Ik was blij toen de poort van ons appartement achter ons sloot. Marie had eerlijk gezegd goed en netjes gereden zeker gezien het aantal glazen champagne dat ze op had.
‘Nou welterusten of lust je nog een kop koffie…?’
‘Nou eentje dan…’
We dronken samen koffie en het was tegen zessen toen ik opstond om toch maar eens naar mijn appartement te gaan.
‘Nogmaals bedankt Joe, ik heb zo’n fijne dag gehad…en ik ben zo verwend.’
Ze kuste me weer op mijn lippen. En weer vond ik het prettig.
Toen ik in mijn appartement aankwam keek ik nog vlug op mijn mobiel. Geen berichten.
Ik dook mijn bed in en werd om half elf wakker gebeld. Het was Jack, hij had een afspraak voor me gepland, om twee uur. We zouden samen gaan. Jack zou me ophalen.
Ik stond op en ik had gelukkig nog een stuk stokbrood liggen. Het was wel tamelijk hard. Maar met wat boter en wat kaas en vooral koffie had het nog iets weg van een ontbijt.
Ik nam een douche en kleedde me aan en ik zag tot mijn eigen verbazing in de spiegel dat ik er toch nog behoorlijk fris uit zag. Ondanks de korte nacht.
Ik pakte mijn koffertje met de stekkertjes en de kabeltjes, met de folders en de prijslijsten en ging naar beneden. Jack was er al en was in gesprek met Marie.
‘Goede morgen Joe, ben je zover? Dan gaan we.’
Ik groette Marie en Jack en ik liepen naar zijn auto, een Renault Scienic.
‘Altijd Renaultrijder geweest…’zei hij.
‘Als iets je bevalt, dan moet je dat ook niet veranderen. Dan valt het altijd tegen, ’antwoordde ik
Ik realiseerde mij dat dit eigenlijk wel heel erg saai moest overkomen.
‘Nou ja, een keer van spijs veranderen doet eten… Ik bedoel, je kunt altijd wel weer terug, als het niet bevalt…’ voegde ik toe.
Jack keek me aan. Onze conversatie was wel heel erg vrijblijvend. Zo bleef het ook, gedurende de hele rit. Na een klein half uur reden we een industrieterrein op.
‘Hier moeten we zijn,’ zei Jack.
Hij parkeerde zijn Renault voor een grote loods. Het zag er allemaal wat vervallen uit.
‘Bonjour Pierre…’ zei hij tegen de man in de overall die ondertussen naar buiten was gekomen.
Hij stelde mij aan hem voor. Ik wist niet meer van Pierre dan dat hij een soort handelsmaatschappijtje had. Hij handelde schijnbaar overal in. Pierre was een aardige vent. Hij legde uit hoe en wat hij allemaal deed en vooral wat zijn manier van werken was. Ik kon me daar wel in vinden. Uiteindelijk kwamen we bij de stekkertjes en kabeltjes uit die ik had meegenomen. Hij bestudeerde ze alsof hij nog nooit zoiets gezien had.
‘Daar zit zeker wel handel, maar niet dat je er van zult kunnen leven,’ was zijn conclusie. Hij keek me aan.
‘Ik heb wat Nederlandse klanten en ook nog een paar Belgische. Misschien kun je me hierbij helpen, ze spreken geen Frans en ik geen Nederlands. Ik denk dat er veel meer in zit. Maar ja, de taal…’
Aan mijn reactie zag hij dat ik wel interesse had.
‘Nou moet je niet denken dat ik je een mooi loon kan bieden, maar ik kan je wel een commissie geven over alles wat je verkoopt. Zo hebben we er samen iets aan. Als ik dan ook nog wat voor jou kan betekenen met de stekkertjes en zo, dan zal het best wel goed komen… O ja, ik kan het allemaal niet volgens de officiële weg doen, dus we moeten elkaar maar vertrouwen.’
‘Ik vind het prima,’ zei ik.
We gaven elkaar een hand en we bezegelden hiermee onze samenwerking. We spraken af dat ik op donderdag weer bij hem langs zou komen. Het was gemakkelijk met het openbaar vervoer te doen legde Pierre uit, want hij nam aan dat ik zelf geen auto tot mijn beschikking had. Toen vond hij het de hoogste tijd voor een glaasje wijn.
‘Op onze samenwerking, santé ’ zei hij en nam een flinke slok. Hij stelde voor om nog een fles te openen maar Jack zei dat het de hoogste tijd was om te gaan. We namen afscheid van Pierre en toen we de straat uit waren vertelde Jack dat Pierre er wel vertrouwen in moest hebben. Hij was niet zo’n snelle beslisser, tenminste niet in dit soort dingen. Op de terugreis waren we wat spraakzamer.
