Ik was blij dat ze op me gewacht had. Maar ook voelde ik dat de oorlog die in me woedde nog niet was beslist. Ratio had dan wel een achterstand, maar Emotio had zeker nog niet gewonnen. Ik probeerde de stemmingswisselingen van Eva te plaatsen. Terug te brengen tot een perspectief dat ik kon begrijpen, kon uitleggen aan mezelf. Ik realiseerde me maar al te goed, dat ik nauwelijks een week geleden niet eens wist dat ze bestond. Ik wist eigenlijk helemaal niets van haar. Niet meer dan dat ze zich sinds haar achttiende in leven probeerde te houden met het maken van muziek. Ik vroeg me af wat de oorzaak was van de grote littekens die haar mooie lichaam zo ontsierden en of ze drugs gebruikte. Ze was zo onvoorspelbaar. Ik keek naar haar en ik zag dat ze zich volledig concentreerde op het verkeer. Het was druk rond Antwerpen. Ik zag de lijnen van haar gezicht. Ze was een mooie vrouw. Alles was goed aan haar. Ik probeerde me een voorstelling te maken van wat er gebeurd zou zijn als ik haar niet had gebeld. Zou ze zijn weggegaan? Of zou ze zijn terug gekomen? Ik sloot mijn ogen en probeerde mijn gedachten te ordenen. Wat was er met me aan de hand. Het was geen verliefdheid, maar waarom voelde ik me zo aangetrokken tot haar, terwijl in mijn achterhoofd alle waarschuwingslichtjes brandden.
‘Wat ben je stil Joe?’
Ze keek naar me en ze had een flauwe glimlach om haar mond.
Ik wist niet wat ik moest zeggen.
‘Ik begrijp je wel hoor,’ ging ze verder, ‘maar je moet me vertrouwen. Het zal echt allemaal goed komen.’
‘Ik heb ook wel vertrouwen in je…dat is het niet. Maar het is allemaal zo heftig…zo verwarrend.
Vorige week reed ik naar Hamburg. Nu naar Parijs. In een kleine week tijd staat mijn hele leven op zijn kop. Ik heb mijn baan opgezegd, ben onderweg naar Parijs met een jonge vrouw, die ik amper ken en ik laat me alleen door mijn gevoel leiden. Door de gevoelens die ik voor jou heb Eva. Het maakt me onzeker en labiel. Ik weet niet wat verliefd zijn is. Ik weet ook niet eens of ik wel verliefd ben. Het hoort niet bij mij. Misschien dat mijn leeftijd me dat niet meer toestaat. Van de andere kant hoor ik soms dat oude mensen verliefd kunnen worden. Maar in mijn beleving is verliefdheid iets voor jonge mensen. Het straalt een zekere onbevangenheid uit. Een snuffelstage met kans op vast werk. Zonder voorwaarden. Zonder bedoelingen en verantwoordelijkheden. Zo beleef ik verliefdheid of beter zo denk ik dat ik verliefdheid zou willen…kunnen ervaren.’
Ze luisterde.
‘Maar jij lieve Eva, jij bent direct doorgedrongen tot in mijn hart, tot in mijn ziel. Je maakt me blij en je maakt me verdrietig. Alles wat je doet en zegt heeft direct invloed op me. Ik vraag me af of dit dan echte liefde is of dat het een verkapte verliefdheid is, die ik niet herken. Iets wat wel weer over gaat.’
‘Denk je dat het weer over zal gaan Joe ?’ 
‘Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik nu niet meer zonder je kan. Ik zou er aan kapot gaan. Mijn leven is waardeloos zonder jou. Zo voelt het.’
‘Er kan toch altijd iemand anders komen…toch?’
‘Zo voelt het niet lieve schat. Jij zit in elke vezel. Ik kan het ook niet verklaren.’
Ze zweeg. Het bleef minuten lang stil en ik staarde voor me uit. Ik hoorde het rustige geronk van de motor. Het maakte me weer iets rustiger.
‘Joe, nogmaals sorry van vanmorgen. Het moest even zo. Ik wilde je geen pijn doen, maar weet je, ik wilde alleen zeker zijn, zeker zijn van ons samen. Ik probeer echt mijn uiterste best te doen. Er is ook nog zoveel dat je niet weet. Maar lief, ik heb tijd nodig, echt.’
‘Het is goed…’
‘Er komt een dag dat ik je alles zal vertellen. Alles wat je maar wilt weten. Maar dat kan pas als het niet meer belangrijk voor me is. Dat het er allemaal niet meer toe doet. Dat ik er klaar mee ben en er alleen maar van jou wil zijn, van jou wil houden, me aan jou wil geven. Tot aan dat moment en ik weet niet wanneer dat zal zijn, moet je me vertrouwen, moet je onvoorwaardelijk in mij blijven geloven. Ik weet dat ik veel vraag. Heel veel. Misschien zelfs wel te veel en ik kan je geen garantie geven dat het de moeite waard zal zijn, maar ik beloof je wel dat ik echt mijn uiterste best zal doen om je gelukkig te maken. Maar de weg is lang en ik moet nog zoveel dingen doen, om zo ver te kunnen komen.’
Ik probeerde te volgen wat ze me wilde zeggen.
‘Wil je me wel een kans te geven om je te begrijpen. Wil je me niet buiten sluiten alsjeblieft.’
Ze keek me aan.
‘Ik zal het proberen, maar ach…’
Ze zuchtte diep, ‘het is allemaal zo ingewikkeld, zo ongelofelijk complex.’
We reden verder en er viel een lange stilte.
Het werd wat rustiger in mijn hoofd en naar gelang we dichter bij Frankrijk kwamen werd het ook nog zonniger. Dat had een goede invloed op ons beiden.
‘Zullen we even stoppen, ik moet nodig even plassen,’ zei ze.
Ze stuurde de Volkswagenbus de parkeerplaats op van een wegrestaurant. We stapten uit en Eva gooide een deken over haar gitaar.
‘Welterusten,’ zei ze en ze keek me aan.
‘Dan valt hij niet zo op. Niet dat het helpt, maar ja een mens moet wat nietwaar?’
Ze sloot de bus af en haalde haar vingers door haar haren. Ze strekte zich.
‘Zullen we meteen ook even iets eten,’ stelde ik voor, ‘heb je zin in een broodje, of iets anders.’
‘Heb ik het voor het uitkiezen…?’
‘Hoe bedoel je…?’
‘Nou een broodje of iets anders. Wat is iets anders…bedoel je wat ik denk dat je bedoelt?’
‘Eva Winters, je daagt me uit en je weet dat dit niet kan…bovendien bedoelde ik dat niet…’
‘Nou je hebt het anders wel snel door wat ik bedoelde, wat ik dacht dat jij bedoelde.’
Ze lachte.
‘Hou nou toch op…’ en ik probeerde haar vast te pakken.
Ze liep van me weg.
‘Pak me dan…’
‘Wacht maar, mijn wraak zal zoet zijn.’
‘Oh je maakt me bang, grote sterke Joe. Evaatje zal voortaan goed naar je luisteren. Afgesproken.’
Ze wachtte op me en we liepen hand in hand naar de ingang van het wegrestaurant.
Ze was weer helemaal de Eva die ik zo graag zag. De Eva waarvoor ik alles aan de kant had gezet, alle zekerheden in mijn leven.

23