Theo had een taxi geregeld. Het was een extra grote taxi. We konden ruim zitten. Connie was nog steeds onder de indruk. Ze was stil en Theo keek voor zich uit.
‘Goh, ik krijg jullie wel rustig, geloof ik. Zo slecht was het nou ook weer niet…toch?,’ zei ze op een meisjesachtige manier. Dit brak de stilte en bracht ons weer terug in de werkelijkheid. De magie en mystiek had Eva zelf verbroken met haar opmerking. Als een toverfee.
De taxichauffeur zette ons af. We waren in de duurdere wijk van Parijs. Het was er rustig. We liepen naar een mooi groot pand en Theo opende de deur. Niet met een sleutel, maar met het scannen van zijn duim.
‘Soms ben ik ook wel een modern mens Joe, dat zie je wel. Het grote voordeel is dat ik mijn duim niet kwijt raak. Van mijn sleutels kan ik dat niet altijd zeggen.’
We kwamen in een hal en we liepen via de trap naar boven.
‘Dat is het enige nadeel van die oude panden. Als we aan de rollator toe zijn zullen we iets anders moeten zoeken. Maar dat is gelukkig nog niet zo ver.’
Theo ging ons voor en ik vroeg me af of alles bij het appartement van Theo en Connie behoorde. Uiteindelijk kwamen we in een soort hal, waarop een aantal deuren uitkwamen. Theo deed een van de deuren open. We kwamen in de zitkamer.
‘Zal ik jullie even voorgaan naar jullie slaapkamer? Misschien dat jullie jezelf even willen opfrissen en ook  iets gemakkelijks aan willen doen,’ vroeg Connie. ‘Doe maar net alsof je thuis bent.’
‘Dat zou wel heel fijn zijn,’ zei Eva en ik viel haar bij.
‘Jullie hebben uiteraard een eigen badkamer, maar mocht je het nodig hebben, achter deze deur zit nog een badkamer en toilet. De deur daarnaast is ons centrale toilet. Hier is onze slaapkamer en de laatste kamer daar, dat is jullie kamer.’
Ik telde zes slaapvertrekken. Ik ging er maar even vanuit dat achter elke deur een slaapkamer was.
‘Jullie vinden het wel. Nou tot zo. Dan gaan wij ons ook even opfrissen en omkleden.’
Ik ging Eva voor. De slaapkamer was even groot als mijn appartement in Nederland. De badkamer
was in een aparte ruimte.
‘Goh, je kunt hier tikkertje spelen. Als ik zou willen zou je me hier nooit gevangen krijgen Joe.’
‘Wil het proberen…?’
‘Nee, doe maar niet, ik moet zo meteen nog aan het werk.’
‘Goh Eva, wat was dat mooi. Eve’s Voyage to Paradise. Het raakte me diep in mijn hart. Maar dat zul je wel gezien hebben.’
‘Het is ook voor jou. Ik heb het maandag geschreven. Er hoort nog iets bij. Een soort van certificaat van echtheid.’
Ik wist niet wat ze bedoelde. Ze kwam naar me toe en sloeg haar armen om me heen. Er volgde een intense kus. Een die ik nog nooit zo van haar had gekregen, in ieder geval nog nooit zo intens had beleefd. Elke vezel in mijn lijf voelde de warmte en hartstocht. Ik wist dat ik geduld moest hebben.
‘Kom liefje, omkleden en op naar de volgende klus. Zonder jou ga ik het niet redden.’
De Eva van vandaag had ik nog niet eerder meegemaakt. Ze bleef vrolijk en schijnbaar onvermoeibaar. Ze kleedde zich uit en deed haar jeans aan met daarop een strak blauw truitje. Het accentueerde haar borsten, maar het was niet te veel. Ik had me ook snel omgekleed en toen we de zitkamer binnen kwamen zagen we Connie en Theo ook in jeans en in T-shirt. Ik was enigszins verbaasd. Ik had het niet verwacht.