Ik vertelde over Marie en over ons bezoek aan het nachtleven van Parijs.
‘Ben je zeker ook bij Isabelle geweest…?’
‘Ja…’zei ik.
‘Dat is een juffrouwtje. Ze heeft helemaal alleen, zonder  hulp een miljoenenbedrijf opgebouwd. Ze bezit nogal wat vastgoed hier in Parijs, maar ook in Nice en ook nog ergens in Toscane, geloof ik. Ze heeft er altijd heel hard voor gewerkt. Ze heeft twee dochters, van verschillende vaders, maar die meiden zijn gek met hun moeder. Ze zijn ook nooit iets tekort gekomen. Ze hebben mogen studeren en mama zal er hoogst persoonlijk op toe zien dat ze niet in het leven terecht komen waar zij zelf in zit.
Maar goed, ik heb in ieder geval veel respect voor haar, wat ze dan ook mag zijn geweest en wat ze dan ook mag hebben gedaan. Marie had dezelfde weg kunnen kiezen, maar wilde of beter kon dat niet.’
‘Ja, zo kan het soms gaan Jack. Marie heeft nog kunnen kiezen. Er zijn er genoeg die niks te kiezen hebben.’
‘Zeg dat wel…’
Het was even stil.
‘Nog bedankt Joe… je weet wel voor ons gesprekje over kinderen en zo…’
‘Oh?’
‘Ja, ik heb Theressa verteld over ons gesprek…Theressa zei, zie je nou wel…dat het niet zo vreemd is.
Het zou wel heel mooi zijn als het nog zou kunnen. Ik bedoel nu kan het nog… je weet wel wat ik bedoel.
Theressa is nog jong genoeg.’
‘Ik snapt het,’ zei ik, ‘en ik denk ook dat jullie dat samen prima aankunnen.’
‘Zou je denken… het zou wel geweldig zijn.’
‘Soms moet je niet denken, maar gewoon er voor gaan Jack…je leeft tenslotte maar een keer en als je op je sterfbed spijt van hebt over de dingen die je niet hebt gedaan, dan ben je te laat. Je kunt er dan niets meer aan veranderen…’
Ik hoorde het mezelf zeggen. Ik, die een paar weken geleden geen flauw idee had waar ik mee bezig was en mijn diploma “vereenzamen en ongelukkig zijn” maar op hoefde te halen. Diezelfde ik durfde nu Jack er op te wijzen, dat hij zijn kansen moest pakken, de dingen moest doen, zodat hij op het einde van zijn leven niet in spijt hoefde terug te kijken.
Ik vroeg mezelf af of ik wel helemaal spoorde. Ratio was zwaar ziek. Emotio paste op de winkel maar
nam het blijkbaar allemaal niet zo serieus. We waren weer bijna bij het appartementencomplex.
Jack zette me af en zei tegen me als ik nog wat wilde weten, ik hem altijd kon bellen. En natuurlijk waren Marie en ik altijd welkom. Theressa keek al weer uit naar de volgende ontmoeting met haar oudere zus.
Ik nam afscheid en wilde naar binnen lopen. Aan de overkant stond zoals gewoonlijk het groepje jongeren. Ik herkende Mocka. Zonder schroom ging ik naar hen toe en werd hartelijk ontvangen.
‘Hoi Mocka, ik heb de kaartjes voor the Zodiac. Mijn vriendin Eva speelt in het voorprogramma.
Ik maakte mijn koffertje open en nam de kaartjes er uit. Ik had ook nog een paar foto’s van Eva met handtekening. Mocka vroeg of hij er een van mocht hebben. Ik gaf hem de kaartjes, tien stuks en een tiental foto’s van Eva. 
‘Als ze nog eens wereldberoemd wordt kunnen jullie zeggen dat jullie als een van de eersten een foto met handtekening hebben gekregen.’
Mocka keek naar de foto. ‘Mooi meisje,’ zei hij
‘Dat is ze zeker Mocka, dat is ze zeker.’
Mocka bedankte me en één voor één gaven de anderen me een hand en bedankten mij voor de kaartjes en de foto’s. Mocka was duidelijk de leider.
Ik liep door de poort en binnen wachtte Marie mij op.
‘Goh, ik dacht waar blijf je nou. Ik had Jack al weg zien rijden, maar je kwam maar niet.’
Ik vertelde dat ik Mocka en zijn vrienden de kaartjes had gebracht.
‘Ze waren er in ieder geval heel blij mee,’ zei ik.
‘Geloof me Joe, als er iemand iets voor ze doet, dan zijn ze daar heel dankbaar voor.’
Ze ging naar de keuken en kwam terug met de theepot.
