Eva had woord gehouden. Ik zag haar aankomen. Ze droeg een kort leren jackje en strakke jeans. De wind speelde met haar lange haren. Haar knalrode leren laarsjes staken af bij de rest.
‘Hoi Joe, leuk dat je aan mij gedacht…’
Ik wilde bijna zeggen dat ik haar niet uit mijn gedachten kon krijgen maar gelukkig hield ik me in.
‘Ja,  ik ben vanmiddag vrij en het leek me wel aardig om samen iets te doen.’
Ze schoof een stoel opzij en ging naast me zitten.
‘Dat is het mooiste wat er is. Mensen kijken. Soms benijd ik de apen in de dierentuin. Ik vraag me altijd af wat die denken, wat die vinden. Van al dat voorbij schuifelende volk. Misschien als ik nog ooit eens terugkom op deze wereld en ik mag kiezen wat ik wil worden, dan wordt het aap in de dierentuin.’
Ik keek haar aan. Ze lachte.
‘En jij. Wat wil jij worden als ze jou vragen om het maar weer eens opnieuw te proberen?’
‘Geen idee…’
‘Ik denk een wild paard. Zo’n mustang. Lekker wild. Onstuimig. Een hele kudde trouwe merries om zich heen…vol verlangen om gekozen te worden…’
‘Hoe kom je daar nou bij…’
‘Nou gewoon, ik denk dat je dat in je hebt.’
‘Dat kan wel zijn, maar ik heb het er nog nooit uit zien komen…’
Ze nam mijn hand en draaide hem om.
‘Die liefdeslijn is inderdaad een doodlopende weg.’
‘Heb jij daar verstand van?’ vroeg ik en ze keek me aan.
‘Ik heb overal verstand van en als ik dat niet heb doe ik gewoon alsof ik er wel verstand van heb.’
‘Dus ik moet met je opletten…alert zijn ?’
‘Wat jij wilt. Het is jouw keuze.’
Ondertussen was het meisje met de koffie gekomen en vroeg aan Eva of ze ook wat wilde drinken of eten.
‘Auch eine Kaffee bitte…’
We spraken over de vorige avond en over het optreden. Ik vertelde haar nogmaals, dat ik het geweldig had gevonden en ik me afvroeg hoe ze het allemaal vol kon houden.
‘Kijk Joe, ik heb niet veel te kiezen. Dit is mijn leven, ik wil of misschien zelfs kan ik niets anders.
Ik heb geen behoefte aan een man of aan een vrouw. Mijn grootste bevrediging vind ik in mijn muziek. Het aanraken van de snaren van mijn gitaar en de klankkast tegen mijn lichaam geven me een geweldige kick. Het geluid en de trilling van de speakers doen me belanden in een zekere vorm van extase. Eindeloos en elke vezel in mijn lijf doet mee. Mijn pianospel is het in zekere zin het naspel, iedere keer maar weer.
Het is voor mij als het sigaretje na een partij stevige seks. Snap je?’
Ik knikte.
‘Weet je Joe, toen ik achttien was en met de band op reis, toen gebeurde er wel eens wat. Ik deed nooit mee. Totdat we een nieuwe gitarist kregen. Hij was wat ouder dan de rest van de bandleden. Hij zei tenminste altijd dat hij achtentwintig was. Hij had al een jaar of wat getoerd en was door de wol geverfd. Toen we een keer in Keulen hadden opgetreden, waren we allemaal kapot. Hij had pillen bij zich. Hij zei dat het geen kwaad kon. Het is helemaal uit de hand gelopen. Een grote orgie, alles stuk en hij, die gitarist,  die had zich kapot gedronken. De combinatie drank en pillen was hem fataal geworden. Ik had daarvoor nog nooit seks met iemand gehad en deze eerste keer was tevens mijn laatste keer. Ik kan me echt niet herinneren wie ik allemaal over me heen heb gehad op die avond en hoe vaak, maar blijkbaar genoeg om er tien jaar op te kunnen teren. Ik ben er klaar mee. Ik heb nu mijn eigen feestje. Ik heb er niemand anders bij nodig. Misschien ga ik wel wat te ver, maar ik kan niet anders, ik kan het niet tegenhouden.’
Ze nam een pauze en dronk van haar koffie.