‘Zo jongelui wat mag het zijn…?’
‘Mag ik een glaasje rode wijn van je Theo,’ zei Eva.
‘Doe mij dat ook maar, net als Eva,’ voegde Connie toe.
‘En jij Joe, wat kan ik voor jou inschenken?’
‘Ik zou een cognacje wel lekker vinden.’
‘Voorkeur…?’
Nee hoor, je zult vast wel een lekker cognacje voor me hebben.’
‘Ik ben een liefhebber Joe, een echte liefhebber.’
Connie was naast Eva gaan zitten.
‘Dat was een bijzonder mooi stuk dat je bij André speelde. Mijn complimenten?’
‘Dank je. Ik heb  het maandag geschreven, dinsdag ingestudeerd en vandaag was het de eerste keer met publiek erbij, de première.’
Connie zei dat ze het bijna niet kon geloven.
‘Wil je het straks nog eens voor me spelen, als je wilt natuurlijk…?’
‘Ja hoor, even zitten en dan krijgen jullie een privéconcertje dat je nooit meer zult vergeten…dat beloof ik jullie. Ik voel me zo heerlijk vandaag. Ze zeggen ooit dat de bomen niet tot de hemel groeien, maar vandaag scheelt het niet veel…tenminste voor mij.’
Ze keek naar mij.
Theo kwam uit de zijkamer met twee glazen wijn en twee glazen cognac.
‘Daar is onze bar Joe.’ Hij wees naar de zijkamer.
‘Maar we gaan eerst proosten… Lieve Eva, ik weet niet uit welke hemel je bent gekomen, maar ik denk niet dat er één engel is in het hele heelal, die maar bij je in de buurt komt…proost op je onmetelijke talent.’
‘Daar sluit ik me bij aan,’ zei Connie
‘En ik kan alleen maar zeggen dat ik geen idee heb waaraan ik haar verdiend heb. Het is allemaal zo veel en zo mooi,’ voegde ik toe.
Eva keek naar mij.
‘Goh, jullie maken me helemaal verlegen…’
‘Ik denk dat het wel meevalt,’ zei Theo, ‘maar Joe, wat denk jij? Jij kent haar beter.’
‘Eva is Eva. Ze weet wie ze is en wat ze kan. Zij is de enige.’
Ze keek me aan. Ik dacht even dat ik iets misplaatst had gezegd.
‘Joe, ik zou willen dat het zo was…echt, maar ik ben niet anders dan jij. Ik probeer ook maar mijn weg te vinden.’
Connie en Theo keken elkaar aan. Het was zo intiem.
Eva stond op en ging naar de witte Steinway-vleugel, die in de hoek van de kamer stond.  
‘Vind je het iets…?’
‘Theo, dit is een juweeltje, maar ik wil eerst even vriendjes worden.’
Ze ging zitten en speelde een aantal korte nummers. Na een kwartiertje vroeg ze aan Theo om de lichten te doven. Alleen het lampje boven de piano en een klein schemerlampje bleef branden zodat we nog net onze glazen konden zien. Ik zag de schaduw op de gezichten van Theo en Connie. Mijn muze, mijn Lorelei werd één met de toetsen en ik keerde terug naar Hertog Jan, onze laatste nacht in Nederland. De nacht vóór ons vertrek naar Parijs. De magie en de mystiek keerden in volle hevigheid terug. De kamer werd gevuld met zoete klanken. Emotie, blijheid, verdriet, pijn, geluk, het wisselde elkaar af. Soms hield ik mijn adem in omdat ik bang was dat ik geluid zou maken. Want zelfs mijn ademhaling zou storen. Het was soms zo breekbaar, zo ongelofelijk fragiel. Dan weer sterk en krachtig. Ik had geen benul van tijd en het leek wel of Connie en Theo versteend waren. Er was geen enkele beweging. In het flauwe licht zag ik tranen glanzen op de wangen van Connie. Ze liet haar emotie de vrije loop. Eva was in een andere wereld. Een wereld niet van hier. Wij mochten meekijken. We hadden dat grote voorrecht. Ik realiseerde me maar al te goed hoe speciaal dit was. De magie was zelfs nog groter dan in Hertog Jan. De songs waren mooier. Er was veel dat ik niet herkende, maar het maakte het niet minder indringend en geniaal. Ik hoorde de eerste tonen van Eve’s Voyage to Paradise. Ik kon mijn emotie niet meer de baas. Ik probeerde te voorkomen dat ik geluid maakte maar het lukte niet. Noch Eva noch Connie noch Theo reageerden. Ik had het bij Chez André voor het eerst gehoord en toch klonk het alsof ik het al duizend maal had gehoord. Elke klank, elke toon had zich vast gezet in mijn hart. Ik wist wat er kwam en hield mijn adem in. Eva speelde een ander einde dan bij André. Het was zacht en de klanken leken weg te sterven, heel subtiel en bijna onhoorbaar klonk het slotakkoord. Ze keek naar mij en ze glimlachte. Ze kuste haar vinger en ze zond met een gebaar de kus naar me toe. 
