Het was maandagmorgen. Tien uur, mijn mobiel ging en ik zag dat het Bob Herms was.
‘Goedemorgen Bob, goed van je dat je me belt. Fijn om je weer eens te horen.’
Hij vertelde dat hij de eerste order uit Duitsland had ontvangen. Het zag er allemaal goed uit. Verder redde hij zich aardig. Hij vond het wel stil zonder mij. Hij miste iemand waarmee hij kon bekvechten.
Thuis had hij geen schijn van kans. Ik vroeg hoe het met Anna was. Hij vertelde dat Anna me ook miste.  Ze hadden zondagmiddag tijdens het eten nog aan me gedacht en hij had Anna beloofd om me meteen de volgende dag even te bellen. Hij vroeg of ik me al een beetje thuis voelde in Parijs en hoe het met Eva ging. Ik vertelde hem in grote lijnen hoe het er voor stond. Bob zei me dat hij van plan was om ook in Frankrijk flink aan de weg te gaan timmeren. Hij dacht dat dit het beste kon vanuit Parijs. Of ik eens wilde informeren hoe hij dat het beste aan kon pakken. Ik beloofde hem hier in de loop van de week over terug te bellen.
‘Doe de groeten aan Anna en geef haar een dikke pakkerd van me. Zeg ook maar dat ik haar mis en ik haar weer snel hoop te zien. Tot bellens Bob en nog bedankt.’
Ik wist maar al te goed dat Bob me belde om te weten hoe het mij ging. De rest was bijzaak. Ondanks onze discussies hadden we naast onze zakelijke relatie een warme vriendschap. Ik legde mijn mobiel op tafel om me te gaan douchen. Weer ging hij. Het was Eva.
‘Hoi liefje alles goed?’
Ze vertelde dat ze al onderweg was. Ze klonk opgewonden. Ze zei dat het een verassing werd. Meer wilde ze niet kwijt. In de avond zou ze weer bij Chez André spelen. Om tien uur begon ze. Tot half twaalf. En van half een tot twee uur, maar dat zou wel weer eens zo half drie, of zelfs drie uur kunnen worden.
‘Veronique vertelde dat André een broer is van Henry,’ zei ik in de veronderstelling dat ik met wat nieuws kwam. Ze zei dat ze dat wist. Het waren eigenlijk halfbroers. Er was ook nog een derde broertje, ook weer van een andere vader. Jean Luc, maar iedereen noemde hem Luc. In tegenstelling tot de twee anderen viel Luc wel op vrouwen. Hij was vijf en twintig, het was maar dat ik het wist.
‘Je plaagt me Eva Winters…’
Luc zat ik de muziek en de rest zou ze me nog wel eens vertellen. Ze moest ophangen, want men zat op haar te wachten. Ik was blij dat ik haar stem weer gehoord had. Ik maakte me wel zorgen over de lange dagen die ze maakte. Ik stond op en ging met de trap naar beneden. Marie zat al te wachten met de koffie.
‘Goede morgen Joe, goed geslapen?’
‘Heerlijk,’ zei ik, ‘het was gisteren bijzonder gezellig geweest. Is Veronique al weg?’
‘Ja hoor, ze was om half acht al weer vertrokken. Je vond het toch niet erg hoop ik, van gisteren bedoel ik. Ze kan zo direct zijn…’
‘Ze meent het goed en je mag trots op haar zijn. Ze komt zo voor je op. Je hebt er een goede dochter aan. En een betere vriendin kun je niet wensen.’
‘ Dat is ook zo. Ze heeft altijd een vader gemist. Ik kon niet alles.’
‘Ik vind dat je het voortreffelijk hebt gedaan. Je moet jezelf geen verwijten maken Marie, dat is niet fair tegenover jezelf.’
‘Nee, maar soms…’
‘Kom, schenk me nog maar eens een kop koffie in.’
Ik vertelde haar over Bob. Wat zou het mooi zijn als ik ook iets om handen zou hebben.
Marie stond op en pakte een soort agenda uit de la. Daar zat een mapje in met een aantal losse blaadjes.
‘Hier’ zei ze, ‘die moet je eens bellen. Zeg maar dat je zijn naam van mij hebt.’
Ik zag dat op het briefje in hanenpoten de naam Jack Clevan was geschreven.
‘Jack is een buurjongen van me en mijn zwager. Hij zal je zeker verder kunnen helpen.’
‘Bedankt Marie, ik ga hem vanmiddag bellen.’
‘Je kunt hem het beste bereiken rond twaalf uur. Dan is hij meestal thuis. Om koffie te drinken met mijn jongere zus Theressa. Ze zijn een paar jaar gelden getrouwd. Theressa is een nakomertje. Ze wordt dit jaar zes en dertig. Jack is net zo oud als ik. Dus je ziet lieve Joe, je bent niet de enige die gewild is bij jonge vrouwen,’ zei ze plagend.
‘Ja, het zal wel, die Jack is zeker niet zo’n grijs figuur zoals ik?’
‘Jack heeft jarenlang alleen maar oog gehad voor zijn bedrijf. Totdat hij er achter kwam dat er nog meer was op aarde dan dat. Toevalligerwijze eigenlijk. Theressa en Jack kwamen elkaar tegen op de begrafenis van mijn moeder. Ze hadden elkaar in geen twintig jaar gezien. Het was direct liefde op het eerste gezicht. De vlammen sloegen er uit. Een half jaar later zijn ze getrouwd. Wat er ook gebeurt, stipt half twaalf gaat hij bij Theressa koffie drinken.’
Ze keek op horloge en zag dat het kwart over elf was.
‘Weet je wat. Ik zal mijn zusje even bellen. Ondertussen zal Jack wel arriveren. Dan kun jij het overnemen.’
Marie draaide het nummer dat op het briefje stond.
‘Hallo Theressa, Marie hier. Hoe gaat het met je.’
Ze vertelde hoe het met haar zelf ging en ze vertelde over mij. Ze was goed gehumeurd. Het leek of de twee zussen elkaar jaren niet hadden gesproken. Ik zag dat het inmiddels bijna tien over half twaalf was. Ze hadden bijna een half uur samen gesproken toen ik uiteindelijk Jack aan de lijn kreeg. Ik vertelde hem in grote lijnen wat mijn plan was en hij nodigde me uit om naar zijn kantoor te komen. Ik stelde voor om dat de volgende dag te doen. Hij zei dat Marie het adres wel had, toen ik vroeg waar ik moest zijn. We hadden een afspraak. De verbinding werd verbroken. Nog geen halve minuut later ging de telefoon.
‘Hallo Theressa… was je wat vergeten?’
Ik begreep dat Theressa had gehoord dat Jack en ik een afspraak hadden gemaakt. Ze stelde voor om deze te verzetten naar de avond. Ze zou het leuk vinden als Marie ook mee kwam. Ze zou wel voor wat te eten zorgen. Dan konden de mannen hun zaken doen en Marie en zijzelf hadden dan even de tijd om weer eens lekker bij te kletsen. Marie vertelde me over het plan van Theressa en keek me vragend aan. Ik knikte instemmend.
‘Nou tot morgenavond dan zusje, heel erg leuk je weer eens te zien.’

39