‘Het is de drang, de passie, het verlangen en het genot wat me losmaakt van deze wereld, wat me draagt. Ik verleg steeds mijn grenzen. Het is als bij de sportman, bij wie het snot en het schuim uit neus en mond komt, maar wel weer een persoonlijk record heeft behaald. Weer een overwinning op zichzelf. Altijd maar weer een nieuwe grens opzoeken. Kijken hoe ver je kunt gaan. Maar je gaat er ook langzaam aan kapot. De sportman stopt omdat zijn lichaam het niet meer trekt. Misschien met wat hulp van een paar pillen dat hij het nog even uit kan stellen, maar ergens gaat het een keer ophouden. Hij weet dat. Ik weet het niet. Ik weet dat er ook een moment komt waarop mijn lichaam het niet meer trekt, maar het zit zo in me… Ik weet dat dan ook alles ophoudt te bestaan. Ik denk ook niet dat ik dat geestelijk aan zou kunnen.’
Ze pakte haar tas en legde een pakje sigaretten op tafel.
‘Weet je Joe, soms ben ik bang voor de toekomst. Dat ze me dan niet meer moeten. Dat ze vinden dat ik te oud ben. Dat ze liever een jonge meid hebben dan een uitgedragen lijf met een rokerige stem. Ik droom daar wel eens van en het jaagt me op. Hoeveel tijd heb ik nog?’
‘Wat zoek je Eva…?’
‘Geen idee. Misschien liefde…begrip. Ik kan het niet pakken, het is te ver weg.’
‘Gebruik je…?’
Ze keek me aan.
‘Je doelt op die strip met die pilletjes zeker…?’
‘Uh… ja.’
‘Ze geven me inderdaad iets van een boost. Dus het is niet alleen voor mijn hoofdpijn  zullen we maar zeggen. Je moet me daarin geloven. Soms heb ik ze echt nodig… als ik me slecht voel.’
Ze nam een sigaret uit het pakje dat voor haar lag. Ze stond op en ze haalde de strip met de pilletjes uit haar broekzak.
‘Kijk dit zijn ze. Niks aparts. Gewoon een soort paardenmiddel. Ze zijn wel niet helemaal legaal, omdat je ze eigenlijk alleen op doktersvoorschrift kunt krijgen, dus alleen maar via de normale manier, zal ik maar zeggen. Ik heb deze via ex- vriend van mijn moeder. Maar ik gebruik ze nauwelijks, alleen als het echt niet meer anders kan…’
Ze deed de strip weer in haar broekzak en ze opende haar tas en zocht een aansteker.
‘Ik weet eigenlijk niet waarom ik dit allemaal tegen je vertel. Vind je het vervelend?’
‘Nee hoor, ik vind het wel boeiend, wat je me allemaal vertelt. Maar ook wel ingewikkeld. Ik probeer
voor me zelf een beeld te vormen. Mezelf in jouw situatie te verplaatsen. Dat valt niet mee, hoewel ik je wel kan volgen.’
‘Weet je, soms denk ik dat ik het leven vast heb, maar even zo snel ben ik het weer kwijt. Daarom blijf ik maar doorgaan zoals het nu gaat. Ik heb geen keuze.’
‘Weet je het zeker, of ontzeg je jezelf die kans op een keuze.’
‘Jij mag het zeggen, ik weet het niet…’
Ze blies de rook van haar sigaret de lucht in en volgde de krinkelende pluimpjes.
‘Net was het nog een sigaret, nou is ie grotendeels verdwenen. Snap je. Dat is het wat het met me is. Mijn grote angst en onzekerheid. Vandaag ben ik nog Eva of Eve, morgen kan ik een zwerfster zijn, creperend in de goot. Aan de zelfkant van de maatschappij, zoals het zo mooi in de boeken staat. Ik loop op het koord en ik wankel. Maar ik val net niet, nog niet.’
Ze ademde in en keek voor zich uit. Ze keek me aan. Ze doofde haar sigaret en pakte mijn hand.
‘Maar gaan we nou eindelijk iets gezelligs doen of …’
‘Zeg het maar. Wat wil je.’
‘Wil je met me winkelen…? Ik kan me niet meer herinneren hoe dat was, hoe dat voelde.’
‘Als ik je daar een plezier mee kan doen…Ik vind het prima.’
Ik betaalde de koffie en we stonden op.
Ze pakte haar tas en ze nam mijn arm.
‘Kom Joe, gezellig met ons tweetjes. Ik heb vanavond niks, dus…’
‘Met andere woorden?’
‘We hebben de hele dag en avond voor ons.’
Stevig gearmd liepen we door de winkelgalerijen in Hamburg-Centrum. Ze bleef stil staan voor een boetiek.
