Ik moest toegeven dat hoewel het een simpel gerecht was, het bijzonder goed smaakte. Marie had een eigen speciale kruidenmix. Het was haar geheim.
‘Zelfs mij wil ze het niet vertellen, misschien dat ik het straks wel erf,’ zei ze met een lach.
‘Dat is dan ook het enige wat ik je nalaat…dat is alles wat ik heb.’
‘Zie je Joe, ik moet alles zelf doen Ik zou een goede vent moeten hebben…’
‘Een kwestie van goed zoeken Veronique,’ zei ik gevat. Tenminste dat vond ik zelf.
‘Gemakkelijk gezegd, maar ik heb geen idee waar die te vinden zijn.’
Marie had ons gade geslagen en had zich er tot dus verre niet mee bemoeid.
‘Internet…datingbureau ’s, chatten, twitteren, weet ik veel, vroeger hadden wij het pas moeilijk. Jullie hebben zoveel mogelijkheden. Wij moesten gaan dansen, naar de disco, hele weekenden lang…’ zei ze.
‘Hou nou toch op mama, ik zou bijna medelijden krijgen.’
‘Je moeder heeft gelijk, wij moesten er veel meer werk van maken. Om een meisje te veroveren.’
Het was er uit voordat ik het wist.
Veronique reageerde direct.
‘Heb je Eva veroverd of via een chat of datingbureau ontmoet?’
‘Veronique… !’ reageerde Marie.
‘Nee hoor, ik zag haar in een bar in Hamburg. Ik was voor mijn werk in Hamburg en ze sliep in hetzelfde hotel.’
‘Liefde op het eerste gezicht…?’
‘Geen liefde op het eerste gezicht Veronique, we proberen elkaar te vinden.’
‘Dus geen avontuurtje?’
Marie werd boos op Veronique. Ze vond Veronique veel te ver gaan.
‘Laat maar Marie, ik heb geen geheimen. Als het me niet bevalt geef ik gewoon geen antwoord.’
Marie sputterde nog wat tegen, maar legde zich er maar bij neer.
‘Nee Veronique, geen avontuurtje, maar ook geen liefde op het eerste gezicht. Het is voor ons ook wel ingewikkeld. Eva is een jonge vrouw die weet wat ze wil, ik ben een vent die tot dus ver weinig
vrouwen in zijn leven is tegen gekomen, die er toe deden. Dat zal ongetwijfeld voor een groot deel aan mezelf liggen, maar het is wel waar ik mee te maken heb.’
‘Je lijkt me wel eerlijk en oprecht Joe en dat is iets waar vrouwen van houden. Of beter van gaan houden.’
Ze keek naar haar moeder. Marie voelde zich wat verlegen met de situatie.
‘Ik hoop dat je gelijk hebt Veronique, echt het zou mijn leven zo veel beter maken.’
Ik keek in haar donkere ogen. Ik zag dezelfde twinkeling als bij haar moeder.
‘Ik ken Eva niet, nog niet maar ik zal het je zeggen als ik haar heb ontmoet…’
Marie stond op en schonk ons nog een glas wijn in.
‘Zullen we het nu ergens anders over hebben. Je hebt Joe al genoeg de duimschroeven aangedraaid en ik hoop dat je nieuwsgierigheid nu voldoende is bevredigd.’
‘Nou voldoende…in ieder geval ben ik een stuk wijzer geworden. Ik denk dat ik in ieder geval weet wat ik van je moet denken.’ Ze keek mij recht in mijn ogen.
‘Dus het valt je mee…?’
‘Nou, ik moet zeggen dat ik altijd wat aversie heb tegen kerels die met jonge meiden aanleggen. Misschien ook wel omdat mijn eigen vader er zo een was. Maar als het oprecht en eerlijk is, dan sta ik daar heel anders in. Joe, je hebt me voorlopig wel overtuigd en ik hoop dan ook van harte dat je gelukkig gaat worden met Eva.’
Ik zag dat ze het meende uit de grond van haar hart.
