Marie had bezoek. Haar dochter Veronique had haar verrast. Ze had een middag vrijaf. Meestal als ze op bezoek kwam, belde ze van te voren. Nu niet. Marie stelde haar aan mij voor. Ze was mooier dan op de foto. Haar stralende ogen en haar gitzwarte haar, dat in een soort Charleston kapsel was geknipt, liet haar gezicht spreken. De mooie kaaklijn en de smalle maar volle lippen maakten indruk op me. Ze was in werkelijkheid langer dan ze op de foto leek.
‘Zo,’ zei ze, ‘mijn moeder is weer helemaal opgefleurd. Je hebt een goede invloed op haar Joe. Ik mag toch wel Joe zeggen…?’
‘Jazeker, mag je Joe zeggen niks liever. Je moeder zorgt ook heel goed voor mij. Dus ik heb er ook plezier van.’
Marie glimlachte.
‘Leuk,’ zei Veronique
Terwijl Marie in de keuken bezig was, vertelde Veronique dat ze zich toch wel zorgen maakte. Haar moeder klaagde nooit. Ze vond alles goed. En hoewel ze probeerde zo veel mogelijk tijd voor Marie vrij te maken, kwam het toch nog wel eens voor dat ze haar weken niet zag. Nooit zou haar moeder hier iets over zeggen.
‘Ze is altijd weer blij als ik op bezoek kwam. Mama zegt altijd dat ze tevreden is met de kruimels, ze hoeft niet persé de hele taart. Ze is zo lief.’
‘Dat is ze zeker.’
‘Ze heeft altijd zo goed voor mij gezorgd. Ik was altijd haar nummer één. Niemand ging voor. Geen vriend, geen vrijer. Ik ben wat ik ben, dankzij haar…’
Marie had meegeluisterd.
‘Geloof het maar niet, wat ze allemaal zegt. We hebben ook genoeg meningsverschillen gehad.’
‘Dat was opvoeden, mama. We hebben toch nooit echte ruzie gehad?’
‘Nee, dat is ook zo.’
Veronique pakte de hand van haar moeder.
‘Mijn moeder, maar eigenlijk is ze mijn beste vriendin. Ik kan altijd bij haar terecht.’
Ik dacht aan Eva. Ik wist dat het ook zoveel anders kon zijn.
‘Blijf je vandaag eten?’ vroeg Marie aan haar dochter.
‘Als dat niet te veel moeite voor je is mama…?’
‘Dat weet je toch wel, ik ben altijd blij als je bij me bent. Dan moet ik nog wel even boodschappen doen…’
‘Kan dat hier ook op zondag…?’
‘Ja Joe, de winkel is tussen twee en vier open. Soms is er ook wel iets positiefs te melden.’
‘Zal ik dan even wat boodschappen voor je doen …?’ vroeg ik.
‘Je blijft toch ook vanavond hier?’
‘Nee hoor, dat is lief van je, maar ik wil me niet opdringen. Je dochter en jij hebben toch al zo weinig tijd samen. Daar wil ik niet tussen komen. Ik red me wel.’
Marie werd een beetje boos.
‘Joe Grey, zo werkt dat hier niet. Ik wil graag dat je blijft. En ik weet zeker dat Veronique dat ook vindt. Ze is niet voor niets mijn dochter.’
Ze keek naar Veronique.
‘Joe en ik gaan wel even boodschappen doen, dan kun jij even afkoelen.’
Veronique pakte een boodschappentas uit de keuken en wenkte me.
‘Kom Joe, werk aan de winkel.’
Marie schudde haar hoofd.
Veronique en ik liepen naar de winkel. Ik was er al vaker geweest. Met Eva en met Marie. De eigenaar maakte zoals gewoonlijk voorzichtig open, maar toen hij Veronique zag, leefde hij helemaal op.
Vol enthousiasme drukte hij haar de hand. Het leek wel een soort dialect, waarin ze elkaar aanspraken. Ik begreep er nauwelijks iets van. Hij liep weg met Veronique en even later kwam ze terug. Ze had twee flessen wijn, één in elke hand.
‘Van Gaston gekregen. Voor vanavond. Hij was zo blij me te zien. Zijn dochter danst samen met mij
bij Le Starlight vlakbij Pigalle. Ze komt nooit meer bij hem. Jammer eigenlijk. Gaston is best wel aardig, maar een beetje rechtlijnig. Hij vindt het maar niks dat Janine, want zo heet zijn dochter, is gaan dansen in dat zedenloze centrum. Van mij vindt hij het schijnbaar niet erg. Ik heb hem wel eens gevraagd om te komen kijken. Janine is echt heel erg goed. Hij zou trots op haar zijn. Hij belooft het wel, maar hij stelt het steeds maar uit. Zo gaat dat soms met vaders, denk je ook niet…?’
‘Ik weet het niet Veronique, ik heb geen dochters…ik heb niet eens een vrouw.’
‘Oh, ik dacht van mama te hebben begrepen, dat je een meisje had, net zo oud als ik.’
