We lieten Connie en Theo Boering achter nadat we uitgebreid afscheid hadden genomen.
‘Aardige mensen, ’zei Eva.
‘Zeker aardige mensen. Zullen we maar een taxi nemen?’
‘Lijkt me een goed idee.’
De taxichauffeur was wat gereserveerd toen we zeiden waar we naar toe wilden. Voor wat extra geld konden we hem zo ver krijgen om ons weg te brengen. We waren blij dat we binnen de poort van het appartement waren, hoewel er niemand op straat te bekennen was. Ook bij het loket van Marie was alles donker. We zochten onze weg naar ons appartement wat niet gemakkelijk was door de schamele verlichting.
‘Het is fijn dat je bij Henry Duval kunt blijven. Ik moet er even niet aan denken als je hier elke avond, elke nacht doorheen moet,’ zei ik en het was gemeend.
Ik maakte de deur open en ik was blij dat we heelhuids waren gearriveerd.
‘Wil je nog wat drinken?’
‘Nee, laten we maar gaan slapen.’
‘Hoe laat moet je morgen weg…?’
‘Om twee uur, ik moet om vier uur spelen.’
‘Oké. Ik zorg morgenvroeg wel voor het ontbijt. Dan kun je nog even blijven liggen.’
‘Dat zou heel fijn zijn.’
We kleedden ons uit en stapten in bed.
Eva gaf me een kusje op mijn wang en draaide zich om.
‘Welterusten,’ zei ik.
‘Welterusten.’
Ik draaide me op mijn zij en voelde haar rug tegen mijn rug. Ze had een paar dagen niet naast me geslapen. Ik draaide me weer op mijn rug en hoopte dat ik haar hiermee niet wakker zou maken.
‘Kun je niet slapen…?’ vroeg ze met zachte stem.
‘Niet echt, maar probeer jij nou maar te slapen.’
Het was stil en ik lag naar het plafond te staren. Hoewel het donker was, gaf de maan toch voldoende licht om de contouren van de kamer te zien. Ik dacht aan het verloop van de avond. Aan de Boerings. Aan mijn ongemakkelijke houding toen Connie Boering mij vragen stelde over mijn interesses. Twee en vijftig. Twijfelaar. Grijs, niemand die ooit interesse in me had gehad. Ik dacht aan Eva, die ik binnen een paar dagen tweemaal geschoffeerd had, zonder dat ik dat wilde. Het gevecht in mijn kop tussen Ratio en Emotio, die er nog steeds op uit waren om elkaar naar het leven te staan… Grey, zonder baan in een matig appartement met een veel te jonge vrouw. Een vrouw, een supertalent, die hem had beloofd haar muziek, wat toch haar leven was, voor hem op te geven.
Ik voelde het zweet van mijn gezicht lopen. Mijn hart ging tekeer. Ik werd angstig. Ik was bang dat ik een hartinfarct zou krijgen. Eva sliep en ik hoorde haar zachtjes kreunen. Ik wilde haar niet wakker maken. Ik had het gevoel dat ik in volle vaart op weg was naar de afgrond. Ik begon te twijfelen aan wat Eva me gezegd had. Had ze het wel zo bedoeld? Zou ze echt alles opgeven, alleen maar om mij gelukkig te maken?
Ratio ontwaakte en zei dat het wel heel erg naïef was om te denken dat ze dat voor iemand zoals ik zou doen. Ze was geniaal en wie dacht ik wel dat ik was dat mijn grijze bestaan hier tegen op kon. Want dat was alles wat ik haar te bieden had. Kom op nou, wordt eens wakker. Emotio was nergens te bekennen. Hij hield zich schuil. Tenminste dat dacht ik. Plotseling voelde ik tranen in mijn ogen. Emotio werd wakker en wees me erop dat ik tot dusverre door alleen maar naar Ratio te luisteren, ik de eenzaamheid in al zijn vormen had leren kennen.’