‘Dank je Veronique, ik hoop het ook.’
‘Nu is het echt klaar.’ Marie vond het mooi geweest.
De wijn die Veronique van Gaston had gekregen smaakte uitstekend. En ook de tweede fles werd leeggeschonken. Veronique vertelde over haar werk. De lange nachten en de interessante mensen die ze hierbij tegen kwam. Grote artiesten, die soms maar kleine mensen bleken te zijn, als het op karakter aan kwam. Maar de meesten waren wel aardig en keken niet neer op meiden zoals zij. Ze zag veel gelijkenis in haar leven met dat van haar moeder.
‘Alleen hoop ik geen moeder te worden. Ik ben daarvoor niet zo geschikt, geloof ik. Wat mama voor mij heeft gedaan dat zou ik niet op kunnen brengen…’
‘Als je er voor komt te staan, dan kun je meer dan je denkt,’ voegde Marie haar toe.
‘Ik zorg er wel voor mama dat het niet zo ver komt.’
‘Dat kun je niet zeggen, meisje. Soms overkomt het je gewoon, zonder dat je er maar iets tegen kunt doen.’
‘Misschien heb je wel gelijk, maar ik zal er op toe zien dat me niet gebeurt wat jou is overkomen, met alle respect.’
‘Ik hield van je vader…’
‘Jawel mama, maar hij niet van jou. In ieder geval niet genoeg om bij je te blijven en om mij geboren te zien worden. Laat staan om me te zien opgroeien.’
‘Ben je wat te kort gekomen dan…?’
‘Mama, je bent mijn moeder en vader geweest, je hebt je uit de naad gewerkt om me zo veel mogelijk te geven. Je hebt me opgevoed, je hebt me normen en waarden bijgebracht. Helemaal alleen. Maar ik heb me altijd maar voor een deel jou gevoeld en het andere deel was ik de bastaard. Dat deel was van een vader die blijkbaar alleen maar uit was op een avontuurtje.’
Het klonk hard maar tussen de regels door getuigde het van veel respect en liefde voor haar moeder.
Marie keek stil voor zich uit.
‘Ik weet wel dat je gelijk hebt meisje, maar het is de enige droom die ik nog kan koesteren. De herinnering aan je vader. Ik was even gelukkig.’
‘Mama, ik wil je die droom niet afnemen, maar er valt nog zo veel te leven. Ik zou zo graag zien dat je
weer kunt lachen en genieten. Je weet dat ik het goed bedoel, toch?’
Veronique stond op en sloeg haar arm om haar moeder heen. Ze streelde Marie’s haren.
‘Mama ik hou van je…maar dat weet je wel.’
Ik zat erbij en voelde me eigenlijk wel op mijn gemak. Het verwonderde me. Normaal zou ik me opgelaten hebben gevoeld en allerlei excuses hebben aangedragen om de benen te kunnen nemen. Om er vandoor te kunnen gaan.
‘Je hebt een heel lieve moeder Veronique, een schat van een vrouw. Je moet me beloven zuinig op haar te zijn.’
Het klonk aanmatigend, “je moet me beloven.” Ik was tenslotte niets meer en minder dan iemand die tijdelijk in een van de appartementen woonde, waarvan haar moeder de conciërge was. Ik zei het zonder blikken of blozen.
‘Joe, normaal zou ik fel reageren, maar ik voel wat je bedoelt. En je hebt gelijk, mama is een grote schat en ja, ik wil je best beloven dat ik zuinig op haar zal zijn, op een voorwaarde.’
‘En die is…’
Ik wachtte op het antwoord van Veronique. Ik wist inmiddels dat ze heel direct kon zijn.
‘Dat jij Joe Grey, als jij en Eva weer weggaan, jij aan mijn moeder zult blijven denken. Dat jij haar af en toe eens belt of opzoekt. Niet zomaar weer uit haar leven verdwijnt…’
‘Eva toe nou,’ het klonk bijna wanhopig uit de mond van Marie.
