Het was bijna twaalf uur toen ik ons appartement binnenging. Ik had Marie bedankt voor de gezelligheid en het eten. Ik realiseerde me dat ik ruim de klok rond bij haar was geweest.
Ze had me gezegd dat wanneer ik me alleen voelde, ik altijd welkom was en dat ze het ook reuze leuk had gevonden. Eva had niet meer gebeld. Ik vroeg me af of ze dat nog wel zou doen. Ik kon moeilijk zelf bellen. Misschien was ze nog wel aan het werk. Ik kleedde me uit en ging naar bed. Het duurde lang voordat ik in slaap viel.
Toen ik de volgende morgen wakker werd was het eerste dat in me opkwam, waarom Eva me niet meer gebeld had. Ze had het nog zo beloofd. Ik maakte me zorgen. Het was negen uur. Voor mijn gevoel te vroeg om haar al te bellen.
Ik was rusteloos en nadat ik een paar broodjes en een kopje oploskoffie voor mezelf had klaargemaakt pakte ik mijn mobiel. Ik legde hem weer weg. Ik nam me voor haar te bellen nadat ik klaar was met de broodjes. Na één broodje had ik genoeg. Ik pakte mijn mobiel. Ze had haar mobiel uitstaan en ik kreeg haar voicemail. Zonder iets in te spreken verbrak ik de verbinding. Ik liep naar het raam en stond op het punt om me te gaan douchen, toen mijn mobiel ging. Het was Eva.
‘Goh, ik ben blij je te horen, lieverd er is toch niks?’
Eva vertelde dat het niet meer gelukt was om te bellen. Maar ze had wel goed nieuws. Niet zo goed voor mij, maar wel voor ons beiden. Ze mocht veertien dagen lang ’s middags en ’s avonds optreden. Behalve zaterdagmiddag, dan was ze vrij.
‘Zeshonderd vijftig per dag, dus dat gaat even lekker…’ zei ze vol enthousiasme.
Ik moest me dwingen om haar opwinding te delen.
‘Goed van je,’ was alles wat ik verzinnen kon.
‘Ja,’ ging ze verder, ‘ik ben Henry ook zo dankbaar. Hij heeft het toch maar mooi voor me geregeld. En hij heeft me ook de sleutel van zijn appartement gegeven. Dus ook dat is prima geregeld. Hij doet echt alles voor me.’
‘Begrijp ik daaruit dat ik je dus nauwelijks zie…? Of vergis ik me?’
‘Eh, ja ik bedoel, nee, dat gaat niet anders. Ik ga echt niet om een uur of drie ’s nachts nog eens proberen om bij ons appartement te komen. Maar dat begrijp je toch wel, Joe… toch?’
Ik zweeg.
‘Joe…ben je er nog?’
‘Jawel hoor, maar ik moest even slikken. Ik hoop dat jij dat ook een beetje begrijpt?’
Eva antwoordde niet.
‘Eva, niet dat ik je het niet gun. In tegendeel, ik vind het super voor je. En ik wil ook niet klagen, maar hier valt ook niet veel voor me te beleven.’
‘Nou, misschien had je dan beter niet met me mee kunnen gaan…’ zei ze kortaf.
‘Lieverd, het is goed zo. Speel de sterren maar van de hemel. Maar je moet me wel beloven om me elke dag even te bellen. Ik kan geen volle veertien dagen zonder je…’
‘Dat beloof ik,’ en ze klonk hoorbaar opgelucht. ‘En ik beloof ook dat we zaterdag samen iets leuks gaan doen. Is dat goed…? Want ik kan jou ook echt niet missen hoor?’
‘Dat is goed Eva, dat is prima,’ stelde ik haar gerust.
‘Nou tot bellens dan maar…’
‘Ja, tot bellens Eva en mij niet vergeten.’
Ze verbrak de verbinding.
Ik dacht aan Henry Duval. De klojo, hij wel. Ik niet. Hoewel ik niet goed wist wat ik eigenlijk bedoelde.
Het was somber buiten. Het regende nog niet maar het leek er op dat het geen half uur meer zou duren.
‘Zelfs de lucht wordt er droevig van…’ zei ik en ik voelde medelijden met mezelf.
Ik had het boek gepakt wat Eva aan het lezen was. Ik kon me nauwelijks concentreren. Mijn gedachten dwaalden af naar onze eerste ontmoeting in Hamburg. De leuke dagen die we daar samen hadden gehad. Nu, nauwelijks een week later zat ik zonder baan, helemaal alleen op een sombere kamer, in een droefgeestige omgeving. Zonder Eva, voor wie ik het allemaal had gedaan.
Het gevecht tussen Ratio en Emotio was weer opgelaaid. Emotio kreeg er flink van langs en toen Ratio voorstelde om het allemaal maar te vergeten en op hangende pootjes terug te keren naar Bob Herms en mijn eigen appartement, sloeg Emotio hard terug. Hij verweet Ratio zelfzuchtigheid en veel erger, gevoelloos te zijn. Een eigenheimer eerste klas, een in zelfmedelijden verdrinkende slappeling. Een mislukkeling, die eigenlijk ook niet beter verdiende. Ratio liet zich wegdrukken en Emotio vermande zich en ik besloot naar Marie te gaan.

30