‘Hier heb ik een paar jaar geleden een paar mooie truitjes gekocht voor weinig. Mag ik even naar binnen?’
‘Je doet maar.’
Het was weer een andere Eva die ik nu zag. Druk in de weer met passen en zoeken. Vol enthousiasme liet ze me zien wat ze had uitgezocht.
‘Vind je dit iets…staat het me?’
Ik voelde me net een vader die met zijn dochter op pad was.
Na een half uur had ze haar keuze gemaakt. Een felrood truitje en mooie donkerblauwe jeans.
‘Zal ik voor je afrekenen? Ik heb vandaag een geweldige meevaller. Een nieuwe klant, een grote vis.’
‘Nee joh, gek…’
‘Laat me nou maar…’
Ik pinde het bedrag en ik zag dat ze nog stond te kijken bij een jasje dat ze al twee keer had aangepast en ook weer weg had gehangen. Een echt Eva-jasje. Een kort leren jasje met een mooie pasvorm. Ik had geen idee hoe duur het was, maar ik schatte in dat het niet goedkoop was. Ik keek de juffrouw achter de toonbank aan en knikte naar het jasje.
Ze snapte wat ik bedoelde en liep naar het rek. Ik zag de teleurstelling in de ogen van Eva. Ze dacht dat het werd verkocht aan iemand anders. Ze liep naar een rek met broeken. De juffrouw aan de kassa scande de barcode en ik moest even slikken. Zeshonderd dertig euro. Maar goed, ik wist dat ik Eva hier een groot plezier mee zou doen.
‘Hé lieverd, draag je wel je eigen spullen…?’
Ik gaf haar de tas met kleding en we liepen de winkel uit.
‘Dank je Joe, vond je mijn jeans mooi…?’
‘Zeker. En dat truitje ook. Maar wat ik ook mooi vond was dat leren jasje. Echt een jasje voor jou.’
‘Ja, het was super, maar de prijs ook…! Weet je wat er op het prijskaartje stond?’
‘Zeshonderd dertig euro…’ zei ik droog.
‘Uh…hoe weet jij dat nou?’
‘Omdat ik dat af moest rekenen.’
Ze keek me vragend aan en keek toen in de tas met de kleding. Ze keek weer vol ongeloof naar mij en ik zag de blijdschap in haar ogen. Een blije Eva. Ik had er goed aan gedaan.
‘Joe, je bent echt knetter…maar wel knetter lief. Waarom doe je dit…ach kom hier,’ en ze gaf me een zoen op mijn wang.
‘Wat is ie mooi en hij zat zo perfect. Goh, ik ben blij dat ik vanmorgen ja heb gezegd.’
Ze was opgewonden als een klein meisje, dat net een mooie pop heeft gekregen.
‘Zullen we eerst eens wat gaan drinken. Ik lust wel een biertje en jij?’ vroeg ik.
Eva kon maar niet geloven dat ze het jasje van mij had gekregen.
‘Je verdient het Eva, het is je gegund.’
We gingen een café binnen en zochten een tafeltje.
‘Zwei Bier, bitte.’
‘Mag ik die voor je betalen, je hebt mij vandaag al zoveel verwend,’  vroeg ze terwijl ze nog maar eens naar haar jasje keek.
‘Dat mag je, maar de rest is voor mij. Akkoord?’
‘Oké. Goh Joe, je hebt me echt heel blij gemaakt. Het is lang geleden dat me zoiets is overkomen. Super.’
‘Geniet er maar van, daar doe je mij ook een groot plezier mee.’
‘Zullen we vanavond naar de film gaan. Dat lijkt me zo gezellig.’
Ik keek haar aan en zag de twinkeling in haar ogen. Ze leefde helemaal op.
‘Dat is voor mij minimaal twintig jaar geleden, maar je denkt wel dat ik dat nog trek?’
‘Een lekkere romantische film, zo eentje om bij te gaan zitten janken…wil je dat nog voor me doen Joe?’
Ik lachte naar haar en zag het bijna kinderlijke vragende gezicht van Eva. Ze hield haar wijsvinger op haar onderlip en keek me beteuterd aan.
‘Oké, maar ik heb geen zakdoeken bij me. Dus je staat er alleen voor.’
‘Je bent geweldig.’
‘Zullen we van te voren eerst maar wat gaan eten?’
‘Goed idee. Bij de bioscoop zit een leuk restaurantje.’

5