‘Daar heb je een punt,’ dacht ik.
Ratio moest zich hervinden, maar had daar schijnbaar moeite mee. Emotio drukte nu door.
‘Ga voor je kansen Grey, al is dit het laatste wat je doet. Je hebt de afgelopen week al meer geleefd dan de twee en vijftig jaren daarvoor. Dit is misschien wel je laatste kans om nog iets te maken van je grijze bestaan. Er wat kleur aan te geven. Je laatste kans om nog een beetje gelukkig te worden.’
Ratio was knock- out.
Ik nam me voor onvoorwaardelijk Emotio te volgen. Avontuur of niet. De dood of de gladiolen.
Doodgaan zonder te hebben geleefd, niet voor Joe Grey. Vanaf nu werd het allemaal anders.
‘Was je jaloers lieverd…?’ Eva was wakker.
‘Ik heb je toch niet wakker gemaakt?’
‘Nee hoor, ik ben wat onrustig…maar was je echt jaloers op Henry Duval?’
Ik moest eerlijk zijn. Nu kwam het er op aan. Geen gedraai meer.
‘Ja liefje, ik was bang dat ik je kwijt zou raken. Ik ben er zeker van dat hij je veel meer te bieden heeft. Dat maakt me onzeker…Ik ben bang dat ik echt niet meer zonder je kan.’
Ze draaide zich om en legde haar hoofd op mijn schouder. Ik voelde haar haren op mijn borst en tegen mijn wang.
‘Ik vind het eigenlijk wel lief van je. Er is nog nooit iemand geweest die jaloers om me was. Niemand, die me ooit heeft verteld dat hij bang was om me kwijt te raken.’
Ze kroop dichter tegen me aan.
‘Maar Joe, er is nog zoveel wat je moet weten. Als je dan nog van me houdt, als je dan nog jaloers wordt, dan…dan…’
Ze zuchtte.
‘Wil je niet weten waar ik die mooie herinneringen die over mijn borst en mijn rug lopen aan over heb gehouden?’
Ik wilde zeggen; ‘die littekens…’ maar blijkbaar begon ik het te leren.
‘Ik heb het gezien, maar het doet niks af aan mijn gevoel voor je. Als jij er over wilt vertellen dan zal ik luisteren. Als je dat niet wilt, zal ik je er niet om vragen.’
‘Dat is lief van je…’
’Bedankt Emotio, dat je me gered hebt,’ dacht ik.
Ze legde haar hand op mijn borst.
‘Ik was twaalf toen ik weer eens een kamerconcert moest geven. Ik wilde niet. Mijn moeder dwong me. Ik zou en moest…’
Ze hield in en ik liet het zo. Na een diepe zucht ging ze verder.
‘Het zijn allemaal belangrijke mensen, belangrijk voor je vader. Laat ons nou niet in de steek Eva, laat nou eens voor een keer zien, dat je iets kunt. Is dat teveel gevraagd zei ze tegen me ’ ging Eva verder.
‘Ik moest een wit jurkje aan. Ik voelde me net een communicantje. Mijn vader was bij mij op de kamer geweest. Hij had me gezegd dat als ik het niet wilde, hij niet boos op me zou zijn. Maar ook dat ik hem heel gelukkig zou maken als ik het concertje zou willen doen. Mijn moeder was binnengekomen en had hem voor van alles uitgemaakt. Ze maakten ruzie en ik stond erbij en keek er naar. Mijn moeder trok me aan mijn oor en zei dat ze nog niet klaar met mij was, als ik er niet voor zorgde dat de mensen verheugd zouden zijn. Als ik haar zou teleurstellen,  moest ik het huis uit. Naar kostschool.’
Eva rilde en ik voelde de huivering door haar lichaam gaan.
‘Gaat het wel liefje…?’
‘Jawel, ik ben zo blij dat ik het eindelijk kan vertellen. Je bent de eerste in mijn leven. En misschien ook wel de enige.’
