De week ging snel voorbij. Jack had me gebeld en ik had een afspraak met iemand die geïnteresseerd
was. Hij zou kijken of hij er bij kon zijn. Hij beloofde me terug bellen.

Eva had de zaterdag vrijaf en ze had me gevraagd of ik het goed vond dat ze Theo en Connie Boering zou vragen of het zaterdagavond bij hen uit zou komen. Veronique had haar ook gebeld en ze hadden iets geregeld voor de woensdagavond. Veronique zou het ons wel allemaal op tijd laten weten.
Eva was de hele week niet meer thuis geweest. Vanaf zondagmorgen had ik haar niet meer gezien.
Ik verlangde naar het moment dat ik haar weer in mijn armen zou kunnen sluiten en ik was oprecht blij toen ze mij vrijdagmiddag belde.
‘In principe, zonder tegenbericht zien we elkaar weer op Montmartre. Net als vorige week. Mee eens…?’ stelde ze voor.
‘Ja hoor, het wordt morgen mooi weer, dus dan is het daar zonder meer een prima plekje.’
‘Ik heb overigens nog niks gehoord van Connie Boering. Ik zal haar nog even een smsje sturen. Ze zal wel druk zijn.’
Veronique had Marie gebeld. We zouden woensdagmiddag naar la Place Pigalle gaan en het was de bedoeling dat we elkaar daar zouden treffen. Eva, Veronique en Marie en ik. Voor de rest zouden we het wel zien. Jack had niet meer gebeld. Dus ik ging er maar van uit dat de afspraak een week later zou zijn.

Het voelde weer goed om in de metro naar station Montmartre te zitten. Eindelijk. Nog twee weken dan was het concert in Olympia. Ik stapte uit en toen ik uit de metro kwam voelde ik de warmte van de zon. Ik was mijn zonnebril vergeten en daar had ik spijt van. Het was lastig om tegen de zon in te kijken en hoewel ik wist waar Eva op me zou wachten, kon ik haar niet ontdekken.
Ik liep naar het de plek waar we hadden afgesproken. Ze was er niet. Ik keek om me heen en ik hoorde mijn mobiel. Ze had me een smsje gestuurd.
“Sorry Joe, ben ik slaap gevallen in de metro. Moet nu weer helemaal terug. Over twintig minuutjes ben ik er. Sorry, sorry, sorry en kus. Eva.”
Ik zocht een bankje. Het was heerlijk om weer even te kunnen genieten van het zonnetje. Het maakte de mensen op de een of andere manier vrolijker. Tenminste dat leek zo te zijn. Het zorgde er in ieder geval voor dat ik goed gehumeurd was. Na twintig minuten zag ik Eva aankomen. Ze rende naar me toe.
‘Dom van me, maar ja, het is gebeurd. Ik was gisteren ook veel te laat naar bed.’
‘Probeer je wel een beetje op jezelf te letten liefje?’
‘Ja, een beetje wel. Kom eerst eens hier. Ik wil eerst een lekkere kus. Dat is een eeuwigheid geleden.’
Het was inderdaad een lekkere kus. Eva was ook bijzonder goed gehumeurd. Haar mobiel ging.
Ik hoorde aan het gesprek dat het Connie Boering was. Ze waren de avond vrij.
‘Ja hoor, ik zal het Joe even vragen…hij staat hier naast me.’
‘Joe, Connie Boering… maar dat had je al begrepen. Of het goed is dat we vanavond samen met hen wat eten en daarna naar hun huis gaan. Dan geef ik daar een concertje en we kunnen blijven slapen als we willen. Wat vind je…?’
‘Dat is wel goed, lijkt me gezellig.’
Eva vertelde Connie enthousiast dat het goed was en dat ze een tafel bij bij Chez André zou reserveren.
Eva had om half negen afgesproken.
‘Kom lieverd, we gaan eerst wat gezelligs doen.’
We liepen langs de kunstenaars op Montmartre. De mimespelers, acrobaten, schilders, tekenaars. Langs de kraampjes waar van alles te koop was. Het was er gezellig druk. Een man met een accordeon speelde een romantisch wijsje. Eva amuseerde zich en ze straalde. Haar lange zwarte krullen waaiden langs haar gezicht.
‘Ik ga eerst even ergens een zonnebril kopen Eva. Ik kijk me blind in die zon.’
‘Wel een mooie, want ik wil een mooie man naast me. Een knapperd.’