Ik voelde me even heel ongelukkig. Ze keek naar me en haalde haar schouders op.
‘Ja, dat is ook zo, maar ik bedoelde het anders. Ik wilde eigenlijk zeggen dat ik nu pas iemand heb, die er toe doet.’
‘Noem je dat zó…’
‘Hoe bedoel je?’
‘Nou ik neem aan dat je om haar geeft. Zeg dat dan ook. Ik hou er van als iemand duidelijk is. Gewoon durft te zeggen waar het op staat.’
‘Sorry, ik ben ook zo onbeholpen. Zeker als het om de liefde gaat.’
‘Je moet gewoon wat meer van je zelf prijsgeven, dan komt het vast wel goed. Gewoon zeggen wat je voelt, daar houden wij vrouwen van. Zover deze eerste les. Sorry, dat ik zo reageer, maar ik ben nou eenmaal zo. Ik zeg wat ik denk en ik denk wat ik zeg. Moeilijker is het niet.’
Ik zweeg en ik wist dat ze helemaal gelijk had.
‘Ze heet Eva, toch?’
‘Ja Eva Winters…’
‘Ze speelt nu elke avond bij Chez André is het niet? Ze schijnt wel heel erg goed te zijn. Dat moet ook wel anders kom je bij André Duval echt niet aan de bak.’
‘André Duval…?’
‘Ja, een mooie vent maar zo gay als de pest. Net als zijn broer. Ze hebben overigens verschillende vaders geloof ik. Ze dragen de naam van hun moeder. Maar verder prima kerels, nou ja kerels…
Ze zijn in ieder geval eerlijk en recht door zee. Nee is nee en ja is ja. Hard maar fair. Ze hebben beiden een aardig kapitaal opgebouwd. André en Henry geloof ik, dat de ander heet. Jammer eigenlijk voor ons vrouwen, dat ze meer op hun eigen geslacht vallen.’
Het stelde me gerust dat ook de andere Duval geen bedreiging voor mij was.
‘Maar goed, zoals ik al zei jouw Eva maakt naam. Blijven jullie in Parijs?’
Ik haalde mijn schouders op. Ze reageerde hier niet op.
We waren bijna weer bij het appartement en toen ik de sleutel van de poort omdraaide ging haar mobiel. Ze beantwoordde het gesprek en al telefonerend liep ze voor me de gang in naar het appartement van haar moeder.
‘Ha, zijn jullie er al…’ reageerde Marie toen ze ons zag.
Veronique was nog steeds in gesprek.
Ik zette de boodschappentas in de keuken. Marie ruimde alles op.
‘Vanavond eten we vis…Lust je dat?’
‘Ja hoor, heerlijk.’
‘Met gebakken aardappeltjes en salade.’
‘Het kan niet beter.’
‘Veronique is dol op vis.’
Ondertussen had Veronique zich ook weer bij ons gevoegd.
‘Merde…’ mopperde ze.
Marie keek haar aan.
‘Die verdomde Etienne Mathis blijft maar moeilijk doen.’
Ze legde me uit dat ze bezig was met een ander appartement. Ze had iets anders op het oog. Iets mooiers en met meer ruimte. Als het allemaal doorging, dan zou Marie ook eens bij haar kunnen blijven slapen. Nu had ze een paar vierkante meter. Een piepkleine kamer. Haar huurbaas, Etienne Mathis wist dat ze met iets anders bezig was en had nu al een nieuwe huurder voor haar kamer. Hij had het liefst dat ze vandaag nog vertrok.
‘Het is een echte woekeraar. Ik weet zeker dat de nieuwe huurder minstens een kwart meer gaat betalen dan ik. De rat.’
‘Veronique, let eens op je woorden.’
‘Ze heeft me al verteld dat ze zegt wat ze denkt en denkt wat ze zegt,’ zei ik lachend tegen Marie, ‘en dat ze dat van haar mama heeft …’
‘Nee, nee… Joe Grey, dat laatste heb ik niet gezegd.’
Ze keek naar Marie.
‘Maar het is wel zo,’ zei Marie grinnikend en ze gaf me een knipoog.
‘Je hebt me overigens nog geen duidelijk antwoord geven op mijn vraag of jullie in Parijs blijven.’
‘Ik weet het niet Veronique. Om eerlijk te zijn ken ik Eva pas anderhalve week. En hoewel we het samen heel goed met elkaar kunnen vinden, weet ik niet was de toekomst ons zal brengen.’
‘Geniet van het moment Joe, dat is het enige wat telt.’
‘Dat zei je moeder ook al…’
‘Nou als twee wijze vrouwen dat zeggen, dan moet het wel waar zijn.’
Ik kon niet anders dan Veronique volmondig gelijk geven.
‘Oh mama eten we kabeljauw en gebakken aardappeltjes…? Heerlijk. Joe, mijn moeder maakt de lekkerste kabeljauwschotel van Parijs…misschien wel van Frankrijk.’
36