‘Of heb je liever koffie…?’
‘Nee hoor, ik vind een kopje thee wel lekker op zijn tijd.’
‘Ik heb vannacht zo goed geslapen. Dat komt door gisteren. Ik heb ook zo genoten van ons uitstapje. Ik leek vanmorgen wel tien jaar jonger.’
Fijn dat je er zo’n plezier aan hebt beleefd. Ik vond het ook super Marie.’
‘Isabelle moet je leren kennen, het is zo’n plezierig mens…’
Ze zei het op een zo’n manier dat ik de indruk kreeg, dat ze zich voor haar wilde verontschuldigen.
‘Ik vind haar heel aardig en het is geweldig knap dat ze dat allemaal zelf heeft kunnen en willen bereiken.’
‘Dat is het zeker. Maar ja, je moet er maar niet te veel bij nadenken. Het is toch een ander leven…ik bedoel… Ach je weet wel wat ik wil zeggen.’
‘Ik weet wat je bedoelt Marie. Iedereen maakt keuzes in zijn of haar leven. Goed of slecht. Het gaat er om wat je zelf vindt, je moet er tenslotte zelf mee door.’
‘Daar heb je helemaal gelijk in. Nou ik ben best tevreden…ik hoef niet alles…maar soms een paar kruimels meer…ja, dat zou me wel iets gelukkiger maken, denk ik.’
‘Denk je dat?’
‘Ja, eigenlijk weet ik het wel zeker. Na gisteren weet ik ook weer wat ik mis…’ zei ze met een diepe zucht
Ze stond op en liep naar de keuken. Ze kwam terug met twee biefstukjes.
‘Is dat goed voor vanavond?’
‘Lieve Marie, je verwent me…’
‘Je hebt het verdiend.’
‘Kom nou, jij hebt me Parijs laten zien. Kennis laten maken met mensen die ik anders nooit zou hebben ontmoet en dus dan lijkt het mij dat ik jou moet bedanken.’
Ik stond op en toen ze me aankeek zag ik haar vochtige ogen.
‘Ik heb geen verdriet hoor,’ zei ze verontschuldigend.
Ik veegde haar tranen weg.
‘Ik hoop dat we altijd vrienden zullen blijven Marie, ik voel me prettig bij jou…’
‘Ik hoop het ook,’ zei ze, ‘zal ik nu dan maar eens naar de keuken gaan.’
‘Moeten we eerst nog even naar Gaston…?’
‘Wat mij betreft niet, maar ik weet niet of jij nog wat nodig hebt?’
‘Nee hoor, ik haal morgenvroeg wel brood. Ik heb vanmorgen brood gegeten van zaterdag. Dat is niet echt goed voor mijn gebit.’
‘Moet je het in de koffie soppen, dat is best wel lekker.’
‘Had ik ook al bedacht en dat viel me inderdaad niet tegen. Nou ja, het was in ieder geval te verteren.’
‘Zullen we vanavond nog een potje schaken Joe, of heb je andere plannen?’
‘Nee hoor, dat is goed. Misschien dat Eva nog belt, maar verder heb ik niets.’
‘Hoe gaat het met haar. Is ze al een beetje nerveus voor volgende week?’
‘Ik geloof het niet. Gisteren was ze zeer goed gehumeurd. Ze heeft zaterdag voor ons gespeeld, voor een klein gezelschap. Het was een betoverende avond.’
‘Veronique heeft me vanmiddag nog gebeld. Het schijnt wel goed te klikken tussen die twee. Ze hebben woensdagmorgen afgesproken. Ze gaan eerst samen winkelen, daarna zijn wij aan de beurt. Wel leuk.’
‘Dat is het zeker. Ze zijn ook beiden van dezelfde leeftijd. Dus dan zullen ze ook wel een paar dezelfde interesses hebben.’
‘Net als wij…?’ hoorde ik vanuit de keuken.
‘Ja, net als wij Marie…daarom klikt het ook zo goed tussen ons.’
Ze kwam de kamer binnen en keek me aan. Ik voelde dat ik met mijn opmerking haar had geraakt.
Zonder een woord te zeggen dekte ze de tafel en ging weer naar de keuken. Ze had heerlijk gekookt en nadat we hadden opgeruimd pakte ik het schaakbord. Het was een zwijgzame avond.
Het was tegen twaalven toen ik mijn bed instapte. Ik zag op mijn mobiel dat ik één nieuw bericht had.
Het was van Eva.
“Hoi lief, ik heb woensdagmorgen met Veronique afgesproken. Daarna gaan we wat leuks doen met jullie
Groet xxx Eva.”
Ik zuchtte en draaide me op mijn andere zij en viel in slaap.

52