Theressa had haar best gedaan. We hadden voortreffelijke gegeten.
‘Nou Marie kan er iets van, maar je doet er niet voor onder. Het was heerlijk Theressa.’
‘Dank je wel, ik vind het ook zo leuk dat jullie er zijn…Lusten jullie nog koffie?’
‘Graag liefje,’ zei Jack, ‘maar eerst gaan Joe en ik even naar mijn kantoor. Kunnen jullie even rustig bijpraten.’
Ik liep met Jack mee. Ik vertelde hem ondertussen over mijn gesprek met Bob.
‘Ja…dat is wat,’ zei hij met een diepe zucht.
Het voorspelde niet veel goeds.
‘Weet je Joe, er is natuurlijk al een hele boel van dat spul op de markt. Waar ligt het onderscheid tussen jullie materiaal en dat van anderen? Daar zullen we ons op moeten richten.’
Ik vertelde hem zo gedetailleerd mogelijk onze voordelen ten opzichte van anderen. Het leek er op dat hij niet erg onder de indruk was van mijn verhaal.
‘Joe, ik zal morgen eens een paar zakenvriendjes bellen. Als je maar eenmaal aan de gang bent…’
Ik bedankte hem.
‘Ben je wel van plan om in Frankrijk te blijven?’
Ik vertelde hem van Eva en dat we nog niet wisten waar onze plannen ons heen zouden brengen.
Hij wist van mijn relatie met haar.
‘Tja, het is altijd wat lastig zo’n leeftijdsverschil. Bij ons zit er bijna twintig jaar tussen. Theressa is zesendertig. Ik word dit jaar vijfenvijftig. Theressa had graag kinderen willen hebben. Als ik tien jaar jonger was geweest…nou ja, het is nou eenmaal niet zo.’
‘Ik snap wat je wilt zeggen. Eva is acht en twintig. We zouden best eens tegen hetzelfde dilemma aan kunnen lopen. Maar om eerlijk te zijn heb ik daar nog geen minuut over nagedacht.’
Jack zweeg en keek voor zich uit.
‘Het is niet gemakkelijk Joe, je gunt ze zo graag het beste van alles.’
‘Wat houdt je eigenlijk tegen…of ga ik nou te ver?’
‘Nee hoor, ik zal het je uitleggen. Ik zie het niet zo zitten dat mijn kinderen een vader zouden hebben, die nog ouder is dan de meeste opa’s van hun leeftijdgenootjes. Dat houdt me tegen Joe. Je snapt wel wat ik bedoel…’
‘Ik snap zeker wat je bedoelt, maar een goede vader kun je toch ook op je zestigste zijn, of zelfs al ben je ouder…wat maakt dat uit. Ik zie even het echte bezwaar niet. Maar goed, ik mag me hier niet mee bemoeien. Dit is jullie keuze.’
Hij keek me aan en wreef met zijn hand over zijn kin.
‘Misschien heb je wel gelijk. Ik zal er over nadenken Joe, je brengt me aan het twijfelen. Je hebt zeker een punt. Zo heb ik er eigenlijk nooit naar gekeken. Bedankt.’
‘Geen dank. Graag gedaan.’
We gingen terug naar de zitkamer. Marie en Theressa waren druk met het uitzoeken van behang.
‘We gaan het voorhuis een beetje opknappen,’ zei Jack. ‘Er is niets meer aan gedaan sinds mijn vader is overleden. Mijn moeder was al eerder gestorven. Ze hebben hier altijd gewoond. Gelukkig leeft mijn oma nog wel. Die is onverwoestbaar. Ze is zesennegentig…Ik heb al lang geleden dit huis gekocht, maar we wonen er zelf pas sinds we zijn getrouwd. Zo’n drie jaar geleden. Toen is mijn oma naar het verzorgingshuis gegaan, want ze wilde ons niet tot last zijn. Ze is zo’n fijn mens.’
‘Dit is allemaal behang voor kinderkamers,’ zei Theressa en ze legde het stalenboek aan de kant. Jack pakte het van de tafel en bladerde er quasi nonchalant doorheen. Hij keek me aan en zuchtte. Het was twaalf uur toe we afscheid namen. We moesten nog minstens een half uur rijden. Marie kuste Jack en Theressa. En ik drukte Jack de hand.
‘Je hoort van me.’
‘Lief zijn voor mijn grote zus, Joe. Maar ik heb van Marie begrepen dat ik dat eigenlijk niet mag zeggen.’
‘Ik zal goed op haar letten en aardig voor haar zijn… goed?’
‘Nou dan heb je wel een kus verdiend.’
  
Toen Marie en ik de straat van ons appartementenblok inreden stond er aan de andere kant van de straat een groepje jeugd. Ik stapte uit om de poort open te maken. Ik herkende Mocka.
‘Hé Mocka, ik hoop dat ik je kaartjes eind deze week kan geven.’
Hij stak zijn duimen ophoog.
‘Merci monsieur Joe…’
Het was weer laat genoeg en Marie ging naar haar appartement en ik naar het dat van mij.
Eva had me ge-smst dat ze me de volgende dag wel zou bellen.

45