Ze zuchtte nog eens diep en ging verder.
‘Ze liet me alleen en zei dat ik over twintig minuten beneden moest zijn. Ik keek naar buiten en ik zag
grote dikke auto’s op onze oprijlaan staan. Ik moest braken. Ik voelde me ziek, maar er was niemand die me helpen kon. Ik stond er alleen voor. Toen ik de deur van mijn kamer achter me dicht deed en de trap afliep naar de salon, waar ik moest optreden, voelde ik mijn benen weigeren. Maar ik moest door. Toen ik de salon binnen kwam stond mijn moeder op en vertelde aan iedereen over haar lieve dochter, haar oogappel, die zo lief was om de gasten een klein halfuurtje te laten genieten van haar sublieme pianospel. Er klonk applaus…Ik… ging achter mijn piano zitten en durfde niet op te kijken. Ik probeerde me te concentreren. Het ging niet gemakkelijk, maar er was niemand die er iets van merkte. Ik probeerde mezelf af te sluiten. Op een bepaald moment keek ik op en keek ik in de ogen van mijn moeder. Ik zag haar verwijtende blik. Ik raakte in paniek. Ik zag haat in haar ogen. Ik…ik zag mijn ongewenst zijn…’
Eva ademde en probeerde haar verhaal weer verder te vertellen. Ik voelde het trillen van haar lichaam. Ze werd onrustig en ik voelde haar zweet. Haar haren waren nat.
‘…ik probeerde te spelen, maar ik voelde geen toetsen, in mijn hoofd hoorde ik geluiden en toen ik opkeek zag ik geen gasten, maar alleen agressieve, vervormde gezichten…die mij boos aanstaarden.’
Het leek wel of ze het opnieuw beleefde.
‘Joe…het was zo vreselijk. Ik ben opgesprongen en dwars door de ruit van de schuifdeur gelopen. De scherpe punten van de kapotte ruit gingen dwars door mijn jurk en door mijn huid en boorden zich in mijn rug en mijn borst. Het vele bloed op mijn witte jurkje liet de mensen in een shock achter. Er was één man die me probeerde te helpen en riep dat iemand een dokter en een ambulance moest bellen. Ik hoor hem nog zeggen dat hij dacht dat ik dood zou bloeden. Mijn vader deed niks en bleef zitten. Daarna weet ik niks meer…’
Haar lichaam verstarde en ik voelde tranen. Ze trilde en haar lichaam schokte. En nog was het niet klaar.
‘Toen ik bijkwam in het ziekenhuis stond mijn moeder naast mijn bed. Ze was alleen. Ze zei dat ik gek was en dat ze me op zou laten nemen in een inrichting. Ze spuwde op me en draaide zich om en is weggelopen. Toen ik dit tegen mijn vader vertelde wilde hij me niet geloven. Hij zou het wel een aan mijn moeder vragen…of het echt gebeurd was. Die ontkende natuurlijk en stuurde een psychiater op me af. Een studievriendje met wie ze volgens mij ook nog mijn vader bedroog. Ik werd opgenomen en ik heb een half jaar in een inrichting gezeten. Ze zeiden dat ik overspannen was. Ik…toen ik weer een beetje hersteld was, ben ik bij mijn opa en oma gaan wonen. Mijn vader kon of eigenlijk wilde me niet zien. Hij kon er niet over uit dat hij niks had gedaan, dat hij mij dood zou hebben laten gaan zonder iets te doen. Mijn moeder deed alle moeite om me vooral in die inrichting te houden…en weer deed mijn vader niks. Alleen dankzij mijn opa en oma mocht ik weg uit dat vreselijke huis.’
‘Is dat de pijn die ik steeds bij je zie…?’
Ze zuchtte en ze huilde. Ik streelde haar arm, die over me heen lag.
‘Eva’s blues…?’
Ze keek me aan en knikte. Het was even stil.