‘Waar ga je die vandaan halen…?’
‘Wil je nou echt dat ik je ga zeggen dat ik je mooi vind. Joe, je bent een grote ijdeltuit.’
‘Jij begon er over…toch?’
‘Nou vooruit dan maar. Hier net om de hoek verkopen ze zonnebrillen.’
Ze hadden mooie zonnebrillen in het winkeltje, maar ze waren tamelijk prijzig.
‘Kom op Grey, niet zo pinnig,’ zei ze plagend toen ik daar iets over opmerkte.
‘Eva, deze kost driehonderd en dertig euro. Dat is veel geld.’
‘Vind je hem mooi?’
‘Ja dat wel en hij staat me perfect en hij zit ook goed.’
Eva zei tegen de juffrouw dat we hem namen. Ze hoefde hem niet in te pakken. Meneer hield hem wel op. 
‘Die krijg je van mij. Omdat ik je de hele week alleen heb laten zitten en je niet boos bent geworden omdat ik je niet gebeld heb, hoewel we dat wel hadden afgesproken. Tenminste ik heb dat afgesproken. Ik zal volgende week proberen me beter te gedragen.’
‘Nou ik vind het reuze lief van je, maar ik hou toch wel van je.’
‘Niet zeuren Grey, kom op…hier pak aan en op je neus zetten, die handel.’
De manier waarop ze dat zei was zo koddig dat ik het uitproestte. De juffrouw in de winkel keek naar me. Ik schaamde me een beetje voor mijn puberale gedrag.
We zochten een terrasje en Eva vertelde me over haar week. Ze deed een beetje geheimzinnig maar het maakte me niet jaloers of argwanend.
‘Je vertrouwt me echt…’
‘Ja hoor, ik vertrouw je echt. Ook al ben je de hele week in handen van kerels die ik nauwelijks ken.’
Ze vertelde over Luc.
‘Het is echt een stuk. Maar ik mag je nog niet zeggen wat ik met hem doe, ik bedoel waar we samen mee bezig zijn …’ ze bloosde. ‘Oef.’
‘Wat je met hem doet? Nee toch, Eva…ik wil het niet weten, ik kan het even niet aan,’ zei ik op een dramatische toon. Als twee veertienjarige pubers kregen we de slappe lach, om niets. Toen we ons glas wijn leeg hadden gedronken, gingen we naar het centrum van Parijs. Ik wilde nog even kijken voor een paar blouses. En een nette broek. Ik had alleen maar jeans. En ook met het oog op de afspraak met Pierre wilde ik iets gekleeds kopen.
‘Wat doen we vanavond eigenlijk aan?’
‘Hoezo,’ zei Eva. Ze keek me vragend aan.
‘Shit, we komen natuurlijk niet meer in ons appartement dus dan kunnen we ons ook niet meer omkleden. Ik heb nog wel kleding bij Henry liggen, maar daar heb jij niets aan…Wat we zouden kunnen doen is dat we in de stad even iets kopen en ons dan vervolgens bij Henry opfrissen. Ik heb de sleutel van zijn optrekje en Henry zit in Duitsland. Dus dat is geen probleem.’
‘Fijn. Goed idee, want om nou vanavond in kleding op te draven waar we de hele dag al in hebben rondgebanjerd, lijkt me nou niet zo heel fris.
‘Mee eens, zo zie je maar weer dat de ervaring van een rijpere man onontbeerlijk is.’
‘Eva Winters, je vraagt ergens om.’
‘Geen hanky panky Joe Grey, in ieder geval niet eerder dan dat vrouwtje Eva het goed vindt.’
‘En dat wordt toch wel nog deze eeuw, hoop ik…?’
‘Wie weet…’ en ze kneep me in mijn bil.
‘Dat mag ik dan ook, als jij dat mag.’
‘Als je het maar laat, ik schreeuw hier alles bij elkaar.’
‘Dat zal best, oog om oog, tand om tand Eva Winters, ’en ik legde mijn hand op haar rechter bil.
Ze slaakte een heel klein nauwelijks hoorbaar gilletje. Het was meer een piepje.
‘Zie je nou Eva Winters dat het wel mee valt. Je moet je er gewoon even over heen zetten.’
Ze pakte mijn arm en stevig gearmd liepen we winkel in en winkel uit. Bij Galeries Lafayette zag ze een mooi lingeriesetje.
