bloemvorm. Ik dacht er een roosje in te zien.
We liepen samen naar het dichts bijzijnde metrostation en gingen richting Place Pigalle. We hadden rond drie uur afgesproken bij Café Antoine. Veronique had Marie gebeld.
Toen we het Café Antoine binnenkwamen, was het mij al snel duidelijk dat Marie ook hier geen onbekende was. De eigenaar, Antoine haastte zich naar ons toe. De begroeting was uitermate hartelijk en we moesten en zouden met hem mee gaan. Hij had een speciale plek voor speciale gasten. We kregen een tafel in het mooiste gedeelte van het café. Met veel privacy.
‘Wat kan ik voor jullie doen…?’
Ik bestelde een glas wijn, maar Antoine zei dat hij voor vrienden alleen in flessen dacht. Niet in glazen.
Alors,’zei hij, ‘hoeveel flessen?’
‘Als jij met ons meedrinkt in ieder geval één,’ antwoordde ik lachend.
Hij maakte graag gebruik van mijn uitnodiging.
Toen hij weg was zei Marie dat ze het lief van me vond om Antoine uit te nodigen. Ze kende Antoine al vele jaren Hij had haar onderdak geboden en op Veronique gepast toen Marie moest werken. Ze kon altijd bij hem terecht. Zijn vrouw Sophie was als een zus voor haar geweest. Antoine kwam terug met vijf glazen en twee flessen.
‘Mijn kleine Veronique komt zo. Ze moest nog even naar het toilet.’
Ik begreep uit zijn woorden dat Veronique en Eva inmiddels ook waren gearriveerd.
De begroeting tussen Veronique en Antoine was als een begroeting tussen vader en dochter. Eva gaf mij een kus en ze vroeg vluchtig hoe het met me ging.
Ik zei, ‘goed hoor.’
Veronique begroette haar moeder en gaf mij een hand.
‘Gezellig zo. We hebben samen zo leuk gewinkeld… niet waar Eva?’
‘Ja, we hebben eigenlijk weer veel te veel uitgegeven. Maar dat maakt het wel leuk en spannend. En jullie? Hebben jullie ook nog wat gedaan?’
Marie vertelde dat we naar Charly waren geweest.
‘Is hij nog steeds zo verliefd op je, mama?’
Marie knikte.
‘Dan zal het na vandaag nog wel erger met hem zijn geworden…want laat mij eens naar je kijken. Goh, mama wat zie je er mooi uit. Nieuw?’
Ik hield mijn adem in. Wat moest Eva wel niet denken als Marie zou zeggen dat ze de jurk van mij had gekregen.’
‘Ja Veronique, vorige week gekocht. Vind je hem mooi?’
Marie ging er verder niet op door. Ze keek mij aan en we begrepen elkaar.
‘Zeker mama, het lijkt wel weer net als vroeger. Toen was je ook altijd zo mooi.’

55