Na tien minuten kwam Eva naar beneden. Haar gitaar hing op haar rug. De fel paarse hoes was op zijn zachtst gezegd opvallend.
‘Mijn maatje en mijn minnaar, ’ zei ze lachend en wees op haar gitaar.
‘We lachen en huilen, we hebben samen plezier en we hebben samen verdriet. Zo simpel is dat. Mijn busje staat op de parking. Daar zitten nog wat spulletjes in en mijn versterker en een paar boxen. We moeten hem helaas wel meenemen hoewel we hier vlakbij moeten zijn. Ben je bekend in Hamburg…?’
Ze ratelde maar door.
‘Ik heb hier ieder jaar wel een stuk of tien optredens. Ze weten ongeveer wel wanneer ik er weer ben en als ik dan langs kom om af te spreken, dan is dat vaak geen probleem. Soms is er een andere eigenaar of uitbater, maar al gauw is bekend dat ze me rustig kunnen boeken voor een optreden.
‘Heb je altijd succes…?’
‘Ik speel met mijn hart en ziel. Meer kan ik niet doen. Als mensen niet van mijn muziek houden, dan is dat maar zo. Als ze mij maar niet uitfluiten of bekogelen met van alles en nog wat. Soms heb je wel dronken mensen, die wat lastig worden en schreeuwen om een of andere smartlap of een liedje uit de hitlijst, maar over het algemeen valt het wel mee. De kroegen die me boeken houden hier dan ook wel rekening mee. Je moet me niet inhuren voor een groep matrozen of voor een vrijgezellenfeestje. Of voor een uitstapje of  personeelsfeestje van een bedrijf of dergelijke soort dingen.’
We liepen naar het Volkswagenbusje. Ik realiseerde me dat ik eigenlijk van plan was geweest om vroeg te gaan slapen. Althans dat ik me voorgenomen had om de volgende morgen fit te zijn.
‘Hoe laat denk je dat het gaat worden Eva…?’
‘Dat ligt er aan. Ik moet om half elf op en zeg maar anderhalf uur later zal ik het wel gehad hebben. Maar je weet het maar nooit. Als er geen chemie is houd ik het al snel voor gezien. Maar een uurtje duurt het in ieder geval. Dus in beste geval half twaalf en dan nog even opruimen. In het slechtste geval om een uur of een. Als ik maar even vanuit jou redeneer. Als je het niet zit zitten, dan moet je het niet doen, Joe. Ik word er echt niet boos om.’
Ze zei het op een licht geïrriteerde manier. Zonder op te kijken maakte ze de deur van het busje open en legde voorzichtig haar gitaar achterin. Toen ik naar binnen keek zag ik dat er van alles in het busje lag. Ook een matras.
‘Soms moet je ergens slapen Joe. Het pad van een popmuzikant gaan niet altijd over rozen.’
‘Ik begrijp het, maar het verwonderd me steeds meer dat je jezelf staande houdt. Het moet niet altijd even gemakkelijk zijn, als ik het allemaal zo zie.’
‘Kwestie van de dingen op waarde schatten en doorzettingsvermogen. Moet je ook eens proberen.
Het zal je verbazen hoe ver je ermee komt. Tenminste als ik naar me zelf kijk. Maar voor ieder mens zal dat wel anders zijn.’
Ze maakte de zijdeur van het busje dicht.
‘Het portier is open, je kunt gaan zitten als je wilt. Tenminste als je durft. Het is maar een heel klein stukje. Dan zijn we er.’
Ze stapte in en startte de motor.
‘Hij is al een dikke vijftien jaar, maar hij doet het nog best. Af en toe wat olie en meer vraagt hij niet.
Ik heb hem overgenomen van mijn vorige band, toen we uit elkaar gingen. Al mijn spaarcenten zitten hierin. Nou ja, veel was dat niet, want sparen wil niet zo erg lukken. Enfin, ik ben er gelukkig mee en dat telt.’
Ze stuurde de bus behendig het parkeerterrein af en zonder veel problemen kwamen we aan bij de bar waar Eva die avond moest optreden.
“Jack’s Rockcafé ”stond er op het raam. Ik kon er niet naar binnen kijken. De ramen waren geblindeerd.
