Ik bracht de hele dag door met lezen en koffie drinken. Tegen drie uur meldden zich de verwachte gasten aan de balie. Een man en een vrouw van rond de dertig. Marie legde een en ander uit en gaf hen de sleutel van hun appartement. Toen ze weg waren kwam ze de naar de woonkamer.
‘Het zijn landgenoten van je. Ze komen uit Rotterdam.’
Ik keek op.
‘Vakantie…?’
‘Ik denk het, al snap ik niet waarom ze dan hier gaan zitten. Zoveel valt er hier niet te beleven.’
‘Nee, maar ze zullen er vast wel een reden voor hebben,’ en ik ging verder met mijn boek.
Marie vroeg wat ze voor mij moest koken, waar ik zin in had. We moesten nog wel even boodschappen doen. Ik stelde voor om even alleen te gaan. Ik wist inmiddels wel waar ik moest zijn. Ze zei dat ze het gezelliger vond om met zijn tweetjes te gaan. Ik vond het prima.
Toen we buiten de poort kwamen, stonden Mocka en zijn vrienden en vriendinnen aan de overkant van de straat. Op de plek waar ze meestal stonden. Marie en ik staken onze hand op en de groep groette ons terug. Mocka wenkte.
‘Heeft u nog een kaartje voor mij meneer Joe, mijn zusje zou ook zo graag meegaan. Ze is al jaren ziekelijk en muziek maakt haar altijd zo blij. Als het niet lukt is het niet erg, maar ik zou het wel heel erg fijn vinden.’
‘Ik zal kijken wat ik voor je kan doen…afgesproken?’
‘Dat zou heel fijn zijn meneer Joe. U zou haar heel erg blij maken.’
Hoe heet je zusje?’
‘Belle.’
‘Zo dat is een mooie naam en hoe oud is ze?’
‘Ze wordt over een paar maanden zeventien. Ze ligt meestal op bed. Vroeger was ze gezond. Toen ze tien was heeft ze een virus opgelopen. Het heeft haar spieren aangetast.’
‘Ik ga mijn best voor haar doen…dat beloof ik.’
Hij stak zijn hand uit en bedankte me.
Marie en ik gingen naar Gaston, voor onze dagelijkse boodschappen. Hij was blij om ons weer te zien en haalde weer eens een fles wijn uit het magazijntje naast de winkel.
‘Deze moeten jullie echt eens proberen. Echt een heel lekker wijntje.’
Ik wilde de fles wijn betalen maar Gaston reageerde een beetje boos. Hij zei dat ik er van moest genieten en verder niet moest zeuren. Toen we buiten kwamen pakte Marie mijn arm. Ze drukte zich tegen me aan.
‘Blijf je nog wel een tijdje bij me Joe, ik kan je echt nog niet missen.’
Ratio zorgde ervoor dat ik de juiste dingen ging zeggen.
‘Zolang we in Parijs zijn, blijf ik bij je Marie, daarna zien we wel. Goed?’
‘Goed,’ zei ze en ik keek in haar ogen en zuchtte.
Marie had heerlijk gekookt. Ze deed elke avond haar uiterste best om weer een lekkere maaltijd voor me klaar te maken. Met weinig kon ze veel. Gaston had gelijk. De rode wijn die hij had meegegeven was zacht en fruitig, maar vooral vol van smaak.
‘Daar kunnen we de volgende keer wel een paar flessen van meenemen Marie.’
Ze was het er volkomen mee eens.
Toen we opgeruimd hadden pakte ik het provisorische schaakbord en de schaakstukken.
‘Zullen we…?’ zei ik tegen Marie.
‘Goed hoor, maar eerst even koffie.’
Stilzwijgend speelden we ons partijtje.
‘Toen ik zondag bij Isabelle was kreeg ik weer de kriebels…’ zei ze plotseling.
Ik keek op en ik zag dat ze het er moeilijk mee had.
‘Het kan toch niet zijn Joe, dat ik de rest van mijn leven hier in eenzaamheid zit te verpieteren, denk je wel?’
Ik vond het moeilijk. Ze was opeens zo verdrietig.
‘Nee lieverd,’ en ik legde mijn hand op haar schouder, ‘dat zou toch zonde zijn. Er komt best wel weer iets of iemand op je weg…’
Meer kon ik niet bedenken. En ik realiseerde me dat het verdomd weinig was.
‘Weet je, ik wil niet ontevreden lijken… ik heb een lieve dochter, ik kan rondkomen en ik woon op zich niet verkeerd, maar ik mis…hoe moet ik het zeggen…’
‘Ik weet wat je wilt zeggen liefje.’
Ze keek me bijna smekend aan.
‘Zul je altijd aan me blijven denken…ook als je weggaat?’
‘Marie, ik beloof je dat ik je nooit zal vergeten.’
Ik stond op en ik kuste haar op haar lippen. De kus was onbedoeld intens, maar ik had er geen spijt van. Ratio probeerde me tot de orde te roepen. Emotio was tevreden. Marie streelde door mijn haren.
‘Je bent ook zo lief voor me.’
‘Dat is het minste wat ik voor je kan doen. Ik was zonder jou allang verloren geweest.’
‘Is dat alles…?’
‘Nee hoor Marie, ik mag je heel erg graag. Maar dat weet je zelf ook wel, toch…?’
Ze knikte en wreef door haar ogen.
We speelden nog een partijtje en dronken nog een glaasje wijn, daarna nam ik afscheid en ging ik naar mijn appartement. Ik had een tweeslachtig gevoel over me.
Eva had niet meer gebeld of een berichtje gestuurd. Het duurde lang voordat ik in slaap viel. Ik dacht terug aan de avond en aan Marie. Ik probeerde de dingen te blijven zien op een manier die ik aan kon. Het was al met al verwarrend genoeg. Ratio hielp mij. Emotio voelde zich buitengesloten.
54