Het maakte Marie blij. Het vooruitzicht haar jongste zus weer te zien.
‘Ik heb ook nog een broer, maar die woont in Normandië. Hij heeft een camping. We hebben eigenlijk nooit contact. Net zo min als met mijn oudere zus. Theressa is een schat. Toen ze klein was, was ik eigenlijk een soort moeder voor haar. Ik was net achttien toen ze geboren werd. Het had mijn eigen kindje kunnen zijn.’
‘Dan was je wel een jonge moeder geweest…’
‘Het had wel gekund…’ zei ze een beetje afwezig.
We brachten de hele dag door met schaken en toen het tegen vijven liep, stelde Marie voor om toch nog maar even een paar boodschappen te doen. Er was geen wijn meer.

Gaston begon me te herkennen en werd steeds vriendelijker. Zeker toen hij van Marie hoorde dat mijn Frans steeds beter werd. Hij sprak me aan, maar ik had toch wel moeite met zijn dialect. Hij haalde achter in de winkel twee flessen wijn. Ik kreeg die zo maar van hem en hij heette me welkom.
Vrienden van Marie en Veronique waren ook zijn vrienden. Ik gaf hem een vriendelijke tik op zijn schouder en bedankte hem. Hij groette me en liep naar zijn kantoortje. We rekenden de boodschappen af bij het meisje dat aan de kassa zat.
‘Twintig euro veertig, ’ zei ze vriendelijk, ‘de wijn heeft u van meneer Gaston.’
We liepen terug en toen ik opzij keek zag ik een groepje jongeren staan. Vijf jongens en vier meisjes.
Een gemengd gezelschap.
‘Dat is het probleem hier,’ zei Marie. ‘Ze zouden aan het werk moeten zijn, maar ze zijn kansloos.’
Ze riep naar een van de jongens. Een knul van een jaar of achttien. Hij had een donker uiterlijk.
‘Hé Mocka, ca va…?’
Hij riep terug.
‘Touts normal, Marie…’
Ze liep naar het groepje. Ze nam een pak biscuits uit haar tas en gaf die aan de jongen.
‘Hier, pak aan. Het is niet veel, maar het is in ieder geval iets.’
Het groepje bedankte haar en keek naar mij. Ze vertelde dat ik haar vriend was en ik uit Nederland kwam. En dat ik zo lang in Parijs was, omdat mijn vriendin moest optreden in Olympia. In het voorprogramma van The Zodiac. Dat maakte indruk. The Zodiac was de favoriete band van Mocka. Ik herinnerde me dat Eva verteld had dat ze vijf en twintig vrijkaarten had gekregen. Ik vroeg aan Mocka met hoeveel ze meestal waren.
‘Met zijn negenen, ’ antwoordde hij.
‘Dan ga ik kaarten voor jullie regelen. Willen jullie dat?’
Ze waren razend enthousiast en ze bedankten me. Als er iets was, moest ik het hun maar laten weten. Ze zouden het wel voor me regelen.
‘Je hebt vrienden gemaakt Joe, dit vergeten ze nooit meer.’
‘Ik ben blij dat ik wat voor hen kan doen. Bovendien is het gemakkelijk weggeven toch…?’
‘Daar gaat het niet om, maar dat weet jezelf ook wel.’

40