‘Nou ga ik eerst even naar het toilet. Anders houd ik het niet droog. Tot zo.’
‘Wat wil je eten?’
‘Doe maar iets, altijd goed,’ en weg was ze.
Ik haalde ondertussen een paar broodjes, met een kop koffie en wat fruit.
Toen ze terugkwam zei ze, ‘nou wil ik eerst even een dikke kus…want anders kan ik niet eten.’
‘Smaakt het zo beter…’
‘Veel beter.’
‘Vind je het niet spannend, zo naar Parijs zonder een vast plan?’
‘Joe, ik heb het helemaal in mijn hoofd. Het zal gaan zoals ik wil dat het gaat. Dus nee, ik vind het niet spannend. Ik vind het wel spannend hoe het tussen ons zal gaan. Of jij je draai daar zult kunnen vinden.’
‘Ben je al vaker in Parijs geweest, ik bedoel heb je er al eerder gewerkt?’ vroeg ik.
‘Een paar jaar geleden en toen we nog met de band waren hebben we daar een week langs de kroegen en bars getoerd. Fransen houden van jazzachtige muziek en als je af en toe een goede chanson er tussen door gooit dan komt het helemaal goed. ’
‘Spreek je de taal…?’
‘Vloeiend, ook dankzij een deel van mijn opleiding thuis. Mijn oma kwam uit Frankrijk. Nadat ze met mijn opa was getrouwd, zijn ze naar Nederland vertrokken. Daarvoor hadden ze twee jaar in zonde geleefd in Parijs. Mijn leven lijkt wel een beetje op dat van mijn oma. Ik had een heel goed contact met haar. Ze was super muzikaal. Mijn opa heeft haar altijd gestimuleerd om verder te gaan in de muziek, maar ze wilde er alleen maar voor mijn opa zijn. Ze kon hele avonden voor hem op haar piano spelen. Opa las dan een boek of zat stil te luisteren, met zijn sigaartje en zijn glaasje cognac. Soms als ik mocht blijven logeren, ging ik bij opa op schoot zitten en dan luisterden we samen naar oma. Toen ze stierf heb ik dagenlang niks kunnen eten. Ze beschermde me, ze kwam voor me op. Toen oma was gestorven zag ik opa wegkwijnen van verdriet. Ze waren samen één. Ze konden niet zonder elkaar bestaan, zonder elkaar verder leven. Opa stierf een paar maanden later van puur verdriet.’
Ze was even stil.
‘Zouden wij ook zoiets kunnen hebben Joe, net als mijn opa en oma, samen één. Niet zonder elkaar verder kunnen.’
‘Ik weet het niet lief…ik weet niet wat de toekomst ons zal brengen.’
Ze ging verder zonder op mijn antwoord te reageren.
‘Ik was nog bij opa geweest, een paar dagen voordat hij stierf. Hij beloofde mij de piano van oma, als cadeau voor mijn verjaardag en hij vroeg me om nog één keer iets voor hem te spelen. Net zo mooi als mijn oma dat kon. Hij was in zijn stoel gaan zitten en had een sigaartje opgestoken en een glaasje cognac ingeschonken. Ik heb urenlang voor hem gespeeld. Hij had zonder een woord te zeggen naar me geluisterd…’
Ze stopte en ik zag haar tranen en ze pakte mijn hand. Ze hield hem stevig vast.
‘Toen…’ ging ze verder, ‘toen stond hij op en kwam naar me toe en legde zijn hand op mijn schouder.
Bedankt mijn kleine lieve Eva, je bent net als je oma een engel, die de wereld verrast met zoete klanken en een mens gelukkig maakt. Meisje van me, kies niet de weg van jouw oma, maar laat de mensen genieten en maak ze een beetje gelukkig. Ze hebben het zo nodig. Ook al moet je soms moeilijke keuzes maken. Oma was er voor mij, alleen maar voor mij. Je leeft verder in haar. Doe de dingen waar oma niet aan toegekomen is. Ik was net één dag dertien toen hij stierf. Hij was niet meer op mijn verjaardag geweest, maar had nog wel aan mijn vader gevraagd om de piano van oma naar ons huis te halen. Ik heb hem van mijn opa gekregen voor mijn verjaardag. Het is het mooiste wat ik ooit heb gekregen.’
‘Dank je Eva dat je me dit hebt willen vertellen.’
‘Je hebt er recht op om dit te weten. Het is nu ook van belang voor jouw leven. Ik zal doen wat mijn oma niet heeft gedaan uit liefde voor mijn opa. Ik zal het doen uit liefde voor mijn oma en opa. Tot aan het moment dat ik vind dat de tijd gekomen is om voor mijn eigen geluk te gaan.’
Ze keek mij aan en glimlachte.
Ik liet haar hand los en ze veegde met een tissue door haar ogen.
‘Zie ik er nog een beetje uit, anders moet ik nog even naar de dames.’
‘Je bent het mooiste meisje van het hele restaurant.’
‘Niet meer dan dat?’
‘Van alle meisjes van Nederland…?’
‘Is dat alles…?’
‘Van de hele wereld. Zo goed?’
‘Nou daar zal ik het dan maar mee moeten doen.’
Ze stond op.
‘Ik ga toch maar even kijken of het klopt. Tot zo.’
Toen ze terug kwam had ze haar haren op een staart gebonden. Ze had zich wat opgefrist en ze zag er stralend uit. Mijn Eva.

24