Nadat we gegeten hadden liepen we naar de bioscoop. Er draaiden drie films. Een vechtfilm, een fantasiefilm en een film die ging over een soort Romeo en Julia verhaal. Ik had geen flauw idee wat ik kon verwachten. Ik keek nooit films, niet op teevee, niet in de bioscoop. De laatste keer die ik me kon herinneren was dat ik met een neefje naar een Disneyfilm was geweest. Ik was de titel vergeten.
Ik kocht de kaartjes en zag de mevrouw achter de kassa naar me kijken. Ze had wel door dat Eva niet mijn dochter was. Ik nam de kaartjes en voelde me enigszins opgelaten.
‘Zaal vier,’ zei Eva en ze ging me voor. Er zat nog niemand en ik vroeg me af of we wel goed waren.
De film zou over een kwartier beginnen. Uiteindelijk kwamen er nog twee jonge stelletjes de filmzaal binnen. We waren en bleven met ons zessen. Omdat er ruimte genoeg was, gingen we helemaal bovenin zitten. Op de achterste rij. Van de andere stelletjes zat er een in het midden en het andere was aan de linker zijkant neergestreken. Na eerst nog eens een kwartier reclame begon de hoofdfilm. Alles was onbekend voor me. Ook de namen van de acteurs zeiden me niets. Gelukkig was het niet nagesynchroniseerd, zodat de stemmen ook bij de gezichten hoorden.
Ik keek opzij en zag dat Eva genoot. Ze had haar benen opgetrokken. Naar mate de film vorderde werd het steeds meer een love-story. De twee verliefden leken niet voor elkaar bestemd en hoe ze ook hun best deden, het kwam niet goed. Ik keek opzij en zag de tranen over Eva’s wangen rollen. Ze merkte dat ik keek.
‘Sorry, ik kan het niet helpen. Het is ook zo zielig,’ zei ze fluisterend.
Ik glimlachte en het liefst had ik mijn arm om haar heen geslagen.
Het was een film zonder pauze. Aan het eind ging Romeo, om hem zo maar even te noemen, dood.
Ik had het verhaal zo goed mogelijk gevolgd maar was niet echt een liefhebber. Althans, ik kon me er niet echt in vinden.
Het grote licht ging aan en ik zag haar betraande ogen
‘Echt een mooi liefdesverhaal. Onbereikbare liefde…ik moest er wel van janken, jij ook?’
‘Nee, dat niet, maar het was wel heel heftig…’probeerde ik mezelf er uit te redden.
Ze pakte haar tas met de aankopen.
‘Gaan we nu terug naar het hotel…?’
‘Als je wilt.’
‘Ik ben best een beetje moe en gisteren was het ook al zo laat…’
‘Geen probleem, heb je het leuk gehad…?’
‘Leuk gehad…? Joe het was een super dag.’
‘Nou ik vond het ook een heel fijne dag. Dank je voor je gezelschap.’
‘Jij bedankt.’
We liepen gearmd terug naar het hotel.
‘Ik ga slapen, vind je dat erg…?’
‘Nee hoor, ik neem nog een biertje en dan ga ik ook naar bed.’
Ze liep mee tot aan de bar.
‘Joe, je hebt me zo blij gemaakt, zó bedankt voor alles.’
Ze keek me aan en haar ogen liepen vol. Ze draaide zich om en ze liep weg. Richting de trap. Na een biertje ging ik ook naar mijn kamer.
Ondanks dat ik moe was, lukte het me weer niet om in slaap te komen. Ik kreeg Eva maar niet uit mijn gedachten. Ik voelde me in zekere zin verantwoordelijk voor haar. Al wist ik niet waarom.
Ik probeerde mijn gevoelens te benoemen, maar het lukte me niet. Ze was in mijn leven gekomen, zomaar en ze had zich vastgezet, genesteld. Het voelde zo vertrouwd. Het maakte me angstig. Ik probeerde aan andere dingen te denken. Aan mijn nieuwe klant. Aan Bob, maar niets hielp. Eva bleef mijn gedachten bepalen.

6