‘Jongens, mijn laatste nummer. Ik heb het gisteren geschreven. “Martha’s Dream”. Connie, Theo mijn oma is mijn grote voorbeeld. Mijn opa noemde haar altijd Marretje, maar ze heette eigenlijk Martha. Ze zit als het ware hier naast mij op deze kruk en helpt me de toetsen te bespelen. Ze heeft mij dit allemaal geleerd. Ik denk dat ik haar droom invul met het maken van muziek die mensen raakt… Joe, wil je een beetje water voor me pakken alsjeblieft?’
‘Staat in de bar, mineraalwater in een flesje…’ zei Theo.
Ik haalde een glas en een flesje water en maakte het voor haar open. Ze dronk een paar slokken en knikte dat het goed was. Ik streelde over haar haren voordat ik terug liep.
Ze zette de eerste akkoorden in. In haar lied voelde ik alle liefde die ze voor haar oma had. Het was of er quatre-mains werd gespeeld. Oma en kleindochter verenigd in één lichaam. Een waardig hoogtepunt van een betoverende avond. Connie en Theo hadden niet gesproken alleen maar geluisterd. Eva speelde de laatste akkoorden en ze draaide zich om.
‘Ik hoop dat jullie het mooi vonden? Zullen we nu maar wat meer licht aan doen. Dan kunnen we zien wat we zeggen. Dat zei mijn oma tenminste altijd.’
Theo maakte wat meer licht. Ik zag de emotie op zijn gezicht. Connie wreef met haar handen door haar ogen. Ze sprak geen woord.
Eva stond op en wilde naar haar stoel lopen. Connie liep naar haar toe. Ze sloot Eva in haar armen. Eva streelde haar. Ik keek naar Theo. Hij wendde zijn hoofd van me af. Het leek of we met zijn allen thuis waren gekomen van een verre spannende reis, ontdaan door wat we hadden meegemaakt. Connie hield de hand van Eva vast.
‘Meisje, dit is zo mooi…bedankt, zoveel bedankt dat je dit voor ons hebt willen doen.’
Het duurde even voordat iedereen zichzelf weer hervonden had. Eva was opmerkelijk monter. Ze had toch bijna twee uur zonder pauze of rust voor ons de mooiste melodieën gespeeld.
‘Wil je nog een glaasje wijn Eva,’ vroeg Theo.
‘Ja best wel…en dan ga ik slapen. Morgenmiddag moet ik weer aan het werk en morgenavond wordt het weer laat.’
‘Dat je dat allemaal volhoudt…’
‘Volgens mij moeten jullie harder werken dan ik.’
‘Dat weet ik zo net nog niet. Ik vind dat je uitzonderlijk presteert.’
‘Het gaat vanzelf Theo, als ik me maar fijn voel. Vandaag was zo’n dag. Dus jullie hebben best wel geluk.’