‘Blijf maar even bij mijn spullen wil je, dan ga ik even kijken hoe we het beste kunnen lossen. Tot zo.’
Daar stond ik dan, midden in Hamburg, op een totaal verkeerde plek, met een Volkswagenbus, die ook nog fout geparkeerd stond. Na tien minuten kwam Eva naar buiten.
‘We moeten achterom…’
Ze stapte weer in en startte de bus en wrong zich tussen het verkeer. Een passerende auto claxonneerde.
‘Fuck off. ’ reageerde ze geïrriteerd.
We reden een poort binnen en helemaal achterin bleek de ingang te zijn.
‘Zo,’ zei ze op een bijna hilarische manier, ‘de artiesteningang is vandaag weer eens tussen ratten en muizen en ander ongedierte. Je voelt jezelf er direct helemaal thuis.’
‘Ben je nooit bang?’
‘Jij wel dan…?’
‘Nee, dat niet maar ik kan me gezelliger stekjes voorstellen dan hier in deze gribus.’
‘Meisjes laten ze meestal wel in leven, maar oudere jongens zoals jij…’ en ze maakte een pruillip en maakte met haar hand een snijdende beweging langs haar keel.
‘Hou nou toch op, ’ reageerde ik en keek nog maar eens om me heen.
Ik hielp haar met de geluidsinstallatie en ze pakte zelf haar gitaar en een microfoonstandaard.
‘Is het dit…?’
‘Helemaal, we moeten het ermee doen. De rest hebben ze hier wel. In ieder geval een piano.
Vorig jaar was hij zo vals als een uitgehongerde krokodil, maar ze hebben me toen beloofd hem te laten stemmen. Dus ik ben benieuwd.’
In een hoek was een soort van podium ingericht. Nou ja, podium was een groot woord. Er was inderdaad een piano en er stonden twee enorme geluidsboxen. Eva pakte een kruk bij de bar en zette die naast de piano.
Ze stelde de microfoonstandaard op hoogte en vroeg of er nog een standaard was voor bij de piano. Er lag wel een microfoon.
‘Moment bitte,’ zei de man achter de bar en riep naar zijn collega die stoelen en tafels aan het ordenen was.
’Karl haben Wir noch etwas fuer die Micro am Klavier ?’
‘Jawohl. Wird es gleich bringen.’
‘Allemaal heel professioneel, maar wat wil je als je een blueszangeres uitnodigt. Zo gaat het niet altijd maar meestal wel. En dan heb ik nog het geluk dat ik een vrouw ben. Voor kerels doen ze helemaal niks.’
Ze stemde haar gitaar en vroeg een flesje water. Toen liep ze naar de piano en speelde een stuk dat ik als werk van Bach meende te herkennen. De titel kon ik me niet herinneren.
‘Dit kan ik ook, maar dat vinden ze hier vast niks. Heb ik allemaal van mijn lieve mama en papa moeten leren. Dat vonden ze leuk en goed voor me. Nou ik vond het indertijd helemaal niks. Toen ik twaalf was had ik stiekem Angie van de Stones ingestudeerd. Mijn vader en moeder hadden een kamerconcert voor me bedacht. Met twintig genodigden die naar het aapje kwamen kijken en vooral luisteren naar wat het aapje allemaal was aangeleerd. Je had die smoelen moeten zien toen ik na een paar stukken van Schubert ineens met de Stones aan kwam zetten. Ze hebben mijn moeder een uur aan het infuus moeten leggen. Kilo’s vlugzout, niks hielp. Ze was spontaan ongesteld geworden. Het was niet de bedoeling dat de investering die ze hadden gedaan werd aangewend om van die duivelse liedjes te kunnen spelen.’
Bijna achteloos ging ze over naar een blues.
‘Hier moet ik het van hebben. Hier stort ik mijn hart in uit. Maar dat zul je nog wel horen. Ik heb er vanavond in ieder geval zin in. Kom dan gaan we een drankje scoren. Ik heb nog een half uurtje voordat ik op moet.’
De man achter de bar vroeg aan ons wat we wilden drinken. Hij sprak bijna perfect Nederlands.
‘Doe mij maar een biertje en jij…?’en ik keek naar Eva.
‘Prima doe mij ook maar een biertje en een bakje met nootjes.’