‘Vóór het concert in Olympia ga ik dit voor je kopen, om je er na het concert mee te verleiden meneer Grey. U zult verbaasd zijn. Het zal u duizelen…u zult zich in zeven hemelen tegelijk wanen…De betovering zal u wegvoeren naar een wereld, die u niet als de uwe zult herkennen en het gezang van engelen zal u ten deel vallen.’
‘Kun je het niet alvast eens uitproberen…? Of het eigenlijk wel werkt.’
‘Meneer Grey, u heeft de betovering verbroken. De droom is uiteen gespat. Hoe kon u…?’
Eva deed of ze flauw viel. Haar hand voor haar hoofd. Een ouder stel zag het en ik zag de glimlach om hun monden.
‘Geen idee Eva, maar nu even serieus, mag ik dat setje voor je kopen…? Wanneer je het aan doet moet jezelf weten, dat is jouw beslissing. Ik pas me daarbij aan.’
‘Weet je wel wat het kost?’
‘Kan mij het schelen…’
‘Meneer Grey u eindigt nog eens in de goot.’
‘Als jij er dan maar naast mij ligt…dan vind ik het prima.’
Eva vroeg aan de mevrouw achter de toonbank of we het lingeriesetje mochten zien. Eva vond het prachtig en ik was het daar van harte mee eens. De prijs viel niet eens tegen en alleen al van het tasje waar het setje in zat raakte ik een beetje opgewonden. Ik kocht twee blouses en een mooie effen zwarte broek. Eva kocht nog een paars hesje.
‘We gaan naar huize Duval. Ik ben wel toe aan een opfrisser. We hebben tijd genoeg en Henry vindt het vast wel goed als ik nog een lekker badje neem,’ zei ze, toen we uitgewinkeld waren.
Het was inderdaad niet ver. Henry Duval woonde in een mooie straat. Statige panden met mooie trappen en hoge ramen.
‘Nummer zeshonderd en één. Daar moeten we zijn,’ legde Eva uit.
Ik zag dat we pas bij de driehonderd waren.
‘Het lijkt verder dan het is, ze tellen hier hard af of op, het is maar van welke kant je komt.’
Eva had gelijk. Binnen de kortste keren waren we bij de vijfhonderd aan gekomen en ze wees naar een bruggetje.
‘Daar even verder op, dan zijn we er.’
Over smaak valt niet te twisten. Maar Henry Duval had smaak. Hij had zijn appartement modern ingericht, maar met voldoende accenten om het niet kil aan te doen voelen. De muren hingen vol met moderne kunstwerken en her en der stonden mooie moderne beelden. Zowel van brons als van steen en marmer. Ik probeerde er iets in te herkennen, maar het was te abstract voor mij.
‘Kijk dit is de slaapkamer…’
Het was een mooie ruime kamer, met in het midden een kolossaal hemelbed. Er waren twee zithoeken ingericht en in een nis stond een mooie moderne grote kaptafel. 
‘Moet je kijken schat…’ en ze drukte op een knopje.
Er kwam een lcd-scherm naar beneden.
Ze zette het geluid aan en het leek wel of we in de bioscoop waren. De lichten doofden en de gordijnen sloten automatisch.
‘Snap je nou dat ik ’s avonds uren nodig heb om hier mijn rust vinden…’
‘Ik snap het. Het is inderdaad een hoop werk.’
Ze ging voor me staan, trok een pruillip en zei op kinderlijke toon,‘oepsie poepsie, krijg ik dit ook van mijn liefje. Evaatje wil het zo graag…’
‘Lief popje van me, Joe heeft geen ezeltje die flappen produceert. Dus Evaatje moet dit maar even vlug vergeten, lijkt me…?
‘Ooepsie poepsie, maar zo maak je Evaatje niet blij, dus dan doet Evaatje ook niet het mooie setje aan.’
‘Anders wel…?’
‘Ja, maar pas na het concert Oepsie Poepsie, anders gaat Evaatje valse nootjes spelen.’
‘Ga nou maar je bad opzoeken, als je dat tenminste ergens kunt vinden.’
Ze draaide zich om en zwaaide.
‘Nou tot straks, je amuseert je wel even…hier heb je de afstandsbediening.’
Het duurde bijna een kwartier voor ik de teevee aan de gang had. Maar ik had wel alle denkbare zenders, dat dan wel weer. De gordijnen waren ondertussen drie keer automatisch open en dicht gegaan.

46