Tegen half twee riep John dat het tijd werd voor het laatste rondje. Daarna was het de hoogste tijd om te gaan sluiten. Eva zette meteen een nummer van de Moody Blues in. Een ouwetje. “Go Now.”
Er klonk applaus en de stemming was opperbest. John moest nog maar eens zien hoe hij zijn gasten op tijd naar buiten kreeg.
Na Go Now, volgde Nights in White Satin en Eva keek naar mij en knipoogde. De blonde jongen ging weer met een glas pils naar haar toe en zette het op het tafeltje, dat bij de piano stond. Hij vroeg haar iets maar ik zag dat ze met haar hoofd “nee’’ schudde.
Het was tegen twee uur toen John er een eind aanmaakte.
‘Iedereen nog een glaasje van de zaak en mag ik nu een applaus voor onze pianiste.’
Er werd enthousiast geklapt en op de vingers gefloten. De blonde jongen was al weg.
‘Dat was nou eens echt leuk…’ zei ze voldaan.
‘Je had een dankbaar publiek. Dat was nog eens een verrassing voor de bezoekers van Hertog Jan.’
‘Zullen we zo meteen ook maar eens naar huis gaan. We waren vanmorgen aan de vroege kant.’
‘Dat is goed, ik zal even afrekenen.’
Ik vroeg aan John wat hij van me kreeg.
‘Het is wel goed zo, met dank aan je vriendin. Ik heb een prima omzet. Als ze nog eens in de buurt is laat het dan wel even weten, dan kan ik het mijn klanten vertellen, als je begrijpt wat ik bedoel.’
‘Nou in ieder geval bedankt.’
‘Jullie bedankt.’
Eva en ik liepen stevig gearmd naar huis. Er was niemand op straat. Het regende.

‘Zullen we maar gaan slapen?’
‘Is goed, dan ga ik maar vast. Dan kan ik me nog even opfrissen. Mag ik nog even douchen?’
‘Natuurlijk…geen probleem. Roep je wel even als je klaar bent.’
Ik wachtte tot ze uit de douche was.
Toen ik de slaapkamer binnen ging leek het wel of ik in een vreemde kamer was in plaats van in mijn eigen kamer. Eva lag al in bed. Aan de kant die was afgesproken.
‘Dit is wel even beter, dan gisteren.’
‘Dan ben ik wel verder weg, ik bedoel dan liggen we wel wat verder van elkaar af.’
‘Vind je dat heel erg? ’
Ik voelde me blozen. Ik, twee en vijftig en nu als een schooljongen van vijftien bezig.
‘Nou ik vond het wel wat hebben. Maar goed we hebben een afspraak.’
‘Wie weet Joe, wie weet…?’
‘Ik respecteer je en daarom…’
‘Sstt… lieverd, niet doen. Dat maakt het alleen maar onnodig ingewikkeld. Kom maar gauw in bed. En waar en hoe je gaat liggen is jouw zaak. Het is ten slotte jouw bed.’
‘Is dat een vrijbrief…?’ en ik deed het licht uit.
‘Nee, dat is het niet…maar kom, ik wil je even bedanken voor alles.’
Ze kwam overeind en gaf me een zachte kus op mijn lippen en ze draaide zich om.
Ik bleef op mijn rug liggen en staarde in het donker naar het plafond. Ratio en Emotio waren in een hevige strijd verwikkeld.
Er was niets dat er op wees dat ze tot een compromis zouden komen.

13