Ze liet haar handen zien. Haar nagels en vingers waren getekend.
‘Niet echt vrouwelijk vind je wel… maar dat kan nou eenmaal niet anders. Ik probeer het nog een beetje bij te houden, maar ik heb een hekel aan te lange nagels. Dat speelt niet lekker.’
Ondertussen waren er wat mensen de bar binnengekomen. Het was een bont gezelschap.
Twee mannen in het pak met stropdas en een paar rockers. De mannen in het pak voelden zich duidelijk niet op hun gemak en keken wat onwennig rond.
‘Zijn ook zakenmensen. Waarschijnlijk de verkeerde kroeg binnengelopen. Maar het kan ook zo maar zijn dat er zo meteen een paar meiden binnen wandelen en dan gaan die stropdassen echt wel uit.’
Het viel me op dat in rap tempo het aantal mensen toe nam.
‘Zo, het wordt mijn tijd. Amuseer je zelf maar even en als ze vragen waar ze me kunnen boeken, dan zeg je maar dat je mijn manager bent en dan schrijf hun telefoonnummer maar ergens op. Wacht, hier heb je een paar kaartjes en een aantal foto’s. Nou wens me maar sterkte en succes. Tot zo.’
‘Ja veel succes en…’
Ze was al weg. De man achter de bar pakte een microfoon en kondigde haar aan
‘Liebe Leuten, Heuteabend haben Wir fuer Sie, Eve, the amazing Blueswoman from Holland…!’
Er klonk een matig applaus. Eva klom op het podium en nam de microfoon en begroette iedereen met,   ‘hallo Hamburg, hallo liebe Leuten, jetzt geht es los.’
Ze zette de eerste maten in. De gitaar leek in haar handen te veranderen in een grommend ontembaar beest. Een golf van geluid rolde de zaal in echter zonder dat het over de top ging. Na een snerpende solo liep het over in haar eerste nummer. Een mooie bluesballade die ik nooit eerder had gehoord. Haar stem bezorgde me kippenvel. Eva veranderde. Ze werd iemand anders. Een getergde ziel. Het geroezemoes in de zaal werd minder. Ze trok alle aandacht naar zich toe. Na een paar songs legde ze haar gitaar neer en liep naar de piano. Ik zag zweetvlekken op haar T-shirt.
Zonder aankondiging zette ze “Help me” in. Ze ging diep. Ik kende het nummer in een uitvoering van een minuut of vijf. Eva maakte er een lange versie van. Met zoveel emotie er in dat iedereen in de bar ademloos naar haar stond te luisteren. Ik schatte het nummer rond de tien minuten, maar het kon ook zo maar een kwartier zijn geweest. Ik zag haar haren nat worden van het zweet. Haar zwarte krullen hingen in slierten langs haar schouders. Haar gezicht was verwrongen en de mascarastrepen tekende dit nog eens extra. Ze ging heel diep. Toen het slotakkoord had geklonken was er een groot applaus. Ze nam een handdoek en veegde door haar gezicht en droogde haar haren zo goed als het ging.
‘Danke…’ zei ze met schorre stem. ‘Der nachste Song ist einer meiner Favorieten.’
Ze stond op en nam een slok uit het glas dat op de piano stond.
‘Somebody will know someday…’
Ze zette de eerste akkoorden in en ik herkende de Cuby & Blizzards song. Ik vond het gedurfd om dit nummer solo te doen en was dan ook heel benieuwd naar deze uitvoering.
Waar “Help me” ophield ging het in dit nummer verder.
Ik zag Eva worstelen met emotie en het leek wel of ze haar hele ziel en zaligheid inzette.
‘Dit ga je echt geen jaren volhouden, meisje,’ dacht ik toen ik haar zag lijden.
Ze had de volle aandacht van alle aanwezigen en ik zag dat de man achter de bar zich zorgen begon te maken over de drankomzet. Hij keek naar mij en met een iet wat zuur gezicht stak hij zijn duim op. Eva sloot af met een wat sneller nummer dat ik kende in een uitvoering van Chicken Shack. “The way it is.’’
‘Liebe Freunden eine kleine Pause. Bis gleich…’ Ze stond op en liep onder een luid applaus naar me toe.
