‘Het wordt tijd om te gaan slapen. Moet je nog naar huis Veronique…?’
‘Nee hoor, ik blijf lekker bij mama. Lekker samen in één bed, net als vroeger.’
‘Net als vroeger …’ zei Marie met een glimlach.
Ik stond op en Veronique en Marie volgden.
‘Nou welterusten tot morgen, want morgen ben ik er weer. Je komt nog even niet van me af.’
Marie gaf me een kus op mijn wang.
‘Een goede nacht Joe, ik zie je morgen…’
Veronique volgde het voorbeeld van haar moeder
‘Dank je Joe, voor alles wat je voor mijn moeder doet.’
Ik zag tranen in haar ogen.
‘Mijn belofte staat meisje. Je mag me daaraan houden.’
‘Dat weet ik…’ zei ze bijna onhoorbaar.

Toen ik naar boven liep en in het donker het appartement had gevonden en het mij ook nog gelukt was zonder mijn nek te breken binnen te komen, vroeg ik me af of ik nog gelukkiger kon worden.
Emotio was verrukt over mijn vorderingen. Ratio zat stil in een hoekje van mijn brein te treuren.
Hier kon hij voorlopig niet tegen op. Ik dacht aan Marie, aan Veronique en natuurlijk aan Eva. Drie vrouwen die mijn leven op de kop hadden gezet en ik liet dat welgevallig toe. Het maakte me blij en vooral gelukkig. Ik was op de goede weg. Ik schonk mezelf nog een glas wijn in en genoot van het moment.

38