‘Dat hebben we zeker, dat je dit voor ons hebt willen doen. Dat neemt niemand ons meer af. We zullen het echt nooit meer vergeten.’
‘Hoe vond je het nummer voor oma?’ vroeg Eva aan mij.
‘Liefje, ik denk dat je oma met tranen in haar ogen naar je heeft zitten luisteren. Vol trots. Met liefde vervult voor haar kleindochter. Hand in hand met je opa.’
‘Dat zeg je mooi. Weet je,’ zei Eva, ‘ik had dat gevoel gisteren ook al. Het is net of ze naast me zit. Zo raar. Maar wel heel mooi en bijzonder.’
‘Eva, jij bent bijzonder,’ zei Theo, ‘ik heb al veel meegemaakt, maar dit nog nooit en ik ben bang dat ik dat ook niet meer zal meemaken. Ik heb al zo veel mooie dingen gezien en gehoord, maar dit is uniek, niet herhaalbaar. Enig is zijn soort. Nogmaals mijn dank, dat je ons hier getuige van hebt laten zijn.’
‘Ik vond het fijn om dit te doen. Ik vind jullie lieve mensen. En dat helpt. Maar nou ga ik toch echt naar bed. Joe, ga je mee?’
Ik was nog steeds niet helemaal bij de les.
We wensten Connie en Theo een goede nacht. Connie zei dat ze de volgende morgen  voor het ontbijt zou zorgen en Eva voegde er meteen aan toe dat ze al vroeg weg moest en dat Connie geen moeite hoefde te doen.
‘Ik laat je niet op nuchtere maag de deur uitgaan, kom nou toch. En jij Joe?’
‘We gaan morgen tegelijkertijd.’
‘Zeg maar hoe laat…’
‘Half acht…’ zei Eva heel zachtjes en voorzichtig.
‘Half acht ontbijt. Akkoord?’
‘Prima,’ en nadat we Connie en Theo welterusten hadden gewenst gingen we naar onze kamer.
‘Eva, weet je zeker dat je van deze planeet bent?’
‘Je hebt me door, je hebt me ontmaskerd. Ik kom van mars, wat je hoort is marsmuziek,’ zei ze plagend
‘Ik grijp je hoor.’
‘Probeer me maar te vangen.’
‘Nee, ik houd me aan de afspraak. Maar na Olympia ben je nog niet klaar met me.’
‘Dat zien we dan wel weer. Kom nou maar in bed, want ik heb het koud.’
‘Nu is het niet echt nodig om zo dicht bij elkaar te liggen. Dit bed is in ieder geval breed genoeg.’
Ze keek naar mij en schudde haar hoofd.
‘Daar kom ik aan, ik heb het zo koud zei ik toch.’
‘Doe dan ook iets warmers aan blote dame.’
‘Heb ik niet, krijg ik niet. Eva is een arm meisje…’
Ze kroop tegen me aan en ze sloeg haar arm om me heen.
‘Wat heb ik dat gemist…’ zuchtte ik.
‘En ik…Henry is de hele week niet thuis geweest,’ plaagde ze.
Ik kneep in haar bil.
‘Zo dat zal je leren.’
‘Eh, eh…overal afblijven. Handjes boven de dekentjes.’
‘Dekbed…’
‘Nou dekbed dan.’
‘Krijg ik ook nog een kus, of gaan we zo slapen?’
Ik draaide me om en ze gaf me een kus op mijn wang.’
‘Niet zo’n fijne als vanmiddag?’
‘Uitverkocht…’
‘Hadden ze er maar één dan?’
‘Ze zijn zeldzaam…’
‘Dat kun je wel zeggen, ja. Jij bent zeldzaam.’
Ik kreeg geen antwoord meer.
Ze sliep. Mijn Lorelei. Mijn Muze. Mijn wonder.
Ik was gelukkig als nooit te voren en ik vroeg me af hoe mijn leven er een paar weken geleden ook weer voorstond. Ik was het vergeten. Het was dit moment dat telde.

48