‘Zo Joe,  ik krijg het niet voor niks, dat zie je wel. Heb je even wat te drinken voor me. Doe maar een biertje.’
De man achter de bar kwam naar Eva toe en fluisterde iets in haar oor. Ze knikte dat het oké was en hij liep met een tevreden gezicht terug naar zijn plek achter de bar. Ze pakte haar haren en maakte een staart.
‘Wil je deze even omhoog houden, dan doe ik er even een bandje in.’
Ik hield haar nat bezwete haren in een staart omhoog en ze bond ze vast met een haarlint.
Ik zag dat ze een litteken op haar schouder had. Het liep door naar haar schouderblad.
Haar T-shirt was doorweekt en de contouren van haar borsten waren duidelijk zichtbaar.
‘Ik ga even wat droogs aandoen, anders worden ze hier straks helemaal gek. Tot zo.’
Ze nam een slok van het grote glas bier en ging naar de toiletten. 
Toen ze terug kwam ging ze naar de man achter de bar. Hij knikte en ze liep naar mij toe.
‘Je treft het niet Joe, we gaan er nog een uurtje bij doen. Sorry…’ Ze keek me aan met een blik dat ze er ook niks aan kon doen, maar het wel erg voor me vond.
‘Geeft niks Eva, ik vind je helemaal te gek. Dus voor mij mag je nog wel even doorgaan. Succes.’
‘Dank je. Tot straks’ en ze klom weer op het podium.
De man achter de bar nam de microfoon.
‘Liebe Gaste. Eve hat Sich wieder erhohlt , also jetzt geht ’s weiter. Viel Vergnugen.’
Er klonk waardering vanuit de zaal.
‘Liebe Leuten, ab jetzt gibt es mehr Zeit um etwas zu Trinken und mit einander zu reden…’
Ze ging weer achter de piano zitten en speelde een aantal rustige jazzy nummers en de aandacht van de mensen in de bar voor Eva nam af. Er werd meer gepraat en vooral meer gedronken. De man achter de bar stak zijn duim naar me op. Hij glimlachte.
Ik zag de twee mannen van de stropdassen. Inmiddels waren ze in het gezelschap van twee jonge meiden. Eva had het al gezegd. De stropdassen waren uit en de onwennigheid had plaatsgemaakt voor bravoure en vooral luidruchtigheid. Het leken me Engelsen te zijn. Ik ving in ieder geval flarden van hun uitbundigheid in het Engels op. Het konden ook zo maar Amerikanen zijn. Ik zag Eva. Ze had zich verloren in haar pianospel en had nauwelijks nog oog voor wat er om haar heen gebeurde. Haar spel ging op in het geluid van de omgeving, maar blijkbaar vond ze dat niet erg. Het leek of ze zich had afgesloten. Af en toe nam ze een slokje water en de man achter de bar had ook weer een groot glas bier  bij haar neergezet. Het verschil tussen de Eva van vóór de pauze met de Eva van na de pauze was enorm. Voor de pauze had ik me afgevraagd hoelang ze hiermee door kon gaan. Na de pauze speelde ze rustig en ingetogen. Het leek wel of ze in een andere wereld was. Na een uur was er totaal geen aandacht meer voor haar pianospel. Ze kondigde haar laatste nummer aan, maar er werd niet of nauwelijks gereageerd door de mensen in het rockcafé. De orkaan van het eerste uur was gaan liggen en overgegaan in een zachte zomerbries. Ik probeerde te begrijpen wat ik had gezien. Ze liep naar de microfoon, ging op de kruk zitten en nam haar gitaar die in de standaard naast haar stond.
‘Liebe Leuten. Eve wunscht Ihnen ein guten Nacht und meine Dank fuer ihre Beifall. Also jetzt meine Letzte Song. Mein eigenes Lied. Eva’s Blues.’
Er klonk een flauw applaus, maar met haar eerste akkoorden had ze de zaal weer helemaal in haar greep.