‘Er is nog meer Joe, maar nu niet. Bedankt dat je naar me wilde luisteren…dat je me begrijpt.’
‘Lieve Eva, ik wou dat ik je had kunnen beschermen, maar ik kan het verleden niet terugdraaien. Ik kan er alleen vandaag, morgen en in de verdere toekomst voor je zijn.’
‘Dat voel ik ook wel zo lieverd, maar ik moet er eerst zelf klaar voor zijn, om iemand te kunnen vertrouwen, zonder enig voorbehoud. Als ik me openstel en ik word weer beschadigd, dan…nou dan is het hier klaar. Dan wil ik niet meer verder. Het is al zo zwaar.’
‘Dat kan ik begrijpen… Ik beloof je dat ik er altijd voor je zal zijn.’
‘Dus nu echt niet meer aan me twijfelen Joe, dat doet me zo’n pijn?’
‘Sorry lieverd, maar ik weet dat sorry veel te weinig is.’
Ik streelde haar en kuste haar op haar voorhoofd.
‘Joe, wil je een kopje thee voor me maken?’
‘Natuurlijk. Kan ik verder nog iets voor je doen?’
‘Nee hoor, ik heb het een beetje koud…dus kom daarna maar weer gauw in bed.’
Ik stond op en ik voelde me zo machteloos, maar ook wel heel erg blij dat ze haar verhaal tegen mij had verteld. Zo triest en zo alleen al die jaren. Ik rilde.
Ze hield van anijsthee. Ik had die meegenomen toen ik met Marie boodschappen had gedaan.
‘Lekker, heb je die speciaal voor me meegebracht?’
‘Ik wist dat je die lekker vond.’
‘Goh, dat je daar nog aan gedacht hebt.’
Ze knapte weer op en ze genoot van het glas warme anijsthee.
‘Denk je wel dat je het allemaal volhoudt. Je legt zoveel druk op jezelf?’
‘Jawel hoor, het zijn elke keer maar een paar uurtjes en ik heb voldoende rust tussendoor. Bovendien doe ik het met plezier. Ik zie wel een beetje op tegen Olympia. Zoveel mensen in een keer dat maakt me wel onrustig.’
‘Dat lukt je vast en zeker Eva, ik twijfel er geen moment aan dat je daar ook iedereen betovert met je muziek. Trouwens heb je jouw gitaar niet nodig?’
‘Goed dat je het zegt, ik zou hem bijna vergeten. Maandagavond heb ik een sessie met een paar andere muzikanten. Ze hebben me uitgenodigd. Ook bij Chez André. Leuke gasten, die van blues maar vooral van jazz houden. Ze zochten nog een zangeres…’
‘Ooh…?’
‘Niks voor mij, geen band meer. Ik ben en blijf solo.’
‘Alleen als het om muziek gaat, toch…?’
 ‘Ja, Joe Grey, maak je maar geen zorgen, alleen als het om muziek maken gaat.’
‘Gelukkig maar, ik schrok me dood…’
‘Zo zie je er anders niet uit… Joe Pierlala.’
Ze zette het lege theeglas op de grond en ze draaide haar rug naar me toe.
‘Nou ga ik toch even proberen te slapen. Morgen kunnen ze me bij elkaar vegen. Welterusten Joe en nog bedankt…’
Ze draaide zich naar mij toe en ik zag haar lach.
‘Ik denk je zult wel vragen om een kus of zo…maar nee hoor. Nou dan doe ik het maar uit me zelf. Wat ben ik eigenlijk toch lief… vind je ook niet?’
‘Dat vind ik zeker, maar hou je nou eindelijk die kwebbel eens dicht.’
‘Ja, meneer Grey, meisje Winters zal gehoorzaam zijn…te rusten.’
‘Welterusten, mijn lieve Eva…’
Ik gaf haar nog een kus en ze zuchtte.
‘Jouw lieve Eva.’
Toen werd het stil.

33