‘Nee, mama laat me nou…’
Marie stond op en ging naar de keuken.
‘Joe, mama wil alles voor je doen, eten koken, je schoenen poetsen als het moet, met je schaken, met je drinken, omdat het haar blij maakt. Je hebt haar weer terugzet in het leven. Ik ben echt heel erg blij dat je er bent. Maar ik probeer haar ook te beschermen. Ik wil niet dat ze weer verdriet heeft van weer een passant. En om heel duidelijk te zijn, het gaat niet om liefde of zo. Ik hoop dat Eva je heel gelukkig zal maken, echt. Maar het gaat om dat beetje vriendschap, dat je mama hebt gegeven. Pak het alsjeblieft niet van haar af.’
Ik zag de smekende blik in haar ogen. De bezorgdheid van een dochter voor haar moeder.
‘Lieve Veronique, ik waardeer je moeder en het zou te gemakkelijk zijn om te zeggen dat ik haar nooit zal vergeten. Ik weet niet welke kant mijn leven op gaat, waar ik sta en waar ik eindig. Of Eva van me zal gaan houden, zoals ik van haar zou willen houden. Het is te pril. Maar één ding kan ik je wel zeggen en dat is dat ik je moeder een bijzonder mens vind. Ze stelt me op mijn gemak, ze is als een goede vriendin en goede vrienden laten elkaar nooit in de steek. Vergeten elkaar nooit. Meer kan ik je niet beloven.’
‘Dat vind ik genoeg Joe, dat is al meer dan ze de laatste jaren van iemand heeft gekregen.’
Veronique stond op en stak haar hand uit.
‘Bedankt,’ zei ze zacht, ‘dat je mijn moeder weer een beetje het leven terug geeft, dat ze zo is kwijtgeraakt.’
Ze kuste me op mijn wang. Veronique had het warme hart van haar moeder.
Marie was de kamer binnengekomen en had een kaasplateautje klaar gemaakt. Ik zag aan haar dat ze zich moeilijk een houding kon geven.
‘Lieve Marie, je hebt een fijne dochter, die terecht voor je opkomt.’
Ik pakte mijn glas wijn en bracht een toost uit.
‘Op onze eeuwigdurende oprechte vriendschap…’
Marie en Veronique sloten zich hierbij van harte aan. Veronique nam haar glas en nodigde ons uit voor een avondje Pigalle. Ze beloofde ons mee te nemen naar de beste gelegenheden. Ik zag de twinkeling in de ogen van Marie en haar dochter. Ik was er zeker van. Het was ontegenzeggelijk dezelfde twinkeling.
Mijn mobiel ging en ik zag op het display dat het Eva was.
‘Hoi lieverd, alles goed.’
Eva vertelde me dat het prima ging. Ze was zo blij dat ze haar verhaal aan mij had verteld. Het had haar opgelucht. Ze had nu twee uur pauze. Daarna moest ze nog twee en half uur. Ze hoopte tegen drie uur thuis te zijn, nou ja in het appartement van Henry Duval. Ik vertelde haar dat Veronique, de dochter van Marie ons had uitgenodigd voor een avondje Pigalle. Marie en ons beiden.
Eva reageerde enthousiast en ze zei dat we er dan niet onderuit kwamen om ook bij Chez André naar haar te komen luisteren.
‘Ik zal Veronique je telefoonnummer geven, dan kunnen jullie samen een datum prikken. Marie en ik passen ons wel aan.’
Eva vond het een prima idee en Veronique knikte instemmend toen ik haar in het Frans vertelde wat ik zojuist tegen Eva had gezegd.
Marie glunderde.
Ik nam afscheid van Eva en omdat ik dat in het Nederlands kon doen, had ik alle vrijheid en privacy.
‘Dag liefje ik mis je. Zul je af en toe ook nog even aan mij denken? Welterusten voor straks en voorzichtig.’
 Eva zei dat ze ieder moment van de dag aan me dacht. Ik geloofde haar.

37