Na nog een flauwe opmerking van één van de mannen van de stropdassen was het al heel snel muisstil. Er zat zoveel pijn en eenzaamheid in het nummer. Ik zag een meisje dat bij me in de buurt stond een traan wegpinken. De man achter de bar keek naar mij en stak weer zijn duim omhoog. De song duurde een kleine acht minuten. Ze stond op, maakte een buiging en ik zag het gezicht van voor de pauze. Eva kreeg een luid applaus. Ze maakte nog een buiging en liep het podium af. Ze ging direct richting de toiletten. Ik maakte me zorgen want ze bleef lang weg. Tenminste voor mijn gevoel. Na een groot kwartier zag ik dat ze stond te praten in de gang bij de toiletten. De man die met haar in gesprek was had ik nog niet eerder in de bar gezien. Even later kwam ze naar me toe.
‘En…viel het mee?’ zei ze monter en er was niks meer dat wees op de uitgewoonde Eva die een kwartiertje geleden van het podium was afgestapt.
‘Ik moet zeggen, je hebt me verbaasd en me helemaal overtuigd.’
‘Dat is lief van je. Het ging ook prima vanavond. Ik zat goed in mijn vel. Ik was geïnspireerd en kon heel diep. Het zijn ook heerlijke nummers. Vond je mijn laatste song ook goed? Mijn eigen liedje. Speel ik altijd als laatste. Zodat ze me niet vergeten.’
‘Nou ik vergeet het in ieder geval nooit meer. Een mooie song, maar het klonk wel een beetje alsof het echt je laatste song was.’
‘Dat moet ook. Zo is het bedoeld. Alles in dit liedje is alles wat ik voel. De tekst zegt waarom ik soms verdrietig ben en dat ik verlang naar nieuwe kansen, een nieuw leven. Niet dat ik dood wil of zo hoor, maar gewoon een leven dat ik kan begrijpen. Met dit leven wil het soms niet helemaal lukken. Maar kom, genoeg nou, we pakken nog een biertje en ik moet nog even vangen. En dan gaan we slapen, maar wel ieder in zijn eigen bedje lieve Joe. Tot zo.’
Het was ondertussen bijna half twee.
‘Met een beetje geluk lig ik om twee uur in mijn bed, ’stelde ik vast.
Het was allemaal even anders gelopen, maar ik had het niet willen missen. Het was een bijzondere avond geweest.
Nadat we alle spullen in de bus hadden geladen reden we terug naar het hotel. Eva parkeerde hem strak langs een muur.
‘Moet je wel even aan mijn kant eruit. Sorry, ik had je natuurlijk ook eerst even uit kunnen laten stappen…’
‘Is niet erg, zo lenig ben ik nog wel, tenminste dat denk ik wel.’
‘Niet dat het veel helpt, maar door zo te parkeren heb ik voor mezelf het gevoel dat ik minder risico loop dat mijn hele handel gegapt wordt, snap je…’
‘Ik snap het,’ en ik probeerde over de bestuurdersstoel uit het busje te klimmen. Het leek in mijn ogen een tamelijk onbeholpen actie.
Ze pakte haar gitaar die ze tussen ons in had gezet en deed de riem van de hoes over haar schouder. We liepen in het stikkedonker over de parkeerplaats naar de ingang van het hotel.
‘Ik heb de loper van de deur. Ze weten dat ik soms heel erg laat ben.’
Eva zocht in de zakken van haar jeans.
‘Waar zit dat ding nou…?’
Ze haalde haar linker zak leeg en ik zag dat er naast een zakdoek ook nog een strip met pillen te voor schijn kwam.
‘Voor de hoofdpijn, ’ zei ze
Ik zei niets. Ze keek me aan.
‘Geloof je zeker niet?’
‘Als jij het maar gelooft. Ik heb er tenslotte niks mee te maken…’
Ondertussen had ze de sleutel gevonden.
We gingen naar binnen en feilloos vond ze de schakelaar van het licht.
‘Sstt… anders krijgen we gedonder.’
Eva had kamer nummer elf. Op dezelfde etage was ook mijn kamer.
‘Nou welterusten en misschien wel tot morgen. Anders nog een goede reis,’ zei ze fluisterend.
‘Morgenavond ben ik ook nog hier.’
‘Nou misschien dan tot morgenavond…’
Ze draaide zich om en liep weg.
Toen ik mijn kamer binnen ging zag ik op mijn horloge dat het inmiddels kwart over twee was.
Ik had geen zin meer in een douche hoewel ik me zweterig en vies voelde. Morgen was er weer een dag.

3