Parijs begon al weer volop tot leven te komen. Het was een mooie zondagmorgen. Een stralende blauwe lucht en een voorzichtig najaarszonnetje maakten het bijzonder aangenaam.
Marie wees me op de gebouwen die we passeerden. Ze vond een parkeerplaats vlakbij Pigalle.
‘Kijk,’ zei ze, ‘hier was vroeger ook altijd wel een plekje. Je mag hier de hele dag staan, voor vijf euro. Maar je moet het alleen wel even weten.’
We stapten uit en Marie maakte haar Peugeotje op slot.
‘Niet dat het helpt, want ze hebben hem hier sneller open dan ik met de sleutel kan zijn. Maar ja…’
Het was een paar minuten met de metro en al snel stonden we op de Boulevard de la Madeleine.
‘Zullen we eerst wat drinken,’ stelde ik voor, ‘en iets eten…als je wilt tenminste.’
‘Gezellig,’ zei ze, ‘dat is al weer even geleden…’
Marie genoot. We hadden koffie met een verse croissant besteld. Een groot deel van de winkels was al open. Marie vond het geweldig om weer eens te winkelen. Ondanks dat ik de dag ervoor al met Eva had geshopt, vond ik het niet vervelend. We gingen een modezaak binnen. Het  was een chique zaak en Marie glunderde toen de eigenaresse haar herkende.
‘Ah, madame Bonnet, wat fijn u weer eens te zien in onze zaak. Welkom. Mag ik u iets te drinken aanbieden. Thee…? Of koffie? Waar kan ik u mee van dienst zijn…? En monsieur…?’
Marie vertelde me dat ze in haar betere tijd hier altijd haar kleding kocht. Ze zei tegen de mevrouw van de winkel dat ze iets gekleeds zocht. Ze keek naar mij en legde uit dat ze iets bedoelde voor woensdagavond en dat ze ook aan kon als Eva haar concert had. De mevrouw van de winkel deed haar uiterste best. Ze vroeg of Marie misschien ook tijd had om gebruik te maken van de speciale make-up sessie, die voor die dag was georganiseerd. De behandeling was helemaal gratis. Marie keek naar mij. Ik knikte dat het goed was.
Ze had verschillende kledingstukken aangepast, maar ze vond uiteindelijk de donkerrode jurk met daarop een kunstbontje het mooiste. Toen ze was opgemaakt en in de jurk naar me toe kwam, maakte ze indruk op me. Het meisje van de make-up had de haren van Marie opgestoken en de aangebrachte make-up gaf haar een veel jongere uitstraling. Zo leek ze een vrouw van hooguit midden veertig. Het viel me op dat ze nog een mooi figuur had. Zeker in en misschien ook wel dankzij de rode jurk.
‘Marie, je ziet er geweldig uit’ reageerde ik enthousiast.
De mevrouw van de winkel onderstreepte dat ook nog eens en pakte een grote ronde zilverkleurige broche en bevestigde die op de jurk. Het maakte het geheel compleet. Marie ging naar de kleedkamer en ik stond op uit mijn stoel. Ik was wat stijf geworden van het langdurige zitten. We waren anderhalf uur in de winkel geweest. Marie had genoten. Toen Marie uit het kleedhokje kwam hing ze de jurk terug. Ik keek haar vragend aan. Ze knikte en schudde met haar hoofd van nee.
‘Vind je hem niet mooi…?’
‘Eh, dat wel, maar…’
Ik zei tegen de mevrouw van de winkel dat we de jurk namen en ook de broche. Ik rekende af en zag de vreugde in de ogen van Marie. Ik had haar heel erg blij gemaakt. Ik dacht even terug aan het jackje van Eva. Ratio vroeg zich af waar ik eigenlijk mee bezig was. Emotio vond dat ik er goed aan had gedaan.
Marie deed haar jas aan en nam de tas met haar nieuwe jurk. Gearmd stapten we de winkel uit. De mevrouw van de winkel hield de deur voor ons open en zei  ‘meneer en mevrouw, hopelijk gauw tot ziens…en veel plezier met uw nieuwe jurk mevrouw Bonnet en nog een prettige dag.’
‘U ook,’ zeiden we in koor.
Toen we buiten waren keek Marie me aan.
‘Joe, bedankt. Je hebt me zo blij gemaakt.’
‘Graag gedaan Marie.’
Ze ging voor me staan en gaf me een kus op mijn lippen.
Het gaf me een aangenaam gevoel.
‘Ik ga je trakteren op een lekker glas wijn, dat heb je wel verdiend. Hoe lang heb je wel niet moeten wachten in die winkel?’
‘Och, ik ben een geduldig mens.’
‘Dat zal wel, maar toch…’

50